บทที่ 8 ไพ่ตายของตู้จิ้งซาน

บทที่ 8 ไพ่ตายของตู้จิ้งซาน ตู้จิ้งซานคิดไม่ถึงว่าหยางจิ่งเทียนจะเซ้าซี้เช่นนี้ พลังแดนจิตพอๆกับพลังต่อสุ้ของตัวเอง แม้กระทั่งยังหยุดยั้งตัวเองได้ “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง!” ตู้จิ้งซานเลือกออกตาทั้งสองข้าง ฝ่ามือวรยุทธประหลาดฟาดลงมา เขาไม่อยากจะเชื่อ ตัวเองนำพาจิตฟ้าจิตดินปล่อยเข้าไปในร่างเขา คาดไม่ถึงว่าจะถูกนักฝึกแดนจิตยับยั้งเอาไว้ได้ “ไสหัวไป!” หยางจิ่งเทียนตะคอก ย่ำเท้ามาด้านหน้า ลมรอบตัวหวนแรง ราวกับมารโผล่ออกมาจากอเวจี ระหว่างยกมือย้ายฝีเท้าใช้พลังขู่คน ปะทะกับตู้จิ้งซานอย่างแรง พลังพลุ่งพล่านทั่วทิศ! สองคนเจ้ามาข้าพุ่งไป ไม่ยอมกัน ก้อนหินรอบๆถูกพลังที่พวกเขาต่อสู้กันสั่นสะเทือนจนแตกเป็นจุณ หยางจิ่งเทียนยื่นมือขยับเบาๆ ดูขยับต่อๆกันเบาๆ ไม่ได้ใช้แรงมากเท่าไหร่ แต่ดึงแรงโจมตีของตู้จิ้งซานไปอีกด้านได้อย่างง่ายดาย จากความบ้าคลั่งภูเขาถล่มแผ่นดินไหว เปลี่ยนมาแผ่วเบาราวสายธารไหลในทันที การเปลี่ยนครั้งนี้ทำให้ตู้จิ้งซานรับมือไม่ได้ ขึ้นๆลงๆ ร่างกายไม่หลบเร้น สูญเสียแรงจุดศูนย์กลาง เดินก้าวลากไปตามหยางจิ่งเทียน “ท่าไม่ดีแล้ว!” ใจตู้จิ้งซานตกใจกลัว ร่างกายสั่นท้าน ร่วงลงไปด้านหน้า ซ่อนร่างกายอย่างรวดเร็วฉับไว ถีบบนพื้นจนเป็นหลุมใหญ่ ใช้พลังนี้กระโดดไปทางด้านหลัง หวิ้ว! หยางจิ่งเทียนใช้พลังไม่ออมมือให้แก่ผู้อื่น เท้าขวางอากาศราวกับยึดกุมอำนาจ ทำลายมวลอากาศ กวาดล้างออกไปอย่างดุดัน ร่างตู้จิ้งซานอยู่กลางอากาศ ทำได้เพียงกอดอกด้วยแขนทั้งสองข้าง ขวางร่างด้านหน้า โครม! เหมือนถูกลูกเบสบอลฟาดด้วยแรงมหาศาล ตู้จิ้งซานปลิวผ่านหัวหยางเสไปไกลสิบกว่าเมตร ตู้จิ้งซานปลิวไป หยางจิ่งเทียนหันหน้ามาทางหยางเส แววตาแฝงเจตนาสังหารไร้ที่สิ้นสุด “เจ้าอย่าเข้ามานะ! ข้าขอเตือนเจ้า เจ้ากล้าสังหารข้า ท่านตาข้าไม่ไว้ชีวิตเจ้าแน่” ตู้จิ้งซานเป็นคนที่หยางเสต้องพึ่งพามากที่สุด เขาไม่อยากจะคิด แค่ช่วงเวลาเกือบหนึ่งเดือน พละกำลัง หยางจิ่งเทียนเพิ่มสูงขึ้นมากเช่นนี้ ตู้จิ้งซานเหมือนถูกสัตว์ร้ายทำร้าย โดนทุบจนปลิวออกไปอย่างบ้าคลั่ง หยางเสกลัวมองหยางจิ่งเทียนที่เดินเข้ามาทางเขาทีละก้าวๆ ในทุกๆย่างก้าวหยางจิ่งเทียนกดเส้นประสาทของเขา ทำให้ความกล้าของเขาค่อยๆแผ่กระจายทีละน้อยๆ ตระกูลจ้าวซื่อยิ่งใหญ่จริงๆ แต่ตอนนี้ไม่ว่าสิ่งใดก็ห้ามหยางจิ่งเทียนไม่อยู่ เขาไม่ทำอะไรยังเดินเข้าไปหา หยางเสทีละก้าวๆ “อ๊าก!” หยางเสร้องตกใจกลัว เหมือนกระตายตื่นตูม หันตัววิ่งออกไปทางทางออกของหุบเขา หยางจิ่งเทียนไม่ไล่ตามเพราะตู้จิ้งซานกระโจนเข้ามา “ไอ้หนุ่ม เอาชีวิตมา!” ร่างตู้จิ้งซานลอยกลางอากาศเหมือนเหยี่ยว กระโจนเข้ามาจากกลางอากาศ ดวงตาทั้งสองผุดไฟเพลิงโกรธแค้น ใบหน้าโกรธจัด ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเพราะขายหน้า ตัวเองมีชีวิตมาครึ่งทางแล้ว ไม่คาดฝันว่าจะถูกตุ๊กตาตัวเล็กๆอย่างเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าปีทุบตีเหมือนไม้ทุบแมลงวัน “เจ้านี่มันเป็นคนน่ารำคาญจริงๆ” หยางจิ่งเทียนขมวดคิ้ว นิ้วมือทั้งหากลายเป็นมีด ยกแขนพุ่งออกไป ก่อกวนกระแสลมหายใจอีกฝ่าย คำรามฟันลงไปเหนืออากาศ หยางจิ่งเทียนสับบนแขนตู้จิ้นซานอย่างแรง ตู้จิ้งซานรู้สึกว่าแขนไม่ได้เป็นของตัวเองแล้ว พลังเปี่ยมล้นราวน้ำป่าไหลสาด เขาหยุดชะงักจากอากาศ โครม! เท้าทั้งสองข้างของตู้จิ้งซานจมดิ่งบนพื้น เหลือเพียงร่างท่อนบน “อึก!” ตู้จิ้งซานร้องครางอู้อี้ แขนทั้งสองข้างบาดเจ็บแยกออกเป็นสองส่วน ในดวงตาเผยความแววตาความรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ เป็นไปไม่ได้! ตอนนี้ในใจเขามีเพียงหนทางเดียวเท่านั้น ท่ามกลางช่วงกำลังต่อสู้ ตู้จิ้งซานนำการฝึกทั้งจิตฟ้าและจิตดินเข้าสู่ร่างกายของเขา เขาไม่ใช่คู่ต่อกรของหยางจิ่งเทียนที่ใช้เพียงแดนจิต “ย้าก!” เสียงร้องพิโรธ แขนทั้งสองเกิดพลัง เหวี่ยงมือหยางจิ่งเทียนไปอีกทาง ร่างกายสั่นสะแทน พละกำลังปะทุ พุ่งออกมาจากพื้นดิน มือทั้งสองประสานกัน ลากผสานวายุเมฆาขึ้นเป้นพลังหนักกว่าพันชั่งพุ่งไปทางหยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย ขยับกวัดแกว่งมือทั้งสองข้างเช่นกัน พุ่งชนกับตู้จิ้นซานอย่างแรงกล้า ปั้ง! เหมือนเขย่าสวรรค์ให้สะเทือน คลื่นใหญ่ก่อตัวขึ้น ลมหวนคลั่งทั่วสารทิศ บนพื้นดินเกิดร่องลึกเป็นเส้นๆ ตู้จิ้งซานเหมือนถูกฟ้าผ่าเปรี้ยงรอบบริเวณ ทั้งร่างกำลังถูกทุบด้วยลูกตุ้ม ร่างลอยตัวขึ้นกลางอากาศ ปลิวออกไปทางด้านหลัง ร่างหยางจิ่งเทียนเบาขึ้นในชั่วพริบตา พลังพุ่งจู่โจมแข็งแกร่ง ถูกพ้นร่างบาปมารแผ่ซ่านไปทุกส่วนในร่างกาย ดึงดูดกลับมากลายเป็นกำลังวังชาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับเนื้อตัวหยางจิ่งเทียน นี่คือความน่าสะพรึงกลัวของพ้นร่างบาปมาร นอกเสียจากการโจมตีครั้งหนึ่งจะสร้างความเสียหายร้ายแรงให้กับหยางจิ่งเทียนได้ มิฉะนั้น การจู่โจมทั้งหมดจะถูกพ้นบาปร่างมารเปลี่ยนมาเป็นกำลังเสริมความแข็งแกร่งในตัว ตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ หยางจิ่งเทียนไม่ได้สนใจตู้จิ้นซานเลย หยางจิ่งเทียนมีพ้นบาปร่างมาร มีพลังต่อสู้ข้ามแดนได้ หยางจิ่งเทียนประเมินตัวเอง อย่างน้อยๆตัวเองสามารถต่อสู้ว่องไวพอๆกับผู้ฝึกแดนตั้งมั่นคุณธรรม แต่เพียงครึ่งเท้าตู้จิ้งซานก็บรรลุแดนฉ่องทิพย์ได้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องใช้พลังหลักในร่างเขามากเกินไป สายตามองข้ามตู้จิ้งซาน แต่เดิมเขาไม่ได้อยู่ในสายตาหยางจิ่งเทียนอยู่แล้ว มองไปที่ตัวหยางเส ตอนนี้หยางเสกำลังวิ่งจะถึงทางออกหุบเขาแล้ว “วันนี้น่ะต่อให้เจ้าติดปีกก็บินหนีไปไม่รอดหรอก!” หยางเสร้องตกใจ ร่างกายปราดเปรียวเป็นสายฟ้าแลบ ทอดเงายาวออกไป ไล่หยางเสทันในชั่วพริบตา ปลายเท้าเบาลง ร่างถีบตัวสูงขึ้น เท้าเหยียบบนหัวหยางเส ถีบเขาลงไปกับพื้นเหมือนคนโง่เง่าเต่าตุ่น “อ๊า!” หยางเสนอนคว่ำหน้าบนพื้น ขาเท้าทังสี่แผ่ไม่เป็นท่า เขาจะลุกขึ้นยืนแต่ไม่มีแรง “หยางเส กรรมตามสนองเจ้าแล้ว!” แววตาหยางจิ่งเทียนเคียดแค้นราวดาบ แม่ตัวเองและคนที่ใกล้ชิดเกือบทั้งหมดถูกแม่หยางเสสังหารสิ้น จะสังหารเขาเช่นนี้คงจะง่ายเกินไป ใช้เท้าเหยียบหัวหยางเสค่อยๆเพิ่มแรง “อ๊าก!” หยางเสรู้สึกได้ชัดเจน ทั้งหัวของตัวเองถูกแรงกดทับช้าๆ หน้าจมไปกับดินครึ่งหน้าแล้ว กระดูกถูกกดทับลงไป มีเสียงดังเปรี้ยะ ความเจ็บปวดสุดขีดทำให้หยางเสร้องโหยหวน “ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ปล่อยข้าปเถอะ!” ไม่ว่าหยางเสจะใช้พลังอย่างไร ก็เหมือนคนโง่เง่าเต่าตุ่นถูกก้อนหินหล่นทับ ความตายรุกคืบเข้ามาทำให้เขาขวัญกระเจิงไปหมด