บทที่ 3 ตามที่พวกเขาปรารถนา

บ๗ที่ 3 ตามที่พวกเขาปรารถนา ในที่สุดวันแต่งงานก็ถูกกำหนดขึ้นในอีกสามวัน หลังจากที่พ่อแม่ของซือโม่หยุนได้ตรวจสอบประวัติของหนิงเฟยแล้ว ก็พึงพอใจกับหล่อนอย่างมาก อย่างน้อยหล่อนเป็นผู้หญิง! ผู้ใหญ่ทั้งสองได้รีบแจกการ์ดเชิญงานแต่งเพื่อกั้นไม่ให้ลูกชายตัวเองเปลี่ยนใจ กลัวว่าจะเกิดผิดพลาดอะไรขึ้นระหว่างทาง ทีนี้ วงการของผู้ที่มีอำนาจในเมืองนั้นกำลังร้อนระอุ “ประธานซือจะแต่งงานจริงๆเหรอครับ? ไม่ทราบว่าเป็นลูกสาวบ้านไหนครับ ทำไมถึงไม่มีข่าวออกมาเลย?” “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะการ์ดเชิญนี่ ฉันยังอยากให้ลูกสาวของฉันไปลองดู” “พูดไปข้อความบนการ์ดเชิญ ไม่ให้นักข่าวคนใดคนหนึ่งมาสถานที่ ไม่อนุญาตให้ถ่ายรูปใดๆเลยนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? “เฮ้อ! ฐานะของตระกูลซือใครจะกล้าขัดขืนล่ะ แค่ถูกรับเชิญก็แทบจะต้องขอบคุณฟ้าดินกันแล้ว สามวัน ผ่านไปในกระพริบตา ซือโม่หยุนได้คำนึกถึงสถานการณ์ของหนิงเฟย จึงได้รับเธอเข้ามาอยู่ก่อนที่บ้านพักเขา เรื่องราวในครั้งนี้ทำให้หนิงเฟยรู้สึกดีกับผู้ชายที่กำลังยืนอยู่บนปลายยอดพีระมิด เมื่อถึงวันแต่งงาน หนิงเฟยนั่งอยู่บนรถเพื่อเดินทางไปยังโรงแรม เจียงหลิงได้เห็นหนิงเฟยสวมชุดแต่งงานเป็นครั้งที่สอง เลยอดไม่ได้ที่จะถอนหายในใจ หวังว่าในครั้งนี้หล่อนจะพบกับความสุขของตัวเองแล้วจริงๆ หนิงเฟยมองดูทิวทัศน์ที่ผ่านไปตามทางนอกหน้าต่าง หล่อนค่อนข้างเป็นกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่ซือโม่หยุนพูดขึ้นมาเมื่อคืนนี้ ข่าวเรื่องการแต่งงานจะไม่แพร่ออกไปตอนนี้ แต่เริ่มจากตอนนี้เธอก็คือนายหญิงของตระกูลซือ จำฐานะของตัวเองเอาไว้ด้วยล่ะ” “เข้าใจแล้ว แม้ว่าจะเป็นการแต่งงานที่ไม่เป็นจริง ฉันเองก็ไม่สนใจแล้ว” หล่อนพยายามทำเป็นเหมือนไม่แยแส เมื่อได้ยินแบบนั้น ปากของผู้ชายก็กระตุกขึ้นมาและพูดว่า “ไม่ได้หรอก” และภายใต้การจัดงานของซือถิงหยัง หลินเวยเองก็ยังได้รับการ์ดเชิญอย่างสุดวิสัย “งานแต่งงานของซือโม่หยุนอย่างนั้นเหรอ? สีหน้าของหลินเวยดูผิดปกติเล็กน้อย ไหนบอกว่าคุณชายหนุ่มคนนี้เป็นเกย์ไม่ใช่รึ? อย่าคิดว่า หลินเวยรีบสั่งให้คนเตรียมของขวัญเอาไว้อย่างรวดเร็ว ถ้าหากตีสนิทกับคุณชายใหญ่ซือของตระกูซือนี้ งั้นนั้นผู้สืบทอดของตระกูลหลิน จะเหลือถึงน้องชายคนนั้นของเขาเหรอ? ในขณะที่หลินเวยกับของขวัญที่เตรียมเพื่อจะไปโรงแรม และความไม่คาดคิดก็เกิด