บทที่ 9 สังหารตู้จิ้งซาน

บทที่ 9 สังหารตู้จิ้งซาน “ไอ้หนุ่ม ครั้งนี้อย่างไรเจ้าก็หนีไม่พ้น!” ตู้จิ้งซานถ่มเลือดออกมา สีหน้าดูแก่หง่อมลงไปหลายสิบปีทันที ราวกับผู้เฒ่าไม่ใกล้ฝั่ง หยางจิ่งเทียนกลัวภาพทุกอย่างนี้ ตู้จิ้งซานเกลียดจนจะถลกหนังกลืนกินชีวิตเขา ถ้าหากไม่ใช่เขา ตัวเองคงไม่ถ่มเลือดออกมานำพา ปลดปล่อยวิชาที่ปรมาจารย์จ้าวซื่อประทับไว้ให้ในร่าง เท้าหยางจิ่งเทียนไม่สัมผัสพื้น เดินล่องไปเรื่อยๆ ไม่หยุดอยู่กับที่ ร่างโบนบินราวกับปลาแหวกว่ายในหุบเขา หลงเหลือเพียงเงา ระดับความเร็วของช่องแสงสูงมาก ไม่ว่าหยางจิ่งเทียนจะเปลี่ยนทิศทางเดินอย่างไร มันก็จะจามติดเขาตลอด บินมาถึงหัวหยางจิ่งเทียนจะคลุมลงไปทางเขาหลายครั้ง ถ้าหยางจิ่งเทียนมีปฏิกิริยาไม่ไวพอ ตอนนี้คงถูกช่องแสงล้อมไว้แล้ว หยางจิ่งเทียนพลางวางแผนจะสลัดช่องแสงที่กำลังไล่ตามให้พ้นทาง พลางคิดหาวิธีแก้ไข เป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ได้แน่ แม้ว่าตัวเองจะไม่ถูกช่องแสงล้อมไว้ ก็คงเหนื่อยตายทั้งเป็น ช่องแสงบินมาถึงหัวหยางจิ่งเทียนอีกครั้ง เหมือนเข็มเงินไร้แสงนับหมื่นเล่มทิ่มแทงเข้าไปบนผิวหยางจิ่งเทียนจนเจ็บปวด วิ้ง! ช่องแสงสั่นเบาๆ ลำแสงใหญ่มหึหา แสงทุกสายเหมือนลูกศรเมฆ แสงสะท้อนคลุมเป็นชั้นๆทั้งหุบเขา ภายใต้แสงแรงกล้า ดวงตาหยางจิ่งเทียนทั้งสองข้างหรี่ลงเป็นเส้น ช่องแสงหมุนวนคลุมลงไปที่ตัวหยางจิ่งเทียนอย่างรวดเร็ว แขนหยางจิ่งเทียนมีแสงระยิบระยับ ถล่มใส่ช่องแสง แกร๊ง! ช่องแสงหมุนเบาๆ ละลายกลืนกินพลังจู่โจมสังหารของหยางจิ่งเทียนจนหมดสิ้น ช่องแสงสั่นไหว สร้างพลังเคลื่อนไปกดหยางจิ่งเทียน “ปล่อยข้าไป!” พ้นร่างบาปมารทั้งร่างเปิดฉาก แขนหยางจิ่งเทียนปรากฏลวดลายมวลหนาแน่นลักษณะคล้ายลูกกบเกาะบนแขนเขา มอบพลังใหม่ให้แก่เขา แขนดำทมิฬ ราวกับโลกมารก่อกรงเล็บจอมมารออกมา ข่วนลงไปบนผิวช่องแสงอย่างหนัก แสงทองและลำแสงระเบิดพร้อมกัน ปะทะกัน บ่อนทำลายกัน ไม่อ่อนข้อ ขณะหยางจิ่งเทียนคลุกอยู่กับช่องแสง กลายเป็นพายุขนานใหญ่ ปั้ง! ลมพายุระเบิดแล้ว พลังลมแรงเสียงเสียดแหลมยิงออกไปเหมือนดาบเล็กเป็นเล่มๆ ที่กำแพงผา บนพื้นตัดผ่าด้วยเปลวไฟเป็นรอยเส้นๆ หยางจิ่งเทียนเหินออกมาจากตรงกลาง พลิกตัวหมุนกลางอากาศร่อนลงไปบนพื้น นอกจากเสื้อผ้าขาดวิ่น ดูจากผิวภายนอกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย ช่องแสงพลิกหมุนไปมา บินไปทางที่ตรงข้ามกับหยางจิ่งเทียน ตู้จิ้งซานเห็นท่าทางร้ายกาจ คาดไม่ถึงว่าหยางจิ่งเทียนมีความสามารถต้านทานวิชาได้ แม้วิชาเต๋านี้แค่ประทับอยู่ในร่างตนจากการกระตุ้นตัวเอง แต่อานุภาพลดลง แต่วิชาก็คือวิชา พลังของมันเทียบเท่าแดนตั้งมั่นคุณธรรมระดับต้น ตอนนี้พลังหยางจิ่งเทียนต้านได้ ก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่พลังหยางจิ่งเทียนจะสามารถตั้งค่ายต่อสู้กับผู้ฝึกแดนตั้งมั่นคุณธรรมได้จริง ตู้จิ้งซานเคยคาดการณ์สถานการณ์ไว้เช่นนี้ ในใจไม่ว่ายังไงก็ไม่เชื่อ แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้าตัวเอง ช่องแสงเหมือนดวงตาเรียวยาว หลังหมุนไปมากลางอากาศ บินออกไปทางหยางจริงอย่างแม่นยำอีกครั้ง ตู้จิ้งซานไม่พูดอะไรสักคำ เคลื่อนไหวแล้ว เขารู้ว่าถ้าช่องแสงที่ปรมาจารย์กาวซื่อประทับให้เขานั้นทำอะไรหยางจิ่งเทียนไม่ได้ ต้องรอผลของตัวเองกับหยางเส ต้องมีเพียงแค่คนเดียว รวมพลังทั้งหมดพร้อมกับช่องแสงจากด้านบน จู่โจมหยางจิ่งเทียน มือทั้งสองโบกเงามือไปมาหลายครั้ง ต้องการทำร้ายหยางจิ่งเทียน วิธีของเขาธรรมดามาก ต้องการทำให้หยางจิ่งเทียนพลาดจุดใดจุดหนึ่ง ไม่มีทางหลบหลีกช่องแสงหรือจะถล่มช่องแสงให้บินออกไป หยางจิ่งเทียนรับมือไม่ได้! ประมาทคู่ต่อสู้เป็นยุทธวิธีแบบหนึ่ง หาใช่ท่วงท่า ตัวเองฝึกพ้นร่างบาปมารทั้งหมด เพื่อให้ตัวเองมีพลังต่อสู้ข้ามแดน วันเวลาฝึกสั้นเกินไปและประมาทในความทรงยาเต๋าของผู้เป็นเจ้าของในโลกพิภพ จึงมีระยะความแตกต่างกันมากจนเกินไป แต่นี้ไม่ได้ความความว่าหยางจิ่งเทียนจะกลัว! หยางจิ่งเทียนทะนงองอาจ ดวงตาทั้งสองเรืองแสงราวสายฟ้า การโคจรของพ้นบาปร่างมารเร็ว ร่างแผ่กระจายลำแสงจางๆ ลอยหลังไปไม่กี่ก้าว ให้ตัวเองมีช่องโจมตีมากขึ้น เหยียดแขนทั้งสองข้าง ข้างหนึ่งยกไปด้านบน