ตอนที่21ประทับตรา

ต๭นที่21ประทับตรา ในคลิปวิดิโอที่บอกว่าเป็นพ่อของเขานั้นก็คือเสียงของคนคนนี้ แต่ว่าเขาไม่เอาเด็กน้อยแล้ว เด็กน้อยเสียใจ เด็กไม่รู้แม้แต่น้อยว่าความคิดของลี่หลินเย่ในตอนแรกเป็นอย่างไรหลิวเซียนเซียนยิ่งไม่รู้เลยว่าพ่อของเด็กคือลี่หลินเย่เขาจำได้เพียงคลิปวิดิโอที่เคยดูจำได้แค่เสียงเท่านั้น ลี่หลินเย่เดาได้แต่แรกแล้วว่าเด็กคนนี้จะมาไม้ไหนครั้งนี้เขายืนนิ่งไม่ขยับเพียงแค่แผ่นหลังนั้นก็ทำให้รู้สึกหวาดกลัว ตอนที่เขากำลังจะพูดว่า‘ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น’ก็ได้ยินเสียงของหลิวเซียนเซียนรีบบอกให้เด็กน้อยกล่าวขอโทษ：“หนิงหนิงพูดขอโทษ" น้ำเสียงนี้ทั้งเขร่งครัดจริงจัง เหมือนกับว่ากำลังบังคำให้หลิวเซี้ยวหนิงขอโทษเขา ปากน้อยๆของหลิวเซี้ยวหนิงจู๋ทุกครั้งที่หลิวเซียนเซียนใช้น้ำเสียงนี้พูดกับเขาถ้าเขาไม่ทำตามสิ่งที่หลิวเซียนเซียนบอกหลิวเซียนเซียนไม่ได้ต่อว่าและไม่ได้ตีเพียงแต่ขังตนเองเอาไว้ในห้องเป็นเวลานานโดยไม่สนใจเพึขา รอตอนที่หลิวเซียนเซียนออกมานั้นดวงตาของเธอก็จะแดงก่ำ เขารู้ได้ทันทีเลยว่าหลิวเซียนเซียนพึ่งร้องไห้มา ดังนั้นหลังจากผ่านไปไม่กี่ครั้งเด็กน้อยก็ไม่กล้าทำแล้ว เด็กน้อยไม่อยากเห็นม๊ามี๊ของตนร้องไห้ หลิวเซี้ยวหนิงสูดลมหายใจเข้าจากนั้นก็เดินอ้อมไปตรงหน้าของลี่หลินเย่ยกมือขึ้นแล้วพูดอย่างเชื่อฟัง：“ขอโทษครับ" ถ้าม๊ามี๊บอกให้เขาขอโทษแสดงว่าก็ต้องเป็นความผิดของเขาแม้ว่าเขานั้นจะไม่ค่อยชอบลี่หลินเย่สักเท่าไหร่ไม่ค่อยชอบเลยจริงๆ ลี่หลินเย่มองดูแก้มของหลิวเซี้ยวหนิงที่แดงระเรื่ออดไม่ได้ที่จะคลายยิ้ม ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนี้จะมีมุมเชื่อฟังแบบนี้ด้วยและไม่คิดเลยว่าหลิวเซียนเซียนจะบอกให้หลิวเซี้ยวหนิงกล่าวขอโทษเขา เขาย่อตัวลงแล้วอุ้มหลิวเซี้ยวหนิงขึ้นมา"ขอโทษด้วยความจริงใจแล้วหรอครับ?" หลิวเซี้ยวหนิงรู้สึกเพียงแค่ว่าอ้อมกอดของลี่หลินเย่นั้นพิเศษมากแตกต่างจากความรู้สึกเวลาที่มีคนอื่นมาอุ้มเขา แม้ว่าจะไม่ชอบลี่หลินเย่สักเท่าไหร่แต่การที่เขาสัมผัสได้ถึงการถูกอุ้มจากคนเป็นพ่อครั้งแรกนั้นถือว่าไม่เลว มองผ่านไหล่กว้างของลี่หลินเย่เห็นหลิวเซียนเซียนสั่นเทาไปทั้งตัวเด็กน้อยเศร้าใจที่ม๊ามี๊เป็นแบบนี้ อื้มเพื่อความสุขของม๊ามี๊ไม่ว่าจะให้เขาทำอะไรเขาก็ยอม ดังนั้นกัดฟันหลิวเซี้ยวหนิงตอบอย่างไม่ชักช้า：“จริงใจสิครับม๊ามี๊ให้ผมขอโทษแสดงว่าเป็นความผิดของหนิงหนิงต่อไปนี้หนิงหนิงจะแก้ตัวครับจะไม่ผลักคนอื่นแบบนี้หลังจากนี้ถ้าผมเจอคุณอีกครั้งผมเองก็จะอ้อมไปอีกทางม๊ามี๊ก็เหมือนกันสำหรับคุณนั้นพวกเราจะไม่ไปรบกวนคุณดังนั้นคุณก็ห้ามรบกวนผมกับม๊ามี๊"หลิวเซี้ยวหนิงพูดถึงตรงนี้แล้วหยุดพูดไป จากนั้นปากเล็กๆของเขาก็พูดกระซิบอยู่ข้างหูลี่หลินเย่เขาพูดเสียงเบาให้ลี่หลินเย่ได้ยินเพียงคนเดียว"ถ้าคุณกล้าพูดว่าม๊ามี๊ของผมไม่ดีนั้นผมจะสู้กับคุณสุดตัวครับ" หลิวเซี้ยวหนิงพูดอย่างหนักแน่นเสียงนี้ดังอยู่ในหูของลี่หลินเย่ลี่หลินเย่สงสัยเล็กน้อยเขาเงยหน้าขึ้นมองเด็กน้อยอีกครั้งก็เห็นน้ำใสๆจากดวงตาของเด็กน้อย เหมือนกับว่าถ้าไม่ต้องอดทนฝืนใจก็คงจะร้องไห้ออกมา เขารู้สึกปวดใจอย่างบอกไม่ถูกพูดโดยไม่ผ่านการพิจารณา"อื้มหลังจากนี้ถ้าเจอม๊ามี๊ของหนูจะไม่พูดว่าเธอเป็นคนไม่ดี"แต่ก่อนอื่นนั้นต้องขึ้นอยู่กับว่าหลิวเซียนเซียนไม่ได้หาเรื่องมาให้เขา เพียงแต่คำสุดท้ายนั้นมองดูดวงตาที่มีน้ำใสๆของเด็กน้อยลี่หลินเย่จึงไม่ได้พูดออกมา หลิวเซี้ยวหนิงพยักหน้าอย่างจริงจังเด็กน้อยยื่นนิ้วโป้งไปให้ลี่หลินเย่"ประทับตรา"แบบนี้ลี่หลินเย่ก็จะไม่คืนคำอีก เด็กน้อยไม่อยากให้ม๊ามี๊ของเขาร้องไห้และไม่อยากให้ม๊ามี๊ตัวสั่นแบบนี้ คงเพราะความเสียใจและความผิดหวังในตัวแดดดี้แน่ๆ "อื้ม"หลังจากที่ลี่หลินเย่เอานิ้วโป้งประทับตรากับนิ้วโป้งขอบหลิวเซี้ยวหนิงเขาก็รู้สึกเหมือนตนเองบ้าไปแล้วเขาไม่เคยปลอบใจเด็กแบบนี้มาก่อน อีกทั้งยังเป็นเด็กที่เกิดจากผู้หญิงที่เขาเกลียด......