เมื่อเหล่าบริกรที่อยู่ในงานเลี้ยงต่างก็บอกว่าเขาเข้าไปไม่ได้?! “คุณทำความเข้าใจผิดหรือเปล่า ฉันมีการ์ดเชิญนะ” เพื่อกังวลถึงความเสียหน้า หลินเวยจึงได้ลดเสียงลงต่ำและพูดออกมา บริกรจึงโค้งตัวลงแล้วตอบกลับอย่างสุภาพว่า “คุณชายโตของพวกเราบอกเอาไว้น่ะครับ เชิญคุณรออยู่ด้านนอกนะครับ เขาจะออกมาพบคุณหลังจากงานเลี้ยงแต่งงานจบครับ” เมื่อพูดย่างนี้ หลินเวยจึงได้แต่คิดว่ามันคงไม่ง่ายล่ะที่จะกลับไป ซือโม่หยุนถึงกับเป็นคนพูดเอง หรือว่าตนเองไม่ให้ให้หน้าเขา? แล้ว การแต่งตัวที่ถูกกาลเทศะหลินเวย ก็ยืนตากแดด และตกเป็นเป้าหมายของคนที่เดินผ่านไปผ่านมารอบๆด้วย หากตอนนี้หลินเวยกลับไปในตอนนี้ ก็จะพบว่าไม่ไกลจากด้านหลังของเขานั้น จะมีผู้คนอีกคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเขา “บุคคลเป้าหมาย” “พี่ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดไปแล้วจริงๆ ให้ผมเข้าไปเถอะนะ!” ซือถิงหยางร้องขอความเมตตาด้วยสีหน้าขมขื่น ซือโม่หยุนอยู่ในชุดสูทติดเข็มกลัด “ถ้าหากคนที่นายพามา เขาไม่ไป นายเองก็อย่าคิดไปไหนเลย!” เมื่อพูดจบเขาก็เดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง ฟ้าเริ่มจะมืดลงแล้ว หลินเวยที่รออยู่อย่างกระวนกระวาย ซือถิงหยังหิวจนเวียนหัวตาลาย จนกระทั่งมีบริกรคนหนึ่งเดินออกมาและพูดกับหลินเวยว่า “คุณชายโตของพวกเราบอกว่า วันนี้ท่านเหนื่อยแล้ว ขอให้คุณหลินนัดหมายมาใหม่วันอื่นครับ” หลินเวยแอบกำหมัดของเขาไว้แน่น จากนั้นก็ปล่อย แล้วยิ้มตอบส่งๆไป อากาศยามค่ำคืนหนาวราวกับน้ำ หนิงเฟยดื่มเบียร์ในงานเลี้ยงนิดหน่อย แต่ก็ยังส่วนมากก็ถูกซือโม่หยุนดื่มเอาไว้หมด หล่อนอาบน้ำเสร็จแล้วก็มานั่งเล่นเก้าอี้นุ่มๆตรงระเบียงและชมดูเกมส์ที่ตระกูลซือได้สร้างขึ้น สมกับที่เป็นอาณาบริเวณของเถ้าแก่ใหญ่จริงๆ สวนดอกไม้ด้านหลังนี้สวยมากๆ และในเวลานี้ ซือโม่หยุนก็เดินเข้ามา เส้นผมที่เปียกเล็กน้อยนั้นทำให้เขาที่เย็นชาเล็กกว่าปกติ และสิ่งที่ถูกแทนคือเสน่ห์ที่ยั่วยว เพียงแต่มองบนใบหน้าเขาแล้วมีความหนาวเหน็บอยู่บ้างเล็กน้อย “เอ่อ.......เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?” “พ่อแม่ของฉันอยากให้พวกเรานอนด้วยกัน” “ไม่เป็นไร เตียงออกจะใหญ่ ฉันนอนอีกฝั่งก็พอแล้วล่ะ” หนิงเฟยพูดด้วยความเข้าใจ “พวกท่านคงจะแอบฟังอยู่ข้างๆ” “อย่างนั้นจะทำอย่างไรกันดีล่ะ?” “ก็ทำตามที่พวกเขาต้องการ” ทันทีที่พูดจบ หนิงเฟยก็เบิกตาโพลง มองไปที่ซือโม่หยุนที่เริ่มถอดเสื้อผ้า......