ตอนที่696 ครอบครัวอยู่ที่โรงพยาบาล

ตอนที่696 ครอบครัวอยู่ที่โรงพยาบาล ชนัยพูดอย่างไม่เขินอาย ใจของดราณีนั้นไม่ค่อยมีภูมิคุ้มกัน และเมื่อคำพูดออกมาจากปากลุงวู นั่นทำให้เธอยิ่งรู้สึกอายมาก ใบหน้าของเธอแดงจนมองเห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า ปฏิเสธคำพูดของลุงวู “ไม่หรอกค่ะ เขาจะมีเวลาที่ไหนมาคิดถึงหนู…” ดราณีแค่ต้องการจะพูดให้เข้าใจ ไม่คิดว่าเมื่อชนัยฟังแล้วก็รีบพูด “ผมจะไม่มีได้อย่างไร แต่ให้ทำงานหนัก ธุระจะเยอะ ขอแค่คุณยินดี ผมมีเวลาเกินพอที่จะคิดถึงคุณ” เมื่อได้ยินคำพูดหน้าไม่อายของชายคนนั้น ดราณีก็รู้สึกว่าน่าขันและทำอะไรไม่ถูก “คุณอย่าพูดจามั่วซั่วได้ไหม” “ผมพูดมั่วที่ไหนกัน ผมจริงจังทุกคำ มีแต่คุณเท่านั้นที่ไม่เชื่อ” ชนัยพูดจบก็รู้สึกน้อยใจ “คุณลองถามลุงวูดู นอกจากคุณแล้วผมเคยไปส่งผู้หญิงที่ไหนไปโรงเรียนอีก อย่าว่าแต่ไปโรงเรียนเลย ต่อให้ไปช็อปปิ้งก็ไม่ไปส่งหรอก คุณโชคดีแค่ไหนแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” ลุงวูสังเกตการเคลื่อนไหวด้านหลังของเขา เขาขับรถให้ชนับมาเป็นเวลาหลายปี แน่นอนว่าต้องเข้าหาเขาอยู่แล้ว “ใช่แล้วครับคุณดราณี นอกจากคุณแล้วคุณชนัยก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาขึ้นรถของผมเลย” ถึงแม้ดราณีจะไม่เชื่อคำพูดชนัย แต่ถ้าเป็นคำพูดของลุงวูเธอก็ค่อนข้างเชื่อถือ จริงรึ เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนขึ้นรถของลุงวู เธอเป็นคนแรกอย่างนั้นรึ ความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวสมอง หัวใจของดราณีรู้สึกปลอดโปร่ง แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม การคบหากับชนัยในช่วงเวลาหลายวันนี้ เธอสัมผัสได้ ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะมีผู้หญิงมาแล้วหลายคน แต่ความรู้สึกภายในใจของเขายังบริสุทธิ์อยู่ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะไม่เหมือนเด็กเช่นนี้ เปลี่ยนวิธีซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่หลายปีมานี้ เขาได้ก็อายุสามสิบกว่าแล้ว ไม่มีใครที่เขาพากลับบ้าน จะบอกว่าเพราะเขามีวิสัยทัศน์ดีหรือเพราะว่าปรับตัวเข้ากับคนอื่นไม่ได้ ความน่าจะเป็นมากที่สุดสำหรับอดีตของเขาก็คือ ที่สุดแล้วชนัยเข้มงวดกับทุกสิ่งเสมอ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความรู้สึก เขากลัวว่ามันจะเป็นอันตรายร้ายแรงเกินกว่าที่เป็น เมื่อคิดได้ดราณีก็ไม่ต้องการที่จะแหย่เขาอีก “ความจริงแล้วคุณเป็นอย่างนี้ก็ไม่ค่อยดีนักนะ” ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไรต่อไป เขาไม่รอให้เธอเปิดปากก็รีบพูดขัดขึ้นทันที “เอาล่ะ คุณไม่ต้องพูดแล้ว คุณไม่พูดผมยังพอทำใจง่ายหน่อย” ดราณีเบ้ปาก ปล่อยผ่าน รถขับไปอย่างราบรื่นตลอดทาง เมื่อขับไปถึงประตูโรงเรียนก็ยังเป็นมาถึงเร็วเกินไป ดราณีหาจุดที่ไม่เป็นเป้าสายตาให้ชนัยจอดรถ เธอหยิบกระเป๋าและกล่าวลาชนัยซึ่งอยู่ด้านข้าง “ฉันไปละ” “อื้อ” ชนัยเสียงอ่อยและถามกลับไป “พรุ่งนี้คุณจะยังมาบ้านผมไหม” เสียงนั้น ท่าทางนั้น เหมือนกำลังจะขาดใจอยู่หน้าโรงเรียนอนุบาล กล่าวอำลาเพื่อนนักเรียนอย่างนั้น น่าเสียดายที่ดราณีไม่เดียงสาเหมือนกับเด็กด้วย สายตาเธอแน่วแน่ “ฉันไม่ไปแล้ว” บาดแผลบนร่างกายของชนัยนั้นดีขึ้นแล้ว เธอจะไปอีกมันก็ไม่ใชเรื่อง ที่จริงแล้วในสองวันนี้เขาก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เพียงแค่ใจไม่อยากเองเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นก็ไม่อยากบังคับตัวเองออกไปข้างนอก ตอนนี้เขาไม่มีปัญหาอะไรในการพักฟื้น เธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องไป แต่ชนัยกลับไม่คิดอย่างนั้น หลายวันมานี้เขาคุ้นเคยกับกับการที่ต้องมาเปิดประตูตอนเช้า หรือว่าฉากที่เมื่อกลับถึงบ้านก็จะเห็นเธอ อยู่ๆก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตอย่างชายโสด เขาปรับตัวไม่ได้ รู้สึกอึดอัดมาก แค่คิดก็รู้สึกแย่แล้ว “คุณช่างโหดร้ายเหลือเกิน” ชนัยต้องการว่าเธอให้เกินจริง จะได้ทำให้เธอรู้สึกละอายใจ ดราณีไม่ฟังเขาพูดไร้สาระ “ฉันจะไปแล้ว เดินทางไปบริษัทดีๆค่ะ” ชนัยมองตามไปตลอด เขามองเธอสะพายกระเป๋านักเรียนขึ้นหลังและเปิดประตูรถออกไป ลุงวูเห็นผู้หญิงตัวน้อยเดินห่างไปไกลแล้ว แต่ชายร่างใหญ่กลับยังไม่สามารถละสายตาจากเธอได้ เขาก็อมยิ้มขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง “นายน้อยครับ คุณดราณีไปไกลแล้ว เราไปกันนะครับ” “อื้อ” เมื่อได้ยินชนัยถึงหยุดมอง และหันกลับมานั่งตัวตรง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง สายตากลับไปดูที่ข้อมูลตัวเลขการขึ้นลงของตลาด ลุงวูสตาร์ทรถ เมื่อล้อเริ่มหมุน ขณะที่กำลังจะเพิ่มความเร็วเล็กน้อย ทันใดนั้นรถก็ถูกกระแทก รถกระตุกสองสามครั้งและนิ่งไป รถสั่นรอบด้าน ชนัยที่นั่งอยู่ด้านหลังก็ตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หากว่าบนตัวเขาไม่ได้รัดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ ตอนนี้คงถูกกระแทกไปที่ด้านหลังเบาะ เขาขมวดคิ้วและมองไปยังหน้าจอสีดำ “เกิดอะไรขึ้น” ลุงวูขับรถให้เขามานานหลายปี ไม่ต้องพูดถึงอุบัติเหตุ แม้แต่รอยขีดข่วนก็ไม่เคยมี เมื่อเทียบกันแล้วลุงวูค่อนข้างสงบนิ่ง เขามองเห็นเด็กผู้หญิงกำลังวิ่งมาจากการมองที่กระจกมองหลัง “นายน้อย คุณดราณีกำลังวิ่งตามรถมาทางด้านหลัง!” วิ่งตามรถรึ ดราณีวิ่งตามรถเขารึ เธอวิ่งตามรถมาทำไม เมื่อครู่ถ้าหากลุงวูไม่พูดประโยคนี้ ยังไงเขาก็ไม่มีทางมองเห็น ระหว่างที่ชนัยกำลังขบคิดอยู่นั้น ร่างเล็กๆในกระจกนั้นน่าจะวิ่งไม่ไหวแล้ว มือทั้งสองของเธอจับที่หัวเข่า หัวตกลงและหอบหายใจ ชนัยรีบบอกลุงวูทันที “กลับรถ” “ครับ!” ดังนั้น บนถนนที่แคบผิดปกติสายนี้ รถเบนท์ลีย์ก็จอดข้างๆเธอ ดราณีเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างหน้าต่าง เมื่อเงยหน้าเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา เธอไม่รอให้เขาพูดอะไร “ชนัย ส่ง ส่งฉันที่โรงพยาบาลหน่อย” เมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ ชนัยคิดว่าตัวเธอเองไม่สบายตรงไหน รอยยิ้มและความขี้เล่นบนใบหน้าก็หายไปหมดสิ้น “คุณเป็นอะไร” ในขณะที่พูดล็อคของรถก็ปลดออก ดราณีกลับเข้าไปนั่งในรถอีกครั้ง เธอยังคงหอบหายใจอยู่เล็กน้อย แต่ว่าไม่ได้วิตกลังวลมาก ดราณีส่ายหัวพร้อมตาสีแดงก่ำ “ไม่ใช่ฉัน พ่อของฉัน พ่อฉันเลือดออกในสมองตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว” ชนัยขมวดคิ้ว มิน่าถึงรีบร้อนขนาดนี้ ที่แท้คนในครอบครัวประสบอุบัติเหตุ “โรงพยาบาลอะไร” “โรงพยาบาลธัญมน” เมื่อเห็นใบหน้าเกือบจะขาวซีดของหญิงสาว ชนัยก็ยื่นมือไปจับมือไปจับมือน้อยอันสับสนสั่นเทาของหญิงสาว ครู่เดียวก็ถึงมันอยู่ใกล้มาก ผมจะประสานงานกับทางคณบดีที่นั่นให้ พ่อของคุณจะไม่เป็นไร” แม้จะไม่รู้ว่าตอนนี้พ่อของเจอจะอาการหนักเพียงใด ชนัยได้แต่ปลอบใจเธอเท่านั้น เมื่อพูดจบเขาก็กดโทรศัพท์หาคณบดีของโรงพยาบาลธัญมนเป็นคนแรก โทรศัพท์ดังไม่นานก็มีคนรับ “นายน้อยชนัย สวัสดีครับ ตื่นแล้วก็โทรหาผมเลยหรือ” ชนัยไม่อ้อมค้อมกับเขา เขาบอกไปตรงๆ “มีผู้ปกครองของเพื่อนต้องการเตียงและห้องผ่าตัด คุณช่วยจัดการให้หน่อย”