อีกข้างหนึ่งลงไปด้านล่าง แบ่งพลังจู่โจมใส่ตู้จิ้งซานกับช่องแสง ลวดลายลักษณะเหมือนลูกกบปกคลุมกันหนาแน่น เสียงร้องไห้ ราวมารร้องไห้โหยหวน ทำให้คนฟังรู้สึกหวาดกลัว รู้ว่ากำลังของตัวเองไม่มากเท่าหยางจิ่งเทียน อีกทั้งตัวเองได้ใช้เลือดปลดปล่อยวิชา ทำให้กำลังลดลงไปมาก แม้จะใช้ความใจกล้าของตู้จิ้งซานก็ยังมิบังอาจปะทะกับหยางจิ่งเทียนผู้ยิ่งใหญ่อีกเลย รอบเอวปล่อยกำลัง ร่างออกแรงบิด ทั้งร่างดีดขึ้นจากพื้นและเหินลอย กระโดดข้ามไปจากยอดหัวหยางจิ่งเทียน หมุนตัวกลับเหนือยอดหัวหยางจิ่งเทียน ฝ่ามือถ่มพลังหยินหยาง กลายเป็นแสงอาทิตย์ที่งดงาม กดลงไปที่ส่วนหัวหยางจิ่งเทียนทั้งหมด ตอนนี้ช่องแสงบินเกือบถึงยอดหัวหยางจิ่งเทียนหมุนพลิกฟาดลงไปที่หยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนตกอยู่ภายใต้การจู่โจมของตู้จิ้งซานและช่องแสง ไม่นานสถานการณ์นี้กลับทำอะไรหยางจิ่งเทียนไม่ได้! ตอนนี้หยางเสสติแตกใจกล้า ฉกฉวยตอนหยางจิ่งเทียนไม่สนใจตัวเอง ชักขาวิ่งออกไปทางปากช่องเขาด้วยความดีอกดีใจ “จะวิ่งหนีรึ?” พลังหลักอยู่ในร่างหยางจิ่งเทียนตลอดเวลา เห็นหยางเสจะวิ่ง ปากก็คำรามด้วยความโกรธ พลังพ้นบาปร่างมากทั้งหมดหมุนโคจร ปรากฏสัญลักษณ์เหมือนลูกอ๊อดบนผิว ส่องแสงประกาย เหมือนเกราะทองพาดคลุมตัวหยางจิ่งเทียนอีกหนึ่งชั้น แสงทองระยิบระยับราวกับคบเพลิงสีทองลุกช่วงโชติ ทำให้หยางจิ่งเทียนโดดเด่นราวกับมารปีนออกมาจากนรกทั้งเก้า ทั้งร่างก่อลมปราณน่าสะพรึงกลัว ลมปราณนี้ไม่ได้แข็งแกร่งมาก แต่เป็นไปได้ที่จะเติบโตไม่มีที่สิ้นสุด เปรี้ยง! ท้องฟ้าไร้เมฆในระยะหมื่นลี้เกิดเสียงฟ้าลั่น ราวกับจะเตือนอะไรบางอย่าง “อะไรน่ะ?” ตู้จิ้งซานเห็นหยางจิ่งเทียนเปลี่ยนไปโดยไม่คาดคิด ตกใจจนกระโดดออกมา “ปล่อยข้า!” หยางจิ่งเทียนเหมือนเทพลงมาจุติ เหยียดมือทั้งสอง อากาศเหมือนน้ำทะเลถูกแขนทั้งสองแหลกเป็นทาง เปรี้ยง! ตู้จิ้งซานยังไม่ได้แม้จะตอบโต้ ฟ้าผ่ากลางตัว โครม! เลือดสดออกมาเต็มๆ ไม่ต้องเสียแรงพ่นออกมาจากปากตู้จิ้งซาน ทั้งร่างเขากลายเป็นน้ำพุรูปร่างคน หน้าอกทรุด