ตอนที่ 3 มู่หลานอสูรแห่งกำลัง

ตอนที่ 3 มู่หลานอสูรแห่งกำลัง เฮ่อมู่หลานเข้าใจชัดเจนดีแล้วว่าเจ้าหนุ่มตระกูลหลางเป็นคนเช่นไรก็มุ่งหน้ากลับบ้านทันที นางย่อมไม่สนใจจะสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องนี้อยู่แล้วและไม่คิดว่าเป็นเรื่องที่ตนสามารถรับมือได้ ตัวเฮ่อมู่หลันนั้นไม่เหมือนกับอวี๋เหลียง อวี๋เหลียงเป็นหมอมีจิตใจเมตตากรุณามาตั้งแต่เด็กนิสัยร่าเริงชอบช่วยเหลือผู้อื่น ส่วนนางเองบางทีอาจเป็นเพราะเกิดมาในครอบครัวที่เป็นตำรวจทั้งบ้านก็ได้ ยิ่งตอนหลังมาเลือกหมอนิติเวชจึงมองสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ด้วยความรู้สึก “ไม่ดำก็ขาว” นางเห็นเรื่องราวมากมายบางทีเรื่องก็เป็นแบบนี้ แท้จริงที่ผลสรุปลงเอยมารูปแบบนั้น เพราะเดิมเชื่อมั่นในเหตุและผลอย่างไม่มีข้อกังขา นางจึงใช้มันเตือนใจตัวเองอยู่บ่อยครั้ง แม้ชายหน้าหย่อนยานผู้นั่นจะน่าชัง แต่ไม่ได้หมายความว่าตระกูลหลิวจะไม่มีความผิดเลย หากครอบครัวเขาเรียนรู้จากเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่แน่ว่าอาจถือเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งก็ได้ กลายเป็นว่านอกจากพวกเขาไม่คิดหาหลักฐานกลับยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ฉลาดขึ้นทำแค่ “สละตน” แต่งงานกับ “สตรีที่ไม่มีใครเอา” เพื่อใช้นางมาเป็นเกราะกำบังหวังแก้ปัญหา เฮ่อมู่หลันไม่อาจยอมรับได้จริงๆ ฮัวมู่หลานไม่ใช่คนเช่นนั้น เฮ่อมู่หลันก็ไม่ใช่เช่นกัน เส้นทางระหว่างหมู่บ้านหลิวจี๋ห่างจากหมู่บ้านหยิงโกวใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วยามกว่า ยามมาทั่วร่างของเฮ่อมู่หลันที่ในชุดบุรุษรู้สึกหนักอึ้ง แต่ยามกลับรู้สึกเบาสบาย นางมีเหตุผลที่ดีพอสำหรับปิดปากฮัวมู่แล้ว ทำไมถึงจะไม่สบายใจกันล่ะ? เดินเท้ามากว่าสองชั่วโมงสำหรับเฮ่อมู่หลันนั้นแทบจะกล่าวได้ว่าเป็นการขัดเท้าอย่างหนึ่ง ตั้งแต่นางทะลุมาอยู่ในร่างนี้มักรู้สึกว่าร่างกายเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลังเหลือเฟือ เดินติดต่อมากว่าสองชั่วโมงกลับไม่รู้สึกเหนื่อยเลยสักนิด พอนึกถึงฝ่าเท้าหยาบกร้านของฮัวมู่หลาน เฮ่อมู่หลันก็พอจะนึกภาพออกว่าเมื่อก่อนในกองทัพทหารนางต้องฝึกหนักถึงเพียงใด สตรีผู้หนึ่งเพื่อครอบครัว เพื่อบิดาและน้องชายยอมทำถึงขนาดนี้ย่อมสมควรได้รับการเคารพนับถืออย่างแท้จริง ระหว่างที่เฮ่อมู่หลันเดินกลับบ้านตระกูลฮัวฟ้าก็มืดแล้ว เรือนที่ก่อทำขึ้นจากอิฐซึ่งแยกเดี่ยวออกมาของนางมืดสนิทราวกับถ้ำ แต่เรือนใหญ่ที่สมาชิกคนอื่น