ตอนที่ 21 เธอไม่ใช่นวตาคนเดิมอีกแล้ว

ต๭นที่ 21 เธอไม่ใช่นวตาคนเดิมอีกแล้ว จตุภูมิไม่หันมองเธอแม้เพียงหางตาและไม่พูดคุยอะไรกับเธอเลยตลอดทางจนถึงตอนที่เธอเปิดประตูรถลงไป นวตามองรถของเขาที่แล่นออกอย่างรวดเร็ว อดมาไม่ได้ที่จะปล่อยหมัดกลางอากาศไปทางรถของเขา พึมพำด้วยความไม่เป็นธรรมว่า “อีตาบ้า ทำไมไม่สนใจฉันสักนิดเลย” สายตาคู่นั้นของจตุภูมิเอาแต่จ้องมองที่นั่งด้านหน้ารถอยู่อย่างนั้น ยังไม่ยอมปลดเข็มขัดนิรภัยออก ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็เธอจะต้องใช้วิธีออดอ้อนเขาอย่างน่าสงสาร “จตุภูมิคะ ฉันปลดเข็มขัดไม่ได้ พี่ช่วยหน่อยสิคะ” แต่ว่าตอนนี้ เธอเปล่า เธอหาทางจัดการมันด้วยตนเอง เขาเผยยิ้มที่มุมปากเล็กๆ อย่างไม่เข้าใจ นวตา เธอคงโตแล้วจริงๆ นวตายังคงยืนซื่อบื้ออยู่ตรงที่เธอเพิ่งลงจากรถ รอจนกระทั่งรถของเขาสายลับไปจากสายตาเธอ เธอถึงจะยอมหันกลับออกเดินต่อๆไป เสี้ยววินาทีก่อนหน้าที่เธอจะหันกลับมา เธอยิ้มอย่างมีความสุขเพียงเพราะได้เห็นหน้าของเขา แต่หลังจากนั้นหยดน้ำตาก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย ทำอย่างไรก็หยุดไม่อยู่ เป็นเวลาเช้ามืดตี 3 เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกัดริมฝีปากของตัวเองเพื่อสะกัดกลั้นน้ำตาเอาไว้ เธอรู้สึกโดดเดี่ยวเดียวดายดังวิญญาณที่เดินล่องลอยไปตามข้างถนน เมื่อถึงโรงพยาบาล เธอกลัวว่าแม่ของเธอจะไม่ยอมหลับเพราะว่ารอเธอ เธอรีบเช็ดน้ำตา เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาเพื่อเตรียมตัวเข้าไปยังห้องพักคนไข้ พยาบาลที่เข้าเวรอยู่ต่างก็รู้จักเธอกันทั้งนั้น เมื่อเห็นเธอกลับมาจึงทักเธอว่า “กลับมาแล้ว” “อืม” “ทำไมตาดูบวมๆล่ะ?” หัวหน้าพยาบาลที่เป็นห่วงเธอถามขึ้นเพราะเห็นว่าวันนี้เธอดูแปลกๆ นวตายิ้มพลางเล่าให้ฟัง “ข้างนอกลมพัดแรง ฉันวิ่งเร็วไปหน่อย ฝุ่นเลยเข้าตาคะ” หัวหน้าพยาบาลส่งยิ้มให้ ไม่อยากเซ้าซี้ถามเธออีก เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีชีวิตที่ยากลำบากมักจะทำให้คนเป็นห่วง รอให้นวตาเดินไปจนใกล้ห้องพักคนไข้แล้ว พยาบาลคนหนึ่งที่ไม่ค่อยชอบเธอพูดขึ้นมาว่า “ทำเป็นฝุ่นเข้าตา โธ่เอ๊ย คิดว่าเราโง่หรือยังไงกัน สงสัยคงจะถูกลูกค้าที่ร้านเหล้ารังแกเอาละสิ ก็เป็นซะแบบนั้น ปากก็บอกว่าไปขายเหล้า ที่แท้ขายอะไรก็ไม่รู้......” หัวหน้าพยาบาลเห็นว่าพยาบาลคนนั้นพูดไม่จบไม่สิ้นซักที “ว่างงานนักใช่ไหม? ไปอยู่คุยเป็นเพื่อนคนไข้เตียง 12 ซะสิ” “ไม่ดีกว่าคะ” พยาบาลคนนั้นรู้สึกตัวขึ้นมาทันที คนไข้เตียงที่ 12 เป็นโรคนอนไม่หลับ ถ้าได้อยู่คุยเป็นเพื่อนเขาแล้ว ก็ต้องอยู่จนฟ้าสว่างนั่นแหละ ถึงแม้ตอนนี้ฟ้าใกล้จะสางแล้ว แต่ถ้าคุณลุกหนีออกมากลางคัน พรุ่งนี้หล่อนก็จะไปร้องเรียนกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลทันที ดีที่วันนี้คุณแม่หลับไปแล้ว นวตากางฟูกออกมาแล้วใช้ผ้าห่มผืนบางครึ่งเดียวปูรองอีกชั้นหนึ่ง ผ้าห่มอีกครึ่งหนึ่งเธอเอาไว้ห่มตอนนอน เมื่อก่อนถ้ากลับมาเวลานี้ เธอหัวถึงหมอนก็หลับสนิทได้ทันที แต่ว่าวันนี้ พอหลับตาลง ก็คิดถึงจตุภูมิทุกครั้ง อีตานั่นไม่สนใจเธอเลย ทำยังกับเป็นคนแปลกหน้า เมื่อจตุภูมิกลับถึงโรงแรม เขานั่งลงที่โซฟาครุ่นคิดถึงนวตาที่เขาได้เจอในวันนี้ เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ทำไมเธอต้องไปทำงานที่ร้านนั้นด้วย? เธออาศัยอยู่ในเขตเล็กๆที่หรูหรา แฟนที่เธอเคยบอกล่ะ? เลิกงานตั้งดึกดื่น ทำไมถึงไม่มารับเธอ? มีคำถามมากมายอยู่ในหัวของเขา ณ ตอนนี้เขาไม่รู้คำตอบ วันต่อมา เมื่อกนกพลเข้ามาในห้องของจตุภูมิแล้ว จึงเห็นว่าจตุภูมินอนอยู่ที่โซฟา “คุณจองห้องซะใหญ่โต แต่กลับมานอนที่โซฟา?” จตุภูมิยังไม่ยอมลุกขึ้น นอนอยู่ในท่าเอาข้อมือปิดตาทั้งสองข้างไว้ ราวกับไม่ได้หลับทั้งคืน “ช่วยไปหาดูหน่อยว่า นวตา 2-3 ปีมานี้เธอประสบเหตุการณ์อะไร?” ......