ตอนที่ 23 ฉันขายเหล้าอย่างเดียว ไม่ได้ขายอย่างอื่น

ต๭นที่ 23 ฉันขายเหล้าอย่างเดียว ไม่ได้ขายอย่างอื่น นวตานั่งลงที่มุมโซฟา ก้มหน้าไม่พูดไม่จา จตุภูมิต้องเผชิญกับอะไรบ้าง มันก็ผ่านมาแล้วไม่ใช่หรือ แล้วตัวเธอล่ะ? กำลังเผชิญความลำบากอยู่ไม่ใช่หรือ ธนพลเห็นว่าเธอไม่ยอมพูดอะไรต่อ ก็รู้สึกหนักใจมาก เขาไม่ได้หมายความว่าจะดูถูกเธอ แต่เขาเพิ่งรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมเมื่อ 3 ปีก่อนเธอถึงไม่ไปอังกฤษพร้อมกับพวกเขา ข้างในหัวใจจึงรู้สึกผิดอย่างมาก ไม่ต้องพูดถึงจตุภูมิเลย เมื่อคืนเขากลับไปก็ต้องสืบค้นประวัติเธอเช่นเดียวกัน ความรู้สึกไม่สบายใจของจตุภูมิ ต้องมากกว่าเขาหลายเท่าตัว 3 ปีที่ผ่านมา จตุภูมิดำรงชีวิตอยู่เฉกเช่นเจ้าชายปิศาจที่ไร้วิญญาณคนหนึ่ง ไม่มีใครกล้าพูดถึงชื่อของนวตาต่อหน้าเขา และไม่มีใครกล้าถามเขาว่า จะกลับประเทศเมื่อไหร่? ในตอนนั้นหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วเขาต้องพักฟื้นอีกระยะหนึ่ง เขาขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่พูดกับใครทั้งสิ้น ไม่กินอะไรทั้งนั้น เอาแต่ดื่มเหล้าและสูบบุหรี่ จนถึงขั้นอยากลองเสพยา เขาทำแบบนั้นอยู่ราว 2 อาทิตย์ เขาก็ต้องกลับเข้าไปโรงพยาบาลอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะบาดแผลที่หน้าอก แต่เป็นเพราะเลือดออกในกระเพาะอาหาร หลังจากที่เขาใช้ชีวิตแบบซังกะตายไปวันๆ ในที่สุดเมื่อออกมาจากโรงพยาบาลอีกครั้ง เขาไม่ได้ใช้ชีวิตทรมานตัวเองแบบนั้นแล้ว แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเขาก็สูญหายไปอยู่ดี นึกภาพไม่ออกเลยว่า เมื่อคืนที่เขาเห็นนวตาขายเหล้าอยู่ที่ร้านนั้น หลังจากกลับไปจตุภูมิเป็นอย่างไรบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นเขานึกไม่ออกเลยว่า เมื่อจตุภูมิรู้ความจริงเรื่อง 3 ปีก่อนแล้ว เขาจะรู้สึกเจ็บปวดใจมากน้อยแค่ไหน “นวตา ไม่ใช่ว่าผมเข้าข้างจตุภูมิหรอกนะครับ ถึงแม้พวกคุณจะกลับไปคืนดีกันไม่ได้ ก็ไม่จำเป็นต้องมาทำงานที่นี่หรอกครับ คุณทำแบบนี้ ไม่ดูใจร้ายกับจตุภูมิไปหน่อยหรือครับ” นวตาได้แต่ก้มหน้ากัดริมฝีปากตัวเอง “งานนี้ถึงแม้จะได้เงินไม่มากมาย แต่ฉันก็ไม่ได้ลักกินขโมยกินนะคะ ฉันขายเหล้าอย่างเดียว ไม่ได้ขายตัวสักหน่อย ทำไมจะทำงานที่นี่ไม่ได้ละคะ ทำที่นี่ได้เงินเร็วจะตาย บางครั้งลูกค้าอารมณ์ดี ก็ทิปให้ฉันตั้ง 1000 เหรียญแน่ะ ฉันต้องการเงินคะ ถ้าไม่มีเงิน ฉันคงอยู่ไม่ได้หรอกคะ” เธอใช้น้ำเสียงเบาและเรียบง่าย บอกเล่าความคิดของตัวเองออกไป ตัวนวตาเองรู้ดีที่สุด เธอรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ไม่คิดอยากก้มหัวให้เพื่อน ถึงแม้ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนเป็นแบบนี้ เธอก็ยังอยากที่จะยืนหยัดต่อสู้ด้วยตัวเอง เธอลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้ธนพลตามมารยาท “ฉันยังต้องใช้เงินอีกมาก ต้องขอตัวก่อน คงอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณนานไม่ได้คะ” ธนพลไม่ได้รั้งเธอเอาไว้ เพราะกลัวว่าขืนยังสนทนากันต่อไป เขาคงจะควบคุมความรู้สึกที่เก็บไว้ในใจมานานแล้วไม่ได้แน่ หลังจากที่นวตาเดินออกไปจากห้องที่ธนพลนั่งอยู่ เธอรู้สึกว่าตัวเองหน้ามืดไม่มีแรง จึงเอามือดันกำแพงไว้เพื่อประคองตัวยืน ทุกอย่างได้ผ่านไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ? ถึงแม้เวลาผ่านไป 3 ปี จตุภูมิผ่านมาได้ไม่ค่อยราบรื่นนัก แต่ก็ผ่านมันมาได้แล้วไม่ใช่หรือ? ค่อยๆผ่านไปอย่างช้าๆ แต่ก็ผ่านมาแล้ว ยังคงเป็นเวลาเช้ามืดตี 3 ตั้งแต่เมื่อวานที่ได้เจอจตุภูมิ ในใจเธอรู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดแทงอยู่ตลอดเวลา ความลับที่ซ่อนไว้เมื่อ 3 ปีก่อนทำให้เธอรู้สึกสะเทือนใจจนเสียงพูดขาดหายไป เพื่อนร่วมงานของเธอที่ทำงานในร้านเดียวกันต่างเข้าใจสถานการณ์ของเธอเป็นอย่างดี คนแล้วคนเล่าโบกมืออำลาเธอก่อนกลับ พร้อมทั้งบอกกับเธอว่าให้ดื่มน้ำมากๆ เพื่อรักษาอาการเสียงแหบ หวังว่าพรุ่งนี้เย็นตอนเจอเธอ เสียงของเธอจะกลับมาเป็นปกติ คืนนี้จารุภาก็ดื่มจนเมาเช่นเดียวกัน แต่ก็คุ้มค่า เพราะวันนี้เธอเป็นพนักงานที่ได้รับเงินมากที่สุดในร้าน นวตาประคองจารุภาที่เมาจนยืนเองไม่ได้พลางเตรียมเรียกรถแท๊กซี่ จู่ๆก็มีมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งแล่นฉิวเข้ามาจอดลงตรงหน้าพวกเธอ “ส่งเธอมาให้ผมเถอะครับ” หนุ่มหล่อที่ลงมาจากรถกล่าวขึ้น พลางทำทีจะช่วยประคองจารุภา นวตาไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เลย จึงไม่ยอมให้เขาแตะต้องจารุภา ตอนนี้เธอไม่มีเสียงจะพูด ได้แต่ใช้ดวงตากลมๆจ้องเขม็งไปทางเขาถามว่า “คุณเป็นใคร?” จารุภาที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นเพราะความเมามีสติขึ้นมาเล็กน้อย “ที่รักคะ คุณมาแล้วหรือ” .....