ตอนที่ 26 แหวนหมั้น

ต๭นที่ 26 แหวนหมั้น เวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ ไม่มีวี่แววของจตุภูมิหรือแม้แต่เพื่อนๆของเขามาหาเธอเลย รวมถึงธนพลด้วยเช่นกัน มีเพียงงานของเธอเท่านั้นที่เปลี่ยน ท่าทีของหัวหน้าที่มีต่อเธอก็เปลี่ยนเช่นกัน หล่อนไม่ให้เธอไปเชียร์ขายเหล้าอีกต่อไป แต่ให้เธอคอยคุมสต๊อกของเหล้าเท่านั้น คงต้องมีใครสักคนช่วยหล่อนแน่ๆ ถึงไม่บอกเธอก็รู้ นอกจากเรื่องงานแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามปกติ สำหรับนวตาแล้ว ขณะที่เรื่องทุกอย่างกำลังเงียบสงบ ก็มีเรื่องใหม่เกิดขึ้นมา ผ่านไป 1 สัปดาห์ ขณะที่เธอเพิ่มมาถึงร้าน หัวหน้าบอกกับเธอว่า ห้องหมายเลข 3 มีคนมารอพบเธออยู่ นวตาเดาไม่ออกว่าเป็นใคร? แต่วินาทีนั้นในสมองของเธอปรากฏรูปลักษณ์ของเขาขึ้นมาฉับพลัน เธออดขำตัวเองไม่ได้ นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอผลักประตูเปิดออก คนที่นั่งอยู่ในนั้นดูเหมือนจะนั่งรอเธออยู่นานแล้ว ที่แท้คือ เวธนี ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ นานมาแล้ว จตุภูมิเคยถามเธอว่า “ถ้าเกิดว่าวันหนึ่ง ผมและเวธนีตกลงไปในน้ำพร้อมกัน คุณจะช่วยใครก่อน?” ตอนนั้นนวตาคิดแล้วคิดอีกจึงตอบเขาไปว่า “พวกคุณทั้งสองคนว่ายน้ำเป็นกันทั้งคู่เลยไม่ใช่หรือคะ ทำไมต้องให้ฉันคนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมาตอบปัญหานี้ด้วยล่ะ” “......” ยังจำได้ว่าตอนนั้นเขาทำหน้าเคืองๆ ประมาณว่าโกรธเธอไม่ลง เขาพูดว่าสมมติ แต่คำตอบของเธอนั้นชัดเจนอยู่แล้ว่า ไม่ช่วยใครเลย ต่อมาครั้งที่สองน่าจะเป็นตอนทานข้าวเช้า นวตาโพล่งประโยคหนึ่งขึ้นมา “ฉันคงช่วยเวธนีก่อน จากนั้นค่อยช่วยคุณ แต่คิดว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ ถึงตอนนั้นฉันคงจับมือคุณไว้แล้วเดินไปด้วยกัน” จตุภูมิขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง จึงถามเธอต่อว่า “ทำไมละครับ?” นวตาทำตาหวานส่งให้เขา “ถ้าพี่ไม่อยู่เคียงข้างฉัน ฉันก็คงมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ดังนั้นเราจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป” หลังจากนั้น จตุภูมิไม่ได้พูดอะไรอีก เธอก็เช่นกัน คำพูดของพวกเขามีทั้งเรื่องจริงและไม่จริงปะปนกันไป ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องพูดเล่นกันซะมากกว่า แต่ก็กลายเป็นเรื่องจริง จนถึงวันนี้นวตาที่เคยพูดว่าไม่มีจตุภูมิแล้วเธอจะอยู่ไม่ได้นั้น ก็ยังมีชีวิตอยู่มาจนถึงวันนี้ ...... “นวตา” เวธนีวิ่งเข้ามาพลางกอดเธอแน่น พร้อมหลั่งน้ำตา “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ทำไมตอนนั้นเธอไม่ยอมบอกพวกเรา ถ้าพวกเรารู้เรื่องพ่อกับแม่ของเธอ ก็คงไม่ทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวแบบนี้หรอก” ดูเหมือนว่าทุกคนต่างรู้เรื่องราวเมื่อ 3 ปีก่อนกันหมดแล้ว นวตาฝืนยิ้มพร้อมกับหันไปปลอบโยนเวธนีที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น “เอาละ เรื่องมันผ่านไปแล้ว ตอนนี้ฉันก็สบายดีออกเห็นไหม” เวธนีปล่อยนวตาลง ใบหน้าเล็กๆที่แต่งหน้าอย่างประณีตยับเยินราวกับดอกสาลี่เปียกฝน กำปั้นเล็กๆวางลงบนไหล่นวตาแสดงอาการหยอกล้อพร้อมส่งสายตามองค้อนไปที่เธอ “เธอรู้บ้างไหมว่าพวกเราเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน” “พอแล้ว หยุดร้องได้แล้ว หน้าเลอะไปหมดแล้ว อย่างกับแมวน้อยแน่ะ” นวตาช่วยเวธนีเช็ดน้ำตาพลางปลอบเธอ เวธนียกมือขึ้น ดึงมือนวตาที่ช่วยเช็ดน้ำตาเธอพลางจูงหล่อนไปนั่งที่โซฟา นวตากำลังตะลึงอยู่กับแหวนเพชรระยิบระยับวงนั้นอยู่ที่บนนิ้วนางของเวธนี แหวนหมั้นบนนิ้วนาง เธอแต่งงานแล้ว หรือว่าพวกเขาแต่งงานกันแล้ว? เวลานั้นราวกับมีเข็มเงินสักพันเล่มทิ่มแทงลงไปที่หัวใจของเธอ ความเจ็บปวด แต่เพราะว่าเข็มนั้นเล่มเล็กมาก เธอจึงยังพอทนได้ แต่ว่าเข็มเหล่านั้นปักแล้วก็ถูกดึงออกไป ทุกลมหายใจเข้าออกล้วนทำให้รู้สึกโศกเศร้าอยู่ลึกๆในใจ เวธนีค่อยๆจูงนวตามานั่งที่โซฟาเหมือนมีเรื่องอะไรต้องการจะบอกเธอ มือของทั้งสองคนจับอยู่ด้วยกันวางไว้บนตัก และเวธนีก็จงใจวางมือที่สวมแหวนวงนั้นไว้ที่ข้างบนสุด จุดประสงค์ของเธอนั้นเด่นชัดว่า เพื่อให้นวตาได้เห็นแหวนวงนั้นบนนิ้วนางของเธอ