ตอนที่ 30 คู่หมั้นของเพื่อน

ต๭นที่ 30 คู่หมั้นของเพื่อน จตุภูมิทีแรกว่าจะพูดอะไรอีกสักหน่อย แต่ว่านวตาไม่ทันเปิดโอกาสให้เขา สายจึงถูกตัดไปแล้ว จตุภูมิทิ้งตัวเองหลังพิงเบาะอย่างหมดแรง ไฟกระพริบเตือนในรถ 2 ครั้ง ช่างเหมือนกับความสัมพันธ์ของพวกเขาในตอนนี้ ขาดสะบั้น...... นวตาเอาโทรศัพท์เก็บใส่ในกระเป๋า จัดการผมที่ยุ่งเหยิงจากลมพัดของเธอด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ รีบอธิบายกับก้องภพ “คุณหมอเริ่นคะ เมื่อกี้ฉันก็พูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้หมายความแบบนั้นหรอกคะ” คุณหมอเริ่น อายุ 31 ปี ต่อหน้านวตาที่อายุเพียง 23 ปี เขานับว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า เขายิ้มไปขมวดคิ้วไป แสดงความรู้สึกสนใจในคำพูดของเธอ “อ๋อ แล้วจริงๆคุณจะหมายความว่ายังไงครับ?” อีตานี้ช่างตื๊อซะจริง เลิกพูดเรื่องนี้ไปซะก็สิ้นเรื่อง ยังจะมาถามหาความหมายกับเธออีก นวตาจึงพูดความจริงออกไปว่า “ความหมายก็คือ ฉันไม่ได้ชอบคุณคะ เมื่อสักครู่ฉันพูดเล่นกับจตุภูมิอยู่” ในใจของก้องภพรู้สึกผิดหวัง แต่ชื่อจตุภูมินี้ ทำให้เขารู้สึกสนใจ “จตุภูมิ ชื่อนี้รู้สึกคุ้นๆหูนะครับ แฟนคุณหรือ?” นวตาส่ายหน้าทันทีโดยไม่ทันคิด “ไม่ใช่คะ เขาเป็นแฟนของ......เพื่อนฉันเอง เอ๊ะ ไม่ใช่สิ เป็นคู่หมั้นของเพื่อนคะ” เมื่ออธิบายความสัมพันธ์ระหว่างเธอและจตุภูมิเรียบร้อย ข้างในใจเธอรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที ที่แท้พวกเขา ณ ตอนนี้อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้? ก้องภพยิ้มน้อยๆตามมารยาท ไม่คุยต่อในหัวข้อนี้อีก “ไปเถอะครับ ข้างนอกนี้หนาวจัง รีบกลับกันเถอะ” นวตายิ้มให้พร้อมพยักหน้า ระหว่างทางกลับไปโรงพยาบาล คุณหมอก้องภพและนวตาพูดคุยกันถึงอาการของคุณแม่เธอ “ช่วงนี้อาการของคุณแม่คุณดูไม่ค่อยดีนักนะครับ ถ้ามีเวลาคุณควรอยู่เป็นเพื่อนเธอมากๆหน่อย” ถึงแม้คุณหมอไม่พูด นวตาเองก็พอดูออก อาการของคุณแม่ไม่สู้ดีนัก ถึงจะง่วงแต่ท่านก็นอนน้อยมาก ทานอาหารได้น้อยลงด้วย “คุณแม่จะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่คะ?” เธอเตรียมใจไว้บ้างแล้ว ที่จริงตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อน เธอเตรียมตัวมาโดยตลอด ก้องภพเงียบไปสักพัก “ขอโทษนะครับ ผมไม่สามารถกำหนดระยะเวลาที่แน่นอนให้คุณได้” นวตาพยายามหยุดปากตัวเองไว้ “ฉันทราบดีคะ” ไม่สามารถกำหนดเวลาที่แน่นอนได้ ก็หมายความว่าเมื่อไหร่ก็ได้นะสิ เมื่อถึงโรงพยาบาล คุณแม่ยังไม่หลับ เธอรู้สึกประหลาดใจที่วันนี้นวตากลับมาเร็วกว่าปกติ นวตาบอกว่าวันนี้เธอรู้สึกเป็นหวัดนิดหน่อย จึงขอกลับบ้านก่อน คุณแม่เป็นห่วงเธอ เธอจึงขอให้คุณแม่กอดเธอจนกว่าจะหลับ จตุภูมิมาถึงที่โรงพยาบาลในเวลาเช้ามืดตี 2 เขายืนอยู่ที่ทางเข้าห้องพักคนไข้ ท่ามกลางแสงสลัว เขามองดูนวตาที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมกอดของแม่เธอเหมือนกับเด็กน้อย เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กๆออกมา ใจหนึ่งก็ยินดีที่เธอหลับสบายในอ้อมกอดของคุณแม่ อีกใจหนึ่งก็ยิ้มให้ตัวเองอย่างอ้างว้าง เขาใช้เวลาเพียง 4 ชั่วโมงบึ่งรถมาจนถึงที่นี่ เพื่อที่จะมาดูให้เห็นกับตาว่า เธอหลับแล้วหรือยัง เขานั่งลงพักผ่อนอยู่ที่ม้านั่งริมระเบียงของโรงพยาบาล ลมอ่อนๆพัดโชยมา ดึกแล้ว เขารู้สึกหนาวมาก บางทีมีเพียงลมหนาวนี้ที่ทำให้เขายังตื่นอยู่ วันต่อมา ฟ้าเพิ่งจะเริ่มสางนวตาก็ตื่นแล้ว และไม่รู้ว่าตัวเองฝันไปหรือเพดิ่งนึกออก เมื่อคืนในโทรศัพท์เธอบอกกับจตุภูมิว่า เดี๋ยวเธอจะโทรกลับไป เธอค่อยๆลุกขึ้นอย่างเงียบๆ เพราะกลัวว่าจะรบกวนคุณแม่ที่กำลังหลับสนิทอยู่ ไม่บ่อยนักที่เธอตื่นเช้าขนาดนี้ เธอจะออกไปซื้อซาลาเปาไส้เห็ดกลับมาไว้ให้คุณแม่ หลังจากล้างหน้าล้างตาพอเป็นพิธี นวตาจึงเดินออกไปข้างนอกจะโทรหาจตุภูมิ เขาปกติตื่นเช้าอยู่แล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวลว่าเวลานี้เขายังไม่ตื่น โทรศัพท์โทรติดเร็วมาก เขาส่งเสียงตอบกลับ “นึกได้แล้วหรือว่ายังติดค้างผมอยู่?” ......