ตอนที่22 พูดข่มขู่เขา

ต๭นที่22 พูดข่มขู่เขา หลังมื้อเย็นหลินหยู่นจูเอาเจ่อห้าวไปนอนเสร็จ ตัวเองกลับเปิดคอมเพื่อที่จะเตรียมของที่ใช้ทำงานในวันพรุ่งนี้ งานที่รับผิดชอบมีไม่มากอีกแปปเดียวก็เสร็จแล้ว รอเธอหันกลับมา แค่หันกลับไปมองที่ลูกของเธอไม่รู้ว่าเขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ด้านของเด็กหนุ่มนั่นมีโมเดลเครื่องบินอันใหม่วางอยู่ หลินหยู่นจูกลับมายังไม่มีเวลาที่จะพาเขาออกไปเที่ยวเลยและเธอก็ไม่เคยที่จะซื้อของขวัญอะไรให้กับเขา คิดไปคิดมาอันนี้คงจะเป็นของที่อีซ่างซีให้ล่ะมั้ง ตอนที่เก็บโมเดลเครื่องบิน ไม่ทันระวังชนเข้ากับไหล่ของเจ่อห้าว เด็กหนุ่มนั่นก็พลิกตัวนอนต่อแล้วละเมอออกมาว่า “หม่ามี๊ อย่าทำเครื่องบินผมหายนะ” หลินหยู่นจูยิ้ม ไอ้เด็กหนุ่มนี่คงจะชอบของที่ชิ้นนี้มากขนาดหลับยังห่วงของเล่น จริงๆแล้วก็คงไม่โทษหลินหยู่นจูไปซะหมดหรอก เจ่อห้าวไม่เพียงแต่จะชอบโมเดลของเล่นยังชอบตัวต่ออีกมันเป็นของที่เขาชอบมากที่สุด ทุกครั้งที่ซื้อโมเดลกลับมาก็จะถูกเขาเอามาฉีกดู ของเล่นในห้องเขากระจัดกระจายไปหมด หลินหยู่นจูทำงานกลับบ้านมาเหนื่อยๆ ขี้เกียจเก็บพวกนั้นกจะเอามันไปทิ้งขยะ ไปทิ้งแล้ว” เสียงของหลินหยู่นจูบอกกับเจ่อห้าว ตอนกลางคืนในขณะที่ไม่มีคนอยู่แล้ว หลินหยู่นจูกอดลูกของเธอ หูก็ได้ยินกับเสียงที่ผสมไปด้วยเสียงของเจ่อห้าว ก็คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ แต่ว่าพวกนี้ก็ไม่สามารถทำให้เธอไปถึง เธอมีความเชื่อที่แน่วแน่ แม้ว่าเธอพยายามที่จะปกป้องมัน ใจที่เชื่อมั่นอย่างไม่ลดละ อีกอย่างคือเจ่อห้าวเป็นลูกที่เธอรักที่สุด ลูกก็กอดร่างกายที่อบอุ่นของเธอแล้วก็ร่อนเร่ไปในความฝัน โดยที่ไม่รู้ตัวว่าหลินหยู่นจูม่านตาก็ปิดลงและก็หลับฝันเหมือนกัน ตอนเช้า หลินหยู่นจูก็รีบไปทำงาน ไปทำงานที่บริษัทตระกูลฉี อาคารฉีเวย ตั้งอยู่ที่ย่านการค้าของเมือง G ตึกของทั้งบริษัทโผล่ขึ้นมาสงูทะลุฟ้า มองไปไกลๆมันเป็นตึกที่เป็นสัญลักษณ์ของเมือง หลินหยู่นจูลงมาจากรถประจำทางอีกยังต้องเดินกว่าอีกประมาณ10นาทีกว่าจะถึงอาคารฉีเวย ถนนที่สะอาดเอี่ยมทั้งสองข้าง รถเยอะไหลไปมาเหมือนกับมังกร ในเมืองใหญ่แบบนี้สิ่งที่กังวลมากที่สุดก็คือคน