เลือดสดไหลปนในช่องปอดและเศษกระดูกขาว พ่นออกมาจากปากตู้จิ้งซาน คนเหมือนว่าวที่หักเป็นท่อนๆ ยังไม่ทันตกถึงพื้น ตาปิดสิ้นลมไปแล้ว ปั้ง! ช่องแสงบินออกไปเช่นเดียวกัน กลายเป็นดาวตกสีทองชนเข้ากับกำแพงผา ไม่รู้ว่าจะชนไปถึงที่ไหน เฟี้ยว! หยางจิ่งเทียนค่อยๆหายไปจากที่เดิม ปรากฏตัวอีกทีก็อยู่บนยอดหัวหยางเสแล้ว หมัดเหมือนลูกตุ้มที่เหวี่ยงลงมา บีบกดอากาศจนเกิดเสียงเป่ากรีดร้องเสียดหู หยางเสหวาผวาก้มหัว สีหน้าซีดเหมือนคนตาย ความตายกำลังมาเยือน เขาระเบิดพลัง ชูแขนทั้งสองข้าง หวังจะต่อสู้กับหยางจิ่งเทียน โครม! มีเสียงสองเสียง แต่มีเสียงหนึ่งคือเสียงกระดูกหัก แขนหยางเสระเบิดเป็นจุณกลายเป็นละอองเลือด “อ๊าก!” หยางเสเสียแขนทั้งสองข้าง อ่อนแรงทิ้งร่างไปบนพื้น รู้สึกเจ็บปวดทรมานเหมือนระลอกคลื่น ทำให้หยางเสทนความเจ็บปวดไม่ไหวร้องโหยหวน พลิกตัวบ้าคลั่งอยู่บนพื้น ครืน! กำแพงผาสั่นเบาๆ เหมือนวางชนวนระเบิด ก้อนหินถล่ม กลุ่มแสงสีทองโผล่ออกมาจากด้านใน บินเข้ามาใกล้ยอดหัวหยางจิ่งเทียน สั่นไหวแผ่วเบา ลำแสงฉาบใหญ่มหึมา ช่องแสงแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ แตกสลายออกมาเป็นช่องแสงลักษณะเหมือนกันนับไม่ถ้วน ล้อมหยางจิ่งเทียนไว้ด้านใน ทั้งบนล่างถูกปิดล้อมหมด ไม่เหลือจุดบอด ลำแสงหมือนเข็ม จะทิ่มแทงเข้าไปในร่างหยางจิ่งเทียน หยางจิ่งเทียนมีความรู้สึกถูกแสงอาทิตย์สาดลวก เหมือนตัวเองถูกย่างแล้ว พลังพ้นบาปร่างมารทั้งหมดหมุนโคจร เกิดพลังสติปัญญาเรือนลางจากใต้ดิน นำพาความชั่วร้ายแห่งมารตามประสงค์แห่งอารมณ์ ธาตุสีดำกำเริบ เข้ามาจากปลายเท้าหยางจิ่งเทียนขึ้นสู่ร่าง ธาตุดำพวกนี้เข้าถึงในร่างหยางจิ่งเทียน ครอบคลุมตราอักษรลูกกบบนผิวหยางจิ่งเทียนอีกชั้น กริ๊ง กริ๊ง! ตราอักษรลูกกบเหมือนมีชีวิต ว่ายเดินไปไปทั่วผิว แผ่ลำแพงใส่ช่องแสง เกิดแรงปะทะรุนแรง เสียงเหมือนแท่งเหล็กพุ่งยิง แสงแวววาวเป็นจุดๆเหมือนดอกไม้ไฟผลิแย้มงดงาม เห็นว่าทำอะไรหยางจิ่งเทียนไม่ได้เช่นนี้ ช่องแสงและลำแสงรวมกัน ราวทองหลอมรวมกัน หนาหนัก ทุ้มลึก! วิ้ง!วิ้ง!