ๆในครอบครัวอาศัยอยู่นั้นกลับสว่าง มีควันจากการหุงอาหารลอยสูง หยวนซื่อ มารดายืนอยู่หน้าประตูชะเง้อคอมองอย่างตั้งความหวัง เวลานี้สิ่งที่เฮ่อมู่หลันรู้สึกได้ไม่ใช่ความอ่อนโยนแต่เป็นแรงกดดัน นางยืนอยู่จากที่ไกล ๆทั้งร่างแทบจะกลืนไปกับความมืดข้างนอก รู้สึกไม่กล้าสาวเท้าเดินไปเบื้องหน้าต่อ ฉากแบบนี้ช่างคุ้นตาเสียจริง.... นี่มันไม่ใช่สถานการณ์คุ้นเคยที่ทุกครั้งหลังจากนางไปเจอว่าที่เจ้าบ่าว พอกลับมาบ้านก็จะเจอมารดาของนางยืนรออยู่หน้าประตูอย่างอดทนอย่างนั้นหรอกรึไงกัน? หนีกลับมาตั้งยุคปีหนึ่งพันห้าร้อยแล้วสุดท้ายก็ยังหนีไม่พ้นชะตากรรมถูกเร่งบังคับให้แต่งงานอีกเรอะ! แค่ก แค่ก แค่ก... ประโยคต่อไปที่นางจะพูดก็คือ... ‘ตระกูลxxxเป็นอย่างไรบ้าง? พวกเจ้าพูดคุยกันเป็นอย่างไร?’ “ตระกูลหลิวเป็นอย่างไรบ้าง? พวกเจ้าพูดคุยกันเป็นอย่างไร?” หยวนซื่อมองดูลักษณะก้าวเดิน“กระมิดกระเมี้ยน” มายังประตูบ้านของเฮ่อมู่หลันในใจก็รู้ถึงผลลัพธ์แล้วแต่ก็อดเอ่ยออกไปอย่างคาดหวังไม่ได้ “แปลงนาของพวกเขาถูกคนหลอกไป บุตรชายลอบวางเพลิงจึงถูกผู้อื่นแก้แค้น เจ้าหนุ่มตระกูลหลิวนั่นก็ถูกมัดกับต้นไม้ร้องเรียกขอชีวิต ป้าหวางหนีไปแล้ว ข้าช่วยพ่อลูกตระกูลนั้นไว้ได้” เฮ่อมู่หลันเอ่ยถึงเหตุการณ์ระห่ำที่เจอวันนี้ด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “พวกเขาเห็นข้าต่อยตีเป็นจึงอยากแต่งข้าไปเป็นผู้ดูแลคุ้มภัย” นางคิดว่าที่พวกเขาต้องการไม่ใช่ฮัวมู่หลานแต่เป็นสุนัขตัวโตๆสักตัวต่างหาก วีรสตรีเฉกเช่นฮัวมู่หลานมีหน้าที่คือผู้ปกปักมาตุภูมิ ไม่ใช่คนดูแลคุ้มภัยประจำสวน “เฮ้อ...พวกเขาจะยอมให้แปลงนาดีๆตั้งสิบไร่กับผ้าสามพับเป็นสินสอดเชียวนะ ช่างเถิด ไม่ใช่ว่าต้องการเงินของเขาเสียหน่อย เพียงแต่ป้าหวางบอกว่าเขาเลื่อมใสในคุณธรรมของเจ้าจึงยอมสละเงินทั้งหมดเพื่อแต่งเจ้า อีกทั้งที่บ้างยังมีบุตรชายและบุตรสาวอยู่แล้ว...” หยวนซื่อถอนหายใจ “อย่ามัวยืนคุยตรงหน้าประตูเลย เข้ามากินข้าวก่อนเถิด” ฮัวฟู่ใช้ไม้เท้าค่อยๆพยุงตัวเองดินออกมาจากห้องโถง หยวนซื่อแต่ไรมาไม่เคยขัดคำพูดของฮัวฟู่ ได้ยินดังนั้นก็เรียกให้เฮ่อมู่หลันเข้ามากินข้าวในบ้าน ฮัวมู่โทวน้องชายของฮัวมู่หลานอายุน้อยกว่านางแปดปี ครั้งเมื่อนางเข้ากองทัพเขาอายุเพียงสิบปีเท่านั้น ยามเมื่อนางกลับบ้านน้องชายก็แต่งงานหาเลี้ยงชีพแล้วนอกจากนี้ยังแต่งสตรีจากครอบครัวทหารเป็นด้วยภรรยาหนึ่งคน ทุกวันนี้ก็เป็นเขาที่คอยดูแลชีวิตประจำวันของบิดามารดา เมื่อฮัวมู่หลานกลับมาก็อาศัยอยู่ที่บ้านของฮัวมู่โทว