ตอนที่ 22 เมื่อคืนกลับไปเพื่อพบคุณ

ต๭นที่ 22 เมื่อคืนกลับไปเพื่อพบคุณ “หาดูว่า 2-3 ปีมานี้เธอประสบเหตุการณ์อะไรงั้นหรือ?” กนกพลแต่ไหนแต่ไรมาเป็นคนพูดจาโผงผาง “แกดื่มเหล้ามาไปหรือเปล่า เธอผ่านอะไรมาบ้าง แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก แกอย่าลืมสิว่า เมื่อ 3 ปีก่อนคนที่เกือบจะฆ่าแกก็คือเธอ นวตา” จตุภูมิรู้สึกไม่ค่อยสบายใจลุกขึ้นนั่ง “ให้แกไปหาก็ไปเถอะน่า มัวพร่ามอยู่ได้” กนกพลดูออกว่าเขาจริงจัง รู้ว่าไม่ควรจะพูดอะไรต่ออีก เขาบอกให้ค้นหาก็ทำไปเถอะ แต่ว่าเพราะเขานั้นหวังดี ยัยนวตาที่ทำตัวยังกับเป็นเจ้าหญิงนั่น จู่ๆทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ ..... ทีแรกคิดว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญที่เจอกันเมื่อวาน จากนั้นก็ไม่ควรมีอะไรต่อจากจตุภูมิและพวกเพื่อนๆเขาอีก สุดท้ายเขาก็ไม่ได้อยู่อาศัยในเมืองนี้ นี่คงเป็นเหตุผลที่เธอมาซ่อนตัวอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก เวลา 1 วันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เธอเพิ่งจะมาถึงร้านเหล้า หัวหน้าก็รีบเดินเข้ามา “นวตา ที่ห้องเบอร์ 2 เรียกหาเธอแน่ะ” นวตาไม่ได้คิดอะไรมาก เธอทำงานที่นี่มา 2 ปีกว่าแล้ว เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยๆ เธอพยักหน้าพร้อมยิ้มรับ “ทราบแล้วคะหัวหน้า ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ก่อนที่จะไปถึงเธอคิดว่าคงมีแขกมาหลายคน นึกไม่ถึงว่าห้องใหญ่ขนาดนั้นจะมีแขกอยู่แค่คนเดียว ธนพล ตั้งแต่เด็กธนพลเป็นคนเงียบๆ ดูภูมิฐานเป็นผู้ใหญ่ บุคลิกเป็นผู้มีประสบการณ์ พวกเรามักเรียกเขาว่า เหล่าฉาง นวตาคงจะสงสัยว่าเขามาที่นี่ทำไม คงไม่ได้เพราะมาดื่มเหล้าแน่แต่คงตั้งใจมาหาเธอ เธอเผยยิ้มเล็กๆ ถามเขาอย่างปกติว่า “มาคนเดียวหรือคะ?” “ครับ” ธนพลมองเธอพลางพยักหน้ารับ นวตาไม่พูดอะไรอีก ถามตามหน้าที่ว่า “ต้องการเปิดเหล้าแบบไหนคะ?” ธนพลมองเธอตาไม่กระพริบ เห็นท่าทางของเธอทั้งสงบนิ่งและตั้งใจทำงาน ขมวดคิ้วพลางแสร้งยิ้ม “เอาที่แพงที่สุดเลยครับ” นวตายิ้มแบบไม่เต็มใจ “นี่คุณจะอุดหนุนกิจการของฉันหรือคะ?” ธนพลมองนวตาที่ไม่ยอมเปิดเหล้าด้วยท่าทางจริงจัง เธอรู้สึกเขินอายนิดหน่อย ก้มหน้าก้มตาเล่นที่เปิดขวดในมือ ไม่รู้ว่าควรวางตัวอย่างไรต่อหน้าคนที่เคยรู้จักเธอ เขากล่าวว่า “ถ้างั้นคุณอยากจะช่วยดูแลกิจการผมบ้างไหมละครับ?” นี่คือประโยคคำถาม แต่ในใจเขาไม่คิดแบบนั้น กลัวว่าเธอจะปฏิเสธ นวตาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา เหลือบตาขึ้นมอง “คะ? หมายความว่าอย่างไรคะ?” ธนพลพูดต่อ “ไปทำงานที่บริษัทผมดีไหมครับ?” นวตาพูดไม่ออก เขาคงจะสงสารเธอละมั้ง “ฉัน......ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนะคะ ช่างเถอะคะ ขอบคุณมากคะ” ธนพลมองเธอด้วยความสงสัยปนผิดหวัง ใจหนึ่งกำลังคิดว่าทำไมนวตาถึงปฏิเสธเขา “ผมเพิ่งเริ่มต้นธุรกิจ พนักงานที่รับมาก็ยังไม่ค่อยถูกใจ สวัสดิการพื้นฐานก็ยังไม่ค่อยมี จึงจ้างคนค่อนข้างยาก หวังว่าคุณจะลองเก็บไปคิดดู ถือว่าไปช่วยผมหน่อยก็แล้วกัน” ธนพลพูดจูงใจได้ดี แต่ว่านวตาจะเข้าใจในความหวังดีของเขาหรือเปล่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง “ความจริงตอนกลางวันฉันก็มีงานประจำอยู่แล้วคะ เป็นงานที่ฉันชอบเสียด้วย.....” “เมื่อคืนผมกลับไปค้นประวัติคุณแล้ว” ธนพลตัดบทคำพูดปฏิเสธแบบเลี่ยงๆของเธอ พลางจ้องมองเธอ นวตาได้แต่ส่งยิ้มให้เขาแบบกระอักกระอ่วนใจ ธนพลเอ่ยต่อว่า “ผมอยากรู้ว่าทำไมคุณถึงได้มาทำงานอยู่ที่นี่ ได้ข้อมูลเมื่อ 2 – 3 ปีก่อนของคุณมาด้วย ตอนนั้นทำไมคุณถึงไม่บอกจตุภูมิหรือพวกเขาคนใดคนหนึ่งบ้างล่ะ” “เพราะว่ามันคือชีวิตของฉัน ฉันต้องการเผชิญกับมันด้วยตัวเอง ไม่จำเป็นต้องบอกใคร” ความจริงแล้วฌะอไม่ใช่นวตาคนเดิมอีกต่อไป เธอซ่อนความแข็งแกร่งเอาไว้ในตัวเธอ “แล้วคุณรู้บ้างไหมว่า 3 ปีที่ผ่านมา จตุภูมิต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง” ธนพลกล่าว ......