บทที่11 ข่าวแตก

บ๗ที่11 ข่าวแตก ถึงแม้ว่าครอบครัวของหลินเวยจะไม่ใหญ่โตเท่ากับตระกูลซือ แต่หลินเวยก็ยังอยู่ในสังคมของคนชั้นสูง สำหรับซือโม่หยุนแล้วเขายังคงทำให้ฉันน่าจดจำ ตกใจหน้าซีด หนิงเฟยเป็นภรรยาของซือโม่หยุนตั้งแต่เมื่อไหร่?! “ประธานซือ อย่าเข้าใจผิด ฉันแค่....” “เเกเรียกหล่อนว่าอะไรนะ” “ซือ...คุณผู้หญิงซือ!” หลินเวยแทบจะกัดฟันพูดกับสามคำนี้ เดิมทีผู้หญิงข้างกายเขา เขาสามารถสั่งให้หล่อนทำทุกอย่าง ,แต่ตอนนี้หล่อนเปลี่ยนไปมาก เขาจึงไม่สามารถสั่งให้หล่อนทำสิ่งที่เขาต้องการได้อีก อีกทั้งเขายังอยู่ที่บริษัทของตัวเอง ความรู้สึกนี้ทำให้เขารู้สึกละอายใจสุดๆ ซือโม่หยุนเหลือบมองไปที่เขา ริมฝีปากบางๆ “เรื่องของคนในครอบครัว คุณไม่ต้องกังวลหรอก ฉันเชื่อว่าหล่อนจะพัฒนาและไม่อ่อนแอกว่าบริษัทHUIYAOแน่นอน” หลินเวยเงยหน้าขึ้นมองอย่างเร็ว “สิ่งที่ประธานซือหมายถึงก็คือ หนิงเฟยเซ็นสัญญากับบริษัทS2Gรึยัง” “อืม” หลินเวยยังจะถามอะไรอีก,ซือโม่หยุนก็พูดอีกครั้ง “คนอื่นละ ไม่มีอะไรจะพูดกับฉันใช่ไหม” การกระทำของเขาก็เปลี่ยนเป็นคุ้มครองหนิงเฟยออกจากบริษัทHUIYAOแทน หลินเวยและเฉิงซีก็ยังอ่านบทความของข่าวด่วนนี้อยู่ ผ่านไปสักพัก เฉิงซีก็อดที่จะถามไม่ได้ว่า “พี่เวย คนเมื่อกี้คือใครนะ” จนถึงตอนนี้ซือโม่หยุนยังคงรับตำแหน่งต่อจากเจ้านายตระกูลซือ ไม่มีแหล่งข่าวไหนกล้าปล่อยรูปของเขา จึงไม่แปลกเลยที่เฉิงซีจะไม่รู้ หลินเวยไม่กล้าที่จะเปิดเผยตัวตนของเขา และนึกเกี่ยวกับภายหลังที่ผู้ชายไร้ซึ่งอำนาจ ซือโม่หยุนไม่ได้เตือนอะไรเขาเลย เพียงแค่เขาไม่กล้าพูด เฉิงซีก็ยังคงซักถามอยู่นั้น หลินเวยหมดความอดทนจึงพูดออกไปว่า “หยุดถามได้แล้ว” จากนั้นมีคนเปิดประตูเข้ามา จึงห่างจากกัน เฉิงซีตัวแข็งทื่อ ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจของหล่อนถึงได้เย็นชาขนาดนี้ รถไมบัคสีดำสองคันจอดอยู่หน้าบริษัทHUIYAO อดไม่ได้ที่จะมองไปที่ทางเท้าหลายๆครั้ง แล้วก็มองไปที่ผู้หญิงผู้ชายสองคนที่ดูโดดเด่นเป็นพิเศษและเข้าไปในรถ อุณหภูมิในรถกำลังพอดี ทำให้ร่างกายรู้สึกอบอุ่น หนิงเฟยนั่งที่เบาะหลังและถาม “เธอมาได้ยังไง” “มาไม่ได้หรอ” ซือโม่หยุนเพียงแค่อยากมองสายตาของหลินเวย ไม่สามารถหยุดความโกรธที่อยู่ภายในใจได้ ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาต้องหักห้ามใจมากเท่าไหร่ที่จะไม่ตัดคนนั้นออกไป “ไม่ใช่ คุณชายสองบอกว่าวันนี้คุณมีประชุมที่สำคัญมาก