หลังจากฮัวมู่หลานเข้ากองทัพก็กลัวว่าฐานะของตนจะส่งเรื่องร้ายไปถึงครอบครัวดังนั้นจึงไม่เคยกลับบ้านและไม่เคยนำของกลับมาด้วย บางครั้งนางก็คิดว่าหากนางตายกลางสนามรบ ไม่เหลือของต่างหน้าสำหรับส่งกลับบ้านก็คงดีกว่านี้ ตั้งแต่กลับมาบ้านก็ต้องอาศัยอยู่ร่วมกับบิดามารดาและน้องชาย แต่จะอย่างไรเสียน้องชายก็แต่งงานแล้ว นางที่อยู่ในฐานะนางชีที่ยังไม่แต่งงานอาศัยอยู่ที่นี่ก็ดูจะไม่ค่อยสะดวกเท่าไรนัก อย่างน้อยข้างๆนี่ก็เป็นเรือนที่น้องชายกับน้องสะใภ้ใช้อยู่อาศัย ดังนั้นฮัวมู่หลานจึงใช้ผ้าไหมที่ได้รับพระราชทานขอให้ชาวบ้านช่วยสร้างเรือนขนาดใหญ่อีกเรือนหนึ่งในพื้นที่บ้านตระกูลฮัว ตอนที่เฮ่อมู่หลันตื่นขึ้นมา เรือนก็สร้างเสร็จไปครึ่งนึงแล้วก็เลยแอบสร้างส่วนที่เหลือตามแบบที่ตัวเองอยากได้ ไม่นานที่อยู่ก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง น้องสะใภ้ของฮัวมู่หลานแซ่อูอิ่นเป็นลูกเลือดผสมระหว่างชาวเซียนเป่ยกับชาวฮั่น ท่านปู่ของนางเป็นชาวเซียนเป่ยแต่บรรพบุรุษฝั่งมารดารวมถึงตัวมารดาเองเป็นชาวฮั่น แซ่ฮั่นคือฝังซื่อ เฮ่อมู่หลันค้นพบว่าน้องสะใภ้คนนี้ไม่ชอบนาง ทว่านางลองคิดในทางกลับกันหากเปลี่ยนเป็นนางเป็นฝังซื่อนางก็คงไม่ชอบตัวเองเท่าไหร่นักหรอก อย่างไรเสียเมื่อฮัวมู่หลานกลับหมู่บ้านก็คล้ายนำซัดคลื่นลูกใหญ่มาสู่ชีวิตของทุกคน ลำพังตัวฮัวมู่หลานนั้นทำอาหารเป็นแต่บิดามารดาฮัวไม่อนุญาตให้นางกินข้าวคนเดียว เมื่อเฮ่อมู่หลันมาถึงที่นี่แม้แต่อาหารง่ายๆยังทำไม่เป็นฉะนั้นอาหารสามมื้อในหนึ่งวันของนางล้วนอาศัยฝากท้องที่บ้านของน้องชาย ฮัวมู่หลานไม่ขาดเงิน ฮ่องเต้พระราชทานผ้ามาหลายพับ ในหมู่บ้านแห่งนี้ผ้าและเงินมีมูลค่าเทียบเท่ากัน นางให้น้องสะใภ้ไปหนึ่งพับ อาหารธัญพืชในแต่ละวันก็เป็นนางออกเงินซื้อ มีเพียงยามหลับนอนเท่านั้นที่นางจะกลับไปอยู่ที่เรือนของตัวเอง เพราะวันนี้เดินทางไกลทั้งตัวเฮ่อมู่หลันจึงมีแต่เหงื่อ นางจึงบอกเจตจำนงกับฮัวมู่โทวว่าตนต้องการอาบน้ำ ฮัวมู่โทวได้ยินดังนั้นก็รีบไปต้มน้ำสำหรับอาบให้พี่สาวทันที เฮ่อมู่หลันหันกลับมาเห็นสายตาที่ฝังซื่อมองมาทางตนอย่างหดหู่ก็ทำเพียงส่งยิ้มอย่างเลี่ยงไม่ได้ไปให้ เดินอ้อยอิ่งไปนั่งเล่นที่เรือนของหยวนซื่อกับฮัวฟู่สักพักกะเวลาว่าคุยเสร็จน้ำคงร้อนพอดี ในยุคสมัยนี้ข้อห้ามใกล้ชิดระหว่างบุรุษกับสตรีไม่ถือเป็นเรื่องหนักหนา เรื่องจริยธรรมสำหรับสตรีก็ไม่ได้โหดร้ายหรือทารุณ มารดาของฮัวมู่หลานอ่อนโยนเชื่อฟัง จิตใจบริสุทธิ์โดยกมลสันดาน