ตอนที่ 6 ฝ่าบาทประทาน

ตอนที่ 6 ฝ่าบาทประทาน “เสี่ยวหลินจือ เจ้าไปสั่งการคน ให้ส่งของอะไรก็ได้ไปตำหนักเฟิ่งกุยหน่อย ”ฮ่องเต้ใช่หนังสือบังหน้าไว้ เสี่ยงหลินจื่อมองไม่เห็นสีหน้าท่าทีของเขา “ฝ่าบาท งั้นเช่นนี้? “ดูดู เพียงขันทีเล็กๆคนหนึ่งยังรู้สึกว่าฝ่าบาทำเช่นนี้ไม่ควร “แล้วจะยังไง?ข้าต้องไปขอโทษนางด้วยตนเอง?”อวี่เหวินหลินรู้สึกไม่พอใจ เป็นถึงฮ่องเต้ ต้องมีเกียรติยศ แสดงความรู้สึกผิดต่อผู่หฐิงคนหนึ่ง ประมาณนี้ก็พอแล้ว เสี่ยวหลินจือรู้ว่านายตนเองหน้าบาง เลยพยักหน้ารับสั่ง ออกจากห้องพระอักษร พา นางกำนัลแปดคนไปโรงเรือนเบิกพวกของล้ำค่ามากมาย แล้วไปอย่างตำหนักเฟิ้งกุย ตอนนี้ฮ่องเต้เพิ่งจะรู้ว่า คนติดตามข้างกายคนนี้ช่างฟุ่มเฟือยดพียงนี้ แต่ถ้ามัวเสียดายเด็กก็จะจับหมาป่าไม่ได้ เปิดตาข้างหนึงปิดตาข้างหนึ่งก็ผ่านไปแล้ว ขอให้ผู้หญิงคนนั้นเห็นดีก็เก็บนะ เสี่ยวหลินจื่อต่อหน้าเฟิ่งชิงเสว่พูดใส่พริกใส่เกลือไปบ้าง เพื่อแสดงความหมายว่าฮ่องเต้รู้สำนึกผิดอย่างจริงใจแล้ว ก็เกือบจะควักหัวใจออกมาแล้ว เฟิ่งชิงเสว่ก็ฟังเหมือนเรื่องตลกเอา ความจริงใจของฮ่องเต้มีค่าเท่าไรกัน? ในใจคิดส่วนคิด ภายนอกก็ต้องทำืคให้ครบ เดินถึงหน้าประตูตำหนักแล้วคุกเขาลง กราบไหว้ต่อหน้าฟ้าอย่างเคารพนอบน้อม ตะโกนเสียงดังกล่าว“หม่อมฉันขอบพระทัยฝ่าบาท ขอฝ่าบาททรงพระเจริญ!” เสี่ยวหลินเจอพอใจอย่างยิ่ง ยากที่ฮ่องเอตระหนักและเข้าใจเช่นนี้ ช่างเป็นบุญของประชาชนและแผ่นดินยิ่งนัก “เหนียงเหนียงลุกขึ้นยืนเถอะ ข้าน้อยกลับไปทูลราชองการเดียวนี้เพค่ะ ” จากนั้น เสี่ยวหลินจือก็ออกจากตำหนักเฟื้องกุยอย่างดีใจ เฉียววินประคองเฟิงเสว่ลุกยืนขึ้ส ช่วยนางตบฝุ่นที่หัวเข่า และยิ้มพูด “เห็นได้ว่าฝ่าบาทมิใช่คนที่ไร้น้ำใจ ” เฉียววินเป็นสาวใช้ที่ติดตามเฟิ่งชิงเสว่จากการแต่งงานมา โดยไม่รู้เรื่องอันใดของแคว้นเสวียนเย่เช่นกัน “เด็กโง่ คนอื่นกัดเจ้าทีหนึ่ง แล้วให้ลูกอมอันหนึ่งมาปลอบเข้า เจ้าจะพอใจหรือ?” เฟิ่งชิงเสว่ยิ้มออกอย่างไร้เสียง ลักยิ้มตรงใบหน้าช่างน่ารักยิ่งนัก พอเฉียววินได้ยิน ก้มหัวเงียบ ไม่รู้ว่าถูกหรือไม่ เฟิ่งชิงเสว่เดินกลับไปในตำหนัก ยิ้มพร้อมตบมือ และกล่าว“มานี้ให้หมด เอาของพวกนี้ไปแบ่งกันสัก!” คราวนี้ทั้งคำหนักเฟิ้งกุยวุ่นวายขึ้นมาทันที ฮองเฮาแน่ใจว่าไม่ได้ล้อเล่น ของมีค่าเยอะเพียงนี้ จะให้พวกเขาเลยหรือ? เฉียววินคิดว่านายทำเช่นนี้ขาดการไตร่ตรอง รีบเบาเสียงกล่าว“เหนียงเหนียง ถ้าฝ่าบาทรู้เข้า คงจะไม่พอพระทัย ” เฟิ่งชิงเสว่ททำเหมือนไม่ได้ยิน คว้ากำไลหยกอันหนึ่งใส่ให้ตรงข้อมือของเฉียงววินด้วยตนเอง ไม่ส่งพยักหน้า“กำไลนี้ ช่างเหมาะกับเจ้านัก ” นางไม่สนใจหรอกว่าชายคนนั้นจะโมโหหรือไม่ ยังไรเขาก็ให้ของพวกนี้แก่ตนเองแล้ว งั้นนางจะจัดการอย่างไร ก็แล้วแต่นางทั้งหมด ผู้อื่นไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย เพราะเช่นนั้น ฮ่องเต้ได้ยินว่าฮองเฮาซับซึ้งต่อของที่ตนเองประทาน