บทที่ 7 ตู้จิ้งซาน

บทที่ 7 ตู้จิ้งซาน หุบเขาพีเจี้ยนสูงเกือบร้อยจั้ง ลงดิ่งมา ไม่มีจุดที่สามารถจะหยุดได้แต่อย่างใด คนๆนี้กลับเหยียบทอดตัวลงมาจากด้านบน ตกลงมาทันที แต่พลิ้วลมเหมือนไม่มีน้ำหนักราวเมฆ ถูกลมพัดไป และเหมือนกับใบไม้เต้นล่องกับสายลม บนหน้าตู้จิ้งซานจริงจัง เขาก็สามารถทำแบบนี้ได้เล็กน้อย แต่ไม่มีทางทำได้เหมือนคนๆนี้ นี่คือศัตรูที่แข็งแกร่งมาก! ยืนขึ้นมาจากด้านข้าง พาหยางเสไปหลบที่ด้านหลัง หยางจิ่งเทียนปราดเปรียวราวกับนกกระสา ตกลงมาที่หน้าตู้จิ้งซาน ตู้จิ้งซานคาดไม่ถึงว่าคนที่มาจะอ่อนเยาว์เช่นนี้ เด็กกว่าหยางเสอีกด้วย หลังจากหยางจิ่งเทียนหนีไป เขาถึงจะถูกส่งมาปกป้องหยางเสไปนิกายทิพย์ เขาแค่เคยได้ยินชื่อหยางจิ่งเทียน แต่ไม่เคยเห็นตัวจริง “หยางเส พวกเราได้เจอกันเร็วดีนี่!” สายตาหยางจิ่งเทียนผ่านตู้จิ้นซาน มองไปที่หยางเสที่อยู่ด้านหลังเขา มุมปากพูดขยับแผ่วเบา แต่เหมือนลมเหนือคำรามจนหนาวเข้ากระดูก ไม่ว่าใครได้ฟังน้ำเสียงหยางจิ่งเทียนออกว่ามีความเกลียดแค้นและเจตนาสังหารซ่อนเร้น “หยางจิ่งเทียน?” ตาหยางเสหรี่ลงเป็นเข็ม มีความรู้สึกกังวล กลัว ยิ่งสงสัย หลังจากหยางจิ่งเทียนหายไปจากคุกน้ำ จ้าวหย่าหลันส่งคนลงไปหา คนที่ลงไปหาทั้งหมดตายอยู่ด้านล่าง ทุกคนคิดว่าหยางจิ่งเทียนตายกลางแม่น้ำใต้ดินไปแล้ว! “เจ้าคิอหยางจิ่งเทียน?” แววตาตู้จิ้งซานสั่นเล็กน้อย เอียงตัวอีกครั้ง ขวางสายตาหยางจิ่งเทียน เขาไม่เคยเห็นหยางจิ่งเทียน แต่พอได้ฟังคำพูดเขาก็พอเข้าใจ สายตาหยางจิ่งเทียนมองไปที่ร่างตู้จิ้งซาน แม้จะเป็นแค่องครักษ์คนหนึ่ง แต่ยังสงวนท่าทางอวดดีไม่รู้ว่าคนอื่นพูดอะไรกัน นี่คงจะเป็นคนที่ตระกูลจ้าวซื่อส่งมาคุ้มกันหยางเส เทียบกับองครักษ์จวนหยาง พลังของตู้จิ้งซานสูงใช่น้อย เพียงแต่ยืนตรงนี้ ร่างกายท่าทางไม่เป็นธรรมชาติ เหมือนพร้อมจะเป็นเสือจู่โจมได้ตลอดเวลา เคลื่อนสายตาจากตู้จิ้นซาน หยางจิ่งเทียนก้มหัวเหมือนพูดกับตัวเอง “หยางเส เจ้าจำได้หรือไม่ข้าเคยพูดไว้ว่าอย่างไร? ถ้าข้าไม่ตาย ข้าจะฆ่าเจ้า!” กลัวซ่อนตัวด้านหลังตู้จิ้งซาน ไม่เห็นหยางจิ่งเทียนแม้แต่น้อย