ตอนที่ที่ 9 รักร้อยปี

ตอนที่ 9 รักร้อยปี “ช่างมันไป ข้าจะโทษเจ้าลงได้อย่างไร ”อวี่เหวินหลินหันไปมองผู้หญิงที่อยู่ข้างกาย ฝีมือแสดงช่างสมจริงอิง ชีเหอเห็นคู่สามีภรรยารักกันเพียงนี้ ในใจช่างอิจฉา เดินไปข้างๆอวีเหวินหลิน ยิ้มหวาน พูดกล่าว “ข้าก็รู้ว่าฝ่าบาทแค่พูดๆไปเช่นนั้นบนห้องราชกจิ ท่านก็ยังคงชอบเสด็จป้ายิ่งนัก ” เฟิ่งชิงเสว่ซบอยู่ข้างกายอวี่เหวินหลินอย่างเงียบๆ ไม่พูดไม่จา ชอบนางยิ่งหนัก?ชอบจนอยากจะฆ่านางไปป้อนหมาป่าเลยละ คิดถึงตอนนี้ เฟิ่งชิงเสว่จึงยิ่งอยากรีบหาไม้เสียนเฉินเจอ รับๆไปจากที่ที่วุ่นวายนี้ ที่สำคัญคือไปจากผู้ชายที่หน้ามนุษ์ยใจอสูรคนนี้ แวี่เหวินหลินหัวคิ้วขมวด มุมปากพยายามยิ้มออกเล็กน้อย “ชีเหอพูดถึงเรื่องอันใด?” ชีเหอไม่คิดทบทวนตอบไป“จะเรื่องอันใดละ ก็เรื่องพิธีปต่งตั้งราชินีสิ ” อวี่เหงินหลินสายตามองไปผู้หญิงที่อยู่ข้างกายทีนึง เห็นเพียงนางไม่สนอันใด ตกลงนางกำลังคิดอะไร? แต่งตั้งราชินีเรื่องใหญ่เช่นนี้ พอนางได้ยินก็เหมือนคนไม่เกี่ยวอะไรอย่างนั้น ไม่สนใจยศและฐานะเช่นนี้จริงหรือ?เขารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจนาง ชีเหอเปิดปากพูดต่อ “เห็นเสด็จอาสั่งให้กรมพิธีการประหยัดได้ก็ประหยัดไป ชีเหอคิดเพียงว่าท่านกำลังล้อเล่น แคว้นเสวียนเย่เราแต่งตั้งราชานีก็ต้องยิ่งอลังกาลยิ่งดี จะได้ให้แคว้นอื่นเห็นถึงความโอ่อ่าของแคว้นเรา!” ชีเหอต่อหน้าอวี่เหวินหลิน พูดจาตรงไม่เกรงอันใดมาตลอด อวี่เหวินหลินก็ชื่นชอบความตรงไปตรงมาของนาง มีเพียงวันนี้ นางเลยเถิดไปหน่อย “ชีเหอมิใช่มิรู้กษัตริย์คำไหนคำนั้น เมื่อข้าเปิดปากไปแล้ว จะกลับคืนได้เช่นไร ” อวี่เหวินหลินสะบัดชายเสื้เล็กน้อย สีหน้าไม่พอใจ ชีเหอรู้ตัวเสด็จอานั้นกำลังโมโห จึงก้มศีรษะไว้ไม่ออกเสียง ยืนอยู่กับที่บิดนิ้วมือ เฟิ่งชิงเสว่เห็นบรรยกาศไม่ดี รับช่วยตีกลับมา ตามองอวี่เหวินหลินกล่อมกล่าว“ชีเหอก็อย่างเป็นเพียงเด็กน้อย ฝ่าบาทอย่าโทษนางเลย ” เมื่อนางพูดเช่นนี้ ฮองเต้อย่างเขาก็ควรแสดงความใจกว้างหน่อย สีหน้าโมโหลดลง น้ำเสียงเบาลงกว่าก่อน “เรื่องบนห้องราชกิจ ไม่ใช่เรื่องที่เด็กสาวอย่างเจ้าจะยุ่งได้ ข้าควรให้เสด็จพี่สอนเจ้าดีดี ” ชีเหอพยักหน้าซ้ำๆ ยิ้มกล่าวเพค่ะ เฟิ่งชองเสว่ประคองอวี่เหวินหลินนั่งลง มอบน้ำชาให้เขาแก้วนึง น้ำเสียงหวานใส“ฝ่าบาทเชิญรับประทาน ” นี้ก็เพียงต่อหน้าคนนอกเช่นนี้ ลับหลังถ้าทั้งสองอยู่ด้วยกัน คาดว่าตอนนี้คงเริ่มทะเลาะกัน อวี่เหวินหลินรับมา หลังเปิดฝายืนยันไม่มีปัญหาแล้ว ถึงวางใจดื่มไป ดูดู เขาระแวงนางถึงเพียงนี้แล้ว เวลานั้น เฉียววินยกลิ้นจี่จานนึงเดินเข้ามา กลับมูลถึง ”ฝ่าบาท เหนียงเหนียง องค์หญิง นี้คือกรมวังในให้คนส่งมาเพค่ะ ” อวี่เหวินหลินวางแก้วชาลง