ตอนที่ 10 ลั่วฟานเฉิน

ตอนที่ 10 ลั่วฟานเฉิน พอเฟื่องชิงเสว่ได้ยินก็เกือบจะเป็นลม แต่ก็ยังยืนตรงอยู่กับที่ สีหน้าไม่เปลี่ยน“โหยหวนตรงไหน ผู้หญิงยังไงก็มีกี่วันที่ข้าปวดจนร้องไปไม่กี่เสียงมีปัญหาหรือ?” เป็นจิ้งจอกนั้นช่างดี ไม่ต้องทนความลำบากทุกเดือน “แก้ตัว ”เขาไม่เชื่อคำพูดของนางหรอก ผู้หญิงคนนี้ สิบคำพูดก็มีเก้าคำที่เชื่อไม่ได้แล้ว เฟิ่งชิงเสว่ส่งสายตาล่อแหลมไปทีนึง เหมือนกำลังพูดว่าเชื่อไม่เชื่อตามใจ อวี่เหวินหลินรู้ดีว่าถึงถามต่อไปก็ไม่มีผลอันใด เลยสบัดชายเสื้อแล้วจากไป คนไปน้ำชาเย็น เฟิ่งชิงเสว่ไม่สนใจ นางอยากให้เขารับไปด้วยซ้ำ ขี้เกียจเห็นสีหน้าเหม็นๆของเขา เขาเดินกลับไปในห้องนอน ตอนออกมา ในมือมีขวดเล็กอันนึงกับพู่กันด้ามนึงเพิ่มมา ผ้าพันแผลกลางมือแดงเล็กน้อย อารมณ์ฮ่องเต้ยังคงไม่ดีเช่นเคย ตั้งแต่ฮองเฮาเข้าวังมา อารมณ์ของเขาก็ไม่เคยดีมาก่อน “เสี่ยวหลินจื่อ เจ้ารู้หรือเปล่าว่าไม้เสียนเฉินคืออะไร?”อวี่เหวินหลินตาตั้งถามถึง นายบ่าวทั้งสองหน้คานหลังคนเดินอยู่กลางทางเล็กในสวนดอกไม้ราชวัง เขาจำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นเคยพูดถึงสามพยางค์นี้มาก่อน ตอนนั้นไม่ค่อยใส่ใจ ตอนนี้คิดคิดแล้ว คงจะเป็นอะไรอย่างนึงที่สำคัญต่อนางมาก ความคิดเช่นนี้ยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่า นางไม่ใช่เฟิ่งชิงเสว่แน่นอน นางหลอกเข้าราชวังมา ก็เพื่อที่จะหามัน แน่นอนว่าเขาคงไม่โง่ขนาดถึงไปถามสาวใช้ของนาง ร่วมด้วยช่วกันหมด ก็คงจะถามอะไรออกมาไม่ได้ เสี่ยวหลินจือส่ายหัวดั่งกลองป๋องแป๋ง“ข้าน้อยโง่คร้าว ไม่เคยได้ยินมาก่อน ” “เหอ…”ฮ่องเต้ถอนหายใจทีนึง แล้วเดินหน้าต่อไป สวนดอกไม้ราชวังดอกไม้เบ่งบานกำลังสวย กับสีหน้าเคร่งเครียดของเขาช่างตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง เสี่ยวหลินจือพยายามอยากช่วยนายตนเองแบ่งเบาความเครียด เลยเบาเสียงแนะนำถึง“ราชครูไม่มีเรื่องใดมิรู้ หรือฝ่าบาทลองไปถามราชาครู? อวี่เหวินหลินรู้สึกนี้เป็นความคิดที่ดี แต่ปัญหาตอนนี้คือ ราชครูไปวัดเซี้ยงโก่อธิษฐานทำพิธี คาดว่าต้องหลังครึ่งเดือนถึงจะกลับมาได้ “ช่างเหอะ รอราชครูกลับมาค่อยว่ากัน ”ฮ่องเต้พยักหน้า แล้วกลับพระตำหนักฮวนชิ่น เฟิ่งชิงเสว่พอว่างก็หาไม้เสียนเฉิน แต่แผนการณ์ใหญ่นัก พยายามมาหลายวัน ก็ยังไม่มีผลอันใด นางไม่เคยมีความคิดที่จะยอมแพ้ เพื่อพี่สาว ลุยไม่มีหวนกลับ และในขนาดนั้นนอกราชวัง เต้าซื่อน้อยคนนึงเดินวนไปมา เต้าซื่อน้อยนั้นทั้งกายชุดขาว กลางคิ้วตาเผยความเป็นเทพ ข้างเอวแขวนดับเล่มนึง บนด้ามดาบสละว่า“ลั่วเฉิน”สองตัวอักษร องครักษ์เฝ้าประตูรำคัญเขายิ่งนัก เดินหน้ากล่าวไล่ให้เขาไป เสียงโหดกล่าวไป“รีบไปรีบไป!