已经是第一章了
ตอนที่32 คุณไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
ตนที่32 คุณไม่ได้สำคัญขนาดนั้น
นวตาบอกเขาตามความเป็นจริง “เธอบอกว่า คุณกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า แต่เพราะการปรากฏตัวของฉันในตอนนี้ ทำให้คุณคิดย้อนกลับไป เธอบอกว่าเพราะว่าคุณเป็นห่วงฉันที่เห็นตอนนี้ฉันใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก แต่ความจริงแล้ว ฉันก็มีความสุขดี จริงๆนะคะ”
จตุภูมิตั้งใจฟังทุกถ้อยทุกคำอย่างตั้งใจ เวธนียังคงเป็นเวธนีคนเดิม นวตาเด็กโง่เธอก็แค่เพิกเฉยต่อการบงการของหล่อนซะก็สิ้นเรื่อง
“พูดต่อไป！” เขาออกคำสั่งใจขณะที่เริ่มโมโห
นวตาจึงพูดต่อไป “คุณแต่งงานกับเธอเถอะค่ะ ฉัน…”
“ผมให้คุณพูดเรื่องเวธนีรึ คุณพูดอะไร！” เขาไม่ปล่อยให้เธอพูดไร้สาระในสิ่งที่เธอต้องการจะพูด
เสียงของจตุภูมิไม่ได้ดังมาก แต่กลับหนักแน่นและหดหู่ ในห้องโดยสารของรถที่มิดชิด ยังมีเสียงที่ฟังดูกดขี่คนเช่นเดียวกับเสียงฟ้าร้อง
“เธอบอกว่าคุณใจร้ายต้องการให้เธอไปเอาลูกของพวกคุณออก จตุภูมิ คุณทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้ไม่ได้นะคะ ยังไงเด็กคนนั้นก็เป็นลูกของคุณนะ”
หลังจากที่พูดจบ นวตาก็เฝ้ามองเขา หวังว่าจะเห็นการแสดงออกใดทางสีหน้า ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธ
แต่ก็ไม่ได้โกรธ ไม่รู้ว่าทำไม นั่นทำให้ใจเธอรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง
เขามองไปที่เบื้องหน้า และขับรถอย่างมีสมาธิ เขาถามเธออย่างไรเดียงสา “คุณพูดจบรึยัง”
นวตาพยักหน้า “อื้อ”
เธอคิดว่าเขาจะพูดอย่างอื่น แต่เขากลับพูดออกมาแค่สองพยางค์ “งี่เง่า！”
นวตาไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงใครจึงถามออกไปอย่างงุนงง “ใครคะ！”
สายตาที่เย็นชาของจตุภูมิมองมา เขากัดฟันและตอบเธอ “คุณ！”
ทั้งวันทำแต่เรื่องน่าโมโห
เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูน รู้สึกโกรธเธออยู่เสมอ และเมื่อเขาโกรธ “นวตา คุณอยู่กับผมที่นี่ นี่ยังไม่สำคัญอีกรึ และคุณก็ยังไม่ได้แต่งงาน ผมมีแผนอะไรน่ะรึ”
นวตาไปต่อไม่เป็น ได้แต่นั่งก้มหน้าลง ใช่แล้ว เป็นเพราะเธอคิดว่าตัวเองมีค่าเกินไป หลงตัวเอง และคิดว่าตัวเองมีเสน่ห์
“ลงจากรถ” ไม่นานรถก็หยุด เสียงอันราบเรียบเหมือนเช่นน้ำของเขาแผ่กระจายไปทั่วทั้งห้องผู้โดยสารในรถ
นวตาหันหน้าไปมองใบหน้าอันเย็นชาของเขา และถามหน้าด้านๆ “คุณไม่ไปส่งฉันที่ถนนขนมว่างแล้วหรอคะ”
ในที่สุดจตุภูมิก็หันมามองเธอ ดวงตาทั้งสี่ประสานกัน ฝ่ามือใหญ่ของเขาดันไปที่หัวของเธอ เพื่อให้เธอหันหน้ากลับไป สายตาเธอจะได้มองไปทางด้านหน้า
นวตายิ้มกว้างและพึมพำกับตัวเอง “ที่แท้ก็ถึงแล้ว”
เธอแกะตัวเองออกจากเข็มขัดนิรภัย และเปิดประตู ขณะที่เตรียมพร้อมจะลงจากรถ ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เธอหันกลับไปหาเขาอีกครั้ง และยิ้มขึ้น “อีกแป๊บเดียวฉันก็กลับมาแล้วค่ะ”
จตุภูมิมองร่างเล็กของเธอจมหายไปในฝูงชน เขากัดริมฝีปากแน่นแต่มุมปากก็ยังยกขึ้น มุมปากยกมากขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
มีสายเข้าจากเวธนี เขาขมวดคิ้วแน่น เขาไม่ต้องการที่จะรับสาย แต่ว่ามีคำพูดบางคำ ต้องการจะพูดกับเธอให้ชัดเจน
“ภูมิคะ คุณไปไหนคะ ทำไมออกไปเช้าอย่างนี้ล่ะ”
จตุภูมิไม่ตอบ “เมื่อคืนนี้คุณไปไหนมา ตอนนี้ผมก็อยู่ที่นั่นนั่นแหละ”
“ภูมิ...ฉัน เมื่อคืนนี้ฉันไปหานวตาเพราะว่า…”
จตุภูมิไม่มีเวลาฟังคำโกหกของเธอ “เวธนี อย่ามาปรากฏตัวต่อหน้านวตาอีก นอกจากนั้น ผมได้ยินมาว่าคุณท้อง เป็นเรื่องจริงรึเปล่าผมก็ไม่สนใจ แต่ผมแนะนำคุณนะ ให้รีบแก้ไขปัญหาโดยเร็วที่สุด ถ้าไม่อย่างนั้นเมื่อถึงเวลา คนที่ต้องอายก็คือตัวคุณเอง ยังมีอีก ผมจะแต่งงานกับคุณเมื่อไหร่ สมองคุณมีปัญหารึเปล่า ถ้ายังมีครั้งต่อไปอีก ผมจะส่งคุณไปโรงพยาบาลจิตเวชด้วยตัวผมเอง”
เวธนีกัดฟันกรอด เมื่อคืนเธอกำชับกับนวตาแล้ว ไม่ให้เธอพูดเรื่องท้องกับจตุภูมิ ตัวแสบนั่นมันฉลาดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ในโทรศัพท์ เธอยังคงใช้ความอดทนอย่างยิ่ง พยายามรักษาความบริสุทธิ์ของตนเอง “ภูมิ ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร นวตาแต่งเรื่องขึ้นมาเองรึเปล่า ฉันไปหาเธอเมื่อคืนนี้ เพราะว่าเป็นห่วงเธอ อยากเจอเธอ ฉัน…”
จตุภูมิทนไม่ไหวที่ต้องทนฟังเธอพูดจาไร้สาระ และด้วยนึกถึงคำพูดของกนกพลที่ว่า ความอดทนทั้งหมดในชีวิตของเขา ทั้งหมดยกให้นวตา
…
已经是最新一章了
加载中
