บทที่ 22 ผู้หญิงน่ารำคาญ

บ๗ที่ 22 ผู้หญิงน่ารำคาญ ริมฝีปากชายหนุ่มกระตุกขึ้นอย่างเย็นชา มือทั้งสองปล่อยออกอย่างไม่สนใจใยดี “คุณมักจะตีสนิทกับผู้ชายด้วยวิธีอย่างนี้เหรอ? ในขณะเดียวกัน เวธนีที่สูญเสียการทรงตัวก็ลงไปแนบชิดสนิทอยู่ที่พื้นในทันทีทันใด ภายใต้ความไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจทำให้ล้มลงบนบันใดเต็ม ๆ “อ๊ะ! ว้าย......! เจ็บนะ......! นาย.......นายทำเกินไปแล้ว” ชายหนุ่มมองเธออย่างเย็นชา ใบหน้าที่ไร้อารมณ์นั้นมีแต่ความเฉยเมย เขายกขาขึ้นเดินข้ามตัวเธอไปอย่างสง่างาม ก้าวเดินเข้าไปในอาคารอย่างมั่นคง ผู้ชายแบบนี้ ทำให้เวธนีรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เธอลุกขึ้นนวด ๆ ก้น มองดูแผ่นหลังของเขา แต่ความรู้สึกคุ้นเคยกลับเพิ่มขึ้นไปอีก ในหัวของเธอนึกคิดอย่างละเอียดอย่างหงุดหงิดใจ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นมาได้อย่างฉับพลัน เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะ โอ้! พระเจ้า คนคนนี้มีส่วนคล้ายกับลูกชายสุดที่รักของเธออยู่บ้าง แม้กระทั่งความเย็นชาสง่างามเหมือนกันถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ถึงว่าทำไมเธอจึงรู้สึกคุ้นหน้า ตายแล้ว ไม่ทันเวลาแล้ว เวธนีรีบจัดแจงเสื้อผ้า และไม่มีเวลามาสนใจคราบสกปรกบนกระโปรงแล้ว รีบเดินดุ่มเข้าไปในอาคาร “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง ฉันมาหาผู้จัดการวารัตดาเพื่อสัมภาษณ์งาน ดิฉันชื่อเวธนี” หญิงสาวที่โต๊ะประชาสัมพันธ์เมื่อมองเห็นการแต่งตัวของเธอภายในสายตามีความตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานนักก็ยิ้มสุภาพขึ้นอย่างมืออาชีพ “สวัสดีค่ะคุณเวธนี ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาทำงาน รบกวนคุณเวธนี ไปนั่งรออยู่ที่ห้องโถงก่อนสักครู่ได้ไหมคะ?” “ยังไม่ถึงเวลาทำงาน? เป็นไปไม่ได้หรอก เวลาทำงานเก้าโมงไม่ใช่เหรอคะ?” “ใช่ค่ะคุณเวธนี ดังนั้นรบกวนคุณไปรอที่ห้องโถงก่อนนะคะ” หญิงสาวทำท่ายื่นมือเชิญเธอ เวธนีถามขึ้นอย่างงงงวย “แต่ว่า...ตอนนี้เก้าโมงแล้วไม่ใช่เหรอะคะ?” “คุณเวธนีคะ ตอนนี้คือเวลาปักกิ่งแปดโมงห้านาทีค่ะ” เธอชี้ไปที่นาฬิกาที่ด้านหลัง ทั้งแถวมีนาฬิกาที่แสดงเวลาของแต่ละประเทศที่ไม่เหมือนกันอยู่สี่เรือน เวธนีแหงนหน้ามองไปทางนาฬิกา ตรงเวลาที่ปักกิ่งมีตัวหนังสือสีทองตัวเล็กอยู่ ด้านล่างคือนาฬิกาที่ใหญ่เท่ากับอ่างล้างหน้า เข็มชั่วโมงชี้ไปที่เลขแปด เข็มนาทีชี้ไปที่เลขห้า เวลาปักกิ่งแปดโมงห้านาที “อิงฟ้า!” เมื่อนึกถึงลูกสาวสุดที่รัก กระพริบตาแวววับมองมาที่เธออย่างไร้เดียงสา เวธนีเกลียดตัวเองที่หลงเชื่อว่าลูกสาวที่ชั่วร้ายของเธอนั้นบริสุทธิ์ แม้แต่แม่ยังกล้าทำกันได้ ดูสิว่ากลับไปจะสั่งสอนเธออย่างไรดี เธอพยักหน้าขออภัยกับหญิงสาวจุดประชาสัมพันธ์ แล้วย้ายไปนั่งรอที่ห้องโถงอย่างเชื่อฟัง “คุณเวธนีคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ....” ขณะที่เธอกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป หญิงสาวเรียกเธอขึ้นกระทันหัน เวธนีหมุนตัวกลับมองเธออย่างสงสัย หญิงสาวชี้ไปที่ห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล พูดด้วยความหวังดี “คุณเวธนี คุณอยากไปห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดกระโปรงของคุณก่อนไหมคะ? เวธนีเอียงตัวก้มมอง ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็แดงขึ้น มองเห็นกระโปรงที่แนบรัดกับตัว ตรงที่ก้นเลอะไปด้วยโคลนเปียก จุดสองจุดทั้งสองด้านนั้นดันเข้าพอดีกัน “ขอบคุณค่ะ!” เวธนีรีบกระโดดพุ่งไปที่ห้องน้ำ ได้ยินเสียงหัวเราะเบา ๆ มาจากจุดประชาสัมพันธ์ด้านหลัง เธออายจนแทบมุดแผ่นดิน แปดโมงห้าสิบ วารัตดามาถึงแล้ว เวธนีเรียกเธอในทันที วารัตดางุนงงอยู่พักใหญ่ถึงจะนึกขึ้นมาได้ว่าคือเธอ แล้วรีบเดินมาหาเธอ กระซิบด่าเสียงเล็ก “ ตายแล้ว เธอทะลุมิติมาเหรอ? เป็นอะไรวะ นี่มันการแต่งตัวของคนแก่เซี่ยงไฮ้หนิ ไม่ใช่ว่าเธอแต่งตัวแบบนี้มาสัมภาษณ์งานหรอกนะ? “ดูมีอายุหน่อยถึงจะเหมาะสมกับอาชีพเลขานุการไง” “ของเธอเขาเรียกว่าดูมีอายุซะที่ไหน แบบนี้เค้าเรียกว่าแก่ล้าสมัย พอแล้วพอแล้วฉันยอมแพ้เธอ ฉันต้องไปเข้างานแล้ว เธอไปลงทะเบียนที่แผนกบุคคลกับฉันก่อน แล้วฉันจะทำรายงานการเข้าทำงานให้เธอก่อน เดี๋ยวอีกสักพักผู้จัดการวราลีมาแล้ว เธอไปสัมภาษณ์งานดูก่อน แต่จากที่ดูสภาพเธอแบบนี้แล้วความหวังคงไม่เยอะ ทางที่ดีเธอเตรียมใจไว้หน่อยนะ” “อืมอืม!” เวธนีพยักหน้าสุดชีวิตเหมือนกับลูกไก่จิกข้าวสาร วารัตดาเขม่นใส่เธอก่อนที่จะลุกขึ้นยืน เวธนีสลับที่ไปยืนตัวติดอยู่ข้างหน้าเธอทันที วารัตดาหัวเราะ “ทำอะไร เธอจะนำทางเหรอ? เธอรู้จักที่ไหม? เดินตามมาอย่างเชื่อง ๆ นะ” “ไม่ใช่แล้ว คือว่า......เธอดู......” เวธนีหน้าแดงกระซิบเสียงเบา วารัตดาแววตาสงสัยมองตามมือของเธอไป มองเห็นด้านหลังกระโปรงของเธอเปียกเป็นแผ่นใหญ่ ทันใดนั้นตาของวารัตดาเบิกกว้าง สายตามองไปที่เวธนีอย่างเคารพนับถือ “ทำไมน้ำไหลออกมาเยอะขนาดนี้? ไม่ใช่ว่าเธอ...ที่ห้องโถงกับตัวเอง..ทำอย่างว่านะ? เธอพกอุปกรณ์มาทำงานเหรอ? ได้ยินมาว่าตอนนี้มีผ้าอนามัยปลอมด้วย” “วารัตดา!” เวธนีคำรามเสียงเบา! อายจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีตับหมู วารัตดากระโดดถอยหลังไปหนึ่งก้าวเพื่อเป็นการป้องกันตนเอง แล้วพูดเสียงเบา “ใจเย็น ๆ อย่ามาขัดใจฉันนือะ ฉันคผู้ช่วยชีวิตของเธอนะ ไม่งั้นฉันจะไม่ช่วยบังให้เธอแล้ว” เวธนีโบกมือ เขม่นใส่เธอ วารัตดาพยายามกลั้นหัวเราะ เกาะบ่าของเธอไว้ “โอเค ๆ ฉันผิดไปแล้ว ฉันช่วยบังให้เธอ พอถึงข้างบนแล้วฉันจะหาชุดทำงานให้เธอใส่ แบบนี้โอเคใช่ไหม? “เค” ทั้งสองกอดกันแนบสนิทและเดินไปทางลิฟต์ เวลานี้คนเข้างานเยอะ ภายใต้ฝูงชนเวธนีโดนเบียดไปยังข้างหน้าผู้ชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นต้องเห็นท่าทีเขินอายของเธอแน่ จึงแตะต้องตัวเธอ เวธนีตัวแข็งทื่อ เมื่อลิฟต์จอด วารัตดาพูดขึ้นระโยคหนึ่ง เวธนีจึงรีบพุ่งตัวออกไป