ฉันกลัวว่าคุณจะเหนื่อย” แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมบอสถึงโกรธ แต่ว่าหนิงเฟยกลับมีไหวพริบที่ดีมาก “ไม่เป็นไร ถิงหยังสามารถช่วยได้” “อืม” หญิงสาวใส่เสื้อผ้าแนวตะวันตกที่ถูกตัดมาให้เข้ารูปกับร่างของหล่อน ทำให้ร่างของหล่อนตัวเล็กมากขึ้น โดยเฉพาะท่าทางที่ดูฉลาด อ่อนน้อมถ่อมตน นั้นทำให้ซือโม่หยุนที่เย็นชากลับกลายเป็นอ่อนโยนทันที ในทางกลับกันซือถิงหยังกำลังทำงานล่วงเวลาและร้องไห้อย่างเงียบๆ คนโสดไม่มีสิทธิมนุษยชนจริงๆ หนิงเฟยมองวิวทิวทัศน์นอกหน้าต่าง รู้ตัวอีกทีก็ถามว่า “พวกเราจะไปที่ไหนกัน” ซือโม่หยุนอ่านเอกสาร และตอบไปว่า “กลับบ้าน แม่ชวนพวกเรากลับไปกินข้าว” หยันหยู้และซือหมิงหยวนกลับไปที่บ้านก่อนหลายวันแล้ว คือไม่รับกวนพวกเขาทั้งสองที่เป็นคู่บ่าวสาวใหม่ สายตาที่ลึกซึ้งของคุณแม่ทำให้หนิงเฟยรู้สึกละอายใจ ไม่กี่วันหลังจากนั้นพวกเขาก็ถูกเรียกไปอีก ในใจของหนิงเฟยรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์แปลกๆ “มีเรื่องอะไรหรอ” “ใช่ เขาต้องการให้พวกเรามีลูกเร็วๆ” “.....”หนิงเฟยหน้าแดงและคร่ำครวญ และไม่สามารถขัดคำสั่งของคุณแม่ได้เลย ซือโม่หยุนมองตาหล่อนและยิ้ม “ไม่เป็นไร ยังมีฉันนะ” โอเค เพราะมีคุณอยู่ข้างๆทำอะไรเลยไม่ต้องกังวล ไม่นานหลังจากนั้น รถก็มาจอดหน้าประตูอย่างแน่นหนา หยันหยู้ออกมาแล้วก็จับมือหนิงเฟย จ้องมองไปที่สายตาของลูกตัวเอง “อายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมไม่ดูแลภรรยา อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมไม่สวมเสื้อผ้าหนาๆ” ซือโม่หยุนมองรอบตัวหนิงเฟย ไม่ค่อยได้สอนเกี่ยวกับเรื่องการมีสติรู้ตัว หนิงเฟยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและออกมาจากห้อง อาหารก็ได้จัดเตรียมไว้บนโต๊ะแล้ว พ่อครัวทำอาหารรสชาติดีมาก ทำให้หล่อนรู้สึกพอใจ หลังจากทานอาหารเสร็จ หนิงเฟยก็นำผลไม้ออกมาจากห้องครัว และมานั่งข้างๆซือโม่หยุนอย่างเงียบๆ และพยายามลดความรู้สึกของตัวเองลง หยันหยู้มองสามีและลูกชายและยังมีพูดถึงสถานการณ์ของบริษัทแล้วไปเหยียบเท้าของซือมิงหยวน คุณปู่ก็เข้ามาแล้วไอกระแอมๆ “โม่หยุน แม่ของเธอมีเรื่องจะพูดกับพวกเธอทั้งสอง” หนิงเฟยเหนื่อยมากและอยากจะนอน ได้ยินประโยคนี้จึงสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เดิมทีสายตาก็เลอะเลือน เบลอๆอยู่แล้วจากนั้นชัดเจนขึ้นมาทันที