บทที่16 นี่คือมารยาของคุณ

บ๗ที่16 นี่คือมารยาของคุณ เสิ่นชีอยากที่จะแหกปากตะโกนด่าดังๆ ถ้าหากว่าเขาหน้าตาแย่ เธอคงไม่ต้องมาซ่อนตัวอยู่แบบนี้ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจนผู้หญิงทั้งโลกต้องเหลียวมองเลยด้วย ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดียังไงเธอก็จะต้องซ่อนตัวไว้ให้ได้! เห้ออี้หนิงเอียงตัวตรงเข้าหาร่างของเสิ่นชี บังคับให้เสิ่นชีมองตรงเข้ามายังนัยน์ตาตน เสิ่นชีเห็นคนรอบข้างมองตรงมาที่พวกเขา เกรงว่าเห้ออี้หนิงจะทำเรื่องให้คนอื่นแตกตื่น รีบเอ่ยปากพูดออกมาว่า “แน่นอนว่านายหน้าตาดีมาก สำหรับฉันแล้วนายในบรรดาคนที่เคยเห็นมาในชีวิตนี้คุณคือคนหน้าตาดีที่สุดคนที่สอง” “คนที่สองงั้นเหรอ?” เห้ออี้หนิงพลันขมวดคิ้ว ท่าทางของเขาทำให้บรรยากาศรอบตัวดูดุดันราวกับปลดปล่อยสัตว์ร้ายออกมาตามสัญชาตญาณ “ใครคือคนแรกสำหรับเธอล่ะ จ่านโป๋เหรอ?” สีหน้าของเสิ่นชีเปลี่ยนไปเล็กน้อย เธอยังไม่ทันพูดสิ่งใด เสียงของเฝิงเค่อซินก็เอ่ยจากหน้าประตูบ้านแทรกบทสนาของพวกเขา “ทำไมพวกคุณไม่ยังเข้ามา?” เสิ่นชีส่งสายตาเว้าวอนตอบกลับไป มีเพียงเสี้ยวความหวังริบหรี่ในใจ ยังคงหวังว่าเธอจะใช้แรงมานะในการดิ้นรนหลุดมือของเห้ออี้หนิงได้ แต่ไม่ว่าเธอจะใช้แรงหรือดิ้นรนยังไง ก็ยังไม่สามารถทำให้ตัวเธอหลุดออกมาได้อยู่ดี เห้ออี้หนิงตอบด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายไปว่า “คุณนายเฝิง ขอโทษด้วยนะครับ พอดีว่าสไตลิสต์ส่วนตัวของผมดูเหมือนว่าจะมีธุระ อุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆของเธอยังอยู่บนรถผม ผมจะต้องกลับไปส่งเธอก่อน ไว้โอกาสหน้าค่อยนัดกันใหม่แล้วกันนะครับ” พอพูดจบ เห้ออี้หนิงก็รีบคว้าข้อมือของเสิ่นชีให้เธอต้องหันหลังตามเขาไป เสิ่นชีพยายามส่ายหัวอย่างสุดชีวิตให้เฝิงเค่อซินเห็น เพื่อบอกเป็นนัยว่าเธอไม่ได้อยากให้เห้ออี้หนิงไปส่ง น่าเสียดาย เฝิงเค่อซินมีสีหน้าที่น่ากลัวและไม่สู้ดีนัก จึงไม่ได้เหลือบมองเสิ่นชีเลยแม้แต่น้อย ราวกับภาพตรงหน้าถูกตัดไปจากเธอ เห้ออี้หนิงดึงให้เสิ่นชีมาที่ส่วนหน้าของตัวรถ โดยใช้ร่างกายตนโน้มตัวกดลงให้ตัวเธอเอนลงไปชิดฝากระโปรงรถ เป็นครั้งแรกที่เสิ่นชีได้แนบชิดกล้ามเนื้อหน้าท้องของผู้ชายแปลกหน้าเช่นนี้ ร่างกายของเธอราวถูกฟ้าผ่าจนกระแสไฟฟ้าช็อตวิ่งพล่านไปทั่วร่างอย่างสับสน รู้เพียงแค่ว่าผิวเนื้อแนบชิดเหมือนกำลังถูกไฟเผาจนร้อนรุ่ม