ร้องขอชีวิตกับหยางจิ่งเทียนเสียงดัง “ไว้ชีวิตเจ้า?” สายตาหยางจิ่งเทียนเกลียดชังราวมหาสมุทร หัวเราะเย็นชา ท่าทางย้อนถาม มองแววตาหยางเสที่เหมือนแค่สัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่า “ใช่ ไว้ชีวิตข้า เจ้าอยากได้อะไรข้าก็จะให้เจ้า!” ดูเหมือนหยางเสไม่ได้ฟังงที่หยางจิ่งเทียนพูด กลับเหมือนฟางข้าวที่กำลังร้องขอชีวิตเสียด้วยซ้ำ “ข้าอยากได้แต่ชีวิตของเจ้า!” น้ำเสียงหยางจิ่งเทียนเย็นเยือก ราวกับเทพแห่งความตายกำลังเตือนล่วงหน้า เหมือนลมเป่าเข้าไปถึงสุดก้นบึ้งหัวใจของหยางเส “ถ้าเจ้าอยากฆ่าข้า แม่ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปหรอก” ความตายกำลังจะคืบคลานเข้ามา หยางเสปล่อยวางแล้ว หันหัวมาคุกคามใส่หยางจิ่งเทียน “แม่ข้ามาจากตระกูลจ้าวซื่อ ข้าตายเจ้าก็ไม่รอด” หยางจิ่งเทียนยิ้ม ถึงเวลานี้หยางเสยังคิดว่าตัวเองกลัวตระกูลจ้าวซื่อ กลังจะจบชีวิตหยางเส หลังเหงื่อไหลพลั่ก รู้สึกถึงพลังอันตรายสุดขีด ทำให้หยางจิ่งเทียนหัวจะระเบิด หยางจิ่งเทียนบินหนีอุตลุดออกไปอย่างไม่คิด ตู้จิ้นซานคาดไม่ถึงว่าหยางจิ่งเทียนจะตื่นตัวเช่นนี้ จุดดักซุ่มโจมตีของตัวเองยังถูกเขาใช้หลบไปแล้ว เอื้อมมือดึงหยางเสให้ลุกขึ้นจากพื้น “เจ้าหนู เจ้าเหิมใจเกินไปแล้ว คิดว่าจะรักษาชีวิตเจ้าไว้ไม่ได้แล้ว!” แววตาตู้จิ้นซานมีเลศนัย มีทั้งความหวาดกลัว ทั้งความละโมบ “ข้าขอพูดกับเจ้าสักคำนะ ส่งวรยุทธฝึกของเจ้าออกมา ข้าจะมอบวิธีตายที่ทุกข์ทรมานให้แก่เจ้า!” ถึงตอนนี้ เขายังเอาแต่นึกถึงวรยุทธฝึกของหยางจิ่งเทียน มันสามารถทำให้หยางจิ่งเทียนหาตัวไม่เจอในหนึ่งเดือน แล้วยังสามารถทำให้เขากดแย้งกับตัวเองได้ ตู้จิ้งซานมั่นใจว่าวรยุทธฝึกของหยางจิ่งเทียนไม่ใช่ของธรรมดา ถ้าตัวเองได้มา คงจะประสบความสำเร็จเลื่อนขั้นต่อไปได้ คิดถึงที่นี่ ในดวงตาตู้จิ้งซานลุกเป็นไฟ เขาคิดว่าพลังของหยางจิ่งเทียนคือพลังที่เขาจะต้องมี หยางจิ่งเทียนคาดไม่ถึง สายตาสงสัยมองประเมินตู้จิ้งซาน ไม่รู้เขาเอาความมั่นใจมาจากไหน พึ่งจะถูกตัวเองทุบไปเหมือนหมาตัวหนึ่งแท้ๆ เขาไม่รุ้สึกคลุ้มคลั่งใส่ตู้จิ้งซาน คิดว่าในมือน่าจะมีป้ายโชคชะตา ในใจแอบระมัดระวัง ใบหน้าเผยรอยยิ้มเสียดสี “น้ำหน้าอย่างเจ้ารึ? เจ้าก็ไม่กลัวพูดจาไม่ระมัดระวังกับผู้อื่น” คำพูดเสียดสีนี้ทำให้ตู้จิ้งซานอยากจะบ้างคลั่ง “ตัวเองจะตาย ก็ไม่ต้องไปสนคนอื่น!” หน้าตู้จิ้งซานเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย สีหน้าว้าวุ่น ถูกหยางจิ่งเทียนตีจนปลิวไป จึงตัดสินใจใช้วิธีพูดในสิ่งที่ไม่ควรทำ” แม้จะทำให้การฝึกของตัวเองลดลง แต่ถ้าได้แลกกับวรยุทธของหยางจิ่งเทียน ยังได้กำไรเห็นๆ ยื่นมือตัวเองออกไป ฝ่ามือเล็งตรงไปที่หยางจิ่งเทียน กลางฝ่ามือเขายังมีวงแหวนทองคำ เหมือนน่าจะวาดลงไป ตู้จิ้งซานตั้งสัญลักษณ์นาบบนหน้าอกตัวเอง พยายามกลั่นเลือดถ่มลงบนฝ่ามือ เห็นเขาทำเช่นนี้ หยางจิ่งเทียนไม่กล้าประมาท พุ่งตรงขึ้นไปไม่กี่ก้าวเสียก่อน วางแผนจะกดตู้จิ้งซานลงไป ไม่ให้เขามีโอกาสขยับตัว วิ๊ง! ลำแสงจ้าแผ่กระจายกลางฝ่ามือตู้จิ้งซาน เหมือนดวงอาทิตย์เล็กๆอยู่บนฝ่ามือ ช่องแสงกลมทอแสงเจิดจ้าลอยออกมาจากฝ่ามือเขา ปะทะลมลอยขึ้นมา หลายเป็นแสงกลมรัศมีประมาณหนึ่งเมตร ช่องแสงสั่นไหวเล็กน้อย บนอากาศกระเพื่อมเป็นชั้นๆราวคลื่นน้ำ ช่องแสงสั่นเล็กน้อยแล้วหยุดนิ่งกลางอากาศ แสงจ้าเต็มที่ พาดออกไปทางหยางจิ่งเทียน “วิชา!” สีหน้าหยางจิ่งเทียนเปลี่ยนไป พูดโพล่งออกไป พลังที่จะพุ่งไปด้านหน้าหยุดทันที ถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว กลางฝ่ามือตู้จิ้งซานถูกคนประทับวิชาเอาไว้ นี่คือสิ่งที่หยางจิ่งเทียนคิดไม่ถึง นักฝึกถึงขั้นแดนฉ่องทิพย์ ถึงจะมีพื้นฐานทักษะวิชาฝึกครบ ทุกวิชาล้วนเป็นตัวอธิบายอย่างหนึ่งของเต๋า แสดงให้เห็นถึงส่วนประกอบของเต๋า ประสิทธิผลของวิชาไม่ได้มีสายเดียว แต่มีความมหัศจรรย์อีกหลากหลาย นี่เป็นวิชาเต๋าที่ปรมาจารย์จ้าวซื่อผนึกไว้ในร่างตู้จิ้งซาน เพื่อเอาไว้ป้องกันชีวิตตอนที่เจอศัตรูที่ไม่สามารถต้านทานได้ การฝึกของตู้จิ้งซานต้องการจะปลดปล่อยวิชาที่ประทับอยู่ในร่าง จำต้องใช้เลือดตัวเองในการนำพา เลือดคือความสามารถของผู้ฝึก ราวกับแก่นของต้นไม้ ทุกอย่างอยู่ในส่วนที่สำคัญที่สุด หากเสียไปแล้วต่อไปคงเติมเต็มให้กลับมาอีกครั้งได้ยาก พึ่งถ่มเลือดออกมา ทำให้ตู้จิ้งซานพลังถดถอยไปครึ่งหนึ่ง ทั้งร่างเซื่องซึม เหมือนมะเขือยาวที่น้ำแข็งเกาะ