บทที่ 6 ดักซุ่มโจมตี

บทที่ 6 ดักซุ่มโจมตี กลับมาที่ฉุ้ยหวนอยู่ แต่ไม่เห็นนางแล้ว หยางจิ่งเทียนตกใจ คิดว่าตอนตัวเองไล่ล่าหยางหลินและหลี่หลิงเฟิง ฉุ้ยหวนถูกคนจับตัวไป รีบหาไปทั่ว แต่ไม่พบอะไรสักอย่างเกือบคิดว่าฉุ้ยหวนหายสาบสูญไปเสียแล้ว สำรวจร่องรอบบนพื้นอย่างละเอียด บนพื้นนอกกจากมีร่องรอยเมื่อครู่ มีแค่รอยเท้าเดินเล็กๆ รอยเท้านี้ดูก็รู้ว่าเป็นผู้หญิง ดูแล้วฉุ้ยหวนคงจะหนีไปเอง! สิ่งนี้ทำให้หยางจิ่งเทียนคิดไม่ออก สนทนาที่นางพูดกับหยางหลินก่อนหน้านี้ เหมือนแม่ตัวเองมีของสำคัญที่จะให้นางมอบให้ตัวเอง เพื่อหลีกไม่ให้เจอเลยไม่พูดอะไรกับตัวเขาเองเนี่ยนะ! เรื่องทั้งหมดนี้ทำให้ลมปราณหยางจิ่งเทียนไม่สงบนิ่ง ตอนนี้ใกล้จะครึ่งเดือน หยางเสต้องออกเดินทางไปนิกายทิพย์ก่อน หยางจิ่งเทียนจึงต้องวางเรื่องนี้ไว้ชั่วคราว จุดที่หยางจิ่งเทียนดักซุ่มโจมตีอยู่ที่หุบพีเจี้ยน หุบพีเจี้ยน! ทางแคบและเดินยาก เดินผ่านไปได้ขนาดแค่คนสองคนเรียงหน้ากระดาน ยอดเขาเหมือนถูกคนใช้ดาบเจาะตรงกลาง จึงได้ชื่อนี้มา ที่นี่เป็นเส้นทางเดียวที่สามารถไปทางนิกายทิพย์ได้ เพียงแค่รอให้หยางเสเข้าไปในทางหุบเขาพีเจี้ยน ใช้ก้อนหินอุดทางเข้าออกไว้ หยางเสก็หนีไปไม่ได้ ช่วงเวลานี้หยางจิ่งเทียนอยู่ที่ช่องเขาบนผาหุบเขาพีเจี้ยน เดิมมีซากศพอยู่คืองูเหลือมตัวหนึ่งที่ถูกเขาต้มกินเข้าท้อง รอหยางเสปรากฏตัวไปพลาง พยายามบรรลุคัมภีร้นร่างบาปมารไปพลาง หยางจิ่งเทียนนั่งยองบนกลางถ้ำ กลืนโสมจีนเลือดเข้าไปในท้อง ในหัวหวนคิดถึงคัมภีร์พ้นร่างบาปมาร พ้นบาป! พ้นบาป! บาปชี้หายนะ หายนะ! เพียงแค่พ้นไปได้ การฝึกถึงจะสามารถทะลวงได้รวดเร็วทันที ในหนึ่งวันวิ่งได้รวดเร็วเป็นพันลี้ ลำแสงไหลเวียนในร่าง อากาศสะเทือนจนได้ยินเสียงวิ๊งๆ มีแมลงวันตัวหนึ่งบินเข้ามาที่หน้าหยางจิ่งเทียน เปรี้ยะ! ตัวแมลงทั้งตัวถูกระเบิดแตกเป็นจุณ พัดกวาดไปตามอากาศ วิ๊ง! ร่างหยางจิ่งเทียนสั่นสะเทือนอีกครั้ง พลังยากที่จะอธิบายให้เข้าใจ ราวกับลมปราณจิตมาร แผ่ซ่านออกมาจากร่างเขา กวาดล้างออกไปในระยะร้อยลี้ในชั่วพริบตาเดียว