已经是第一章了
ตอนที่ 8 พบเจอดีใจ
ตอนที่ 8 พบเจอดีใจ
ดังนั้น เพราะนิสัยเช่นนี้ของนาง ท่านพ่อของนางท่านอ๋องวี่ต้องไปขออภัยถึงบ้านผู้อื่นไม่น้อย หน้าโดนลูกสาวแท้ๆทำอับอายหมด
“ขอบคุณองค์หญิงที่เป็นหกระหม่อมไม่มีเรื่องอันใด ”ใต้เท้ากู่แกล้งยิ้ม เขารู้ดี เรื่องนี้ถ้าองค์หญิงมายุ่งด้วย มีแต่เพ้มความวุ่นวาย
ชีเหอไม่ใช่ผู้ที่ใช่เพียงสองสามคำก็ส่งไปได้หรอก สีหน้าไม่พอใจ มองเขาไปทีนึง กล่าวไป“ทำไม ใต้เท้ากู่ไม่เชื่อใจข้าหรือ?
โดนชีเหอยุ่งเกี่ยวด้วย เป็นเรื่องที่ซวยเรื่องหนึ่งเลยแหละ เสนาบดีกรมพิธีการที่พอดีเพิ่งซวยสุดๆมาคราวนี้ยิ่งซวยเข้าไปอีกเลย
ใต้เท้ากู่ปล่อยวาง ตอบกลับอย่างไม่ช้าไม่เร็ว “ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เรื่องพิธีแต่งตั้งราชินี ฝ่าบาทให้กระหม่อมประหยัดได้ก็ประหยัดไป ”
“ประหยีด?” ชีเหอตกใจมาก“เหตุใดถึงต้องประหยัด? ข้าว่า ต้องยิ่งใหญ่อลังการถึงจะดี เสด็จอาข้าได้ภรรยามาไม่ใช่ง่ายๆ ”
ชีเหออายุน้อยกว่าอวี่เหวินหลินไม่มาก เรียกเขาว่าเสด็จอา ก็เพราะตามระดับรุ่น
ใต้เท้ากู่แสดงท่าทีเห็นด้วย ก้มศีรษะกล่าว“กระหม่อมก็คิดเช่นนี้ แต่ฝ่าบาทบอกต้องสืบทอดฮ่องเต้องค์ก่อนประหยัดพอเพียง……”
ฝ่าบาทนำเครื่องฮ่องเต้องค์ก่อนมาพูดเรื่อง จะให้เขาทำอย่างไร จะให้ไปปรึกษากับคนตายก็ไม่ได้
ชีเหอไม่คิดเช่นนั้น พูดจาอย่างคล่อง “ใต้เท้ากู่อย่าได้เป็นกังวล ตามที่ข้าพูด อลังการเช่นใดจัดเช่นนั้น เกิดปัญหาอันใดข้ารับผิดชอบเอง”
นางรับผิดชอบ?นางรับผิดชอบเช่นใด?เหมือนคราวก่อนหนีงานแต่งงานเช่นนั้น รอเรื่องผ่านไปปล้วค่อยกลับมา?
คำพูดของเด็สาวผู้นี้เชื่อไม่ได้ อืม เชื่อไม่ได้เด็ดขาด
“องค์หญิงโปรดวางใจ กระหม่อมจะพิจารณาไตร่ตรองเอง ” คำพูดนี้ยังสามารถถมีวิธีหวนคืน นี้แหละสนามขุนนาง
ลาก่อนใต้เท้ากู่ ชีเหออุ้มทังหยวนเดไปทางตำหนักเฟื้องกุย นางละสงสัย องค์หญิงของแคว้นฟนานเย่นหน้าตาเช่นใด
น่าแปลกใจ ที่ผู้หญิงทั้งสองเจอกันครั้งแรกก็รู้สึกเป็นมิตร
“เสด็จป้า ข้าเห็นท่านครั้งแรกก็รู้สึกเป็นมิตรสนิทสนมยิ่งนัก มีความรู้สึกว่าเราเคยเจอกันใากันอย่างนั้น ”
เฟิ่งชิงเสว่พยักหน้าเห็นด้วย สนิทสนม? ชีเหอชอบสุนัข ตนเองเป็นจิ้งจอก นี้ระหว่างสุนัขกับจิ้งจอก มีความคล้ายคลึงอยู่จริง
แต่คำว่าเสด็จป้านางฟังแล้วรู้สึกไม่ค่อยสพอใจนัก อย่างไรก็ตามชีเหออายุสิบเจ็ดปี แต่ถึงแม้ตนเองจะสามร้อยปีแล้ว แต่ถ้าคิดคำนวณเป็นอายุคนธรรมดา เพียงสิบห้าปี
“เสด็จป้า เสด็จอาข้าดีกับท่านไหม?” ชีเหอถามด้วยรอยยิ้ม
เฟิ่งชิงเสว่ทำสายตาแสดงท่าทีให้เฉียววินไปเพิ่มน้ำชาและขนมมา จากนั้นสายตามาที่หน้าอันสดใสของชีเหอ“ฝ่าบาททรงรักและเมตตาปวงประชา กับข้าก็ดียิ่งเช่นกัน ”
เรื่องของนางและเอวี่้หวินหลิน ไม่ได้จะพูดจบได้ในวันสองวัน ไม่พูดจะดีกว่า ต่อหน้าคนนอกก็สร้างภาพแสดงว่ารักปรองดองกัน ลับหลังค่อยมาคิดบัชชีกับเขา
ชีหอยิ้มหน้าบานดั่งดอกไม้ ปล่อยทางเอวี๋ยนตรงอ้อมอกลงบนพื้น ดึงเฟื่องชิงเสว่นั่งลงกับโต๊ะข้างๆ“ข้าก็รู้ว่าเสด็จอาต้องชอบท่านแน่นอน ไม่นานวันนี้เขาก็ให้ท่านไปปรนนิบัติ เสด็จป้าต้องพยายามหน่อยนะ รีบเพิ่มน้องชายให้ข้าโดยเร็ววัน!”