หน้าประตูกลมๆของตึกใหญ่ มีรถที่สุดยอดจอดอยู่หนึ่งคัน ฉีเย่วลงมาจากรถแล้วยิ้มทักทายกับเพื่อนร่วมงาน ซูจิ่งเฉินก็ขับรถมาจอดด้านข้างแล้วเปิดประตูเดินลงมาเหมือนกันหลังจากนั้นเขาก็เดินมาที่ด้านข้างของฉีเย่ว รอจนเขาเดินมา ฉีเย่วยื่นมือมาเกาะที่มือของซูจิ่งเฉิน สองคนนี้กอดรอกันเดินเข้าไปด้านใน สองคนนี้ทำเอาคนอื่นมองมาด้วยสายตาที่อิจฉา หลินหยู่นจูก็เห็นเข้าแล้ว แต่ว่าเธอมองเห็นเพียงแค่ร่างด้านหลังของฉีเย่วเท่านั้น เธอเลยตั้งใจที่จะเดินช้าลงอีกนิดเพื่อที่จะมองเขาทั้งสองคนเดินเข้าไปในอาคารฉีเวย พอพวกเขาเข้าไปเธอก็กลับมาเดินเป็นปกติเหมือนเดิม พื้นดินรอบข้าง ดอกไม้ หญ้าเทียม ภูเขาปลอม น้ำพุรอบข้างอาคารฉีเวยไม่รู้ว่าจะทำให้คนรู้ไหมว่าที่นี่เป็นบริษัทและยังเป็นโรงแรมนานาชาติขนาดใหญ่อีกด้วย ด้านล่างปูด้วยบล็อก หลินหยู่นจูไม่ทันได้ระวัง รองเท้าส้นสูงดันไปติดอยู่ตรงบล็อกนั่นออกมาไม่ได้ เลยทำให้ตัวเธอเด้งออกมาข้างหน้า เข่าทั้งสองข้างของเธอล้มลงกับพื้น ความเจ็บปวดก็ค่อยๆขึ้นมาจนทนไม่ได้ โอ้ยเจ็บจะตายอยู่แล้วนี่คะตอนเช้าก็ซวยแล้วเหรอเนี่ย เธอกัดฟันแล้วลุกขึ้นมา การหกล้มมันทำให้เธอเป็นแผลจนทำให้ขยับสองขานี่ยากขึ้นไปอีก หลินหยู่นจูก็บิดเอว คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันแล้วพยายามเดินไปแบบโซซัดโซเซ แม้ว่าจะเป็นคนที่พึ่งมาใหม่แต่ก็ยังมีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาถามว่ามีอะไรให้ช่วยไหม เธอได้แต่ปฏิเสธคนเหล่านั้น แล้วเดินต่อไปเอง ทันใดนั้น เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าด้านหลังเหมือนมีใครอยู่ เธอจึงหันไปมองก็ไม่มีอะไรหันไปอีกด้านก็ตกใจกับคนที่มายืนอยู่ด้านหลัง “ฉันเอง” เสียงนั้นคุ้นๆแต่นั่นเป็นเสียงผู้ชายนิ หลินหยู่นจูหันกลับไป นี่ไม่ใช่ท่านประธานบริษัทฉี ฉีเทียนโหย่วหรอกหรอ ท่านประธานคุณรีบปล่อยฉันสิ ฉันเดินเองได้นะ หลินหยู่นจูลุกลี้ลุกลนผิดปกติจนเพื่อนร่วมงานคนที่ผ่านไปมามองเธอด้วยความสงสัย “นี่เธอพึ่งจะล้มมานิ นี่เธอคิดว่าขาของเธอเป็นเหล็กงั้นหรอ” ฉีเทียนโย่วพูดอย่างไม่ให้ปฏิเสธ ไอ้หยา! เสียงของท่านประธานช่างอบอุ่นและช่างมีอิทธิพลเหลือเกิน