หยางเสยังรู้สึกได้ถึงความตายที่กำลังใกล้ตัวเหมือนเดิม ตั้งแต่เล็ก ชีวิตอยู่ใต้เงาหยางจิ่งเทียน สำหรับหยางจิ่งเทียน นอกจากเขาจะขี้อิจฉา ยังขี้กลัวมากอีกด้วย “หยางจิ่งเทียน เหตุใดเจ้าถึงรอดมาได้? เจ้าน่าจะตายกลางแม่น้ใต้ดินไปแล้ว!” หยางจิ่งเทียนปรากฏตัวหน้าเขาอีกครั้ง ทำให้หยางเสขี้ขลาด แม้แต่จะเผชิญหน้ากับหยางจิ่งเทียนก็ไม่กล้า กล้าแค่หลบๆซ่อนๆหลังตู้จิ้นซาน คำพูดที่มีความรู้สึกต้องเผชิญกับศัตรู ทำให้ตู้จิ้งซานขมวดคิ้ว เขาคิดไม่ถึง หยางเสจะกลัวหัวหดเช่นนี้ แม้แต่ความกล้าจะเผชิญซึ่งๆหน้าก็ไม่มี เหตุใดท่านปรมาจารย์จ้าวซื่อถึงโปรดปรานเขามาก เหตุใดถึงให้การคุ้มกันแก่เขามากกว่าลูกหลานตระกูลจ้าวซื่อนัก เป็นผู้ฝึกต้องมีจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ไม่เกรงกลัว เผชิญหน้ากับสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวที่สุด ก็ไม่อาจกลัวหัวหดแล้วสูญเสียกความกล้าได้ แต่ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ หน้าที่ของเขาคือปกป้องหยางเส แค่ครึ่งก้าวจะเข้าแม่น้ำเจียงอวี้แห่งแดนฉ่องทิพย์แล้ว มองก็ดูออกกว่าพลังหยางจิ่งยังอยู่ในแดนจิต พึ่งกระโดดลงมาจากหน้าผา น่าจะใช้อาคมวิเศษอะไรสักอย่าง ไม่ใช่พลังตัวเขาเอง “ฆ่าเขา!” ตู้จิ้งซานทำหน้าที่ตัวเองหันมือสองข้าง สั่งไปทางองครักษ์จวนหยางที่อยู่ใต้บังคับบัญชา องครักษ์จวนหยางทั้งสามคนชักดาบจากข้างเอวออกมา ยกสูงจ่อออกไปที่หยางจิ่งเทียน พวกเขาเป็นคนสนิทของจ้าวหย่าหลัน คงไม่เว้นชีวิตให้หยางจิ่งเทียน “ตาย!” องครักษ์พุ่งไปด้านหน้า เสียงตะโกน ควงดาบ ฝ่าลงไปเท่าดวงจันทร์ครึ่งดวง จะตัดหัวหยางจิ่งเทียนลงไป เพี้ยะ! หยางจิ่งเทียนไม่มอง มือฟาดราวมังกรสะบัดหาง เหวี่ยงออกไปอย่างแรง เสียงดังแกร๊ง ดาบหักเป็นสองท่อน และแขนหยางจิ่งเทียนล้อมเป็นวงกลม มือเหวี่ยงเพื่อคว้า จับท่อนดาบเอาไว้ได้ ส่งไปทางหน้า คมดาบทะลุหน้าอกองครักษ์ โครม! ปากองครักษ์กระอักเลือดสด กำลังมองท่อนดาบปักอยู่ที่หน้าอกตัวเองอย่างไม่น่าเชื่อ ดาบตัวเองอย่างไรก็คิดว่าเป็นท่อนดาบ ใช้แรงงเบาๆก็ถูกหักเป็นท่อน