已经是第一章了
ตอนที่699 รางวัลของเธอ
ตอนที่699 รางวัลของเธอ
ไม่ มันเป็นความเมตตามากกว่าความช่วยเหลือ เธอชินกับการเผชิญหน้ากับความกดดันโดยลำพัง ครอบครัวเธอยากจน แต่ทยุติและเสนานีก็ไม่เคยสั่งสอนเธอให้ไปหยิบยืมจากใคร
ที่บ้านไม่มีเงินก็ไม่ทำให้เธอล้มลงได้ นักเรียนคนอื่นก็เรียนนอกเวลากัน เธอก็เช่นกัน และด้วยเหตุนี้ หลังจากที่เธอจบมัธยมปลายจากเมืองJแล้ว ดราณีก็ไม่ได้พึ่งเงินจากทางบ้านอีกเลย
เธอต้องทำงานจึงไม่ได้อยู่ในโรงเรียน ออกมาเช่าบ้านซอมซ่ออยู่ด้วยตัวเอง หลังจากเลิกเรียนก็ทำงานสองกะอย่างไม่รู้จักเหนื่อยล้า
แต่มันก็เป็นเพียงเศษเสี้ยว เมื่อเทียบกับค่ารักษาพยาบาล เงินที่เธอหามาได้นั้นเป็นเพียงน้ำบ่อน้อยเท่านั้น
ถ้าหากครั้งนี้ไม่ได้ชนัยออกหน้าช่วยเหลือ เธอก็ไม่รู้ว่าจะผ่านช่วงเวลายากลำบากนี้ไปได้อย่างไร
ความช่วยเหลือของเขาทำให้เธอซาบซึ้งใจมาก พูดตามตรง เธอไม่คิดว่าชนัยจะช่วยเหลือเธอ คนอย่างเขาและคนธรรมดาๆอย่างพวกเธอเมื่อเทียบกันแล้วแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เมื่อคิดไม่ถึง ความรู้สึกต่างๆก็ยิ่งลึกซึ้งขึ้น
แต่ดูเหมือนเธอจะไม่มีอะไรที่สามารถคืนให้แก่เขาได้
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เมื่อชนัยเลือกที่จะช่วยเหลือเธอ เธอไม่สมควรได้รับมัน เธอไม่สามารถทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ดราณีก็รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เรื่องที่เธอต้องเผชิญหน้านั้นมากมายนัก ไม่มีเวลาให้หยุดพัก
เธอหันหลังกลับและเดินไปยังห้องพักของทยุติ เธอรู้ว่าชนัยกำลังรออยู่ที่หน้าห้อง
และนั่นเอง เมื่อถึงในระยะห่างอีกห้าหรือหกเมตร ชนัยก็ลุกจากม้านั่งเดินตรงมาที่เธอ
รูปลักษณ์บนใบหน้าของเธอนั้นดูสง่างาม เมื่อเขาเห็นก็เลิกคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยถาม “เป็นอย่างไร หมอว่าอย่างไรบ้าง”
“ไม่มีอะไร” ดราณีก้มหน้าลงเพื่อที่จะต้องการหลบสายตาของเขา “ค่อยๆพักฟื้น ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร”
เมื่อพูดจบ เธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ส่วนเรื่อง…”
“หืม” ชนัยเห็นท่าทีลังเลของเธอ เขาคิดว่าเธอมีเรื่องบางอย่างปกปิดเขาอยู่ จึงทำเสียงเคร่งขรึม “เรื่องอะไรกันแน่”
ดราณีเงยหน้าขึ้นและมองไปรอบๆ เธอยื่นมือออกไปดึงชายเสื้อของชายคนนั้น “พวกเราเปลี่ยนที่พูดกันเถอะ”
ชนัยรู้สึกแปลกใจ เขาไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรทำไมต้องเปลี่ยนสถานที่พูดคุยกันด้วย
แต่เขาก็ให้เกียรติเธอ “โอเค ไปคุยที่โรงอาหารกัน”
เขาหันไปบอกผู้ช่วยทางด้านหลัง ว่าไม่ต้องให้ใครตามเขาไป ดราณีต้องการที่จะห้าม เธอมองไปที่เงาร่างสูง ไม่รู้ว่าอารมณ์ของตัวเองเปลี่ยนไป หรือเพราะเหตุผลใด จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าชนัย บุคคลนี้ช่างมีน้ำใจกับเธอเป็นพิเศษ
ก่อนหน้านี้ เธอมักจะเพ่งมองไปแต่ที่น้ำเสียงและพฤติกรรมที่แสดงอำนาจของเขา แต่ภายใต้ลักษณะภายนอกหยาบๆนั้น เขากลับมีความละเอียดอ่อนเสมอมา
ทั้งสองเดินเข้าไปในโรงอาหารตามกันไป ห้องนั้นเล็กมาก อยู่ตรงกลางทางเดิน สะดวกสำหรับมาจากห้องพักผู้ป่วยทั้งสองด้าน เครื่องทำน้ำร้อนถัดจากบ่อน้ำเล็กๆช่วยสำรองน้ำได้ไม่น้อย
ชนัยรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อย มือทั้งสองข้างของเขาซุกอยู่ในกางเกง “มีเรื่องอะไร พูดมา”
ดราณีเปิดปากอย่างเอียงอาย “ค่าผ่าตัดและรักษาพยาบาลของพ่อ หมอบอกว่าคุณจ่ายไปแล้วรึ”
ชนัยนิ่งไป แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะปกปิดอะไร จึงพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว “อื้อ แล้วยังไง”
เขาถามอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ว่าดราณีไม่ใส่ใจไม่ได้
เธอหายใจเข้าลึกๆ และมองไปที่ชายคนนั้นด้วยสายตาที่จริงจังมาก “หมอบอกว่าค่ารักษาพยาบาลรวมๆแล้วเป็นแสน เงินมากมายขนาดนั้น ในเวลาอันสั้นฉันยังหาไม่ใช้คุณไม่ได้ แต่ฉันจะขยันทำงานหาเงินมาคืนคุณ ฉันอาจจะกลับไปทำงานที่มูตี้คลับเฮาส์โดยไม่รับเงินเดือน ทุกเดือนให้คุณหักไป แต่ตอนนี้ที่ฉันทำได้ก็คือ----”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เธอก็หยุดชะงักในตอนท้าย เธอใช้เวลาเกือบครึ่งนาทีในการจะกระซิบประโยคให้สมบูรณ์ “ยืดเวลาการคบของเราออกไป”
ชนัยรู้ว่าเธอรักศักดิศรีตนเองมาก เขาไม่คิดว่าเธอจะพูดประโยคนี้ สีหน้าเขาแข็งทื่อ คาดไม่ถึงสิ่งที่เขารู้สึกคือขายหน้าตัวเอง
เขาทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลายเป็นอะไรไปแล้ว
กลายเป็นข้อตกลงทางการเงิน หรือเป็นเงื่อนไขในการพนันอย่างนั้นรึ
ชนัยไม่รู้เลยว่าเขาจะสูญเสียการควบคุม ชัดเจนว่าเขาโกรธที่ไม่สามารถมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเธอได้ ตอนนี้เขาต้องการรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
ภาพลักษณ์ของเขาในใจเธอเป็นเช่นไร ทำไมถึงพูดจาแบบนี้ออกมาได้
มิน่าถึงต้องการพูดในที่ลับตาคน คำพูดเหล่านี้ทำให้เขาอายยิ่งกว่าโดนตบหน้า
ถึงแม้ชนัยจะหน้าด้านต่อหน้าเธอจนชินแล้ว แต่เขาก็ไม่เคยแสร้งทำสิ่งใด แต่ตอนนี้เขากลับรับไม่ได้
เขาไม่มีหน้าที่จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำพูดนี้
ดราณีไม่คาดคิดว่าเขาจะคิดมากขนาดนี้ จิตใจเธอสับสนมากเช่นกัน เธอแค่อยากจะบอกเขาในสิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ แต่ในความหมายเป็นนัยที่ลึกซึ้งของเธอก็คือ เธออยากให้เขารู้ ว่าเธอไม่ได้ต่อต้านเขา
เป็นที่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถเข้าใจความนัยนั้น เขารู้สึกเหมือนว่าหัวของเขากำลังถูกแผดเผาด้วยความร้อนจากในอก
“ดราณี” เขาเอ่ยปากและยิ้มอย่างเยือกเย็น “คุณกำลังเอาชิปที่ผมหยิบยื่นให้คุณมาเป็นธุรกรรม ใครเป็นคนให้สิ่งนี้กับคุณ”
ดราณีเจอกับคำพูดประโยคนี้ถึงกับสมองตื้อ ธุรกรรมอะไร ชิปอะไร เธอไม่เข้าใจ “ฉันไม่มี…”
“คุณไม่มีอะไร” หน้าอกชนัยหายใจขึ้นลง “เท้าหน้าของผมเพิ่งจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้กับพ่อของคุณ เท้าหลังโสเภณีอย่างคุณกลับมาบอกผมว่าจะยืดระยะเวลาการคบกับผมอย่างนั้นรึ”
ดูเหมือนจะน่าขัน ชนัยพูดย้ำอีกรอบ “น่าขันนัก ระยะเวลาที่คบกันสามารถใช้คำคำเดียวที่บอกว่ายืดออกไป เท่านี้ก็ได้แล้วรึ!”
ดราณีตกใจในความโกรธของเขา เธอรู้ว่าเขาเข้าใจความหมายเธอผิดไป เธอจึงรีบคว้าแขนของเขาเพื่อที่จะอธิบาย “คุณเข้าใจฉันผิด ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่… ฉันแค่อยากจะอยู่กับคุณ”
“อื้อ” ชนัยเงยหน้าขึ้นและมองออกไป น้ำเสียงเคร่งขรึม ถ้าหากเธอพูดเช่นนี้ในเวลาปกติ เขาคงจะมีความสุขมากและแทบอยากจะซื้อทั้งโรงพยาบาลนี้ให้เธอ
แต่เมื่อได้ฟังคำพูดก่อนหน้านี้ไปแล้ว เขาก็ไม่สามารถเชื่อได้ เขาดึงมือเล็กๆของเธอออก สายตาเต็มไปด้วยความประชดประชัน “ไม่จำเป็น คุณคิดว่า ผม่ไม่ต้องการแล้ว”
เขาไม่ต้องการผู้หญิงที่อยู่กับเขาเพราะเงินจำนวนหนึ่ง ถ้าหากเป็นเช่นนั้น เขาจะหาใครก็ได้ จะต้องทนให้เธอดูถูกทำไม
ชนัยยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งทนไม่ได้ เขาคิดว่าภาพลักษณ์ของเขาถูกทำลาย เขาไม่อยากอยู่ตรงนั้นอีกต่อไป เขาเดินผ่านไหล่เธอและตรงออกจากตรงนั้นไป
ดราณีก้าวตามไปสองก้าว เธอรู้สึกว่าไม่สามารถระงับความมุ่งมั่นของเขาในตอนนั้นได้ เธอไม่กล้าที่จะหยุดเขาเอาไว้
เธอได้แต่ยืนนิ่งกับที่ และมองชายคนนั้นหายลับไปกับมุมอาคาร
已经是最新一章了
加载中
