ตอนที่5ระเหยไปจากโลกนี้

ต๭นที่5ระเหยไปจากโลกนี้ โทรหาเธอไม่ติดเขาวิ่งกลับไปยังบ้านพักอย่างบ้าคลั่งคนหายไปเหลือแต่ห้องที่ว่างเปล่าเธอได้นำร่องรอยทั้งหมดของเธอไปด้วยราวกับว่าเธอไม่เคยปรากฏตัวในชีวิตของเขา มีเพียงขวดแก้วขวดเดียวที่วางอยู่บนหัวเตียงข้างในเต็มไปด้วยดาวนำโชคหลากหลายสีสามร้อยหกสิบห้าดวงทั้งหมดนี้ไม่รู้ว่าเธอพับมันตอนไหนแต่ก็เป็นสักขีพยานว่าเขาและเธอเคยมีความสุขและความรักที่ยึดมั่น และเธอก็ได้ระเหยไปจากโลกนี้… ในห้องนอนอันหรูหราเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นปลุกให้ชายหนุ่มรูปงามที่นอนหลับบนเตียงใหญ่ตื่นขึ้นเหงื่อออกผุดขึ้นเต็มหน้าสายตาพร่ามัวมันซ่อนอยู่อย่างลึกลับจนยากที่จะแยกแยะได้ เป็นเวลาห้าปีแล้วภาพเหตุการ์เหล่านั้นยังคงอยู่ในความฝันเสมอ ผู้หญิงลึกลับทำให้เขาสับสนจนถึงทุกวันนี้ สาวน้อย… สักพักหนึ่งเขาถึงจะรับสาย“มีอะไร?” เสียงที่อ่อนน้อมของผู้ช่วยเตือนเขากี่ยวกับตารางเวลามาจากปลายสาย“ท่านประธานวันนี้เที่ยวบินไปเมืองโล่เฉิงคือเวลา7.45นตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงตรงรถกำลังรอคุณอยู่ที่ประตูเรียบร้อยแล้ว” “ผมรู้แล้ว”ชายหนุ่มตอบอย่างราบเรียบแล้วยกผ้าห่มขึ้นแล้วลุกจากเตียงไปยังห้องน้ำร่างกายที่มีมัดกล้ามอย่างเต็มเปี่ยม เด็กๆล้วนมีคำถามว่าทำไมเป็นแสนข้อด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับโลกใบนี้ “หน่วนหยางแม่หยิบหนูมาจากรูถ้ำในสะพานหรือเปล่าคะ?คุณแม่ยังสาวที่กำลังทำอาหารเช้าหันกลับไปมองที่ลูกสาวของเธอแล้วพูดว่า“หนูได้ยินใครพูด?” “จางเสี่ยลี่พูดว่าแม่ของเขาบอกว่าเด็กทุกคนถูกหยิบมาจากรูถ้ำค่ะเด็กที่ร้องไห้เสียงดังไม่เชื่อฟังในตอนกลางคืนจะถูกลมพัดกลับในถ้ำของสะพานค่ะแล้วสัตว์ประหลาดแม่น้ำตัวใหญ่ก็จะกินเขา” หน่วนหยางรู้สึกละอายสอนเด็กๆแบบนี้ได้ที่ไหนกันทำให้จิตใจของเด็กๆหวาดกลัวเธอวางมือจากการทำงานแล้วก้มตัวลงลูบหัวลูกสาวของเธอ “จางเสี่ยลี่จะถูกหยิบมาจากรูสะพานจริงหรือเปล่าแม่ก็ไม่รู้หรอกจ้ะแต่ที่แม่มั่นใจก็คืออานอานลูกน้อยของแม่อยู่ในท้องของแม่เป็นเวลาสิบเดือนจากนั้นก็ต้องการออกมาดูโลกอันสวยงามใบนี้แล้วก็ออกมาด้วยตัวเองอานอานเป็นเทวดาตัวน้อยที่รักของแม่แล้วก็ยังเป็นสมับติเล็กๆที่เชื่อฟังคุณตาคุณยายด้วย” เจ้าตัวเล็กฟังแล้วคิ้วเล็กๆนั้นพันกันไม่คลายออกแต่กลับยิ่งรัดมากขึ้นเหมือนตัวหนอนผีเสื้อที่ยับยู่ยี่ “ถ้าอย่างนั้นท้องของคุณแม่ไม่ถูกหนูเจาะเป็นรูใหญ่เลยเหรอคะ?ต้องเจ็บมากๆเลยสินะหนูเป่าให้แม่นะเป่าก็ไม่เจ็บแล้วค่ะจากนี้ไปหนูจะเชื่อฟังคุณแม่ไม่กวนให้แม่โกรธนะคะ” หน่วนหยางรู้สึกถึงความอบอุ่นไหลผ่านฤดูหนาวที่นาวเหน็บความยากลำบากในการเลี้ยงดูลูกเพียงคนเดียวเหมือนกับว่าจะหายไปหมดเมื่อปากเล็กๆนี้เป่าเพียงครั้งเดียว ลูกสาวเป็นเสื้อแจ็คเก็ตผ้าฝ้ายที่แนบชิดใจแม่อย่างแท้จริง หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จหน่วนหยางทักทายพ่อแม่ของเธอและส่งลูกสาวไปโรงเรียนอนุบาลจากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นรถบัสเพื่อรีบไปทำงาน เมื่อลงจากรถอากาศเย็นลงและมีฝนโปรยปรายเธอไม่ได้เอาร่มมาจึงทำได้เพียงยกกระเป๋าขึ้นคลุมเหนือหัวแล้ววิ่งเหยาะๆไปจนถึงอาคารสำนักงานแล้วเลี้ยวซ้ายเพื่อขึ้นลิฟต์ เป็นเพราะรีบเดินในตอนที่ก้มหน้าดูเวลาบนหน้าจอมือถือจึงเหยียบส้นเท้าคนอื่นโดยไม่ตั้งใจเธอกระเด้งถอยหลังไปหนึ่งก้าวและขอโทษอย่างรวดเร็ว“ขอโทษค่ะ” เมื่อเงยหน้าขึ้นเธอรู้สึกวิงเวียนเปลือกตาของเธอเลิกขึ้นอย่างกระทันหันใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอทำให้เธอนิ่งอึ้งอยู่ตรงนั้นไปชั่วขณะ **************************************************************