ตอนที่ 17 ใช้ยา

ต๭นที่ 17 ใช้ยา นางที่เกิดเป็นเชฟหลักของห้องครัว ให้ทำของว่างที่ผสมยาเข้าไปถึอว่าเป็นของถนัดของนาง เป็นเพียงเรื่องที่ง่ายดาย ตอนอยู่ในตลาดนางก็ได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว ท่านฮูหยินป่วยเป็นโรคเบาหวานของสมัยปัจจุบัน หมอหลวงใช้ยกระตุ้นความยากอาหารของท่านฮูหยิน แค่ใช้หนอนเพื่อให้นางอยากอาหาร วิธีนี้มีผลแค่สองวัน จากนั้นร่างกายก็กลับมาอ่อนแอและไม่เจริญอาหารเหมือนเดิม สูตรที่พันหยุนหยุน จริงๆก็แค่ยาที่สามารถลดปริมาณน้ำตาลได้ ของว่างที่มีสรรพคุณเป็นยารักษา เพื่อที่จะลดความชื้นของร่างกาย ดังนั้นจึงทำให้ท่านฮูหยินเป็นเยี่ยงนี้ ทั้งหมดก็เพราะของที่กินเข้าไปมีความชื้นมากเกินไป และยาทั้งหมดที่ทานเข้าไปมีผลแค่ช่วยรักษาโรคเบาหวานของนาง แต่ไม่ได้คำนึงถึงความชื้นของร่างกายเลย พอท่านฮูหยินกินของว่างเสร็จ ก็รู้สึกเหนื่อยล้า จากนั้นก็สลืมสลือและหลับไป ยังไม่ทันพูดอะไรเลย นางก็หลับไปเสียแล้ว เถียนหซงเย่รู้สึกตกใจยิ่งนัก มุมปากของเขายังไม่ทันได้เผยยิ้มออกมาเลย เขาจึงรีบเข้าไปจับแขนของพันหยุนหยุน “เจ้าให้ย่าของข้ากินอะไรเข้าไป?” “การพักผ่อนเป็นยาที่ดีที่สุด ย่าของเจ้าได้รู้สึกตัวร้อนและคันไปทั้งตัวจนยากจะที่หลับใช่หรือไม่? วันนี้วิธีของข้าก็คือสามารถทำให้นางหลับอย่างสบาย แต่เจ้ากลับทำเหมือนข้าต้องรับผิดชอบอะไรเยี่ยงนี้ องชายเถียน รอให้ย่าของเจ้าเกิดเรื่องก่อน เจ้าค่อยเอาชีวิตของข้าไปแลกก็ยังไม่สาย” พันหยุนหยุนยิ้มเยาะออกเสียง นางทำเรื่องยากให้เป็นเรื่องง่ายจริงๆ พอเห็นว่ายาที่นางใช้ออกฤทธิ์เร็วเยี่ยงนี้ ในใจของนางก็มั่นใจมากขึ้น ในมือของนางยังจับของว่างเป็นเข้งไว้ นางกินได้สบายแค่ไหน ถ้าเสี่ยวถังอยู่ก็คงดี ในนั้นมีขนมที่นางชอบเสียด้วย เถียนหซงเย่เห็นท่าทีของพันหยุนหยุนเป็นเยี่ยงนี้ เขากลับสงบจิตใจลง พอได้ยินท่านฮูหยินเปล่งเสียงหายใจออกมาอย่างคงที่ มุมปากได้เผยยิ้มอ่อนๆออกมา เขาจึงรู้สึกวางใจ และปล่อยมือของพันหยุนหยุน เถียงหซงเย่กับพันหยุนหยุนเฝ้านางจนพระอาทิตย์ตกดิน ท่านฮูหยินจึงจะตื่นขึ้นมา “นางไม่หลับอย่างสบายเยี่ยงนี้มานานแค่ไหนแล้ว ไม่ได้รู้สึกคัน หซงเย่เอ๋ย ครั้งนี้ยาที่เจ้าเอามามันได้ผลจริงๆ และของว่างก็อร่อยมากๆ ต่อมา ข้าจะกินทุกวัน！” “ท่านฮูหยินลืมตาโต พอเห็นเถียงหซงเย่จึงเอ่ยปากพูดขึ้น คิ้วและนัยน์ตาของนางดูเป็นมิตร ตอนพูดก็เหมือนเด็กน้อย “แค่ท่านชอบ สะดวกทาน ข้าจะให้คนทำมาให้ท่านทานทุกวันเลยขอรับ” เถียนหซงเย่เห็นสีหน้าของท่านย่าเริ่มแดง สีหน้าดูหนักแน่น ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่าอาการดีขึ้น เขาเอียงสายตามองหมอที่เฝ้าอยู่ข้าง จึงรีบขึ้นหน้ามาวัดชีพจนให้ท่านฮูหยิน อาการดีขึ้นจริงๆ ถึงเพลานี้ เขาจึงรู้สึกนับถือพันหยุนหยุนในใจ รอให้เกลี้ยกล่อมท่านฮูหยินได้สำเร็จจึงจะออกม เถียนหซงเย่มองไปยังพันหยุนหยุน พันหยุนหยุนพยักไหล่เบาๆ นางรอเพลานี้มานาน พันหยุนหยุนใช้เพลาสองวันก็สามารถพิสูจน์ความสามารถองตนเอง และยังสามารถทำให้ตำแหน่งของเถียนหซงเย่คงอยู่ได้ นี่จึงทำให้สามารถเอาเงินพันตำลึงทองออกมาอย่างราบรื่น นางก็รู้สึกชอบคุณตนเองมาประมาณพันรอบที่รอบคอบเยี่ยงนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่านางเก็บนาฬิกานั้นมาด้วย ตอนนี้ตนเองก็ไม่มีทางไปหาเงินมาได้ นางเดินไปตรงหน้าประตูตระกูลเถียนยังไม่นาน เถียนหซงเย่รีบเดินออกจากประตูหลัง ตรงศาลาที่ไม่ห่างจากเขามาได้มีคนๆหนึ่งรออยู่ “วิธีของนางนั้นได้ผลจริงๆ เจ้าคงไม่ต้องกังวลนางเยี่ยงนี้” เถียนหซงเย่มองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆสระน้ำ เขาพูดขึ้นอย่างน่าขบขันอยู่ข้างหลัง และมองไปยังร่างของคนๆนั้น รู้ว่าคนๆนั้นรออยู่ที่นี่นานแล้ว “นางเป็นคนเยี่ยงไรกันแน่ ตอนที่ได้เข้าไปอยู๋ในคุกแล้วออกมาจากที่นั่นก็เปลี่ยนแปลงไปมากเพียงนี้ นางน่าจะตกใจเกินไปหรือป่าว?” คนที่สวมชุดยาวสีขาวอันดูมีสง่า แล้วสวมชุดคุมสีน้ำเงินไว้ข้างนอก ตรงคอเสื้อและปลายแขนเสื้อก็ได้ปักไปด้วยลวดลายก้อนเมฆ มงกุฏขนนกที่สวมอยู่ตรงหัวของเขาทำให้ดูสง่าและเรียบร้อย “นางจะถูกทำให้ตกใจจนเกินไปแต่อย่างไรก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า เนี่ยนซู่ เจ้าได้ดีกับนางที่สุดแล้ว เจ้าได้แอบติดตามนางอยู่ข้างหลังมาตลอด รู้ว่านางไปแอบสืบเรื่องของย่าข้าตรงตลาด เจ้าทำเพื่อนางมามากเพียงนี้ เตรียมเงินไว้ให้นาง และยังไปที่สำนักหมอหลวงเพื่อเตรียมยาไว้ให้ย่าข้า เจ้าทำเพื่อนางมากพอแล้ว” เถียนหซงเย่เห็นร่างของหชิงเนี่ยนซู่ เขาถอนหายใจเบาๆ คนๆที่เป็นปัญญาชนแต่ร่างกายอ่อนแอ ทุกเรื่องที่เขากลับไม่ได้อ่อนแอเลย เขากับเถียนหซงเย่ก็เป็นบุตรอนุภรรยาด้วยเช่นกัน เถียนหซงเย่ไม่เคยเห็นหชิงเนี่ยนซู่แสดงท่าทีที่เกลียดฐานะของตนเองเลย เขาเหมือนดั่งต้นสนที่เติบโตในป่า สามารถยืนหยัดอย่างแข็งแรงต่อหน้าทุกคน “แต่สุดท้ายทุกอย่างที่ข้าเตรียมการไว้กลับไม่ได้ใช้เลย” หชิงเนี่ยนซู่ค่อยๆเอ่ยปากขึ้น มือของเขากำลังดีดก้อนหินเล็กๆ และดีดไปบนผืนน้ำ จากนั้นก้อนหินก็ทำให้น้ำกระเด็นออกมา “เงินตำลึงทองที่นางเอาไปไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นคนเตรียมหรอกหรือ? ถึงแม้ตำหนักเถียนจะเพลี่ยงพล้ำแต่ก็คงอยู่ซึ่งอำนาจที่มีอิทธิพลต่อผู้อื่น และทุกอย่างก็เป็นแค่รูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงามเท่านั้น” เถียนหซงเย่พูดขึ้นอย่างเลือดเย็น ตอนนี้ไม่ต้องพูดว่าพันตำลึงทอง แค่ร้อยตำลึงทองก็เอาออกมาไม่ได้ “ในวังมีพี่สาวของเจ้าเป็นนางสนมอยู่ ในราชสำนักมีท่านพ่อของเจ้าเถียนไท่ซือ มีใครหรือที่กล้าดูถูกพวกเจ้า” เถียนเนี่ยนหซู่กำลังบ่นถึงมีความสุขทุกข์ เขาขว้างก้อนหินในมือลงในน้ำ ท่าทางดูช้าและมีสง่ามากๆ เถียนหซงเย่ไม่พูดอะไรอีกต่อไป เขารู้ว่าหชิงเนี่ยนหซู่มีอะไรจะพูดต่ออีก “คือใคร? ทำไมถึงช่างกล้าเยี่ยงนี้?” หชิงเนี่ยนหซู่ทำสีหน้าที่ดูโหดเหี้ยม เขารู้ว่ามีคนแอบซื้อสัญญาหนี้ของตระกูลพัน ในใจจึงรู้สึกโมโห “เจ้าคงจะนึกถึง” เถียนหซงเย่เก็บก้อนหินขึ้นมา แล้วยัดเข้าไปในมือขอเนี่ยนซู่ เหมือนนิ้วของเขาจะไม่ตั้งใจขูดโดยฝ่ามือของเขา