วิ้ง! ช่องแสงทั้งหมดค่อยๆขยับขึ้นมา เกี่ยวพันหมุนขึ้นมาด้วยกัน ราวกับแท่นหินโม่ขนาดใหญ่ ทรายละเอียดสีทองเข้มพัดโปรยลงมาตามลมเป็นเม็ดๆ พัดพามาทางตัวหยางจิ่งเทียน ซึ่บ! ทรายสีทองเข้มตกลงไปบนตราอักษรลูกกบ แผ่เสียงแผ่วเบา ควันลอยหมุนเกลียวขึ้นมาช้าๆ ทรายสีทองพวกนี้เป็นยากัดรุนแรง กัดตราอักษรลูกกบจนกลายเป็นรูเล็กๆ ไม่นานเท่าไหร่ ตราอักษรลูกกบกลายเป็นรูพรุน อาจจะแพ้ได้ตลอดเวลา ช่องแสงสั่นอีกครั้ง ค่อยๆตรึง บีบกดช้าๆ กระดูกหยางจิ่งเทียนกำลังถูกกดดันมหาศาล มีเสียงหัวเราะดังออกมาผิดที่ สถานการณ์อันตรายยิ่งนัก ถ้าหาวิธีไม่ได้ หยางจิ่งเทียนจะถูกกัดจนแม้แต่เศษกระดูกก็ไม่เหลือ หยางจิ่งเทียนเจออันตรายที่ไม่สามารถควบคุมได้ ถอนหายใจ เนื้อเหมือนมังกรอาศัยอยู่ใต้พื้นผิวหนัง เลื้อยขยุกขยิกอย่างรวดเร็ว ร่างเหมือนลูกโป่ง ผิวหนังขยายออกมามากกว่าเดิม ผิวหนังเปลี่ยนไปคล้ำจางๆ เหมือนเหล็กหลอม เหมือนก้อนหินใหญ่ ยกมือทั้งสองต่อสู้บนช่องแสงอย่างหนัก ปั้ง! ช่องแสงเสียงดังสนั่น สั่นรุนแรง มีแนวโน้มที่จะแยกกระจายออก เห็นสภาพนี้ หยางจิ่งเทียนไม่สนว่าแขนทั้งสองข้างจะเจ็บทรมาน ต่อสู้ดิ้นรนปีนป่ายขึ้นมาจากพื้น หันกลับวิ่งออกไปจากช่องหุบเขา เขารู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขา ถ้าตอนนี้เขาไม่วิ่ง ก็อาจจะไม่มีโอกาสแล้วจริงๆ แทรกตัวออกจากซอกรั่วของช่องแสง หยางจิ่งเทียนเห็นท่าทีหยางเสชัดเจน สองมือราววายุ โจมตีดั่งค้อน! กำลังต่อสู้กับช่องแสงไม่หยุด ทำให้ช่องแสงเคลื่อนไหวเร็วขึ้น “ปล่อยข้าไปนะ!” หยางเสเดินไปถึงปากทางที่อุดไว้แล้ว แม้ไม่มีสองแขน แต่การฝึกยังอยู่ในตัวหยางเส มันไม่ได้ยากมากเกินไปสำหรับเขา หยางจิ่งเทียนโกรธคลั่งไม่ยอม คำรามดั่งฟ้าลั่น เสียงลั่นในหุบเขา สรรพสิ่งนิ่งสงบ ราวกับกาลเวลากำหนดเอาไว้ที่นี่ ลมประหลาดก่อตัวขึ้นกลางอากาศ เป่าดังวู้ออกมาจากหุบเขา ในหุบเขาค่อยๆก่อตัวลมปราณราวกับภูเขาหนักอึ้ง เหมือนมารซุ่มมองผืนแผ่นดิน หมอกดำลอยวนเวียนอบอวลกลางหุบเขา กลายเป็นกลุ่มเมฆสีดำ ราวกับคลื่นทะเลดำซัดโหม ขณะเดียวกันภายนอกดูช่างเงียบสงบ แต่พลังเหมือนภูเขาไฟกำลังป่นปี้เศษหิน