ตอนที่33 คุณจูบฉันทำไม

ต๭นที่33 คุณจูบฉันทำไม เวธนีโกรธมากเมื่อถูกตัดสายทิ้ง เธอแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทิ้ง หากไม่ใช่เพราะเพิ่งซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องนี้มาใหม่ เธอไม่ต้องการให้ชนิศาเห็นเธอพ่ายแพ้ เธอทำเป็นว่าเธอวางสายเอง เมื่อนวตาซื้ออาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยและเดินกลับมา เธอนำอาหารเช้าใส่เข้าไปในกล่องกับข้าว จากนั้นก็พูดขึ้นขณะที่รัดเข็มขัดนิรภัย “ตอนแรกว่าจะซื้อเผื่อคุณด้วย แต่คิดได้ว่าคุณเป็นคุณชายผู้สูงศักดิ์ คงไม่สามารถทานอาหารริมถนนเช่นนี้ได้ ดังนั้นฉันก็เลยไม่ได้ซื้อค่ะ” จตุภูมิเห็นเธอรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อยแล้ว เธอคิดว่าหลังจากนี้จะใช้วิธีนี้ในการรัดเข็ดขัดนิรภัยดีกว่า ด้วยการให้เขาช่วย มันจะลำบากไปไหม เขามองอย่างไม่ใส่ใจ และพูดขึ้นอย่างราบเรียบ “คุณก็ไม่ได้เป็นลูกคุณหนูที่โอหังอย่างนั้นหรือ ทำไมถึงยังทานได้ล่ะ” นี่เป็นเรื่องจริง และทำให้นวตารู้สึกไม่สบายใจ แต่ว่าตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก นวตาผู้แข็งแกร่ง และไม่ยำเกรงต่อสิ่งใด “นั่นมันก่อนนี้ค่ะ ตอนนี้กับเมื่อก่อนไม่เหมือนกันแล้วนะคะ” จตุภูมิยังไม่ได้รีบสตาร์ทรถในทันที เขาบิดศีรษะของเธอหันไปมอง เธอได้กินข้าวทุกวันรึเปล่านี่ ทำไมถึงได้ผอมซูบขนาดนี้ เขาพูดขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น “นวตา…” “อื้อ” นวตาอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปตามเสียง เธอหันไปทางเขา สายตาทั้งสี่ประสานกัน เขายิ้มให้เธออย่างไม่สู้ดี และกดเสียงในลำคอ ลดเสียงลงต่ำ นัยน์ตาสีดำขยับเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” นวตา ไม่ได้เจอกันนาน นวตา คุณรู้รึเปล่า ผมคิดถึงคุณจนแทบจะเป็นบ้า สามปีผ่านไปแล้ว อยากจะถามเธอจริงๆ ว่าชีวิตเป็นอย่างไรบ้าง นวตาย่อตัวลง เขาจริงจัง ยังรักลึกซึ้ง นัยน์ตาถูกหมอกปกคลุมชั้นหนึ่ง สูญเสียการควบคุมอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อสักครู่เธอก็พูด ว่าไม่เจอกันนานแล้ว ไม่รู้ว่าเขาก็ได้ยิน และจะรู้สึกเศร้าใจเหมือนกันหรือไม่นะ เพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา เธอพยายามอย่างหนักที่จะยกมุมปากขึ้น ละสายตาไปที่อื่นและพยายามจัดระเบียบเข็มขัดนิรภัยที่แขน “ทำไมจู่ๆคุณถึงทำอย่างนี้” เธอไม่รู้รึ หรือแกล้งทำเป็นไม่รู้ เขาอยากที่จะลงโทษเธอ ลงโทษที่เธอหลบหลีกเขา แต่เขาก็คิดวิธีลงโทษเธอไม่ออก มีความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในใจ เมื่อคิดได้ เขาก็แสดงมันออกมา ทันใดนั้น เขาก็เอนกายลง มือใหญ่จับไปที่ใบหน้าอันน้อยนิด อาจจะมีแรงกระตุ้นบางอย่างที่ทำให้เขามีความคิดเช่นนี้ แต่เมื่อริมฝีปากของเขาสัมผัสริมฝีปากของเธอ เขาก็รู้ว่า เธอเป็นเหมือนสิ่งเสพติด ทำให้เขารู้สึกหยุดไม่ได้ นวตาคาดไม่ถึงว่าจู่ๆเขาจะทำเช่นนี้ หัวใจเต้นอย่างฉับพลันอย่างคาดไม่ถึง ดวงตาคู่นั้นเคลื่อนเข้ามาใกล้ ลมหายใจของเขาหนักหน่วงมาก โรยไปที่จมูกของเธอและปล่อยให้เธอสูดดมอีกครั้ง เธอรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังจะหายใจไม่ออก เมื่อได้สติ เธอคิดว่าเขาจะดำเนินการต่อไป ในความทรงจำอันเลือนลง จูบของเขา….ช่างน่าดึงดูด เมื่อเธอหลับตาลง เขากลับเริ่มถอนออก นวตามองไม่เห็นอะไรเลย ราวกับว่าเรื่องราวเมื่อสักครู่ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น “คุณจูบฉันทำไมคะ” ทุกอย่างต้องมีเหตุผล จตุภูมิไม่ได้แสดงอาการตื่นตระหนก ริมฝีปากเซ็กซี่บางๆนั้น ไม่สามารถได้ยินคลื่นเสียงใดๆ “เห็นเมื่อสักครู่คุณหายใจลำบาก แค่ช่วยผายปอดให้คุณก็เท่านั้น” สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าจังหวะการเต้นของหัวใจเขารวดเร็วแค่ไหน แต่เดิมเป็นเพราะมีดของเธอทำให้หัวใจของเขาไม่ค่อยแข็งแรง เขากังวลว่าด้วยเหตุนี้จะทำให้มันแตกออกมา นัชชาทักท้วง “ฉันหายใจลำบากตรงไหน” เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขาจูบ เธอถึงจะหายใจลำบาก คุณหนูจตุภูมิผู้เอาแต่ใจ เขาจ้องมองและปรามเธอ “ผมว่ายังไงคุณก็ว่าตามนั้นแหละ” นวตาหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างด้วยความผิดหวัง ไม่ต้องการที่จะคุยกับคนที่ไม่มีเหตุผล “เฮ่อ” ….