ท่ามกลางอากาศ เมฆครึ้มรวมตัวกันเป็นก้อนๆ คร่ำครึ้มไม่กลัวผู้คน เสียงผ้าร้องโครมคราม ราวกับเทวดาฟ้าดินกำลังเตืออะไรบางอย่าง แสงสายฟ้าผ่าลงมาเป็นเส้นๆ เมฆขึ้นมาเป็นระลอกคลื่น ราวกับมังกรเหิน ลอยล่องเหนือหุบเขาพีเจี้ยน หัวใจของคนมีความรู้สึกอัดอั้นสะกดเข้ามาแผ่คลุมโดยไม่รู้ตัว ทุกคนมีความรู้สึกยำเกรงแม้กระทั่งความกลัวเล็กน้อย สัตว์ป่าในหุบเขาพีเจี้ยนทั้งหมดหมอบตัวลงปบนพื้น ตัวสั่นพั่บๆ กฎแห่งฟ้าดิน ธรรมะนำทาง ราวคบเพลิงพลันสว่างพลันมืด ไหลเวียนบนผิวหยางจิ่งเทียน ในเวลาเดียวกัน นิกายและเขตแดนยิ่งใหญ่แต่ละแห่ง ทุกสกุลทุกเผ่าในแผ่นดินรู้สึกถึงจิตที่ยิ่งใหญ่มหาศาล ลมแรงเหมือนมหาสมุทรพิโรธ คลื่นโหมซัดสาดอย่างบ้าคลั่ง กำเริบกวาดล้างกลางอากาศ ผู้ฝึกต่ำกว่าแดนฉ่องทิพย์ถูกกดนาบไปกับพื้นทันที ความรู้จิตปะทะชนกัน กำลังส่งสารแลกเปลี่ยนต่อกันจนเกิดเสียงโครมคราม ยิ่งใหญ่ราวเสียงเทพเก้าสวรรค์ ดังก้องกลางอากาศ หมุนเป็นเกลียวลอยวนเวียน ในเมืองหลวงแคว้นเป่ย หยางเยว่ยืนพรวดขึ้นมาทันที มองเมฆราวมังกรเหินอยู่ทางไกล สีหน้าหนักแน่น ในพระราชวัง ฮ่องเต้ทรงยืนบนกวานเทียนไถ ทรงทอดพระเนตรไปทางนี้ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ท้องฟ้าถึงเกิดวิปริตแปรปรวนเช่นนี้!” สำหรับทุกอย่าง หยางจิ่งเทียนรู้ทั้งสิ้น จิตของเขาตกอยู่ในพ้นร่างบาปมารโดยสมบูรณ์ เดิมทีไม่รู้ว่าตัวเองพลิกฟ้าได้รุนแรงขนาดนี้ ร่างราวกับตกอยู่ในห้วงลึกไม่สิ้นสุด พ้นร่างบาปมารเหมือนเทาเท่ที่กินไม่อิ่มชั่วกาลนาน ช่วงชิงพลังรอบตัวทั้งหมดอย่างบ้าคลั่ง ทะลุเข้าไปในร่างหยางจิ่งเทียน ปั้ง! เสียงดังราวเสียงกลองอู้อี้ สะท้อนเป็นคลื่นแต่ไกล พลังหัวใจแข็งแกร่ง เลือดทั้งร่างไหลย้อนกลับเข้าสู่กลางหัวใจ คลุมจนเป็นชั้นแสงสีแดง แสงแวววาวคลุมบนพื้นผิวหยางจิ่งเทียน กลายเป็นยันต์ขนาดเท่าลูกกบประทับไว้บนผิวหนังของเขา กระดูกเรืองแสง เลือดแวววาวปราย เลือดไหลเวียนราวกับหินหนืดร้องก้องคำราม เคลื่อนทะลักราวคลื่นลูกใหญ่ การฝึกของหยางจิ่งเทียนราวกับนั่งบนจรวด บินสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว แค่หยางจิ่งเทียนยินยอม ก็สามารถบรรลุสู่แดนฉ่องทิพย์ได้ตลอดเวลา หยางจิ่งเทียนไม่ทำเช่นนั้น ประสบการณ์ยาเต๋าได้บอกกับเขา แผ่นดินสูงขึ้นเท่าตึกสูงสิบจั้ง อยากเดินไปไกลยิ่งขึ้น จำต้องมีพื้นฐานที่แข็งแกร่ง! ถ้าตอนนี้เขาบรรลุแดนฉ่องทิพย์ ก็ต้องหยุดช่วงเจริญเติบโตต่อจากนี้ของตัวเอง พลังส่งผ่านต่อเนื่องไม่ขาด กระจายไปถึงทุกส่วนทั่วร่างเพิ่มพลังแข็งแกร่งในร่างตนเอง เดินทางรวดเร็วฉับไวจนต้องข่มให้กลับแดนตัวเอง เปรี้ยะ! ท้องฟ้าดังสนั่นทันที ราวกับเทฟสายฟ้าพิโรธ สายฟ้าดังหนัก ผ่าลงเมฆ แทรกผ่านภูเขาแต่ไม่สร้างความเสียหายแม้แต่น้อย ผ่าตรงไปที่หยางจิ่งเทียน วิ๊ง! ยันต์บนผิวสั่นเล็กน้อย ขยายออกมาอย่างแรง กลายเป็นแสงแวววาว แผ่คลุมเข้าไปด้านในตัวหยางจิ่งเทียน ตู้ม! สายฟ้าฟาดครอบคลุม แสงสายฟ้ากระจายไปทั่ว ลำแสงสาดกระเซ็น แต่ไม่อาจทำร้ายหยางจิ่งได้แต่อย่างใด สายฟ้าผ่าลงมาครั้งเดียว เหมือนทำอะไรหยางจิ่งเทียนไม่ได้ เมฆบนท้องฟ้าจึงค่อยๆคลายกระจายออกไป ลืมตาทั้งสองขึ้นมา ดวงตาหยางจิ่งเทียนว่างเปล่าเกิดกระแสไฟ ยิงลำแสงออกไประยะนิ้ว เพียงช่วงเวลาหนึ่งจอกชาค่อยๆแผ่กระจาย “อ๊าก!” หยางจิ่งเทียนแหงนหน้าตะโกน เสียงตะโกนยาวราวมังกรคำราม เหมือนหงส์ขันยาวนานไม่พักหายใจ ก่อกวนถึงเมฆบนสวรรค์ ไม่ว่าหยางจิ่งเทียนจะดีใจตื่นเต้นมากแค่ไหน แม้เขาจะไม่บรรลุถึงแดนฉ่องทิพย์ แต่กำลังเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว ระดับความแข็งแกร่งของร่างกายตอนนี้ดาบมีดก้ทำร้ายได้ยาก ส่วนหยางเสที่กำลังจะมา ไม่ว่าองครักษ์ติดตามเขามามากเท่าไหร่ หยางจิ่งเทียนจะสังหารทีละคนๆก็พอแล้ว ผ่านมาหลายวัน หยางจิ่งเทียนีนป่ายไปถึงยอดหุบเขา ตั้งก้อนหินขนาดใหญ่ไว้ทั้งสองฟากบนหุบเขา ก้อนหินทั้งสองนี้จะใช้ปิดทางเข้าออกหุบเขาทั้งสองทางหลังจากที่หยางเสเข้าไปในหุบเขาแล้ว หยางเสไม่ทำให้หยางจิ่งเทียนรอนาน ในช่วงย่ำรุ่งสางวันหนึ่ง แสงอาทิตย์พึ่งจะสาดส่องพื้นดิน หยางจิ่งเทียนเห็นกลุ่มคนจากหุบเขาตั้งแต่ไกล แม้จะมองหน้าตาคนพวกนี้ไม่ชัดเจน