ตอนที่ 10 ฉันมันไร้ค่า

ต๭นที่ 10 ฉันมันไร้ค่า ไอริณกระพริบตา แต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่พูดอะไร แม้แต่ชีวิตของเธอเองยังไม่สนใจ แล้วจะไปสนใจทำไมกับร่างกาย ต่อให้ตั้งท้องลูก ยังไงก็ถูกนวัตว์ให้เอาออกอยู่ดี ไม่ต่างกัน ยาสลบเข้าสู่ร่างกาย การผ่าตัดเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ ครั้งนี้ไอริณเหมือนเธอจะนอนหลับไปสามวันสามคืน ในความฝันอันมืดมิดที่ไม่แน่นอนของเธอ คล้ายกับเธอตกอยู่ในนรก ทั้งมืดและหนาวเย็น ไม่มีแม้แต่ความอบอุ่นและแสงสว่าง ตื่นขึ้นมา ห้องทั้งห้องก็เย็นยะเยือก บนเตียงไม่มีคน แม้แต่ไปสักดวงในห้องก็ไม่มี มีแค่แสงจากนอกหน้าต่างที่ส่องเข้ามาเท่านั้น ไอริณเอามือจับที่ท้อง แผลที่ผ่าตัดเริ่มจะปวดเบาเบา ย้ำเตือนอย่างชัดเจน ร่างกายของเธอเหลือไตอยู่แค่ข้างเดียว และยังไม่สามารถมีลูกได้ แต่ก็ช่างมันเถอะ ไอริณพลิกตัว หลับตาลง เธออยู่คนเดียวในห้องพักฟื้นไปหนึ่งอาทิตย์ แผลประสานเกือบปิดสนิท ลงมาเดินที่พื้นได้แล้ว แต่ว่าเธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะออกไปเดินเล่น ทุกวันแค่นั่งเหม่อลอยมองออกนอกหน้าต่าง ความสงบนี้อยู่ได้ครึ่งเดือน สุดท้ายก็ถูกทำลายลงในที่สุด ไอริณถูกหมอเรียกตรวจซ้ำ แต่เมื่อเธอเปิดประตูกลับไม่ใช่ห้องของหมอ แต่กลายเป็นห้องพักของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง เมื่อเขาพบกับไอริณ ก็รีบปลอบและดึงเธอให้เข้ามานั่งที่โซฟา ไอริณไม่ขัดขืน ถามอย่างสงบว่า “ใครส่งคุณมา ดารุเหรอ หรือว่านวัตว์” ชายคนนั้นยืนมือออกมาลูบที่หน้า แก้ม และลำคอของเธอ “ก็ต้องเป็นคุณนวัตว์อยู่แล้ว เขาบอกว่าเธอน่าจะเหงาจนทนไม่ได้ ต้องการผู้ชายสักคน เพื่อมาเติมเต็ม ไอริณถามเรียบๆว่า “เหรอ” เธอเงียบซะจนทำให้ชายคนนั้นแปลกใจ จนหยุดการกระทำทุกอย่างลงทันที ไอริณหันไปมองอย่างเงียบๆ “งั้นทำไมเธอไม่ทำต่อไปล่ะ แล้วก็เบาๆหน่อย ฉันกลัวเจ็บ ทุกครั้งนวัตว์ทำเธอเจ็บ เธอกลัวจริงๆ กลัวว่าค่ำคืนที่ไม่มีแม้แต่ศักดิ์ศรีและความรื่นรมย์นั้นจะเกิดขึ้นอีก “เธอเป็นอย่างที่เขาพูดจริง ทั้งต่ำทั้งมั่ว...” ชายหนุ่มหัวเราะร่า ปลดกระดุมชุดคนไข้อย่างฮึกเหิม ไอริณหมุนตัว จ้องไปที่พื้น กัดฟัน อดทนกับความน่าขยะแขยงจนแทบอยากจะอ้วกมาอย่างที่สุด ชุดคนไข้ถูกถอดออกมาแล้ว เผยให้เห็นผิวที่ขาวดั่งหิมะและชุดชั้นในสีอ่อน สายตาของชายหนุ่มได้ใจ และต้องการจะถอดชุดชั้นในเธออีก แต่ในตอนนั้นเองประตูห้องก็ถูกเปิดออก “คุณหมอชัช...”ดารุก็เปิดประตูเข้ามา มองเห็นภาพที่เกิดขึ้น ก็กรี๊ดร้องออกมา “เกิดอะไรขึ้น” เสียงนวัตว์ดังขึ้น เขาผลักประตูก็มองเห็นเหตุการณ์ในห้อง สายตาเข้มเปลี่ยนเป็นน่ากลับในทันใด ไอริณมองเห็นทีท่าที่น่ากลัวของเขา และยังรอยยิ้มที่สะใจของดารุ ก็เข้าใจในทันที ที่ก็เป็นเพราะดารุต้องการใส่ความเธอ ทำให้นวัตว์เข้าใจผิด มุมปากของไอริณกระตุกยิ้ม เธอไม่สนใจอะไรแล้ว นวัตว์เองก็มองเธอว่าสวะน่าต่ำตม ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีเรื่องนี้ก็เหมือนกัน “ที่แท้ก็คุณหมอชัชรีบลึกขึ้นจากตัวฉันเธอ สามีฉันเห็นแล้ว” ไอริณเปิดปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบซะจนคล้ายกับไม่เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเธอ ดารุกับหมอคนนั้นได้แต่ตะลึง อย่างคิดไม่ถึงว่าเรื่องทั้งหมดออกมาในรูปแบบนี้ ไอริณเธอไม่คิดจะอธิบายสักหน่อยเหรอ “พี่ คุณกำลังทำอะไรหน่ะ มีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันรึเปล่า รีบอธิบายหน่อยสิ” ดารุเป็นฝ่ายเริ่มถาม และยังมองอย่างห่วงใยไปทางนวัตว์ รีบพูดขึ้นอีกว่า “ วัตว์ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจพี่ผิดไป เธอไม่ใช้คนประเภทนั้น...” แต่นวัตว์ไม่ได้ตอบอะไร สายตาจ้องมาที่ใบหน้าของไอริณเพื่อดูท่าทีของเธอ เธอค่อยลุกจากโซฟา นิ้วมือเรียวค่อยๆติดกระดุม แต่ก็ยังคงทำด้วยท่าทีที่เป็นทองไม่รู้ร้อน เมื่อจัดการเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ก็เดินออกไปข้างนอก ข้อมือเธอถูกนวัตว์ดึงไว้ “ไอริณ หมายความว่ายังไง ตั้งใจที่จะนอกใจฉันต่อหน้า อยากจะทำร้ายฉัน จะเรียกร้องความสนใจงั้นเหรอ” เสียงเขากดต่ำ พูดอย่างโมโห