ยิ้มอย่างเบิกบาน“ข้าจำได้ว่าชีเหอชอบกินลิ้นจี่ยิ่งนัก งั้นตอนนี้กินเยอะไป ” ตอนแรกชีหอมีอารมณ์เครียดเล็กน้อย ตอนนี้มีของกิน ความเครียดก็หายไปหมด กินลิ้นจี่เข้าไปอันแล้วอันเหล่า ท่าทางหวงกินเช่นนี้ ช่างน่าเอ็นดู อวี่เหวินหลินส่งสายตาให้เฟิ่งชิงเสว่ นางรับดึงสติได้ ปอกเปลือกลิ้นจี่ด้วยตนเอง แล้วป้อนเนื้อลิ้นจี่ไปอย่างปากของเขา ยิ้มตลอด ดียิ่นัก ดีมากจริงๆ บรรยากาศช่างอบอุ่น ไม่มีอะไรไม่ดี ทำให้ใจดวงนี้ของชีเหอโดนบรรยากาศเช่นนี้ลอมละลายไป “เห็นเสด็จอสเสด็จป้าเช่นนี้ จนทำให้ข้านึกถึงฮ่องดเต้หมิงฮ้วงกับหยางกุ้ยเฟย ”ชีเหอเอียงหัวย้อนคิด แย่างกับนางเรยเห็นกับตา เฟิ่งชิงเสว่พยายามอดยิ้ม ฮ่องเต้หมิงฮ้วงกับหยางกุ้ยเฟยไม่ใช่แบบนี้ คนเขาคือฮ่องเต้ป้อนสนมกินลิ้นจี่ จะน่าเศร้าเท่าข้าได้ยังไง กลับมารับใช้เขา อวี่เหวินหลินกระซิบ น้ำเสียงอ่อนหวาน“ข้ากับฮองเฮาจะรักการร้อยปี จะเปรียบเทียบกับหมิ่งฮ้วงกับกุ้ยเฟยได้อย่างไร ” คำนี้พูดได้ ช่างห้าวหาญ และเผยความอ่อนโยนไม่มีที่ติ ถ้าเฟื่องชิงเสว่มิรู้ว่าเขานั้นแกล้งทำ คงจะหวั่นไหวและซาบซึ้งจากใจเลยละ อวี่เหวินหลินเห็นนางสีหน้าไร้อารมณ์ใด แล้วลองเสียงทุ่มถามไปอีก“ฮองเฮา เจ้าว่าละ?” เฟิ่งชิงเสว่หลบสายตาคู่นั้นของเขา ก้มหน้าปลอกลิ้นจี่ในมือต่อ“ฝ่าบาทกล่าวถูกยิ่งนัก ” กินลิ้นกินหมดแล้ว ชีเหอสีหน้าอิ่มเอม “เสด็จอาเสด็จป้า ข้าไม่รบกวนเวลาหวานแหววของพวกท่านแล้ว นี้ก็ออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งนัก ” ชีเหออุ้มทางเอวี๋ยนแปบเดียวก็วิ่งไปไกลแล้ว เห็นโอกาสมาแล้ว อวี่เหวินหลินโบกมือ แสดงให้คนวังออกไป ก็เช่นนี้ ตำหนักที่กว้างใหญ่ เหลือเพียงชายหนึ่งหญิงหนึ่ง “เฟิ่งชิงเสว่เจ้าช่างกล้าดีนัก บอกมา!เมื่อคืนทำอะไรกับข้าบ้าง?”อวี่เหวินหลินตบบนโต๊ะทีนึง สีหน้าเยือกเย็น เขาเกลียดการโดนปิดบังเมื่อคืนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นอนหลับไปโดยไม่รู้ตัว ทำให้ผู้หญิงคนนี้ได้มีโอกาส เฟิ่งชิงเสว่สองมือกอดอกตรงหน้า ชูคอตั้ง ตอบกลับอย่างเฉยชา“อะไรก็ไม่ได้ทำ สำหรับร่างกายของฝ่าบาท ข้าไม่สนใจเลยแม้แต่นิด” อวี่เหวินหลินฟังจบ ยิ่งโมโหร้อนขึ้น แต่ยังพยายามกดอารมณ์ลง นางไม่สนใจตนเอง?พอได้ยินคำนี้เขาไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจ “งั้นเสียงร้องเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?”อวี่เหวินหลินดวงตาเล็กลง ใบหน้าดั่งหยกเย็น เสี่ยวหลินจื่อยังไม่กล้าบังอาจหลอกเขา เฟิ่งชิงเสว่ไม่เข้าใจ ถามกลับอย่างอ่อนโยน“เสียงร้องอะไร?” อวี่เหวินหลินหลงคิดว่าตนดูทุกย่างออก ลุกยืนขึ้น ค่อยไปเดินไปใกล้นาง ค่อยๆกล่าว“งั้นเสียงร้องโหยหวนนั้น คงไม่ใช่มีผีหรอกมั้ง?”