แต่เสื้อผ้าของพวกเขาเป็นชุดของจวนหยางโดยไม่ต้องสงสัย ลมแรงส่งเสียงร้องยาวและสูง พัดเสื้อหยางจิ่งเทียนดังพั่บๆ ผมพลิ้วไปตามลม สายตาของเขาห่างไปไม่กี่ลี้ กำลังจ้องพวกหยางเสแต่ไกล ตาไม่กระพริบ คนของจวนหยางยิ่งเดินมายิ่งน้อย สุดท้ายเหลือแค่ห้าคน เดินมาทางนี้ ถ้าห้าคนเดินมาถึงหน้าหุบเขา สายตาหยางจิ่งเทียนเล็งที่หยางเสเป็นคนแรก หน้าหยางเสยังคคงยิ้มจอมปลอมเช่นเคย เขาไม่เคยลืมคำพูดที่หยางเสพูดกับคำในคุกน้ำ “หัวเราะไปเถิด ถึงเวลาเจ้ายังจะยิ้มได้อีกแค่ไหนเชียว!” สายตาหยางจิ่งเทียนเย็นชา คนราวใบมีด พวกหยางเสไม่รู้สึกตัวเลย เดินเขาไปในกลางหุบเขาต่อ รอให้พวกหยางเสเดินเข้าไปกลางหุบเขา หยางจิ่งเทียนทำเสียงไม่พอใจ หันตัวเดินไปทางหน้าก้อนหิน ใช้เท้าเตะก้อนหินบนทางเข้า ใช้พลังเหินบนอากาศไปที่ทางออก ใช้มือผลักก้อนหินอีกก้อน โครม! ราวเทพภูเขาตีกลอง ก้อนหินมาด้วยพลังที่ไม่มีใครทัดเทียมได้ จากที่หมุนช้าๆจนเร่งเร็วขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?” แรงแผ่นดินไหวรุนแรงมาก ทำให้คนรู้สึกพื้นที่ยืนอยู่สั่นสะเทือน หน้าหยางเสหยุดยิ้ม ร้องตกใจเสียงดัง “เหมือนดินถล่มจนทำให้เกิดแผ่นดินไหว” ตู้จิ้งซานองครักษ์ปกป้องข้างกายหยางเส เป็นผู้ที่ท่านตาส่งมาซึ่งเขาขาดเพียงก้าวเดียวจะบรรลุแดนตั้งมั่นคุณธรรม ผู้ฝึกแดนตั้งมั่นคุณธรรมมาปกป้องหยางเสก่อนหน้านี้ถูกท่านปรมาจารย์จ้าวเรียกกลับไป แลกกับตู้จิ้งซาน แม้ว่ากำลังจะไม่ทัดเทียมองครักษ์ก่อนหน้านี้ แต่ท่านปรมาจารย์กาวซื่อส่งตู้จิ้งซานเป็นไพ่ตายไว้ปกป้องชีวิต ทรวดทรงตู้จิ้งซานพร้อมพลัง ออกหมัด วาดเท้า หรือเตะ หรือปัดกวาด หรือตี ทุบเศษก้อนหินที่อยู่ในระยะบนหัวสามเมตรปลิวว่อนแตกกระจาย “ทุกคนระวังหน่อย” ท่าทางรุนแรงมเกินไปไม่เหมือนดินถล่มธรรมชาติ อีกทั้งไม้ช้าไม่นาน รอให้พวกเขาเข้ามาอยู่ในตำแหน่งกลางหุบเขา แล้วเกิดดินถล่ม ตู้จิ้งซานจึงเตือนองครักษ์จวนหยางสองสามคนที่เหลือ พลังองครักษ์พวกนี้ก็เป็นแดนฉ่องทิพย์ แต่แดนฉ่องทิพย์ก็ยังขาดกันมาก เห็นได้ชัดว่าพวกเขาไม่อาจเทียบกับตู้จิ้งซาน