ตอนที่ 24 คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหรือ

ต๭นที่ 24 คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหรือ? นวตาก้มลงมองไปที่จารุภาที่กำลังมึนเมาอยู่ เธอไม่แน่ใจว่าหล่อนรู้จักผู้ชายคนนี้จริงๆหรือไม่ ศรีษะของจารุภาทิ้งน้ำหนักลงไปบนไหล่ของเธอ จนเกือบทำให้เธอโซเซจนล้มลงไป โชคดีที่หนุ่มหล่อคนนั้นช่วยประคองไว้ได้ทัน “วางใจได้ครับส่งเธอให้ผมเถอะ” หนุ่มหล่อยิ้มไปพลางบอก จารุภาพยักหน้าอยู่ในอ้อมแขนของเขา “ใช่แล้ว นวตา เธอกลับไปเถอะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นี่เป็นผู้ชายของฉันเอง” นวตาสงสัยอย่างมากในคำพูดของจารุภา เธอเปลี่ยน............แฟนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอเห็นผู้ชายคนนั้นอุ้มหล่อนขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ไป จากนั้นใช้เสื้อคลุมตัวนอกผูกไว้ที่เอวของเขาทั้งสองคน เพื่อให้จารุภาเดินทางได้อย่างปลอดภัย ก่อนที่ผู้ชายจะออกรถไป นวตารีบหยิบสมุดและดินสอออกมาจากกระเป๋า จดบันทึกเลขทะเบียนลงไปอย่างรวดเร็ว “นี่ คราวหน้าขับรถมารับเธอน่าจะดีกว่านะ ทำแบบนี้มันอันตรายรู้ไหม” หนุ่มหล่อส่งยิ้มกว้างให้เธอ “ผมจะกลับไปขออนุญาตพี่ชายใหญ่ก่อนนะครับ” นวตาไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูด แค่เปลี่ยนรถมารับแฟนเนี่ย จะต้องขออนุญาตพี่ชายใหญ่อะไรนั่นด้วยหรือ? ยุ่งยากชะมัด รถมอเตอร์ไซต์คันนั้นพอพ่นควันได้ก็หายลับไปจากสายตาทันที ถึงแม้ว่าเธอยังคงเป็นห่วงจารุภา แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว หันหลังเดินกลับไปยังฝั่งตรงข้าม พอหันหลังกลับมา มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ทำให้เธอตกใจ ทำไมมีรถมาจอดตรงนี้ด้วยนะ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปยังที่นั่งในห้องโดยสาร หัวใจแทบหยุดเต้น ทำไมเป็นเขาอีกแล้วล่ะ? ในสมองนึกถึงคำพูดของธนพลขึ้นมาแว่บแรก “ผมหาเจอ คุณคิดว่าจตุภูมิจะหาไม่เจอหรือครับ” ใช่แล้ว เขาคงจะค้นเจอเหตุผลที่เธอไม่ยอมไปต่างประเทศด้วยเมื่อ 3 ปีก่อน แล้วที่เขามาวันนี้ เขาต้องการอะไรหรือ? ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ก็คงแก้ไขเรื่องที่เธอเกือบจะฆ่าเขาเมื่อ 3 ปีก่อนนั้นไม่ได้ ไม่ว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอก็จดจำคำพูดตอนนั้นของแม่เลี้ยงเอาไว้ได้ขึ้นใจ ลมในฤดูใบไม้ผลิช่างหนาวเย็นนัก เขานั่งรออยู่ในรถ จ้องมองเธอผ่านกระจกรถ เธอเดาไม่ออกเลยว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่? เขาไม่พูดไม่จาและไม่เคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น นวตาหมดแรงที่จะยืนเผชิญหน้าท่ามกลางลมหนาวกับเขาอีกต่อไป ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยมาก ขอเพียงรังเล็กๆให้เธอพักกายบ้างก็เพียงพอแล้ว นวตาไม่อยากจ้องมองเขาอีกต่อไป ถ้าเขายังไม่ขอให้เธอขึ้นรถอีก เธอก็จะเดินกลับเอง ทันใดนั้นนวตาที่กำลังจะเดินผ่านรถไป ถูกพลังที่มีอำนาจอย่างหนึ่งฉุดรั้งเธอไว้ ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าเรี่ยวแรงที่แสดงออกมาด้วยความโกรธนั้นมาจากใคร เขากระชากเธอมาผลักเข้าไปในรถอย่างไร้ความปราณี เขาไม่ต้องออกแรงมาก ก็สามารถบังคับเธอไว้ในกำมือได้สบาย สายตาคู่นั้นของเขาเอาแต่จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น ไม่พูดไม่จา นวตาตอนนี้ไม่มีเสียงจะพูดแล้ว แถมยังไม่มีแรงจะขัดขืนเขาได้อีก เธอหันหน้าหนีเขาอย่างจงใจ ไม่อยากมองหน้า เขายังคงอารมณ์เสียอยู่ ความโกรธที่ซ่อนเร้นมาจาก 3 ปีที่แล้ว โกรธที่เธอหนีไปจากเขา เกลียดที่เธอเกือบจะฆ่าเขา ตอนนี้เขาคงจะเกลียดเธอมาก เกลียดเธอเป็นที่สุด เกลียดที่เธอหนีเขาไป เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านปลายนิ้วของเขามาที่คางของเธอ มือของเขายังคงเหมือนเดิม ยังคงอบอุ่นเหมือนเช่นเคย เขาหันหน้าของเธอมา บังคับให้เธอมองมาที่เขา เขาขมวดคิ้วแน่นมาก ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมและเศร้าเสียใจ เขารวบรวมพลังส่งเสียงทุ้มต่ำเอาคำพูดที่ฝังอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจมานานขุดมันออกมา “คุณไม่มีอะไรจะบอกผมหรือครับ?” ขณะที่จ้องมองเขา รู้สึกคอเจ็บขึ้นมาทันที ราวกับว่าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เส้นเสียงของเธอได้รับบาดเจ็บจากการอดกลั้นฝืนทนเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ความเงียบสงบของเธอทำให้เขายิ้มออกมาอย่างขมขื่น เขากำลังรออะไรอยู่หรือ? ถ้าเมื่อ 3 ปีก่อน เธอเชื่อมั่นและไว้ใจเขาสักนิด เรื่องราวก็คงไม่มาถึงจุดนี้