ตอนที่47ให้เงิน

ต๭นที่47ให้เงิน พูดจบเธอหันตัวกลับอย่างลุกลี้ลุกลนเหมือนกับเป็นแมลงวันที่หาทิศทางไม่เจอยืนอยู่กลางห้องรับแขกเธอหาไม่เจอว่าห้องครัวอยู่ไหนและไม่รู้ว่าห้องของเขาอยู่ไหนและยิ่งไม่รู้ว่าจะหาซื้อดอกลิลลี่มาจากไหนดี จตุภูมิมองดูเธอที่ลุกลี้ลุกลนอยู่เธอมีความอดทนมากกว่าที่เขาคิดไม่แม้แต่จะถามว่าคู่หมั้นเขาเป็นคนที่เธอรู้จักหรือเปล่า นวตากลับมาที่ข้างๆโซฟาอีกครั้ง“จตุภูมิ...” จตุภูมิกลอกตาขึ้นมอง“พูด” “คู่หมั้นของนาย...ใช่เวธนีไหม?”ถ้าหากคือเวธนีเงินสองหมื่นนี้เธอขอไม่รับไว้ดีกว่า จตุภูมิยกมุมปากขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าขนลุก“คนที่มีความเกี่ยวข้องกับเธอฉันไม่อยากได้” ขณะที่นวตากำลังรู้สึกสบายใจในใจของเธอกลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา “แล้วฉันควรทำอะไรก่อน?”เธอไม่รู้ว่าควรลงมือทำอะไรก่อนจึงถามขึ้น จตุภูมิมองท่าทางของเธอที่อยู่ไม่สุขเท่าที่เขาจำได้เธอไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน “ซื้อผักซื้อดอกไม้” นวตาพยักหน้า“โอเคซื้อ”กำลังจะหมุนตัวกลับไปอีกครั้งความหม่นหมองในใจเธอยังคงอยู่จึงนึกถึงเรื่องที่สำคัญเรื่องหนึ่งขึ้นมา หันกลับไปมองที่เขาแล้วยื่นแขนเล็กๆออกไป“ให้เงินมาสิฉันไม่มีเงิน” ท่าทางขอเงินนั้นดูมีภูมิฐาน จตุภูมิหยิบบัตรธนาคารที่เตรียมเอาไว้แต่แรกยื่นให้นวตา“รหัสบัตร123456” รหัสนี้เขาตั้งเองแน่ๆ นวตายื่นใบเสร็จค่าแท็กซี่ไปตรงหน้าเขา“อันนี้นายต้องให้เป็นเงินสดไม่งั้นฉันไม่มีเงินค่ารถตอนออกไป” จตุภูมิไม่ได้ให้เงินแก่เธอเขาหยิบใบเสร็จไปแล้วยื่นมือไป“เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน” เขาอยากจะผูกบัตรไว้กับบัญชีที่ใช้จ่ายเวลาออกไปข้างนอกถึงจะมีเงินสดหรือไม่มีก็สะดวก แต่สุดท้ายยัยซื่อบื้อเอาวัตถุโบราณอะไรให้เขาไม่รู้ที่ใช้โทรออกได้อย่างเดียวโทรศัพท์คนแก่ที่ไม่แม้แต่จะส่งข้อความได้ ลุกขึ้นแล้วยัดโทรศัพท์เครื่องนั้นเข้าไปในกระเป๋าเธอดังเดิมแล้วไปล้วงหาเงินที่เสื้อโค้ชตัวนอกแล้วหยิบแบงค์ออกมาจำนวนหนึ่ง นวตาออกไปจนกลับมาใช้เวลาทั้งหมดสองชั่วโมงจตุภูมิสงสัยว่าเหลือเวลาไม่ถึงสองชั่วโมงนี้เธอจะทำกับข้าวถึงสี่อย่างออกมาทันได้อย่างไร? นวตาเดินวนในบ้านไม่เจอจตุภูมิถือของซื้อกลับมาเตรียมจะเดินเข้าไปในห้องครัว เธอไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันแล้วได้กลิ่นกับข้าวที่ตัวเองซื้อกลับมาเธอเกือบจะคีบตะเกียบขึ้นมากินได้กลิ่นหอมๆนั้นน้ำลายแทบไหล มองไปรอบๆอย่างระแวงนายนั่นคงจะไม่อยู่บ้านขณะที่มือขาวๆของเธอกำลังจะตักไก่ผัดเม็ดมะม่วงใส่จานนั้น... “เธอกำลังแอบกินอยู่เหรอ?” “อุ้ย”นี่มันพูดแทงใจโจรชัดๆที่จริงเธออยากจะแอบกินแต่กลับถูกจับได้เสียก่อน มันน่าเศร้าไหมล่ะ อันนี้ไม่เป็นไรแต่เธอทำจานตกลงที่พื้นกับข้าวกระจายเต็มพื้นสีขาว อยากจะลองกินซักคำสองคำคงจะมองไม่ออกตอนนี้ได้เรื่องเลยไม่เหลือทั้งจานจะให้เธอทำกับข้าวออกมาได้อย่างไรอีก ปฏิกิริยาแรกของเธอคือสภาพลงไปเก็บทำความสะอาดอย่างอเนจอนาถมือเผลอไปโดนถูกจานที่แตกแล้วก็ถูกมือใหญ่ดึงขึ้นมา“เธอทำอะไร?” เสียงของเขาดูรีบร้อนเหมือนกับเมื่อก่อนที่จะบ่นเธอตอนที่เธอไม่ระวังตัวดูแลตัวเองไม่ดี นวตาใจสั่นถูกเขาจับข้อมือแน่นในใจปั่นป่วนไปหมด เขากระชากให้เธอลุกขึ้นมาแล้วสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ออกไป” นวตาที่ยืนอยู่หลังร่างๆสูงนั้นมองดูเขาที่เก็บกวาดอย่างเรียบร้อยแต่ที่เธอไม่เคยเห็นก็คือเขาขมวดคิ้วอยู่ตลอดและความเอ็นดูที่มีต่อเธอ ......