พละกำลังแข็งแกร่งมหาศาลที่เป็นของเห้ออี้หนิงโดยเฉพาะนั้น กำลังแอบอิงแนบชิดสัมผัส ประกอบกับหน้าตาหล่อเหลาคมคายมีเสน่ห์ดั่งปีศาจของเขา ทำให้คนอื่นๆไม่มีที่ทุกซุกหัวอยู่เสียจริง “นี่คุณกำลังใช้วิธีนี้เพื่อที่จะให้ผมสนใจคุณอยู่สินะ?” เห้ออี้หนิงยื่นมือไล้ไปที่คางของเสิ่นชีอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาคมปลาบไม่นานก็มาตกอยู่ตรงปานกลมที่ดูเร่าร้อนเหมือนเปลวไฟประดับอยู่บนไหปลาร้าของเสิ่นชี ส่งเสียงต่ำเบาๆในลำคอจนเหมือนคนเสียงแหบกระซิบว่า “นี่คือมารยาที่คุณใช้หลอกล่อผู้ชายโดยเฉพาะหรอ?” ชั่วขณะนั้นเสิ่นชีสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขากำลังพูดบ้าอะไรอยู่? อะไรคือมารยาหลอกล่อผู้ชาย? เธอจะทำให้ผู้ชายอื่นสนใจตัวเองนอกจากจ่านโป๋ได้ยังไง? มือของเห้ออี้หนิงในที่สุดก็กอบกุมไปที่ตำแหน่งระหว่างไหปลาร้าของเสิ่นชี ในที่สุดความหวังของเขาที่จะสัมผัสไปที่ปานอันนั้นก็เกิดขึ้นจริง ปานน้อยๆที่เด่นขึ้นมาเหมือนของเด็ก ปานอันนี้ไม่เพียงแต่มองแล้วดูเหมือน ถึงขนาดใช้มือสัมผัส แล้วถึงเหมือนขนาดนั้น แต่ว่าเธอคนนั้นไม่ได้ชื่อเสิ่นชี.... เสิ่นชีรู้สึกเพียงแค่ปานตรงกลางของไหปลาร้า ระหว่างเขาสัมผัสเข้าไปแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกร้อนรุ่มเหมือนไฟรน โดยที่เสิ่นชีไม่ได้ตัว ทั้งที่หูทั้งสองข้างของเธอแดงก่ำไปหมดแล้ว “เหอะๆ ยังอ่อนไหวอยู่จริงๆหนิ ” เห้ออี้หนิงขำออกมาเบาๆ “บอกผมมา บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณกลับ” เสิ่นชีกำลังจะปฏิเสธ แต่เห้ออี้หนิงกลับพูดแทรกขึ้นมาก่อนว่า “ทำไมล่ะ? ถ้าให้ผมลองเดาดู คุณวางแผนจะช่วยเฝิงเค่อซินจับตามองความเคลื่อนไหวเงินก้อนนี้ของผมสินะ? ” เป็นครั้งหนึ่งที่ทั้งตัวของเสิ่นชีแข็งค้าง เป็นอย่างที่คิดเขารู้หมดทุกอย่างจริงๆด้วย! เห้ออี้หนิงสักพักก็ปล่อยเสิ่นชีออก ไม่รอให้เสิ่นชีได้ขยับตัว ก็รีบขู่เข็ญออกมาว่า “ไม่อนุญาติปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นละก็....” สายตาของเห้ออี้หนิงกวาดตรงไปยังหน้าอกของเสิ่นชี เป็นไปอย่างที่คาดไว้ เสิ่นชีลุกขึ้นรีบยืนตรง เธอรีบพูดที่อยู่พาร์ตเมนต์ที่เช่าไว้อย่างว่องไว ถึงอย่างไรอพาร์ตเมนต์เล็กๆนั้นก็เช่าไว้แค่เพื่อเก็บของบางอย่างของเธอกับจ่านโป๋ แล้วก็ไม่ได้พักอยู่ที่นั่นประจำด้วย แล้วก็ไม่กลัวว่าเห้ออี้หนิงจะรู้ด้วย