ตอนที่ 28 จตุภูมิ ฉันไม่มีบ้านแล้ว

ต๭นที่ 28 จตุภูมิ ฉันไม่มีบ้านแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาจะหลับไปหรือยัง? ไม่น่าเชื่อ ดังเพียง 3 ครั้ง ก็มีคนรับสาย เสียงของเขาที่ดังลอดผ่านหูฟังทางโทรศัพท์มา ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน “มีอะไร?” เขารู้หรือว่าเป็นเธอ? แต่ฟังน้ำเสียงดูสิ ทั้งแข็งและเย็นชา ถ้าตอนนี้เขาอยู่ข้างๆเธอละก็ เธอจะต้องมองเขาตาเป็นมันแน่ แต่ว่าเขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ถึงจะอยู่ เธอก็คงไม่กล้าทำแบบนั้น โทรติดแล้ว เธอจะพูดอะไรกับเขาล่ะ เธอคิดไม่ออก เธอรู้สึกว่าเขาอยู่อีกเมืองหนึ่ง ถึงแม้ว่าไกลมาก ไกลจนเกินเอื้อม แต่เธอก็พอใจ เพียงแต่คนคนนั้น ดูเหมือนว่าอารมณ์เสีย กล่าวอย่างเย็นชาว่า “มีอะไรก็พูดมาสิ ถ้าไม่พูดผมว่างสายนะ” นวตากลัวว่าเขาจะรีบวางสาย จึงเอ่ยว่า “วันนี้เวธนีมาหาฉัน” จตุภูมิที่ยืนอยู่ริมกระจกหน้าต่าง ขมวดคิ้วแน่น แสดงท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงแข็งกร้าว “หล่อนไปหาเธอทำไม?” นวตาที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวนั้นงอเข่าขึ้นมาแนบอก เอาคางซุกไว้ระหว่างเข่า แนบโทรศัพท์ไว้ที่ข้างหู เพราะกลัวว่าเธอจะพลาดความเคลื่อนไหวใดๆของเขาทางนั้น สักครู่หนึ่ง เมื่อเธอทำใจได้แล้ว จึงพูดว่า “หล่อนบอกว่า....พวกคุณกำลังจะแต่งงานกันแล้ว” ได้ยินเสียงหัวเราะขึ้นจมูกของจตุภูมิดังลอดเข้ามาทางหูฟัง “แปลกใจไหมล่ะ? นี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณรอคอยมานานแล้วหรือ” ได้ฟังที่เขาพูด นวตารู้สึกเจ็บช้ำน้ำใจเพิ่มเข้าไปอีก เธอในอดีต ช่างแย่จริงๆ แถมยังโง่ด้วย ในใจของนวตารู้อยู่เต็มอก ว่าเขากำลังจะแต่งงานแล้ว และกำลังจะเป็นพ่อคน คิดถึงจุดนี้ เธอยังไม่วายพูดออกไปว่า “สมมติว่า ตอนนี้ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นแล้วล่ะ ยังทันอยู่ไหมคะ?” เปลี่ยนใจ เขาตอบอย่างไม่ลังเล “ไม่มีคำว่าสมมติ มีแต่ผลที่ตามมากับสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป” นวตารู้สึกละอายใจยิ่งนัก ขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ก้มหน้าซุกไว้ระหว่างหัวเข่า ร้องเรียกเขาทีหนึ่ง “จตุภูมิ.....” นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่กล้าเอ่ยชื่อของเขา 3ปีนะสิ หลังจากพูดออกไปแล้ว เธอเกรงว่าตัวเองจะร้องไห้ออกมา จึงซุกหน้าไว้ในขา จตุภูมิทางนั้นรู้สึกเจ็บช้ำในใจอย่างมาก ยิ่งกว่ามีดที่เขาถูกเธอแทงเมื่อ 3 ปีก่อนเสียที ในที่สุดเขาก็ไม่อาจตัดใจจากเธอได้จริงๆ น้ำเสียงอันหนักแน่นแผ่ซ่านเข้ามายังหูของนวตา “ตอนนี้อยู่ที่ไหน?” นวตาบอกความจริงออกไป ยังคงไว้ซึ่งความกวนอยู่ไม่น้อย “บนถนน มีฉันคนเดียวนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ข้างทาง” “รีบกลับบ้านซะสิ!” น้ำเสียงแนวออกคำสั่งเธอ เขาที่ยืนอยู่ริมกระจกออกมาจากห้องนอนแล้ว เดินไปยังปากประตู ที่ห้องรับแขกนั้นปิดไฟไว้ เขาเปลี่ยนรองเท้าแล้วหยิบกุญแจรถ ออกจากบ้านไป ทำไมเขาไม่ว่าเธอสักคำ? ด่าเธอสัก 2-3 ประโยคก็ยังดี หรือว่าโกรธจนตัดสายทิ้งก็ได้นะ ไม่เหมือนเมื่อ 3 ปีก่อนอีกต่อไป นวตาอดไม่ได้ที่จะบอกเขาเสียงเบา “จตุภูมิ.....” จตุภูมิกำลังสตาร์ทรถ ในตอนกลางคืนของปลายฤดูใบไม้ร่วงเขาเป็นห่วงเธอที่ตัวคนเดียวไม่เหลือใครกำลังโทรหาเขา “อย่ามาไร้สาระ กลับบ้านเดี๋ยวนี้” ทุกครั้งที่เขาออกคำสั่งกับเธอแบบนี้ ล้วนเป็นเพราะเขาเป็นห่วงเธอ นวตารู้สึกว่าความหวังที่เธอมีอยู่เปี่ยมล้นนั้นกำลังจะหายไปในพริบตา เธอเงยหน้าขึ้น ท่ามกลางสายตาอันหม่นหมองของเธอในท้องฟ้ามีดาวระยิบระยับอยู่มากมาย เธอรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง จากนั้นเธอจึงก้มหน้าพลางกระซิบ “ฉันไม่มีบ้านอยู่แล้วคะ” 3 ปีมาแล้วที่เธอไม่มีบ้านอยู่ จตุภูมิจับพวงมาลัยแน่นจนเห็นกระดูกที่หลังมือเป้นสีขาวโพลน “.....นวตา บอกผมสิว่าตอนนี้คุณคิดอะไรอยู่” ความจริงแล้วสิ่งที่เขาต้องการให้เธอพูดออกมาก็คือ “ฉันต้องการคุณคะ” .....