หลินหยู่นจูแค่รู้สึกว่าหน้าของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา แต่ว่าเธอคงยังอยากจะห้ามเขาไว้ใน ในเมื่อคนกำลังสับสนมึนงง เธอยังคงที่อยากจะทำงานอยู่ที่นี่นะ “ไม่เจ็บแล้วค่ะ ไม่เจ็บแล้วจริงๆค่ะท่านประธาน คุณวางฉันลงไปก่อนได้ไหมคะ” หลินหยู่นจูปฏิเสธโดยใช้น้ำเสียงที่เล็กลงและอ่อนลงมากกว่าเดิม เป็นเพียงเพราะว่าเธอเห็นสายตาที่ไม่พอใจของเขา ฉีเทียนโย่วที่ตัวสูงถึงเมตรแปดสิบเก้าอุ้มร่างที่ผอมบอบบางลมพัดมาก็ปลิวเหมือนกับหลินหยู่นจู ผู้ชายที่กอดเธอไว้ไม่เพียงแต่เดินกี่ก้าวก็หายไปยังใช่ตาของเขามองไปที่เธออย่างสงสัย สุดท้ายแล้วเขากลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นคำเตือน “ใส่รองเท้าส้นสูงไม่ถนัดก็เปลี่ยนไปใส่รองเท้าส้นเตี้ยก็ได้ เธอพึ่งจะล้มมาเมื่อกี้เอง คนที่ไม่รู้ยังไม่รู้ก็ยังรู้เลยว่าฉันควรจะต้องทำอย่างไร” วิพากษ์วิจารณ์งั้นหรอ ใครจะกล้าวิจารย์นายใหญ่ของบริษัทฉีกันละคะ หลินหยู่นจูทำได้แค่รีบหุบปากเงียบ ความรู้สึกของเธอที่คลุมเครือนอกจากเธอที่ขายหน้าแล้ว ไม่ว่ายังก็ตามผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีทาที่จะปล่อยเธอลงอย่างแน่นอน แต่ว่า…ตาที่มองพวกเขาอยู่ตอนนี้อยู่ที่หน้าประตูตึกแล้ว ดูเหมือนว่าเขาก็ยังไม่มีท่าทีที่จะวางเธอลง นี่มันหมายความว่าอะไรกัน “ท่านประธาน…ท่านประธาน…ฉีคะ” หลินหยู่นจูไม่รู้จะพูดอะไรต่อ “ทำไมพูดติดอ่างอย่างนั้นล่ะ หรือว่าหกล้มโดนไปที่ปากด้วยหรอ” สีหน้าของฉีเทียนโย่วยังคงไม่แสดงอะไรออกมา แต่น้ำเสียงของเขากลับพูดตลกออกมา “ไม่นะ” สีหน้าของหลินหยู่นจูแดงขึ้น “ในเมื่อไม่มีละทำไมถึงพูดติดอ่างล่ะ” “ฉัน” ไม่มีวิธีที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีกทั้งปฏิเสธเขากลับไป พนักงานของตระกูลฉีเห็นพวกเราแล้วต่างฮือฮา ทุกคนที่เห็นต่างก็อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง นี่คงจะเป็นเรื่องน่าอายที่สุดตั้งแต่ที่เขาตั้งบริษัทขึ้นมา คนที่เย็นชาไม่เหมือนใครคนนั้นก็คือท่านประธาน มันน่าประหลาดใจมากที่เขาอุ้มพนักงานสาวที่เเต่งตัวเหมือนเด็กของบริษัทตระกูลฉี ทุกคนต่างก็หยุดมองและจ้องมาที่พวกเขา “ท่านประธาน ได้โปรดปล่อยฉันก่อนเถอะนะ ฉันอยากจะเดินคนเดียว”