ราชวงศ์มีปีศาจที่ไหน นักต้มตุ๋นน้อยอย่างเจ้าอย่าพูดพูดจาเหลวไหล!” เต้าซื่อน้อยไม่ยอมไม่ถอย“เป็นเรื่องจริง ราชวังมีปีศาจจริงๆ!เจ้าเงยหน้าดูๆ บนหลังคาราชวังกลิ่นอายปีศาจพุ่งฟ้า ” องครักษ์มองตามไป เห็นเพียงอีกาหลายตัวบินผ่าน ก็ยิ่งโมโห“อยากพูดไปเรื่อย จะจับปีศาจไปจับที่อื่นไป!” เต้าซื่อน้อยก่อนหน้านี้ก็มาแล้ว มาโวยวายตลอดว่ามีปีศาจ ไล่ก็ไล่ไม่ไป องครักษ์เคยลองพาเขาไปทิ้งไว้นอกสิบลี้ และเตือนเขาว่าอย่ากลับมาอีก ไม่คิดว่าเขาจะไม่รู้จักเข็ดหลาบเช่นนี้ “ถ้าไม่จัดการทิ้ง มันจะทำร้ายพวกเจ้าได้!”เต้าซื่อน้อยสีหน้าจริงจัง เป็นถึงเต้าซื่อคนนึง จะปล่อยปีศาจไม่ปรับได้อย่างไรกัน “กลัวก็กลัวไป พวกเราตายไปก็สมควร ” องครักษ์ไม่อยากพูดไร้สาระกับเขา ไล่เขาไปแต่ไกล พอดีรถม้าคันนึงกำลังค่อยๆวิ่งมา จอดอยู่หน้าประตูราชวัง หญิงผู้นึงหายสวมชุดม่วงเดินลงมาจากรถม้า กลางอกอุ้มสุนัขขาวขาวตัวนึง หญิงสาวชุดม่วงช่างสวยงามน่ามอง ปากเล็กดั่งลูกพีช หน้าแก้มเด็กเผยความสง่า “คำนับองค์หญิง ” องครักษ์รีบยกมือคำนับ “ลุกขึ้นเถอะ ”ชีเหอเดินไปทางเต้าซื่อน้อย ก็เริ่มแสดงฝีมือการยุ่งเรื่องผู้อื่นอีกแล้ว“พวกเจ้านี้เป็นอันใด?” เต้าซื่อน้อยกำลังจะเอ่ยปาก องครักษ์แย่งพูดไปก่อน“กลับทูลองค์หญิง เขายิ่งบอกว่าราชวังมีปีศาจ บอกจะเข้าราชวังไปปรับปีศาจ เมือชีเหอได้ยิน ความชอบมาแล้ว ต่อหน้าเต้าซื้อน้อยยิ้มกล่าวถึง “เจ้าจับปีศาจได้จริงหรือ?” ตั้งแต่นางเล็กจนโต ยังไม่เคยพบเห็นปีศาจ แค่เคยได้รู้มาเล็กน้อยจากในการพูดคุยแปลกประหลาด ปีศาจน่ากลัวยิ่งนัก สำหรับนางนั้น จะน่าแปลกยิ่งนัก “อืม!” ตอบกลับดั่งเดิม ไม่ละเลยเพียงแต่นี้ ชีเหอพอใจพยักหน้า ดีใจอย่างยิ่ง ”ข้าพาเจ้าเข้าวัง เจ้าจับปีศาจมาให้ข้าดูหน่อย!” เต้าซื่อน้อยแสดงสายตาขอบคุณกับนาง คนทั้งหมดที่นี้มีเพียงนางยอมเชื่อตนเอง นางเหมือนดั่งนางฟ้าลงมาเกิดเช่นนั้น องครักษ์รังเร ไม่ผ่านการยืนยันจากฮ่องเต้ ปล่อยให้เต้าซื่อนี้เข้าราชวังกันเอง จะโดนโทษใหญ่ได้ ยังไม่รอองครักษ์กล่าว ชีหอสั่งการไว้ “วางใจเถอะ มีอะไรข้าจะรับไว้เอง ” นางพูดบ่อยมากที่สุดก็คำนี้แหละ ถึงแม้เรื่องมากมายแสดงให้เห็นว่าไม่มีประโยชน์ใดๆ องครักษ์ก็ลำบากใจ“องค์หญิง พวกก็เป็นเพียงคนเฝ้าประตู ” นางเป็นหลานสาวของฝ่าบาท อย่างไรฝ่าบาทก็คงไม่เอาเรื่องนางหรอก แต่ถ้าตามเรื่องขึ้นมา คนที่เดือดร้อนเป็นพวกเขาแน่นอน “เจ้ากล้าคัดข้าเหรอ เชื่อไมข้าจะตัดหัวพวกเจ้าตอนนี้เลย?”ชีเหออยู่ระหว่างองค์หญิงหวานใสกับสาวน้อยเอาแต่ใจเปลี่ยนบทบาทไปมาตามใจ เพราะความเอาแต่ใจของชีเหอ องครักษ์ได้เพียงปล่อยผ่าน