เมื่อได้ยิน เฟิ่งชองเสว่เกือบจะกระอักเลือดแก่ๆออกมา คลอดลูกให้เขา? โปรดไว้ชีวิต
“เสด็จป้าจะพยายามนะ ” พอเฟิ่งชิงเสว่ดึงสติได้ ทำตัวไม่ถูกตอบกลับไป
ชีวิตในราชวัง ทำให้นางกลายเป็นผู้หญิงปากอย่างใจอย่าง ฝีมือชินยิ่งนัก
“เสด็จป้าชอบสุนัขหรือไม่? ตำหนักข้ามีสุนัขหลายตัว ถ้าหากว่าท่านชอบละก็ ข้าสามารถถส่งตัวที่น่ารักที่สุดให้กับท่าน ตำหนักอ๋องวี่สุนัขเยอะนั้น จนมีชื่อเสียงใครต่อใครก๋รู้กัน สามารถถได้ยินเสียสุนัขเห่าหอนทั้งวันทั้งคืนเลย ถึงแม่อ๋องวี่จะเสียจิตร แต่ก็ทำอะไรมิได้ เพื่อให้นอนหลับได้เต็มที่ ให้คนสร้างห้องกันเสียงขึ้นมาเป็นพิเศษในตำหนักอ๋องวี่เลยทีเดียว ถึงแม้ข้างนอกจะระเบิดฟ้าผ่า ข้างในก็ไม่ได้ยินอันใด
และคนรับใช้ในตำหนักอ๋องวี่ ไม่เพียงแต่ต้องรับใช้เจ้านายย่างดี อย่างต้องแบกรับหน้าที่ดูแลสุนัขด้วย
เฟิ่งเสว่ปฏิเสธไป“ขอบคุณความหวังดีของเจ้า แต่ว่าต่อจากนี้ข้าคงจะยุ่งมาก ”นางยังต้องตามหาไม้เสียนเฉินอยู่ มีสุนัขเพิ่มมาตัวนึงจะลำบากเอา ตัวคนเดียวจะดีกกว่า
ชีเหอไม่ได้ผิดหวังตามที่คาด แต่กลับใจกว้างยิ่งนักยิ้มกล่าว“ก็ถูก ต่อไปเสด็จป้าครองตราราชินี ก็เป็นหัวของนางในแล้ว เรื่องก็จะเยอะเป็นธรรมชาติ”
จากนั้น ชีเหอก็พูดไม่มีจบ เฟิ่งชิงเสว่อดทนฟังอยู่ แซกบ้างคำสองสองคำ
ชีเหอได้กำลังมัน ข้างนอกส่งเสียงตะโกนมา“ฮ่องเต้เสด็จ!”
เฟิ่งชิงเสว่ตกใจ ผู้ชายคนนั้น มาแก้แค้นแล้ว?
ชีเหอแสดงท่าทีกระตือรือร้นต่อการมาของอวี่เหวินหลิน รับลุกยืนขึ้นรับเสด็จ
อวี่เหวินหลินเข้ามาโดยอารมณ์โมโห ความโมโหเช่นนี้เขาได้กลั่นมานานตลอดทางที่เขามา ก็เพื่อทำให้นางตกใจ
ฉะนั้น คนยังไม่ถึงเสียงถึงก่อน“เฟิ่งชิงเสว่เจ้าช่าง… ”
สายตาหยุดมอง ชีหออยู่นี้?
เขารีบเปลี่ยนน้ำเสียง อ่อนโยนไร้ที่ติ“ฮองเฮาภาพพจน์ช่างใหญ่นัก ข้ามาแล้ว ก็ไม่รู้จักมารอรับเสด็จสักหน่อย ”
เฟิ่งชิงเสว่ค่อยค่อนลุกยืนขึ้น เดินไปข้างหายอวี่เหวินหลิน ควงแขนเขาอย่างสนิทสนม พูดอย่างออดอ้อน“หม่อมฉันรับผิด ”
ฝ่าบาทโปรดลงโทษคำพูดเช่นนี้นางไม่พูดหรอก ถ้าเขาลงโทษขึ้นมาจริงๆจะทำเช่นไร? คงได้ไม่คุ้มเสียสิ
已经是最新一章了
加载中
