ตอนที่ 13 ท้องอีกแล้ว

ต๭นที่ 13 ท้องอีกแล้ว ลู่หยาวช๋วนไม่ได้ให้เงินเธอสักบาท แม่ก็มาติดหนี้เพราะสัญญาฉบับนั้น คนที่มาทวงหนี้ ก็มาเอะอะโวยวายทำลายข้าวของอยู่หน้าประตูบ้านทุกวัน แม่เพื่อหลบหลีกจากความวุ่นวาย ใช้เงินที่เก็บไว้ทั้งหมด ให้กับพวกที่มาทวงหนี้นั้นไป แต่ถึงทำแบบนี้ พวกเขาก็ยังมาตามรังควานอยู่ทุกวัน ถึงขนาดมาลงไม่ลงมือกับพ่อแม่อีกครั้ง เพื่อให้พ่อแม่ปลอดภัย ซูหญิ๋งเวยถึงกับยอมให้มาทำร้ายตนแทน จนต้องหัวแตกและสลบคาที่ไป แม่กอดเธอร้องไห้โฮ ความโกรธโมโหเต็มอก พอแม่วู่วาม จึงลุกไปหยิบมีดปอกผลไม้ออกมา และพุ่งเข้าไป “คุณ คุณจะทำอะไร” ผู้เป็นพ่ออยากเข้าไปห้ามแต่ซูหญิ๋งเวยก็ยังสลบไม่ได้สติอยู่หน้าผากก็เลือดไหลไม่หยุด ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แม่ก็หายไปแล้ว จนซูหญิ๋งเวยฟื้นขึ้นมา พบว่าเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้คนเดียว พยาบาลที่เดินผ่านพอเห็นว่าเธอตื่นแล้ว จึงเข้ามาสอบถามอาการ “พ่อแม่ของฉันอยู่ที่ไหน” เธอถามอย่างไม่สบายใจ พ่อกับแม่ไม่มีทางปล่อยให้เธออยู่โรงพยาบาลคนเดียว จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นแน่ “ตอนที่พ่อพาคุณมาส่ง เกิดมีสายเข้า ท่านก็รับโทรศัพท์ และรีบร้อนออกไป” พยาบาลตอบ พลางเปิดดูเอกสารผลการตรวจร่างกายของเธอ ซูหญิ๋งเวยรีบลงจากเตียง จะออกจากโรงบาลไปตามหาคน “เฮ้ย คุณเดี่ยวก่อน!” พยาบาลรีบห้ามเธอไว้ เอ่ยขึ้น “คุณซู คุณตั้งครรภ์แล้ว ให้คุณระมัดระวังการเคลื่อนไหวของคุณด้วย ฉันดูในประวัติการรักษาคุณเขียนไว้ว่า คุณเคยแท้งมาแล้วถึงสี่ครั้ง” ซูหญิ๋งเวยชะงักไป รีบจับมือพยาบาลแน่น “คุณว่าอะไรนะคะ ฉัน....ท้องหรอ” “ใช่ค่ะ” พยาบาลเปิดเอกสารดูและพูดต่อ “คุณท้องจะสองเดือนแล้วค่ะ แต่ว่าสุขภาพร่างกายของคุณไม่ค่อยดีนัก ผนังมดลูกคุณบางเกินไป ลูกคนนี้ เกรงว่าอาจจะรักษาไว้ไม่ได้” ซูหญิ๋งเวยทรุดลงที่เตียง นอนตะแคงกอดเข่า ความคิดสับสนวุ่นวาย หลังจากที่เธอแท้ง เธอมีอะไรกับลู่หยาวช๋วนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ทำไมทุกอย่างถึงประจวบเหมาะอย่างนี้กัน ตอนนี้ทั้งสองก็เลิกรากันแล้ว ลูกคนนี้.... เกิดมาแล้วจะมีประโยชน์อะไร เอาออกเถอะ เธอเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวาย พยาบาลเรียกเธอติดกันสองสามครั้ง เธอจึงหันหน้ากลับมาฟัง “การเดินเหินปกติของคุณจะต้องระวังเป็นพิเศษนะคะ ถ้าเกิดว่าปล่อยตนให้เคลื่อนไหวรุนแรงเกินไป ก็อาจจะทำให้แท้งได้...” พยาบาลเอ่ย “ การแท้งมาสี่ครั้ง ทำให้ร่างกายไม่เหมือนเดิม หรือต่อให้คุณจะระมัดระวังเป็นพิเศษขนาดไหน เด็กคนนี้ก็มีแนวโน้มที่จะแท้งได้ มีโอกาสรอดเพียงแค่ ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นเท่านั้น” ซูหญิ๋งเวยกำมือแน่น เอ่ยขึ้นเสียงแหบ งั้นฉัน...เอาเด็กออกตั้งแต่ตอนนี้เลยได้ไหม” พยาบาลชะงักไป แล้วเอ่ยขึ้น “จะว่าได้ก็ได้ค่ะ แต่จากสภาพคุณตอนนี้ หากจะทำให้แท้งอีกครั้ง ต่อไปคุณจะมีลูกไม่ได้อีกตลอดชีวิต” ซูหญิ๋งเวยเจ็บแป๊ปที่ใจอย่างหนัก ค่อยๆหลับตาลงด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง นี่คือผลจากการที่เธอรักลู่หยาวช๋วน มันโหดร้ายขนาดนี้.... “คุณคิดให้ดีดีก่อนนะคะ” พยาบาลพูดจบก็เดินออกจากห้องไป ซูหญิ๋งเวยเอามือกุมหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง ในใจสับสนโรยแรง เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ลูก จะเก็บเขาไว้ หรือว่าจะเอาออก... ทำอย่างไรดี หรือไม่ก็ จะถามความคิดเห็นแม่ก่อน เธอรีบโทรศัพท์หาแม่ โทรไปสี่ห้าครั้งติดกัน แต่ฝั่งนั้นไม่มีคนรับสาย ซูหญิ๋งเวยรู้สึกไม่สบายใจเพิ่มมากขึ้น กำลังจะออกจากโรงพยาบาลไปตามหา โทรศัพท์ก็โทรติดพอดี “เวยเวย...” คนที่รับสายคือคนที่เป็นพ่อ เสียงของพ่อสั่นเครือ ร้องไห้สะอื้น “แม่แกขา...” ใจของเธอหล่นวู๊บ มือสั่นๆถูกยื่นไปจับขอบเตียงแน่น “แม่เป็นอะไรหรอพ่อ พ่อ พูดมาสิ...” พ่อร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง “แม่ของแกโดนรถชน เสียชีวิตแล้ว!” ทุกอย่างตรงหน้าเธอมืดมิดไปหมด มีเสียงอู้อี้อยู่ข้างๆหู เป็นแบบนั้นอยู่ครู่ใหญ่ เธอจึงเรียกสติกลับมา “พ่อ อย่าพูดจาซี้ซั้ว! เมื่อสักครู่นี้แม่ยังดีๆอยู่เลย ทำไมถึง....” พ่อรีบร้อนเอ่ยขึ้น “ลู่หยาวช๋วน ต้องเป็นฝีมือเขาอย่างแน่นอน เขาตั้งใจสั่งให้คนขับรถมาชนแม่แก! ฉันจะไปหาเขา ฉันจะไปล้างแค้น !” “พ่อ อย่าวู่วาม..”