หยางจิ่งเทียนที่ฝึกพ้นบาปร่างมาร ดาบทั่วไปม่อาจทำร้ายอะไรเขาได้ มือทั้งสองข้างเฉือนทองตัดหยกได้ สำหรับเขาดาบเหล็กทั่วๆไป ไม่ใช่เรื่องยากอะไร! เอามือผลักองครักษ์ที่สิ้นลมไปอีกทาง หยางจิ่งเทียนแหงนหัวแล้วยิ้ม “ตาพวกเจ้า?” ส่ายหัวเบาๆ เจตนาดูถูกโดยไม่ต้องสงสัย คำพูดนี้เป็นเชิงลบทั้งหมด เหมารวมตู้จิ้นซานเข้าไปด้วย “ไอ้ลูกผสม อย่าคิดว่าฝึกมาไม่กี่ปี จะเกะกะระรานโลกได้" สีหน้าตู้จิ้นซานหนักแน่น "ปากเก่งขนาดนี้ ข้าจะดูซิเจ้าจะเก่งได้สักแค่ไหน!" สายตาตู้จิ้งซานเพ่งสมาธิ ท่ามกลางหินเหล็กแสงไฟฟ้าของหยางจิ่งเทียนจะสังหารองครักษ์ มันแกร่งกล้ากว่าที่เขาคาดคิดไว้จริงๆ แต่เขายังคิดว่าหยางจิ่งเทียนยังไม่แกร่งกล้ามากพอ ถ้าไม่มีความสามารถสักนิด หยางจิ่งเทียนคงไม่กล้าโผล่ออกมาฆ่าหยางเส "แกร่งนัก!" องครักษ์สองคนที่เหลืออ้าปากค้างเพราะตกใจกลัว หลังจากนั้นถอยหลังไปสองก้าว มีสภาพเดียวกับศพบนพื้น ดวงตาทั้งสองค้างเผยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ "ไอ้พวกไร้ประโยชน์!" มององครักษ์ทั้งสองคนท่าทางกลัวหัวหด ตู้จิ้งซานตะคอกไม่พอใจ "จะให้เขาฆ่าพวกเจ้าหรือจะให้ข้าฆ่าพวกเจ้า พวกเจ้าเลือกเอาเอง!" องครักษ์ทั้งสองมองตากัน เจ้ามองข้า ข้ามองเจ้า! พวกเขาได้ยิน ตู้จิ้งซานไม่ได้ขู่พวกเขา แต่ทำตามที่พูดจริงๆ ใบหน้าเผยความรู้สึกลำบากกล้ำกลืน เดินหน้าก็ตาย ถอยหลังก็ตาย เดินถึงทางตันแล้ว "วิ่งหนี?" ความคิดนี้แม้แต่จะคิดพวกเขายังไม่กล้าคิด ไม่ต้องพูดถึงตู้จิ้ซานที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ถ้ามีท่าทางผิดปกติ ตู้จิ้งซานจะลงมือหาสุดท้ายให้พวกเขา อีกอย่างยังพัวพันถึงครอบครัว! ผู้หนีรอดในแนวรบ ต้องมีความผิดและพัวพันถึงราชวงศ์ นี่คือกฏตระกูลที่หยางเยว่บัญญัติเอาไว้! "อ๊าก!" องครักษ์ทั้งสองคนคำราม ท่าทางไม่กลัวตาย พุ่งไปทางหน้าหยางจิ่งเทียน ทั้งสองคนคิดว่าต้องตายแน่ ทำให้พลังพวกเขามากกว่าปกติ! ดาบฝ่าออกมา กระบวนพื้นๆ มุ่งตรงหน้า! แต่เกิดสงครามเข่นฆ่า ทหารทั้งสองฝ่ายต่างตั้งรับต่อสู้ พลังไล่ตามคนราวกับทหารนับพันม้านับหมื่นพุ่งปะทะกัน ช่วงชิงชีวิต! หยางจิ่งเทียนไม่ขยับ ในเเววตานิ่งสงบ มือวาดครึ่งวงกลมบนหน้าอก หลังจากนั้นผลักออก โครม! อากาศถูกบีบอีดอย่างแรง หลังจากนั้นระเบิดออกมาเป็นมวลวายุรุนแรง แรงระเบิดโหดเหี้ยม ทะลวงออกไป องครักษ์ที่เข้าใกล้หยางจิ่งเทียนอย่างไม่มีทางเลือก ร่างกายราวต้นหญ้า ปลิวออกไป ในปากเลือดสาดราวกับไม่ต้องลงทุน ไหลออกมาพรั่งพรู โครม! ร่างองครักษ์ทั้งสองคนล้มลงไปตรงหน้าตู้จิ้นซาน ตู้จิ้นซานมองสถานการณ์นี้ออก หยางจิ่งเทียนตั้งใจจะสำแดงพลังต่อหน้าตู้จิ้งซาน หรี่ตาลงมา ในลูกตาแฝงแววตาอันตราย "ดูท่า ข้าจะประเมินเจ้าต่ำไปแล้ว" "เป็นคนที่น่าทึ่งจริงๆนะ! อายุยังน้อย เอาชนะสงครามข้ามแดนได้! ผู้เยาว์มีพรสวรรค์เช่นนี้ ในตระกูลจ้าวซื่อไม่ได้เห็นมากนัก" ส่วนการตายอย่างอนาถขององครักษ์ทั้งสามคน ตู้จิ้นซานไม่ใส่ใจสักนิด ไร้ประโยชน์ ไม่มีสิทธิ์จะมีชีวิตรอดต่อไป! "ที่ข้าแปลกใจมากกว่าคือ เจ้าไม่เหมือนกับที่ข้าเคยได้ยิน เหมือนกับคนละคน" "ข้ายอมรับว่ารูปร่างหน้าตาเจ้าน่าทึ่ง แต่วรยุทธจวนหยางคงไม่สามารถทำให้เจ้าแข็งแกร่งเช่นนี้ได้ ดูท่าช่วงนี้เจ้าได้โอกาสอื่น" ตู้จิ้งซานฉลาดมาก ประสบการณ์ที่เขาได้ร่วมมาหลายปี เพียงฟังจากคนอื่นๆ ก็คาดเดาสถานการณ์มากมายได้ทะลุปรุโปร่ง "จงสำแดงพลังของเจ้าออกมา บางทีข้าอาจใคร่ครวญมอบความทุกข์ทรมานให้แก่เจ้า!” ตู้จิ้งซานมั่นใจตัวเองมาก ที่กลัวคือหยางจิ่งเทียนใช้กระบวนที่มีอานุภาพมาก สังหารองครักษ์แดนฉ่องทิพย์สามคนตายในพริบตาเดียว ผู้ฝึกแดนประเภทเดียวกันอาจทำได้เพราะวรยุทธที่ฝึกระดับสูงไม่เท่ากัน พลังจึงมีความแตกต่างกันมาก ในพวกแดนฉ่องทิพย์เดียวกัน ตู้จิ้งซานก็สามารถระเบิดองครักษ์ที่อยู่แดนฉ่องทิพย์ของจวนหยางได้ทุกคนเหมือนๆกัน ยิ่งกว่านั้น แค่ครึ่งเท้าตัวเองก็บรรลุแดนตั้งมั่นคุณธรรม สามารถทะลุได้ตลอดเวลา ฝึกตั้งมั่นคุณธรรมสามโลก จิตเลื่อนขั้นถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด! เบื้องหลังของเขตแดนยิ่งใหญ่ทั้งสองนี้ ประสานรวมกับสามจิตเจ็ดวิญญาณ[ สามจิตเจ็ดวิญญาณ คือส่วนประกอบสร้างให้เป็นมนุษย์ตามหลักเต๋า สามจิต ได้แก่ จิตฟ้า จิตดิน