ตอนที่ 18 ผู้หญิงของแกบ้าไรกัน

ต๭นที่ 18 ผู้หญิงของแกบ้าไรกัน “ชู่วววว！ทำไมเธอถึงขี้อายอยู่ตลอดนะ? "เขาถามกระซิบข้างหูเธอ อาริยา ตกใจกับลมหายใจของเขา อยากที่จะลุกขึ้นเพื่อหลุดพ้น แต่เขากลับกดเธอไว้แน่นจนขยับไม่ได้ "ปล่อยฉันนะ ไอ้สารเลว!” “ไม่！” ในเมื่อสู้แรงเขาไม่ไหว เธอจึงเอียงหัวแล้วกัดไปที่แขนของเขา ยังไม่ทันออกแรงกัด เขาก็ยิ้มเบาๆพลางพล่องขึ้นว่า “หากไม่กลัวฟ้าดูออกตอนกลับมา ก็กัดให้เต็มที่เต็มแรงเลย！” อาริยาคลายปากอย่างท้อใจ แต่แล้วเธอก็ดิ้นอีกครั้ง "ปล่อยฉันนะ!ปล่อยฉัน！” เมื่อถึงเวลาที่เธอดิ้นแรงที่สุดนั้น เขาก็ปล่อยเธอไปโดยไม่มีการเตือนอะไรเลย เนื่องจากแรงโน้มเธอยังมีมาก ทำให้ตอนเขาปล่อยเธอ เธอก็ล้มลงพร้อมกับเก้าอี้ของเธอไปที่ด้านข้าง "อ๊ะ!"เมื่อเห็นว่าใกล้จะตกลงพื้น เธอก็ร้องออกมาโดยสัญชาตญาณ จิรายุหาเวลาเหมาะสมแล้วก้มลงตอนเธอเกือบหล่นลงพื้นแล้วพยุงเธอได้พอดีแป๊ะ "ดูสิ ฉันก็บอกคุณแล้วว่าไม่ปล่อยๆ แต่คุณก็ลนหาที่เจ็บอีก! ถ้าฉันไม่ช่วยคุณ ... " "อย่ามาตอแหล ถึงแม้ฉันจะล้มตายที่นี่ ก็ยังดีกว่าให้คนต่ำทรามอย่างแกมาช่วย " เธอขัดจังหวะเขา และพูดด้วยความโกรธ พร้อมเอาศอกชนเขา เขาไม่สนใจการดิ้นเธอ ลากเธอออกจากเก้าอี้แล้วกดนั่งลงบนเตียง “ ไสหัวออกไป!” เธอไม่ยอมรับความช่วยเหลือของเขา ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม สำหรับเธอก็ดูเหมือนเจ้าเล่ห์เกรียมโกง "คุณคิดว่าคุณขับไล่ฉันออกได้งั้นหรือ? อย่าเปลืองน้ำลายเลยดีกว่า” นั่นสิ ในเมื่อเขากล้ามาที่นี่ แล้วยังใช้ให้เพียงฟ้าออกไปอย่างจงใจ ดังนั้นเขาต้องอยากทำอะไรบางอย่างเป็นแน่นอน “นี่แกต้องการจะทำอะไรกันแน่? "ดวงตาของเธอกำลังคาฉายไฟ ซึ่งคำเหล่านี้เกือบจะคำรามออกมา "พอแล้ว อย่าอารมณ์เสียเลยนะ ฉันไม่ได้อยากทำอะไร แค่อยากมาคุยกับคุณ ถ้าคุณยังไม่ให้ฉันพูดด้วยล่ะก็ ฉันก็คงต้องทำอย่างอื่นนอกจากพูดแล้วแหละ” "นี่แก ... " "จะพูดอะไรก็ว่ามา พอพูดเสร็จก็ไสหัวออกไป!" เธอพูดพร้อมกดโทสะลง และทำสีหน้าอย่างเยือกเย็น "เขาดีต่อคุณหรือไม่" เขาถาม "มีอะไรเกี่ยวข้องกับคุณไม่ทราบ?" "แน่นอน เดี่ยวสิ! ถ้าเขาดีต่อคุณ ฉันก็ยังพอวางใจลงได้ ได้ถ้าเขาไม่ดีกับคุณล่ะก็... " "โอเค! ไปได้แล้ว!" เธอไม่อยากคุยกับอีก ทุกครั้งที่เธอคุยกับเขา เธอจะกำเริบความเจ็บปวดที่เขาเคยทำต่อตนเอง เขายังมาถามอีกว่าเขาพิชัยดีกับเธอจริงหรือเปล่า ซึ่งทุกอย่างในตอนแรกมันโอเคไปหมด แต่เป็นเพราะเขานั่นแหละจึงมีช่องว่างระหว่างคนทั้งสองเกิดขึ้น "จริงเหรอ" เขาถามอีกครั้ง อาริยาขมวดคิ้วอย่างใจเสียและพูดอย่างไม่สบอารมณ์ "จะจบไม่จบ?" "ถ้าเขาดีต่อคุณจริงๆทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ พวกคุณสองคนตัดติดกันตลอดเลยนี่?" เขาไม่โกรธกับความหงุดหงิดของเธอ และยังถามต่อ ต้องได้ยินคำในเธอให้ได้ "กแ ... " เขาถามตรงจุด พิชัยไม่ได้อยู่ที่บ้าน เธอเศร้าก็จริง และในใจก็รู้สึกไร้ประโยชน์ ยิ่งลึกซึ้ง เธอก็ยิ่งแค้นจิรายุมากขึ้น “ ทุกอย่างเป็นเพราะแก พอใจหรือยัง ถ้าไม่มีอะไรจะพูดอีกก็ไสหัวไปซะ” เธอชี้ไปที่ประตู “ ฉันยังไม่พอใจ เมื่อไหร่ที่คุณมีความสุขฉันถึงจะพอใจ ไปกับฉัน ฉันจะแต่งงานกับคุณ ฉันจะดีกับคุณตลอดชีวิต และทำให้คุณมีความสุขตลอดชีวิต!” เขามองที่ดวงตาของเธอ แววตาและสีหน้าการแสดงออกของเขานั้นดูจริงใจ มีแวบนึงเธอเกือบจะคิดว่าเขาจริงใจกับเธอจริงๆ แต่ก็เป็นเพียงชั่วครู่หนึ่ง และเธอก็รู้ดีว่าถ้าเขาจริงใจและรักเธอจริง เขาจะไม่ทำลายความสุขที่มีอยู่ของเธอ หลังจากเขาพูดจบ แล้วเขาก็มาจับมือเธอ แต่เธอก็หลบเขาได้ก่อน "ฉันยังยืนยันคำเดิม ถ้ารักฉันจริงๆโปรดอยู่ให้ห่างจากฉันเท่าที่จะทำได้ ไปได้แล้ว สิ่งที่ควรพูดฉันก็พูดไปหมดแล้ว!" เธอพูดอย่างเยือกเย็น และก็อยากยืนขึ้นจากเตียง พอลุกขึ้น ก็ถูกเขากดลงเช่นเดิม " อาริยา เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เธอไม่ควรเย็นชาแบบนี้กับฉัน” "ผู้หญิงของแกบ้าอะไรกัน อย่าคิดว่าแกกับฉัน อุบ ...อุบ ... อุบ...... " คำพูดของเธอทำให้เขารู้สึกว่าเธอยังต้องถูกสั่งสอนต่อไป ดังนั้นเขาจึงไม่พูดเยอะ จับคางของเธอทันทีเมื่อเธอหลบไม่ทัน แล้วเอาริมฝีปากผนึกริมฝีปากของเธอ