วิ่งเต้นหลบหลีกก้อนหินที่จะหล่นบนหัว มีใจจะสนคนอื่นที่ไหนกัน “อ๊า!” “มือข้า!” ....... ตอนแรกองครักษ์จวนหยางยังฝืนประคับประคองได้ กาลเวลาผ่านไปตามสายน้ำ พวกเขาได้รับบาดเจ็บ “หึ ไอ้พวกหยำเป!” ตู้จิ้นซานทำเสียงไม่พอใจ ดูถูกองครักษ์จวนหยางพวกนี้ เพราะได้รับการคุ้มครองของตู้จิ้ซาน นอกจากหยางเสจะเริ่มลุกลี้ลุกลนชัดเจน ยังตื่นตกใจกลัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บ พอได้ยินคำพูดตู้จิ้นซาน สีหน้าก็ดูไม่ได้พอดี เกรงว่าความรักใคร่ที่ตามีให้แก่เขา แต่สุดท้ายเขาก็แซ่หยาง เมื่อได้ยินตู้จิ้นซานพูดอย่างนี้ ในใจก็ไม่สบายใจ “ไปช่วยพวกเขา!” ที่ตั้งของนิกายทิพย์ ไกลห่างออกไปจากอาณาเขตแคว้นเป่ย คนพวกนี้ช่วยไม่ได้ยังวิ่งเต้นทำเรื่องจุกจิกได้อีก ตู้จิ้งซานดูถูกองครักษ์จวนหยางอีกครั้ง ส่วนหยางเสยังไม่กล้าเมินเฉย เขารู้ถึงความรักใครที่ตระกูลกาวซื่อมีต่อหลานนอกคนนี้มากนัก รักยิ่งกว่าหลานรุ่นหลังในตระกูลกาวซื่อ ร่างตู้จิ้งซานสว่างจ้า พื้นดินหลงเหลือเพียงภาพเพ้อฝัน ในหุบเขามีช่องลม ปัดกวาดก้อนหินที่ตกบนหัวองครักษ์พวกนี้ออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้องครักษ์จวนหยางพวกนี้ได้มีโอกาสพักหายใจ องครักษ์จวนหยางมองตู้จิ้งซานอย่างซึ้งน้ำใจ คำพูดเขาองครักษ์พวกนี้ได้ยินเข้าหู ถ้าไม่ใช่คำว่าของเขา ตู้จิ้งซานคงไม่ช่วยแน่ๆ พวกเขาคงรอดพ้นจากการบาดเจ็บได้ยาก แม้ตู้จิ้งซานจะพูดให้เคืองใจมากกว่านี้ ความสามารถก็สู้คนอื่นไม่ได้ จึงทำได้แค่เจ็บปวดฝังอยู่ในใจ โครม! ก้อนหินทั้งสองหล่นลงบนพื้น ได้ยินเสียงก้อนหินใหญ่ดังคำรามราวเทพสายฟ้า สะเทือนจนพวกเขาเจ็บหู อย่างแรง ทำให้พื้นดินขึ้นมาเป็นชั้นๆ ราวกับคลื่นทะเลซัดเข้ามาตรงหน้า “ใคร?” เวลานี้ตู้จิ้งซานไม่เข้าใจที่พวกเขาถูกคนดักซุ่มโจมตี นั่มันช่างโง่เขลายิ่งนัก แรงพ่นออกมาจากปาก เสียงแผ่ซ่านกระจายรอบทิศ องครักษ์จวนหยางล้อมรอบเป็นครึ่งวงกลมอย่างรวดเร็ว ปกป้องหยางเส หยางจิ่งเทียนกระโดดพุ่งไปข้างหน้า กระโดดลงมาจากยอดหุบเขา ร่างราวดาวตกหล่น แยกอากาศ ด้านหลังหลงเหลือรอยควันเป็นทาง