บทที่ 19 ฉันเป็นพี่ชายของเธอ!

บ๗ที่ 19 ฉันเป็นพี่ชายของเธอ! “แม่ หนูหางานได้แล้ว หนูจะได้ทำงานประจำพรุ่งนี้ หลังจากนี้ก็จะสามารถกลับเร็วแบบนี้ได้ อ้อใช่แล้วแม่กินข้าวก่อน หนูปิดบัญชีเอง หลังจากนั้นครู่หนึ่งหนูจะพาลูกสองคนไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ” “น่าจะไปเดินเล่นตั้งนานแล้ว” เตชินิถลึงตามองเธออย่างไม่พอใจ จากนั้นหอมแก้มแรงๆ ทีหนึ่งที่ใบหน้าเล็กๆ ของชาวีกล่าวว่า“ไหนๆ หลานที่น่ารักของฉันทำอะไรอร่อยๆ มาให้ยายกิน” ชาวีหัวเราะ ทำปากจู๋หอมไปที่แก้มของเตชินิ เวธนีมองแล้วรู้สึกอิจฉามาก ส่งเสียง ‘เชอะ’ ไปทีหนึ่ง แล้วก้มหน้าคิดบัญชี ในที่สุดผู้หญิงวัยกลางคนที่ซื้อดอกคาร์เนชั่นคนนั้นก็เดินออกไปแล้ว เวธนีเดินออกมาจากเคาน์เตอร์ทันที “หม่ามี๊...หนูคิดถึงหม่ามี๊มากๆ เลย” อิงฟ้าโผเข้าไปในอ้อมแขนเธอ ปากเล็กๆ ที่อ่อนนุ่มหอมไปมา เวธนีถูกกระตุ้นให้ระเบิดหัวเราะเสียงดังขึ้น ในเวลาเดียวกันก็กล่าวอย่างสบประมาทว่า“ปากเล็กๆ ของหนูนี่หวานจัง ตอนที่พี่สาวคนสวยเมื่อกี้ยังอยู่ ทำไมหนูถึงทำเหมือนหม่ามี๊เป็นอากาศธาตุล่ะ?” “พี่สาวคนสวยคนนั้นแก่กว่าหม่ามี๊อีก ถ้าหนูร้องเรียกหม่ามี๊ เธอต้องไม่ดีใจแน่นอน นั่นก็จะไม่ซื้อดอกไม้มากมายแบบนี้นะซิ หม่ามี๊นี่โง่จริงๆ ชาวีเธอว่าจริงไหม?” ชาวีเหลือบตามองเธอทีหนึ่ง แสดงท่าทางว่าเธอเพิ่งรู้เหรอ“ฉันเป็นพี่ชายของเธอ” “นายแก่กว่าฉันแค่สิบนาทีเอง” “สิบนาทีฉันก็เป็นพี่ชายของเธอ!” อิงฟ้าบุ้ยปากขึ้นมา โกรธจนหน้าอกเล็กๆ พองขึ้นลง กำปั้นสีชมพูกำแน่นพุ่งไปที่ด้านหน้าของชาวี โบกกำปั้นไปมากล่าวว่า“นี่เธอกำลังเน้นว่าเธอแก่กว่าฉันเหรอ?” “ฉันเพียงแค่เน้นว่าฉันคือพี่ ในเวลาเดียวกันมีสิทธิ์ที่จะสั่งสอนเธอ” ชาวีสองมือกอดอก มองดูน้องสาวที่เตี้ยกว่าเขาครึ่งศีรษะ ท่าทางเย่อหยิ่งมาก ใบหน้าเล็กๆ ของอิงฟ้าแดงก่ำด้วยความโกรธ กัดฟันกล่าวออกมาว่า“ตาเฒ่า!” จากนั้นก็หมุนตัวกะทันหันอย่างงดงาม ใช้ผมยาวของเธอฟาดใส่ชาวีอย่างไม่ระมัดระวังเลย คำว่า ‘ตาเฒ่า’ นั้นทำให้เตชินิพ่นอาหารที่กำลังกลืนลงคอออกมาทันที เวธนีก็มุมปากกระตุกสองสามครั้ง พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ ชาวีใบหน้ามืดครึ้ม รู้สึกว่าถูกทำร้ายแต่พูดไม่ได้อยู่อย่างนั้น เวธนีกลัวว่าทารกน้อยทั้งสองจะทะเลาะกันอีก จึงรีบเก็บของลวกๆ มือจูงเด็กข้างละคนเดินออกไป เพียงแค่เพิ่งจะลงจากรถถึงหน้าประตูสวนสาธารณะ อิงฟ้าก็พูดไม่หยุดกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น “หม่ามี๊ หนูอยากเล่นกระโดดกบ” “หม่ามี๊หนูอยากเล่นม้าหมุน...” “หม่ามี๊ หนู...” “หุบปาก!” ในที่สุดชาวีก็ทนเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเธอไม่ไหว ตะโกนใส่เธอประโยคหนึ่ง อิงฟ้ารีบปล่อยมือของเวธนี มือข้างหนึ่งคว้าแขนเสื้อของชาวีเอาไว้แล้วส่ายไปส่ายมา อ้อนว่า”พี่ชาย ฉันอยากกินสายไหม ” “ปล่อยมือ!” สีหน้าของชาวีเปลี่ยนไป ดึงแขนเสื้อของตัวเอง เวลาแบบนี้ทุกๆครั้ง น้องสาวที่แปลกประหลาดคนนี้ หมายถึงเธอกำลังคิดแผนการสกปรกเพื่อมาเล่นงานเขาอยู่ สายไหม? อาหารประเภทที่เด็กเล็กเค้าถึงกินกัน เขาก็ไม่อยากพาเธอไปซื้อ ตอนที่ชาวีคิดถึงสิ่งเหล่านี้ เขาลืมไปแล้วแน่ๆ ว่าชายชราอย่างเขาอายุเพียงแค่หกขวบ! “ไม่เหรอไม่เหรอ พี่ชายฉันอยากกิน...ฉันอยากกิน...” “ชาวีลูกพาน้องไปซื้อเถอะ หม่ามี๊จะไปซื้อตั๋ว ข้ามทางม้าลายระวังหน่อย!” เวธนีพูดกำชับ มองดูแถวที่ยาวเป็นหางว่าวรีบเดินเข้าไปต่อคิว อิงฟ้าก็ยกคางขึ้นใช้สายตาแห่งชัยชนะมองชาวีอย่างยั่วยุ ปากนั้นยังคงส่งเสียงที่หวานจนคนตายได้กล่าวว่า”พี่ชาย คนเค้าอยากกินสายไหมจริงๆ นะ เย้ๆ” “ระวังอ้วนตาย!” บ่นพึมพำออกมาประโยคหนึ่ง เดินนำไปข้างหน้า อิงฟ้าหัวเราะเยาะแล้วรีบเดินตามไป มาหยุดรออยู่ที่ข้างถนน เห็นชาวีเดินไปถึงกลางถนนแล้ว เธอรีบกล่าวเสียงเล็กเสียงน้อยอีกว่า “ว้าว น่ากลัวมากๆ รถเยอะแยะเลย” ชาวีหยุดเดิน กลอกตามองท้องฟ้า ดูถูกพระเจ้าที่ประทานน้องสาวที่ไร้ยางอายอย่างนี้มาให้เขา หันกลับมาอย่างจนปัญญาจับมือของเธอไว้ ปกป้องเธอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามอย่างระมัดระวัง ซื้อสายไหมอันหนึ่งให้เธอ ในเวลาเดียวกันใบหน้าเล็กๆ ของพี่ชายน้องสาวทั้งสองก็ถูกคุณยายร้านขนมหวานบีบเบาๆ นี่ทำให้ใบหน้าของชาวีเปลี่ยนเป็นดำมืด “พี่ค่ะ พี่ไม่ต้องโมโหแล้ว รอฉันด้วย!” มองดูชาวีเพราะโกรธมากจึงทิ้งเธอไว้ข้างหลัง อิงฟ้าตามไปอย่างรีบร้อน แต่ว่าชาวีเดินไปถึงกลางถนนแล้ว ครั้งนี้เขาไม่ใช่เพราะว่าคำพูดของอิงฟ้าจึงหยุดเดิน “เอี๊ยด...ซี๊ด...” มีเสียงรถเบรกอย่างกะทันหันดังออกมา เสียงของอิงฟ้าและเสียงเบรคอย่างกะทันหันก็เงียบลง สีหน้าของชาวีเปลี่ยนไปมากอย่างฉับพลัน เขาหันกลับหลังมาในทันที ก็มองเห็นอิงฟ้ายืนหน้าซีดอยู่บนถนน สายไหมตกอยู่บนพื้น ท่าทางเหมือนคนตกใจจนทำอะไรไม่ถูก