已经是第一章了
ตอนที่14โทษฉันที่รู้เรื่องเกินไป
ตนที่14โทษฉันที่รู้เรื่องเกินไป
ตอนที่หล่อนมาถึงหมู่บ้านจี๋หยวนนี้รอบๆมีปาปาราซซี่อยู่ แต่ยังดีที่นี่คือหมู่บ้านที่ดีที่สุดในเมืองโล่เฉิง ด้านในเป็นบ้านเดี่ยวของใครของมัน เจ้าของบ้านล้วนแต่เป็นคนรวยและน่านับถือ ระบบป้องกันของยามก็ดีมาก ถ้าคนพวกนี้จะแอบเข้าไปก็ถือว่ายาก
ไห่วี่เคยให้บัตรเข้าหมูบ้านแล้ว ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลว่าจะเข้าไปไม่ได้ มีปาปาราซซี่ตาดีคิดว่าหล่อนดูจิตใจดีและหลอกง่าย“คนสวย ขอโทษนะ รบกวนแปป”
หน่วนหยางพูดอย่างระมัดระวัง“มีอะไร”
“คือแบบนี้นะ ผมมีญาติที่อาศัยอยู่หมู่บ้านนี้ แต่ผมมาไกลมาก อยากจะเอาของจากที่บ้านไปฝากเขาแต่ลืมโทรบอก แต่ก่อนผมเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง รู้จักบ้านเขาด้วยแต่ว่ายามไม่ให้เข้า ก็เลยอยากขอให้คนสวยช่วยพาผมเข้าไปด้วย”
หน่วนหยางมองไปที่นิ้วมือของเขา ในรถยังมีเงาคนสองคนที่กำลังทำลับๆล่อๆหล่อนจึงยิ้มอย่างเยือกเย็น“เวลาที่ลูกสามขวบของฉันอยากหลอกคน ก็จะเอาเครื่องมือของปาปาราซซี่พวกนั้นซ่อนให้ดีๆ”
ทำให้สีหน้าของชายคนนั้นข่มอารมณ์ไว้ไม่อยู่ หน่วนหยางหมุนตัวกลับเข้าไปในหมู่บ้านแล้วมีคนรับใช้มาเปิดประตูให้
“คุณนายล่ะ？”หล่อนถาม
“อยู่ข้างบนค่ะ อยู่แต่ในห้อง ไม่กินอะไรมาทั้งวันแล้ว คุณหน่วนหยางอยู่กับคุณนายดีแล้ว เข้าไปโน้มน้าวคุณนายหน่อยนะคะ”คนรับใช้จิตใจดี ไม่ซ้ำเติมรังแกหล่อนที่สามีและแม่ผัวไม่รัก
“อ้อ ป้าอู๋ รบกวนต้มโจ๊กให้ด้วยนะคะแล้วก็กับอีกสองอย่าง”
“ได้ค่ะ”
หน่วนหยางเหยียบไม้หินอ่อนที่บันไดกระจก ไปตามที่ป้าอู๋ชี้ เปิดประตูห้องนอนของไห่วี่เข้าไป มองเห็นแต่สภาพรกรุงรัง
ห้องนี้เหมือนถูกพายุไต้ฝุ่นพัด ขวดน้ำ โต๊ะเก้าอี้ หมอน ผ้าห่ม หวี ทั้งหมดต่างตกลงไปที่พื้นและยังมีภาพแต่งงานอันหวานชื่อที่ไห่วี่รักและทะนุถนอมตลอดมา ตอนนี้แตกร้าวไปหมดคล้ายกับว่าหล่อนใจสลายมากขนาดไหน
ผู้หญิงที่สภาพผมยุ่งเหยิง ม้วนตัวนั่งลงบนพท้นข้างๆเตีย หน่วนหยางคิดว่าหล่อนต้องเสียใจแน่ๆ แต่ไม่คาดคิดว่าจะพังสลายขนาดนี้
เพราะรู้สาเหตุที่เกิดเรื่องขึ้นว่า แต่ไม่รู้ว่าจะปลอบจากตรงไหนดี จึงเดินเข้าไปกอดหล่อน“อย่าเศร้าไปเลย ผู้ชายแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะเสียใจ”
ไห่วี่ก้มหัวลงไปที่ไหล่ของหล่อน“หน่วนหยาง บางทีเธอพูดถูก ผู้หญิงที่อดทนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นนั้นยิ่งส่งเสริมสันดานที่ชั่วร้ายของผู้ชาย เราแต่งงานกันไม่ถึงหนึ่งปีก็เกิดปัญหา ตอนเริ่มก็กลับบ้านดึก บอกว่างานยุ่ง ต่อมาเริ่มไม่กลับบ้าน แม้แต่ผู้หญิงโง่ๆยังรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันทนไว้ คิดว่าสักวันเขาจะกลับมา แต่กลับพบว่าเป็นฉันเองคนเดียวที่หลอกตัวเองอยู่”
หน่วนหยางเสียงดังขึ้นมา หล่อนเตรียมตัวสู้กลับหรือว่ากำลังถอดใจ？
“งั้นเธอ…….”
“อย่าห่วงฉันเลย ไม่เป็นไร อย่างมากก็แค่กลับไปหนึ่งคืนก่อนเป็นอิสระ หน่วนหยาง เธอว่าฉันยังสามารถเริ่มใหม่ได้ไหม？”
“ได้แน่นอน แต่ว่า ไห่วี่ เธอคิดดีแล้วใช่ไหม？”
“ไม่ใช่ว่าฉันคิดดีแล้วหรือไม่ แต่เป็นเกิ่งเซินหลินเขาบังคับให้ฉันทำ”
หน่วนหยางมองไปทางสายตาของหล่อน เห็นตัวหนังสือสีดำบนกระดาษสีขาวสองสามหน้าที่หัวเตียง ใบหย่าคำนี้เต็มๆลูกตาเธอ
已经是最新一章了
加载中
