บทที่ 15 ตัดสินใจดีแล้วจริงๆ

บ๗ที่ 15 ตัดสินใจดีแล้วจริงๆ สีหน้าของเวธนีซีดจนเกือบจะโปร่งแสง ริมฝีปากถูกเธอกัดจนมีเลือดออกมา เธอมองเตชินิอยู่พักหนึ่ง รู้ว่าเธอไม่ได้ล้อเล่น ความเจ็บปวดในใจกระจายไปทั่วร่างกาย เธอลุกขึ้นมาเดินลงจากเตียง มาถึงด้านหน้าของเตชินิคุกเข่าลงกระแทกพื้นเสียงดัง คำนับลงครั้งหนึ่งอย่างแรง ร้องไห้สะอึกสะอื้นกล่าวว่า “แม่ค่ะ หนูขอโทษ” “ลูกตัดสินใจดีแล้วจริงๆ ?” เตชินิลองถามให้แน่ใจอีกครั้ง มีอารมณ์ที่ซับซ้อนบนใบหน้า มองไม่ออกว่าทุกข์หรือสุข เวธนีก้มหน้าไม่พูดอะไร พยักหน้าอย่างเงียบๆ! เตชินิถอนหายใจยาว โน้มตัวลงไปพยุงเธอขึ้นมาแล้วกล่าวว่า “เอาเถอะ ในเมื่อลูกแน่ใจว่าต้องการจะทำแบบนี้ แม่ก็จะสนับสนุนลูก” “แม่ค่ะ!” เวธนีประหลาดใจ เงยหน้ามองใบหน้าของเตชินิที่สงบนิ่งจนดูเหมือนไม่แยแส ครู่หนึ่งก็ยังไม่สามารถเข้าใจความหมายของเธอได้ จากนั้นเห็นเตชินิมอบถุงๆ หนึ่งมาให้แล้วกล่าวว่า“ไม่มีใครรู้จักลูกสาวได้ดีเท่าคนเป็นแม่ แม่เลี้ยงดูลูกมาจนโตขนาดนี้ จะไม่เข้าใจความคิดของลูกได้อย่างไร นำของสิ่งนี้ไปส่งให้เปรม” เวธนีใช้สองมือรับมาอย่างสั่นเทา ลองเปิดออกดู ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสาย เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นพูดอะไรไม่ออกเป็นเวลานาน เตชินิเอื้อมมือออกไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แนะนำเสียงเบาว่า “เงินทองเป็นของนอกกาย ลูกพูดไม่ผิด เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์ ปีนั้นแม่ก็พยายามสุดชีวิตเพื่อต้องการคลอดหนูออกมา ยี่สิบกว่าปีมานี้ลูกคือความสุขของแม่เสมอมา หลายปีมานี้ตระกูลณัฐศิลป์ให้ความช่วยเหลือทางการเงินพวกเรามามากมาย โฉนดที่ดินทั้งหมดที่เป็นสมบัติของตระกูลบวรพลก็เพียงพอแล้วที่จะจ่ายคืนให้เขา” “แม่...” เตชินิขัดจังหวะคำพูดของเธอทันทีแล้วกล่าวต่อไปว่า “ไม่ต้องกังวลแม่ยังพอมีเงินเหลืออยู่บ้าง หาเปิดร้านดอกไม้เล็กๆ แถวชานเมืองยังพอได้อยู่ รอหนูคลอดลูกออกมาแล้วค่อยไปหางานทำ แม่อยู่บ้านทำกับข้าว ซักผ้า เลี้ยงหลาน ก็มีความสุขมาก ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย” “แม่...ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ...ขอบคุณค่ะแม่...แม่ค่ะ” เวธนีโผเข้าไปกอดเตชินิแน่น เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรออกมาดี พอพูดออกมาก็สะเปะสะปะ แต่ในใจของเธอ เต็มไปด้วยความตื่นตันใจที่ทะลักล้นออกมา ทะเลสาบฟีนิกซ์! ร่างเงาสูงใหญ่ที่คุ้นเคยนั้นกำลังมองไกลๆไปทางทะเลสาบ ก้าวเดินของเวธนีหนักราวกับถ่วงด้วยตะกั่ว เนิ่นนานก่อนที่เธอจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินเข้าไป... “พี่เปรม!” เวธนีเรียกเสียงเบา คนข้างหน้าร่างกายแข็งทื่อขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด หันหน้ามาอย่างช้าๆ ใบหน้าก็ไม่มีรอยยิ้มสุภาพอ่อนโยนนั้นอีกแล้ว มีเพียงความผิดหวังและเป็นทุกข์! เวธนีไม่กล้ามองตาของเขา เพียงแค่กระซิบเบาๆว่า ”ขอโทษนะคะพี่เปรม” “ตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม?” เปรมสองมือสอดอยู่ในกระเป๋ากางเกง มีแต่เขาที่รู้ว่าตนเองนั้นเป็นกังวลแค่ไหน มือทั้งสองข้างของเขากำแน่น ถึงอย่างนั้นมือก็ยังคงสั่นอยู่ตลอดเวลา! เห็นชัดว่าคนทำผิดเป็นเธอ แต่ในใจของเขาก็หวาดกลัวมาตลอด“ “ใช่ค่ะ!” เวธนีก้มหน้าเดินไปถึงข้างๆ เขา นำถุงกระดาษในมือยื่นให้เขา โค้งคำนับขอโทษแล้วกล่าวว่า“ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีทางที่จะเอาเด็กคนนี้ออก ขอโทษจริงๆ ...” เปรมตกตะลึง ความไม่เชื่อและไม่ยินยอมทำให้เขาไม่สามารถรักษาสติได้อีกต่อไป เขาเอื้อมมือทั้งสองออกไปบีบไหล่ทั้งสองของเธอแน่นแล้วตะโกนว่า“เพราะอะไร? เธอรักผู้ชายคนนั้นขนาดนี้เลยเหรอ? เอาเด็กออกซะแล้วพวกเรากลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน เพียงแค่จากนี้ไปเธอจะต้องไม่ออกนอกลู่นอกทางอีก ฉันจะไม่สนใจที่เธอทรยศฉันก่อนหน้านี้ พวกเราสามารถเริ่มต้นกันใหม่ จากนั้นพวกเราก็สามารถมีลูกของพวกเราเองได้” เวธนีปล่อยให้เขาเขย่า น้ำตาเอ่อเต็มสองตา เธอเงยหน้าขึ้นไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมา เพียงแค่ยิ้มขมขื่นอย่างโศกเศร้ากล่าว“ทรยศ? ถ้าหากฉันบอกว่า...แต่ไหนแต่ไรฉันไม่เคยทรยศพี่เลย พี่จะเชื่อใจฉันไหม?” เปรมไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองเธออยู่ แต่สายตาเหล่านั้นเต็มไปด้วยความไม่เชื่อใจและนั่นก็ได้ทำร้ายจิตใจของเวธนี เดิมทีเธอก็รู้ว่าเขาคงไม่เชื่อ แต่ก็ยังคงปวดใจอยู่ดี “พี่เปรม พวกเราเริ่มต้นกันที่นี่ ก็จบกันที่นี่เถอะ!” เอื้อมมือออกไปยกมือทั้งสองข้างของเขาที่กำลังจับไหล่ของตนอยู่ เวธนีเช็ดน้ำตาของตัวเอง หันหลังกลับต้องการจะจากไป!