已经是第一章了
ตอนที่31 ไม่ได้พบกันนานแล้ว
“พิ่งนึกขึ้นได้คุณยังติดหนี้การโทรหาผมอยู่ครั้งหนึ่งนะ”
เธอติดหนี้การโทรหาเขา เป็นหนี้เขามากมายเหลือเกินนะ มากเหลือเกิน…
นวตากล่าวขอโทษ “เมื่อคืนฉันอยู่กับแม่ ไม่สะดวกโทรหาคุณ ขอโทษด้วยค่ะ”
ดวงตาที่ง่วงนอนของจตุภูมิลุกวาว เด็กโง่นี่ หนาวขนาดนี้ยังจะใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นออกไปข้างนอกอีก เธอคิดว่าตัวเองมีภูมิต้านทานที่แข็งแกร่งมากนักหรือไง
เธอเปิดประตูออกจากรถ และน้อมรับคำสั่ง “นวตา หันซ้าย”
“หื๊อ?” แม้ว่าจะมีข้อสงสัยแต่ว่าเธอชินต่อการมีปฏิกิริยาเช่นนี้มานานแล้ว ถึงแม้สงสัยแต่ก็หันซ้ายตามที่เขาสั่ง
เขาที่อยู่ตรงหน้า เอนตัวไปที่บนกึ่งกลางของรถสีดำอย่างสง่างาม เมื่อดวงตาทั้งสี่พบกัน เขาก็ยกมือขึ้นและดีดนิ้วไปทางเธอ มันหมายถึงการให้เธอเดินเข้าไปหาเขา
นวตาสงสัยว่าตัวเองกำลังฝันอยู่หรือไม่ เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นภาพลวงตา
เขามีพลังเวทมนต์ที่จะทำให้เธอเชื่อฟัง เธอใส่โทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ และเดินไปหาเขา
เมื่อเห็นเขาชัดขึ้น เธอก็เงยหน้าเล็กน้อยและยิ้มอย่างโง่ๆ “คุณมาที่นี่ได้อย่างไรคะ”
เขาทนไม่ไหวที่จะมองดูท่าทางน่าสงสารของเธอเช่นนี้ สายตาของเขามองไปทางอื่น น้ำเสียงไม่แยแส “อย่ามาทำท่าทางอย่างนี้ ผมอาจจะเข้าใจว่าคุณซาบซึ้งใจ”
ใช่แล้ว ก็ซาบซึ้งใจจริงๆ
นวตาทำเสียงเย็นชาอย่างไร้อารมณ์ “มีอะไรให้ซาบซึ้งใจล่ะคะ”
จตุภูมิมองเธอครูหนึ่งโดยไม่แสดงออกอารมณ์ใดๆ “เช้าขนาดนี้ คุณจะไปไหน”
“ซื้อกับข้าวให้แม่ค่ะ”
จตุภูมิเปิดประตูฝั่งคนขับ และพูดอย่างหนักแน่น “ขึ้นรถ”
นวตาเห็นเขาเข้าไปนั่งในที่คนขับแล้ว ลมหนาวพัดมาหอบหนึ่ง ในใจเธอคิดว่าในรถต้องอุ่นมากแน่ๆ
เธอวิ่งเหยาะๆไปที่ข้างประตูข้างคนขับ เปิดประตูออกและเข้าไปนั่ง เป็นเช่นนั้น ในรถอุ่นมาก แต่ว่าเข็มขัดนิรภัยแบบนี้มันคาดอย่างไรนะ หลังจากที่เธอนั่งครั้งสุดท้าย ก็ยังไม่มีใครนั่งอีกเลย
จตุภูมิเพิกเฉยที่จะวุ่นวายใจไปกับเธอ เขาจึงถามขึ้น “ที่อยู่”
นวตาคิดอยู่พันหนึ่งถึงจะเข้าใจว่าเขาถามถึงที่อยู่ที่เธอจะซื้ออาหารเช้า “สี่แยกด้านหน้าเลี้ยวซ้าย แล้วตรงไป หลังจากนั้น…”
จตุภูมิมองดูเธออย่างหัวเสีย เขาให้เธอบอกที่อยู่ ไม่ได้บอกให้เธอนำทาง
“ถนนขนมว่าง” นวตารู้ทันทีว่า แววตาเช่นนี้แสดงว่าเขากำลังจะโกรธแล้ว
นวตารัดเข็มขัดนิรภัยแต่โดยดี จตุภูมิไม่ได้พูดอะไร ขับรถออกไปอย่างระมัดระวัง
บรรยากาศนิ่งเงียบเกินไป นวตาอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมองเขา ใบหน้าทางด้านข้างของเขาสมบูรณ์แบบไร้ที่ติจริงๆ เธอมองสักพักก็แอบเพ้อฝัน
เสียงเคร่งขรึมของเขารบกวนความคิดของเธอ “ไม่เคยเห็นคนรูปหล่อแบบนี้มาก่อนหรือไง”
นวตาทำปากจู๋ เธอไม่ได้รู้สึกกระอักกระอ่วนที่โดนเขาจับได้ว่าแอบมอง ในทางตรงกันข้ามเธอยังคิดว่า นานมากแล้วนะ ที่ไม่ได้เห็น
ด้วยความใส่ใจ เธอมองเขาอย่างปลื้มปิติ “จตุภูมิ…”
คิ้วของเขาม้วนขึ้นอย่างไม่พอใจ อารมณ์หงุดหงิด “มีอะไรก็พูดมา!”
ประโยคที่เธอคิดอยู่นานมากแล้ว ในที่สุดก็พูดออกมาอย่างอดไม่ได้ “ไม่ได้พบกันนานแล้วนะคะ”
จตุภูมิกำพวงมาลัยในมือแน่น ใจของเขาแข็งเหมือนก้อนหิน หนักแน่นหาที่เปรียบไม่ได้
ใช่สิ ไม่ได้พบกันนานแล้ว
สีหน้าท่าทางของจตุภูมินิ่งเฉย ความรู้สึกที่วุ่นวายสับสนถูกซ่อนเอาไว้อย่างมิดชิด เสียงอันเย่อหยิ่ง “ดีกว่าไม่ได้พบ”
นวตาเสียท่าก้มศีรษะลง และแอบอมยิ้ม เธอรู้ว่าตัวเอาไม่ควรคาดหวังอะไร
“เวธนีกับคุณคุยอะไรกัน” เขาถามอย่างไม่แยแส นี่คือสิ่งที่ถูกต้อง หากมีบางอย่างที่ไม่พูดกันให้ชัดเจน ปิดบังเอาไว้ในใจ แน่นอนว่าจะต้องมีการเข้าใจผิดกัน
…
已经是最新一章了
加载中