และจิตชีวิต ส่วนเจ็ดวิญญาณ ได้แก่ ดีใจ โกรธ เศร้า กลัว รัก ร้าย โลภ ] ของมนุษย์ ตู้จิ้งซานนำความไร้อิสระให้เข้าร่างอื่นในวิญญาณฟ้าดินขั้นสอง แค่นำวิญญาณชีวิตเข้าไปในส่วนกลาง ก็จะสามารถบรรลุแดนตั้งมั่นคุณธรรมในทันที หยางจิ่งเทียนยิ้ม ตรงหน้าคือองครักษ์ของตระกูลจ้าวซื่อ พูดจาเสียตามหลักเหตุผลฟ้าดิน เสมือนคำพูดจากเขาคือคำบัญชาจากสิ่งศักด์สิทธิ์ ตอนนี้เริ่มกังวลวรยุทธของตัวเอง หยางจิ่งเทียนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี “จะไสหัวไปหรือจะตายเสียที่นี่เล่า!” ตู้จิ้งซานถูกคนตะโกนเช่นนี้ตลอดเวลา แม้แต่ตอนจ้าวหย่าหลันเผชิญหน้ากับเขา ก็ต้องทำท่าทางสงบเสงี่ยม ปฏิบัติตัวเสมอกัน “ดี ดีมาก!” ยิ้มต่อต้านและโกรธ ตู้จิ้งซานพูดโพล่งออกมาสองคำ “เป็นวัวพึ่งเกิดยังไม่กลัวเสือจริงๆ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าต้องลงมือเสียเองแล้ว” ยืนมือออกไปทางหยางจิ่งเทียน ระหว่างมือเผยลมพายุเล็ก เสียงลมแหลมสูง ดังก้องกลางหุบเขา หยางจิ่งเทียนยืดอก ยืนในจุดตัวเองทะนงองอาจ หน้าไม่ยินดียินร้าย แขนคลุมแสงจางๆหนึ่งชั้น ส่งเปิดต้อนรับออกไป โครม! ทั้งสองปะทะกัน เสียงระเบิดออกมาราวสายฟ้า สั่นสะเทือนสะท้อนกลับมาในหุบเขา “พลังเยี่ยม!” มือทั้งสองของตู้จิ้งซานชา เลือดไม่ไหลเวียน ระหว่างเปลี่ยนท่าเกิดชะงักเล็กน้อย หยางจิ่งเทียนกับเขาฝีมือพอๆกัน พลังกินกันไม่ลง “มาอีกสิ!” แขนตู้จิ้งซานสั่น ทางไหลเวียนเลือดขจัดความรู้สึกชา ในปากคำราม ทั้งห้านิ้วกระตุ้น ทุกนิ้วใช้พลังสุดขีด แข็งแกร่งประดุจเหล็ก ตู้จิ้งซานก็สามารถทำลายลงมาได้ แขนทั้งสองข้างของหยางจิ่งเทียนสั่นสะเทือน เปิดพลังประสานกัน แขนเหมือนเสาเหล็กสองแท่ง ตามมาด้วยเสียงลมกระซิก เผยออกมาเป็นระลอกคลื่นเกลียว กรงเล็บของตู้จิ้งซานใช้เป็นไม้แข็งกับหยางจิ่งเทียน เหมือนปะทะกับอาวุธเหล็ก กระดูกสั่นจนเจ็บปวด “เจ้ากินหมัดข้าไปอีกหนึ่งหมัด!” หยางจิ่งเทียนสาวเท้าไปข้างหน้า ออกหมัดราวมังกร ใช้ท่าทางราวออกโจมตีเมืองหลวงของข้าศึกให้แตกพ่าย ผมเขาล่องลอยไปตามสายลม แววตาเด็ดเดี่ยว เหมือนเทพแห่งสงครามเกิดใหม่