ความดีใจยังไม่ทันผ่านไป แปบเดียวก็ได้ยินว่าหญิงโง่คนนั้นแบ่งของที่ประทานให้กับคนวัง เป็นเพราะนาง กระตุ้นความโมโหของเขาอย่างเต็มที่แล้ว ผู้หญิงไม่รู้ดี ต่อหน้าอย่างหนึ่งลับหลังอย่างหนึ่ง ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ ฮ่องเต้เดินวนไปมาหน้าคดีมังกร เสี่ยงหลินจือมองตามจนเวียนหัว แต่ในใจราวกับกระจกที่สว่าง นี้ฝ่าบาทกำลังคิดว่าวิธีตอบโต้เอาคืน ทันใดนั้น อวี่เหวินหลินหยุดก้าวเดิน ยืนตัวตรงอยู่ด้านหน้าของเสี่ยวหลินจือ ขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงหนักหน่วง “ไปตำหนักเฟิ่งกุยส่งราชโองการ คืนนี้ให้ฮองเฮาไปพระตำหนักฮวนชิ่นรอรับเสด็จปรนนิบัติ ตะลึง จากนั้นรู้แจ้งฉับพลัน นี้ฝ่าบาทอาการคลุ้มคลั่ง ถึงคิดวิธีเช่นนี้มา“ลงโทษ”ฮองเฮา ถึงจะมีความละอาย แต่เขาชอบ เหมือนว่าตั้งแต่ฮองเฮาเข้าราชวัง ขันทีอย่างเขาก็ยุ่งเพียง ห้องพระอัษรกับคำหนักเฟิ้งกุยสองฝั่ง เฟิ่งชิงเสว่รู้ว่าฮ่องเต้นั้นมีความเมาที่ไม่ได้เพราะเหล้า แต่ก็ยังตอบกลับไปด้วยสีหน้าเต็มใจ“เชิญกงกงทูลกลับฝ่าบาท หม่อมฉันจะไปตรงเวลาแน่นอน ” ภูเขาทับอกปต่สีหน้าไปไม่เปลี่ยน นี้ก็ควรเป็นความสามารถถของปีศาจจิ้งจอก。 นางไม่เชื่อ เทพจิ้งจอกอย่างตนเอง จะสู้คนธรรมดาบนมวนมนุษย์ไม่ได้ บนเรื่องปรนิบัตินั้น เฉียงวินแสดงความกระตือรือร้นกว่าเฟิ่งชิงเสว่ตลอด ยังดีปัจจุบันฝ่าบาทไม่มีสนม ไม่ต้องกลัวใครจะมาแย่งแข่งกับเจ้านาย ต้องคว้าโอกาสไว้ให้ดีดี คนวังเพราะเพิ่งได้ของดีมา ก็เคยยิ่งขยันขันแข็ง เพื่อช่วยเจ้านายวางแผนดึงดูดฮ่องเต้เช่นไร เมื่อเฟิ่งชิงเสว่ใส่ชุดที่พวกเฉียววินคัดสรรค์เตรียมไว้ นางยังมีความสงสัยชีวิตเล็กน้อย โอ้ไม่ คือจิ้งจอก “คอปกนี้ ลึกเกินไปหน่อยหรือเปล่า?” เฟิ่งชิงเสว่ใช่มือตรงอก “ฝ่าบาทชแบใจก็พอ ”เฉียววินไม่รู้สึกอันใด ทุกสิ่งคำนึงถึงฮ่องเต้ ปัญหาก็จะแก้ไปเอง เฟิ่งชิงเสว่คิดแล้วคิด เป็นเช่นนี้จริงหรือ?อวี่เหวินหลินในควาทรงจำ ถึงจะยโสโอหัง หน้าด้านหน้าทน แต่คงยังไม่ถึงกับลามก ก่อนขึ้นเกี่ยว เฟิ่งชิงเสว่ให้ความร่วมมือกับความต้องการของเฉียววินทุกประการ หลังขึ้นเกี้ยว นางรีบดึงคอเสื้อขี้นมา ห่อหุ้มตนเองอย่างมิดชิด พระตำหนักฮวนชิ่นว่างเปล่าไม่มีผู้ใด แสงเทียนส่องสว่าง เฟิ่งชิงเสว่ไม่พูดอันใดก็ขึ้นเตียงไป ดึงผ้าห่มมาคลุมกายไว้ เมื่ออวี่เหวินหลินอาบน้ำเสร็จเข้าไปในห้อง เห็นผู้หญิงบนเตียนนิ่งนิ่งเงียบเงียบนอนอยู่ เขามีความสงสัยเล็กน้อยว่านี้มีแผนการณ์อะไรหรือเปล่า นางไม่เชื่อฟังเช่นนี้หรอก ถึงตอนนี้จะไม่มีหลักฐานใดใด แต่เขาก็มีความคิดเช่นนี้ เขาเกินไปอย่างระมัดระวัง ไม่รู้เหตุใด ในใจมีความกังวลใจเล็กน้อย ตนเองเป็นถึงฮ่องเต้ ฮ่องเต้มีอะไรก็ฮองเฮาเป็นเรื่องที่ธรรมดาปกติมากอยู่แล้ว และนอกจากนั้นก็ตนเองนี้แหละที่เรียกเขามาเข้าเฝ้า ช่างมัน ยังไงตอนนี้นางก็เป็นเนื้อปลาบนใบมีดแล้ว แก้แค้นนางอย่างสาสม ให้นางได้รู้ ขัดใจฮ่องเต้นั้นจะมีจุดจบที่น่าสงสาร