ตอนที่19ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา

ต๭นที่19ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา หน่วนหยางชายตามองหล่อน ทันใดนั้นก็รู้สึกกลัวจนขี้ขึ้นสมองขึ้นมา กระโปรงที่สวมสั้นมาก สวมบูธยาวพร้อมกับเปิดเสื้อกันลมนั้นกว้างๆ กระโปรงนั่นมันสั้นมากๆเกือบจะปิดสะโพกไม่มิด มันสวยแต่ไม่กลัวที่จะแข็งในสภาพอากาศแบบนี้หรือไง หน่วนหยางนึกสนุกขึ้นมา เดินออกจากลิฟต์พร้อมบอกพร้อมรอยยิ้มว่า“ใช่สิ ไม่แน่BOSSคนใหม่อาจจะถูกใจความสวยของฉัน ให้ฉันเป็นพูดจัดการก็ไม่แน่ ผู้ช่วยหม่ายังไม่เลิกกับคุณชายกาว ต่อไปอาจจะผิดหวังหน่อยล่ะ” หม่าหยินวี่สีหน้าดูแย่ จึงชนหล่อนเข้าไปในลิฟต์“เกี่ยวอะไรกับเธอ？” หน่วนหยางยิ้ม เชิดหน้าเล็กน้อยแล้วจ้องกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้ จากนั้น ประตูลิฟต์ก็ปิดลง หม่าหยินวี่กระทืบเท้าในลิฟต์ เถ้าแก่คนใหม่มาแล้วก็ไปขอข้อมูลของเวินหน่วนหยางที่ฝ่ายบุคคล หล่อนยื่นใบลาออกของเวินหน่วนหยางให้ เขาจึงพูดกับหล่อนตรงๆว่า“ถ้าจะลาออกคุณเรียกหล่อนมาคุยกับผมโดยตรง” สัญชาตญาณของผู้หญิงบอกว่านี่คือสัญญาณอันตราย แต่หล่อนก็ทายไม่ออก เถ้าแก่คนใหม่มาแล้วจะมีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวอะไรกับหน่วนหยางได้ หลังจากเลขาเหอฟางแจ้งไปแล้ว หน่วนหยางก็ขึ้นมาเคาะประตูห้องของท่านประธาน “เข้ามา”เสียงทุ้มต่ำนั้นฟังดูคุ้นๆ หน่วนหยางสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วจึงผลักประตูเข้าไป ห้องทำงานใหญ่ๆนั้นกลับตกแต่งธรรมดา ที่จริงแล้วพ่อของเถ้าแก่คนก่อนเป็นคนเก่งมาก ก่อร่างสร้างตัวขึ้นมาด้วยลำแข้งของตัวเองให้เป็นธุรกิจของครอบครัว น่าเสียดายที่มีลูกชายไม่เอาถ่าน ตอนนี้มีคำฮิตๆในอินเทอร์เน็ตอยู๋คำหนึ่งว่า พ่อคือบัตรเข้าออกของลูกชาย ลูกชายคือตัวหนังสือที่จารึกประวัติของพ่อ ระหว่างพ่อลูกสองรุ่นนี้ช่างสมเหตุสมผลจริงๆ ไปที่หน้าต่างทางด้านหน้า ผู้ชายหุ่นสูงผอมเพรียวนั่น หลังมือเหยียดตรง “คุณคือผู้จัดการเวิน？”ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามามองหล่อนด้วยท่าทางเฉยเมย หน่วนหยางรู้สึกงุนงง“คุณ……” ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขา ลี่เยว่คูน เขาคือเถ้าแก่คนใหม่ของบริษัทนี้？งั้นที่เจอเขาก่อนหน้านี้คือมาคุยเรื่องเทคโอเวอร์？ บริษัทต้องขาย ทำไมก่อนหน้านี้ไม่มีข่าวลือออกมาเลยสักนิด อีกอย่างที่ผ่านมากิจการของบริษัทก็ดี ไม่จำเป็นที่จะต้องขายไป “คุณเวินรู้จักผม？”ลี่เยว่คูนถามออกไป หน่วนยางเรียกจิตกลับมา นึกถึงขาของพ่อ อานอานที่น่ารักสดใส ลังเลขึ้นมา เรื่องบางเรื่อง ไม่มั่นใจ หล่อนไม่กล้าพนัน เลยได้แต่ส่ายหน้า“ในนิตยสารธุรกิจเคยรายงานข่าวเกี่ยวกับประธานลี่ ดังนั้น เลยประทับใจนิดหน่อย” “ใช่เหรอ？”ลี่เยว่คูนจ้องหล่อนด้วยสีหน้าเมินเฉย สายตานั้นดูเหมือนจะสืบค้นความจริง แต่ว่า หล่อนไม่ทันยืนยัน เขาก็พูดว่า“ถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ ผมได้ยินท่านกาวพูดว่า คุณคือคนที่มีพรสวรรค์ที่หายาก พอดีว่าผมมีปัญหาบางอย่างต้องการให้คุณสอน” เขาไม่พูดถึงเรื่องลาออก หน่วนหยางร็สึกกังวลหน่อย ทายไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร “ประธานลี่ ฉันมาเพื่อจะคุยเรื่องลาออก” หล่อนไม่ได้จะมาทานข้าวกับเจ้านาย แม้จะรู้ว่าเจ้านายคนใหม่คือเขาและในใจอยากจะอยู่กับเขามากแค่ไหน ก็แค่ เวลาห้าปีนี้เพียงพอที่จะทำให้หล่อนไม่กลับไปเป็นหญิงสาวใจร้อนที่ไม่นึกถึงผลกระทบคนนั้นอีก “โอ้ เหรอ？โอเค ถ้าคุณเวินไม่อยากไปทานข้าวข้างนอกงั้นพวกเราก็ทานในนี้ ข้อเสนอนี้คุณเวินไม่น่าจะปฏิเสธอีกนะ？” เขาพูดขนาดนี้แล้วหล่อนจะปฏิเสธได้อย่างไร ลี่เยว่คูนเห็นว่าหน่วนหยางไม่ปฏิเสธ ยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เหมือนเล่นกลหยิบรายการอาหารยื่นให้หน่วนหยาง“คุณเวินดูว่าอยากกินอะไร？” หน่วนหยางแอบว่าตัวเองก็ไม่มีประโยชน์ เขาพูดสองสามคำก็ทำให้หล่อนทิ้งทุกอย่างแล้วยอมแพ้เพราะปฏิเสธไม่ออก สถานะเขาตอนนี้ แค่พูดออกมา เลขาก็จองร้านอาหารหรือสั่งอาหารแทนเขาได้ ทำไมต้องใช้หล่อนด้วย หล่อนรู้ว่าเขาไม่กินเผ็ด ของหวาน ไม่ชอบของมันและไม่ชอบกลิ่นคื่นไช่กับผักชี หล่อนจึงสั่งของที่เขาชอบกิน