ตอนที่51ภาพมายาของครอบครัว

ต๭นที่51ภาพมายาของครอบครัว นวตาไม่ได้พูดอะไรดูเหมือนว่าเขากำลังล้อเล่นอยู่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา“หมอก้องภพคงไม่ได้เคยแต่งงานกับคนไข้หรือญาติคนไข้มาเยอะแล้วใช่ไหม” ก้องภพก็พยักหน้าเบาๆ“เหมือนว่าจะใช่นะ” คำพูดที่จริงจังแค่เอามาพูดให้ตลกๆก็จบแล้วหัวเราะซะหน่อยก็ผ่านไปแล้วในใจยังมีเรื่องนั้นอยู่การที่จะเอาชนะใจเธอให้สำเร็จยังคงต้องใช้ความพยายามอีกมาก ไม่เคยคิดมาก่อนว่าถ้าไม่มีเธอจะเป็นยังไงดังนั้นแค่หัวเราะไปก็จะผ่านไปแล้ว ในฐานะที่เป็นหมอเรื่องที่สำคัญก็ยังจำเป็นต้องพูด“ถ้ามีเวลาก็พาเธอแม่ออกไปเดินเล่นด้วยนะ” นวตาไม่อยากเชื่อ“ได้ด้วยเหรอ?”สามปีมานี้ไม่เคยกล้าแม้แต่จะพาแม่ออกนอกโรงพยาบาลกลัวว่าจะมีข้อผิดพลาดอะไรเกิดขึ้น ก้องภพพยักหน้ายืนยันไป“ไม่ต้องไปนานนะหลีกเลี่ยงที่ๆมีคนพลุกพล่านแออัดก็พอแล้ว” นวตาตอบหมอก้องภพอย่างตื่นเต้น“ขอบคุณมากนะคะ” ก้องภพไม่รู้จะทำอย่างไรผู้หญิงคนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้ลยตลอดสามปีที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้เธอแข็งแกร่งจนไม่มีอะไรทำอะไรเธอได้แล้ว ความโศกเศร้าเบื้องหลังรอยยิ้มของเธอทำให้เขารู้สึกปวดใจ เขาเคยบอกกับตัวเองว่าก็คงจะเป็นเพียงแค่ความสงสารแต่ว่ามันก็ผ่านมานานแล้วถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่แบบนั้นเลย รอยยิ้มของเขาอบอุ่นเสมอเพราะหวังว่าจะทำให้โลกของเธออบอุ่นตามไปด้วยเขาถามเธอว่า“ขอบคุณอะไรกัน?” นวตารู้สึกขอบคุณเขามากจริงๆ“ขอบคุณมากมากที่สุด” “งั้นผมขอคิดก่อนว่าผมต้องการอะไรเพื่อเป็นการตอบแทนดี” นวตาพยักหน้า“ขอแค่คนอย่างนวตาสามารถทำได้ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟก็ไม่กลัว” หลังจากนั้นเพื่อที่จะได้เธอมาเขายอมทำทุกวิถีทาง …… วันรุ่งขึ้นนวตาตื่นขึ้นหลังจากไม่ได้นอนมานานเมื่อคืนนอนหลับสบายมากถึงแม้ว่าจะนอนกับพื้นก็เถอะ แม่นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนถึงตีสามตีสี่ก็นอนไม่หลับพึ่งได้หลับไปตอน7-8โมงเช้านวตาก็ไม่ได้ส่งเสียงดังปลุกแม่ของเธอออกไปซื้ออาหารเช้ามาให้แม่แล้วก็เขียนโน๊ตทิ้งไว้แล้วออกไป คนๆนั้นยังรออาหารเช้าจากเธออยู่ไม่รู้ว่าจะทันหรือไม่ทันเขาเคยชินกับการตื่นมาออกกำลังกายตอนเช้า ตอนที่เธอวิ่งจนหอบมาถึงบ้านเขานั้นเขาได้ใส่ชุดสูทเต็มยศกำลังเช็ดรองเท้าหนังสีดำให้วาววับอยู่ตรงหน้าประตู นวตาได้แต่ทำหน้าหงอยพลางขอโทษ“ขอโทษฉันมาสาย”ไม่ต้องบอกเหตุผลหรอกแค่ขอโทษก็พอแล้ว จตุภูมิใส่รองเท้าไปพร้อมกับเหล่มองผู้หญิงตรงหน้าที่ยืนก้มหน้ารับผิดแววตานิ่งไร้สีหน้าใดๆ หลังจากใส่รองเท้าเสร็จแล้วเสียงของเขาทุ้มหนาและน่าฟัง“ตอนกลางวันฉันไม่ได้กลับมากินข้าวนะ” หลังจากพูดจบเขาก็เดินทางออกจากบ้านไป นวตาได้แต่ยืนงงอยู่ตรงที่เดิมความรู้สึกเมื่อกี้นี้มันอบอุ่นหัวใจจังเลย รู้สึกเหมือนได้กลับไปเหมือนเมื่อก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกันแต่มันก็ไม่เหมือนมันเหมือนกับมีความรู้สึกเหมือนเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาแบบอธิบายไม่ถูก นวตายืนมองอาหารเช้าที่เหลือบนโต๊ะอาหารในห้องอาหารมีส่วนหนึ่งที่ยังไม่ถูกแตะต้อง ตอนนั้นความรู้สึกหลายอย่างประสมปนเปขึ้นนี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดว่าจะเกิดขึ้นเธอมาที่นี่เพื่อชดใช้ไม่ใช่กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน หรือว่ามีอะไรที่ผิดพลาดไปเธอควรจะคุยกับเขาให้เคลียร์หน่อยแล้ว แล้วอีกอย่างที่นี่เขามีงานทำไหม?แม้แต่ว่าเขาทำงานอะไรเธอยังไม่รู้เลย แล้วที่บ้านรกขนาดนี้เขาตั้งใจใช่ไหม?เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยทำไมแค่ผ่านไปคืนเดียวบ้านถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ เธอมัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับการทำความสะอาดบ้านให้เรียบร้อยถึงจะพึ่งรู้ว่าตอนนี้ก็บ่ายโมงเข้าไปแล้ว เพราะว่าเธอทำช้าหรือเพราะว่ามีคนตั้งใจทำให้บ้านรกกันแน่ ......