ตอนที่21 การวางแผนในความมืด

ต๭นที่21 การวางแผนในความมืด ผู้หญิงที่เดินมาในความมืดนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นคือฉีเย่วและแซ่ร์เพ้ยถิง ฉีเย่วบิดเอวแล้วเอาเท้าชี้ไปบนฟ้าแกว่งเท้าไปมาอีกทั้งยังพิงหลังของแซ่ร์เพ้ยถิงอีก ผ่านไปสักครู่นึง ฉีเย่วก็ลุกขึ้นมายืนหน้าที่หน้ากระจก แล้วก็ค่อยๆแต่งหน้าแต่งตัว “ ก็ไปทำตามที่ฉันพึ่งพูดไปสิ แล้วก็อย่าไปพูดเรื่องนี้กับใครล่ะ” หลินหยู่นจูขมวดคิ้ว แล้วก็คิดว่าเสียงนี้เหมือนกับเสียงของฉีเย่ว “วางใจเถอะ ฉันทำเริ่องนี้ก็ยังไม่วางใจฉันอยู่หรอ” แซ่ร์เพ้ยถิงยิ้มอย่างสบายๆ ฉีเย่วผงกหัวอย่างพอใจและเดินไปที่ข้างเธอพร้อมกับยื่นมือไปตบที่บ่าของเธอ “วางใจเถอะ เรื่องของเธอฉันจะเก็บไว้ให้ดี” พูดอยู่ เธอก็ขมวดคิ้วมองไปที่แซ่ร์เพ้ยถิง ไม่ทันที่จะพูดอะไรคนที่อยู่ข้างหลังก็เข้าใจ เขาผงกหัวแล้วก็เดินออกไปก่อน จนถึงแซ่ร์เพ้ยถิงเดินออกไปแล้ว หน้าที่มีรอยยิ้มอันสดใสราวกับแสงอาทิตย์เมื่อแรกแย้มของฉีเย่วก็ค่อยๆหายไป หน้าตาที่สวยสดงดงามตอนนี้เหลือเพียงแต่รอยยิ้มที่เย็นชา เธอหันหลังไปมองกระจกแล้วก็คิดถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน เธอไม่มีทางที่จะลืมมันได้ลง วันที่สองเมื่อเธอตื่นมากลับพบว่าเธอนอนอยู่กับซูจิ่งเฉิน ฉันตกใจอย่างมาก ไม่น่าเชื่อ ฉันร้องออกไปขอร้องเธอว่าอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคนอื่น ริมฝีปากสีแดงของฉีเย่วมันช่างน่ายั่วยวน เมื่อห้าปีก่อนเธอก็สามารถทำให้หลินหยู่นจูเสียหาย พอห้าปีหลังเรื่องแบบนั้นก็เกิดขึ้นอีก หลินหยู่นจูถอนหายใจ จนผู้หญิงสองคนที่อยู่ด้านนอกนั่นจะเดินออกไปเธอถึงจะโล่งอก นั่นคงจะเป็นเสียงของฉีเย่วไม่ผิดแน่ แต่เสียงอีกคนนั่นเป็นใครกัน การสนทนาของพวกเขากลับถูกบดบังได้ยินไม่ชัด งานที่ผิดแปลกไปในวันแรกก็ราบรื่นไปด้วยดี ทั้งหมดที่กังวลเหมือนกับเป็นสิ่งที่มากเกินความจำเป็น หลินหยู่นจูจะเอาเอกสารที่เธอแปลเสร็จไปให้เลขาหลักที่นั่น ดูเหมือนว่าเลขาสุดสวยแซ่ร์เพ้ยถิงไม่ได้มีพิษมีภัยอะไร เมื่อเธอเลิกงานเสร็จก็กลับบ้านโดยที่ไม่รู้ว่าเจ่อห้าวอยู่ที่อยู่ที่บ้านนั้นจะเชื่อฟังหรือไม่ “หม่ามี๊……” เมื่อเปิดประตูขึ้นมา เจ่อห้าวกับหลินหยู่นจูกอดกัน เด็กหนุ่มนั่นเอาปากของเขาจุ๊ปไปที่แก้มของเธอ และร้องออกมาเสียงดังแสดงถึงความคิดถึงเธอ ในตอนนั้นเองหลินหยู่นจูก็รู้สึกถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิด และยังรู้สึกทรมาน แต่เพื่อเจ่อห้าวแล้วมันก็คุ้มค่า “เจ่อห้าว ป้าซ่างซีล่ะ” หลินหยู่นจูเปลี่ยนรองเท้าอยู่ที่หน้าระเบียงแล้วก็จูงมือเจ่อห้าวเดินเข้าห้อง เจ่อห้าวเบิกตากว้างหลังจากนั้นก็พูดอย่างจริงจังว่า “คุณป้าอารมณ์ไม่ดีอ่ะ” “หืม จริงหรอ งั้นลูกได้ปลอบเธอไหม” หลินหยู่นจูเดินเข้าไปที่โถงใหญ่และคนใช้ก็เดินมาต้องรับอย่างยิ้มแย้ม แม่ลูกสองคนนั่งอยู่ตรงโซฟา คนใช้ก็เอาผลไม้ออกมาเสิร์ฟ “คุณนายหลิน เจ้าชายน้อย กินผลไม้สักหน่อยสิคะ” ”ขอบใจนะ” หลินหยู่นจูยิ้มขอบคุณ ”ขอบคุณครับป้า” เจ่อห้าวพูดอย่างมีมารยาท คนใช้ก็ยิ้มแล้วก็ลูบหัวของเขาหลังจากนั้นก็หันไปพูดกับหลินหยู่นจูว่า “ คุณนายหลินเชิญทางผลไม้ไปก่อนนะคะ สักครู่นึงอาหารเย็นก็เตรียมเสร็จแล้ว” “รบกวนคุณด้วยล่ะ คุณป้าฝู” หลินหยู่นจูก็รีบลุกขึ้นยืน “ ฮึฮึ คุณนั่งเถอะ นั่งเถอะ ทำงานมาเหนื่อยทั้งวันแล้ว” ป้าฝูยิ้มแล้วก็เดินออกไปที่ห้องครัว เจ่อห้าวปอกเปลือกองุ่นแล้วยกองุ่นขึ้น “หม่ามี๊ ผมเอาองุ่นที่ดีที่สุดนี่ให้หม่ามี๊” “ขอบใจนะเจ่อห้าว เจ่อห้าวเนี่ยเก่งจริงๆเลย” หลินหยู่นจูรู้สึกพอใจแล้วก็กินองุ่นที่ลูกชายเลือกให้กับมือ “เจ่อห้าว พอจะรู้ไหมว่าทำไมป้าซ่างซีถึงอารมณ์ไม่ดีล่ะ” “อันนี้….ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” เจ่อห้าวเกาหัว “ตอนกลางวันป้าคนสวยเขารับโทรศัพท์หลังจากนั้นก็อารมณ์ไม่ดีเลย” อาจเป็นเพราะทะเลาะกับกู้หมิงแล้วล่ะมั้ง ตอนที่หลินหยู่นจูท้องแล้วออกมาจากเมือง Gตอนนั้นเธอก็พึ่งจะ18ปี แค่สายที่โทรมาตอนหลังฟังเธอรีบร้อนหลายที หลังจากที่ธอแนะนำก็รู็สึกได้ว่าผู็ชายคนนี้ไม่แย่ “เจ่อห้าว เธอนั่งอยู่นี่ก่อนนะ หม่ามี๊จะไปดูสักหน่อยนะ” ”ครับ แม่ไปเถอะ” เจ่อห้าวผงกหัว แล้วยื่นมือไปหยิบหนังสือธุรกิจที่ทั้งหนักทั้งดำขึ้นมา หลินหยู่นจูส่ายหัวอย่างไม่มีอารมณ์ ทำเหมือนว่าไม่เข้าใจ ไอ้เด็กตัวเล็กแค่นี้ทำไมถึงสนใจเรื่องนี้ล่ะ อีกอย่างในนั้นก็มีแต่ตัวหนังสือ เจ่อห้าวไม่เข้าใจพวกนั้นสักหน่อย เดินมาถึงระเบียงข้างบนก็เห็นว่าซ่างซีนั่งอยู่ที่โซฟาบนระเบียงผ่านกระจกที่สะอาดเอี่ยมอ่อง รอบข้างเธอมีดอกไม้และไวน์แดง แต่ตอนนี้แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอกลับรู้สึกซ่างซีตอนนี้มีความรู้สึกเหงาหงอยและโดดเดี่ยว ”ซ่างซี” เธอเดินเข้าไปแล้วก็เรียกเบาๆ “ หื้อ หลินหยู่นจูกลับมาแล้วหรอ” ซ่างซีเงยหน้าขึ้นมามอง ดวงตาที่สวยงามของเธอทั้งสองข้างมองไปที่หน้าของคนที่กำลังขมวดคิ้ว อีซ่างซีพูดขึ้นแล้วเอามือตบไปที่ที่นั่งข้างๆเธอ หลินหยู่นจูนั่งลง ผ่านไปสักครู สองคนนี้ก็ยังไม่พูดอะไรยังคงที่จะเงียบต่อไป “ซ่างซี” สุดท้ายแล้วหลินหยู่นจูก็อดไม่ได้ ” อีซ่างซีหัวเราะ โบกมือไปมาแล้วก็พูดว่า “ ไม่มีอะไร เธออย่ากังวลอะไรเลย พวกเราก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ จริงๆแล้วมันก็เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย “อือ” หลินหยู่นจูผงกหัว เห็นท่าทีที่ไม่อยากจะพูดของเธอ เธอก็ไม่อยากที่จะเซ้าซี้ถามอะไรต่อ ”เป็นอย่างไรบ้างล่ะ วันนี้ทำงานวันแรกรู้สึกอย่างไรบ้าง” อีซ่างซีจ้องไปที่เธอแล้วก็ถาม ” ดีมาก” จริงๆแล้วพูดไปก็ยาว หลินหยู่นจูก็แค่ผ่านมันไปอย่างเบลอๆ อีซ่างซีผงกหัว “อ่า ดีก็ดี แค่ดีแล้วก็โอเคแหละ” สองคนนี้ก็มองกันอย่างน่าสงสัย แล้วก็หัวเราะออกมา “โอเค โอเค ไปเหอะ ไปกินข้าวกัน” อีซ่านซีพูดแล้วก็ยืนขึ้น แล้วก็ลากมือของหลินหยู่นจูขึ้นมา “เธอรู้ไหมว่าวันนี้เธอทำงานวันแรก ฉันเลยให้ป้าฝูจัดอาหารชุดใหญ่ให้เธอเลย จริงๆแล้วก็อยากพาเธอกับเจ่อห้าวไปกินข้างนอกแต่ก็กลัวว่าเธอ” พูดอยู่ เธอก็ดีดไปที่หน้าผากของหลินหยู่นจูรอบนึง “กลัวว่าฉันทำไมหรอ” หลินหยู่นจูถามอย่างสงสัย “ก็กลัวว่าเธอจะหายไงล่ะ” หลินหยู่นจูเขิน จริงๆแล้ว ฉันรู็ว่าเธอจะต้องเจอกับคนแบบไหนบ้าง ในเมื่อเธอไม่พูด งั้นฉันก็จะไม่ถาม” “จริงๆแล้วฉัน…” หลินหยู่นจูลังเลอยู่ ไม่รู้ว่าจะเอาเรื่องของคืนนั้นพูดออกมาดีไหม “โอเค งั้นก็อย่าคิดละ ไปกินข้าวกัน ไป”