บางทีอาจเป็นเพราะเหตุนี้หยวนซื่อที่แม้รูปโฉมจะมิได้ล้ำเลิศแต่ก็ถูกฮัวหูบิดาของฮัวมู่หลานสู่ขอไปเป็นภรรยา สามีภรรยารักใคร่กลมเกลียว ลูกๆทั้งสามของตระกูลฮัวต่างมิได้มีรูปโฉมงดงาม พี่สาวคนโตตระกูลฮัวเป็นตัวอย่างของชาวฮั่นที่เห็นได้ชัดเจน ใบหน้านางละม้ายคล้ายมารดา ฮัวมู่หลานหน้าผากสูงตาลึกจมูกโด่ง แต่ดูอย่างไรก็ไม่อาจพูดได้ว่างดงามนุ่มนวล หากจับไปวางไว้ในยุคปัจจุบันยังสามารถเรียกได้ว่าเป็นความงามอีกประเภทหนึ่ง แต่เมื่ออยู่ในดงสาวงามชาวเซียนเป่ยที่ทั้งงดงามและเย้ายวนแล้วคงทำได้ใช้คำว่า “ห้าวหาญ” มาบรรยายเท่านั้น ฮัวมู่โทวหน้าตาคล้ายบิดา เส้นผมออกเหลือตัวผอมยาว มีนิสัยง่ายๆและเชื่องช้า พูดจาน้อยคำ ยามสนทนากับฮัวมู่หลานก็เป็นประเภทน้อมนอบให้เกียรติ บางครั้งเฮ่อมู่หลานก็ไม่รู้ว่าควรรับมือกับ ‘น้องชายสโลวไลฟ์’ คนนี้อย่างไร เรือนฮัวฟู่ “มู่หลาน ความจริงแล้วเจ้าสามารถพิจารณาเว่ยจ่างคนนั้นอีกสักที แม้อายุมากไปสักหน่อย แต่บุตรของเขายังเล็กนัก...” แม้นรู้ดีว่าบุตรสาวไม่ยินดีฟังแต่หยวนซื่อก็ยังเอ่ยขึ้นมา “อาหมู่ ไม่มีลูกก็ดีนะเจ้าคะ” เฮ่อมู่หลันถอนหายใจ หากไม่ใช่เพราะรอน้ำเดือดทั้งฝังซื่อยังชอบหน้าตึงใส่นาง นางไม่มีทางเข้ามาในนี้แน่ หยวนซื่อเห็นพ้องชอบใจให้นางแต่งไปเป็นภรรยารองในบ้านที่มีบุตรอยู่แล้วแทนที่จะแต่งเขยเข้าตระกูลเพราะนางไม่สามารถคลอดเด็กได้ ในยุคปัจจุบันเฮ่อมู่หลันกับเพื่อนๆเคยสงสัยว่าตอนที่ฮัวมู่หลานอยู่ในกองทัพนางปิดบังตอนตัวเองมีประจำเดือนอย่างไร ยังไงซะในยุคโบราณก็ไม่มีผ้าอนามัยยิ่งกว่านั้นตอนที่ฝึกรบอยู่ก็คงไม่มี “ใบลา” ให้นางใช้แน่ๆ แต่เมื่อความจริงประจักษ์กลับกลายเป็นว่าฮัวมู่หลานไม่มี “ระดู” นางไม่เคยมีระดูมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว สตรีเซียนเป่ยปกติหลังจากมีระดูก็จะเริ่มกำหนดการหาคู่ครอง ฮัวมู่หลานอยู่บ้านรอจนอายุสิบแปดก็ร่างกายก็ไม่เกิดปรากฎการณ์เช่นนั้นขึ้น กระทั่งโอรสสวรรค์บัญชาให้ขานรายชื่อทหาร ติดประกาศเรียกตัวทหารกองป้องกันปราบปรามทุกนาย ฮัวมู่หลานอยู่ในหมู่เพื่อนทหารด้วยกันก็กังวลกลัวว่าร่างกายจะมีระดู แต่สุดท้ายไม่รู้เพราะนางฝึกซ้อมจนร่างกายแข็งแกร่งเกินไปหรือเพราะร่างกายของนางมีปัญหาอยู่แล้วระดูหรือประจำเดือนที่ผู้หญิงมีกันนางกลับไม่มี บางครั้งฮัวมู่หลานก็รู้สึกว่านางเกิดมาผิดครรภ์รึเปล่า หากมิใช่ด้วยเหตุนั้นทำไมสวรรค์จึงให้พละกำลังมหาศาลทั้งยังความกล้ายามเผชิญหน้ากับศัตรูในสนามรบให้กับนางกันเล่า? ได้รู้ว่าฮัวมู่หลานไม่มี “ใบลา” คำถามที่เฮ่อมู่หลันสงสัยมาตลอดก็ได้รับคำตอบเสียทีจึงถอนใจโล่งอกไปอีกเปลาะ ฮัวมู่หลานยังสาวอยู่ ปีนี้เพิ่งสามสิบ ทุกวันนี้ไม่ต้องดิ้นรนทรมานทุก ๆวันนั้นของเดือนถือเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งจริงๆ วิทยาการแพทย์ในยุคนี้ยังไม่พัฒนา หากมีปัญหา จากอาการเจ็บป่วยเล็ก ๆน่าจะลามขยายใหญ่ได้ นอกจากนี้นางก็ไม่ชอบเด็กสักนิด จะมีหรือไม่ดีลูกไม่ถือว่าเป็นปัญหาสำหรับนาง หยวนซื่อคุกเข่าอยู่ที่พื้น ปากพร่ำเอ่ยถึงว่าหากสตรีไม่มีบุตรชายอนาคตต่อไปย่อมลำบากแน่นอน เฮ่อมู่หลันที่น่าสงสารก็คุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยเช่นกัน สีหน้าดูไม่ดีแล้ว คนญี่ปุ่นทนได้อย่างไรกัน! ที่นี่ไม่มีเบาะสำหรับรองนั่งจึงต้องนั่งบนพื้นแข็งๆอย่างไม่ต้องสงสัย! บ้านของชาวบ้านทั่วไปมักจะมีแค่ข้าวของเครื่องใช้ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ครอบครัวของฮัวมู่หลานถือว่ามีสมบัติเก่าของตระกูลอยู่จำนวนหนึ่งแต่นางยังต้องคุกเข่าบนพื้น เอ่ยถึงครั้งแรกที่นางเห็นสิ่งที่คนที่นี่เรียกว่า ‘เตียง’ ลูกตานางก็แทบถลนออกมานอกเบ้า ผู้ใดเรียกว่าสิ่งนั้นว่าเตียงกัน! นั่นมันเก้าอี้เอนหลังชัดๆ! ไม่สิ เล็กขนาดนั้นไม่ถือว่าเป็นเก้าอี้เอนหลังด้วยซ้ำ! มันคือม้านั่ง! เฮ่อมู่หลันนั่งนับส้นเท้าหลังทั้งรู้สึกไม่สบายและทรมาน ขยับร่างเอนจากซ้ายไปขวา จากขวาไปซ้ายไม่หยุด ขณะที่หยวนซื่อกำลังพร่ำบ่นไม่หยุด เป็นฮัวฟู่ที่สังเกตเห็นบุตรสาวมาตลอดจึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “มู่หลาน เจ้าอยากไป...ปลดทุกข์งั้นรึ?” เฮ่อมู่หลันพยักศีรษะถี่ๆ รีบร้อนขออภัยจากนั้นก็ยืดกายขึ้นหันหลังเดินออกมาจากในห้อง ฮู่ว! ยังเป็นเรือนใหม่ที่เพิ่งสร้างเสร็จของนางดีที่สุด อย่างน้อย ๆในห้องก็มีเตียงอุ่นล่ะ “ท่านพี่ น้ำต้นเสร็จแล้ว...” เสี่ยวตี้เช็ดเหงื่อวิ่งออกมาจากด้านในห้องปากร้องบอกเฮ่อมู่หลัน เฮ่อมู่หลันได้สติ ย่างเท้าสามก้าวตรงไปที่ห้องหุงต้ม เอ่ยขอบคุณฮัวเสี่ยวตี้ที่เอาใส่ใจเป็นอย่างแรกจากนั้นค่อยใช้มือข้างหนึ่งยกอ่างต้มขนาดยักษ์ที่ภายในบรรจุน้ำอยู่เต็มกลับไปยังเรือนของตนที่อยู่ถัดไปอย่างสบายอกสบายใจ ถึงแม้จะเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ทุกครั้งที่เห็นนางฝังซื่อก็หวาดกลัวจนทั้งร่างสั่นเทาอยู่ทุกครั้งไป มีที่ใครที่ไหนกันสามารถใช้มือเพียงข้างเดียวยกอ่างน้ำที่ต้องใช้แรงของผู้ชายสองถึงจะยกขึ้นได้! นอกจากนี้ยังทำท่าทางราวกับไม่รู้สึกหนักสักนิดคล้ายกับกำลังถือถังเปล่าใบหนึ่งเท่านั้น! พี่สะใภ้บ้านนางจะต้องเป็นสัตว์ประหลาดเป็นแน่แท้!