บทที่ 30ผ่านแล้วเหรอ

บ๗ที่ 30ผ่านแล้วเหรอ “ขาดออกซิเจน?” ด้วยความร้ายกาจของภัทธจึงเดินเข้าไปใกล้อีกก้าว แผ่นหลังของเวธนีแนบติดกับหน้าต่างไปเรียบร้อย แรงกายทั้งหมดของเธอพิงหนุนไปกับหน้าต่าง หัวของเขาอ่อนเหมือนแป้งเปียก ภัทธยื่นมือออกมาบีบคางของเธอไว้ ให้ใบหน้าของเธอหันมาตรงกับตนเอง ภายใต้เลนส์หนาแสดงให้เห็นถึงดวงตาสลัวของเธอ ทำให้เขาอารมณ์เสีย ยื่นมือออกไปถอดแว่นของเธอออกโดยตรง ไม่คิดว่าจะได้เห็ นสายตาทีตื่นตระหนกตกใจ หัวใจของภัทธหายใจอึดอัด เดินทีเขาเพียงแค่ต้องการเล่นตลกสั่งสอนเลขาวัยกลางคนขี้บ่นคนนี้ แท้จริงแล้วกลับไม่รู้เลยว่าภายใต้เลนส์อันหนาเตอะแอบซ่อนดวงตาที่สวยงามเอาไว้ เวลาดูเหมือนจะหยุดลง คนสองคนจ้องมองกันอย่างเงียบ ๆ ความรู้สึกคุ้นเคยระหว่างหัวใจของเขาสองคน ภัทธขมวดคิ้วขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล พวกเขาต้องเคยพบกันที่ไหนมาก่อน แต่ความทรงจำเลอะเลือนเกินไปทำให้เขานึกไม่ออกชั่วขณะ สำหรับเขาแล้ว ผู้หญิงจำนวนเยอะเกินไปก็มักที่จะลืมเป็นปกติ แต่ถ้าหากเป็นผู้หญิงที่เขาสนใจเขาก็จะไม่ปล่อยไปแน่ เลขาคนนี้ที่แต่งตัวยังกับคนแก่ ประสบความสำเร็จในการที่ทำให้เขารู้สึกสนใจ โน้มตัวลงจะจูบปากของเธอ เวธนีตกตะลึงจนได้สติกลับมา หันหัวหลบจูบของเขาในทันที แต่จูบนั้นกลับตกลงมาที่ใบหู ทำให้เธอรู้สั่น ภัทธพอใจมากในการตอบสนองของเธอ หัวเราะเสียงต่ำและจะจับใบหน้าของเธอให้หันมาอีกครั้ง เวธนีเอียงหัวสุดชีวิต แต่ผลลัพท์ของการเอียงหัวนั้นกลับทำให้เห็นบรรยากาศของตึกภายนอกหน้าต่าง ทำให้ขาของเธออ่อนลงกว่าเดิม เธอคว้าปกคอเสื้อของเขาเพื่อรั้งตัวเองไว้ พูดด้วยความโกรธ “ท่านประธานคะ โปรดเคารพตนเองด้วย!” เพียงแค่ประโยคโปรดเคารพตนเอง เรียกอารมณ์ของภัทธกลับมา เขาบ่นอยู่ในใจ ถอยหลังไปหลายก้าวก่อนจะเช็ดใบหน้า แล้วพูดเสียงเย็นชา “พูดเก่งดีหนิ เห็นแก่ที่เธอเน้นย้ำถึงความสามารถของตนเองแล้ว ถ้าฉันไม่ให้โอกาสเธอได้แสดงความสามารถ เกรงว่าเธอจะต่อว่าฉัน รายงานฉบับนี้ส่งต่อให้เธอดำเนินการแล้วกัน” หยิบรายงานออกมาจากในลิ้นชักแล้วโยนลงบนโต๊ะ เวธนีสวมใส่แว่นเดินไปข้างหน้าแล้วหยิบรายงานขึ้นมาดู เห็นแค่โฆษณาที่เกี่ยวกับเครื่องมือการเรียนรู้ของเด็ก นี่คือสินค้านำเข้าที่มีประสิทธิภาพสูงเป็นพิเศษรุ่นหนึ่ง เครื่องการเรียนรู้มีเนื้อหาที่หลากหลาย มีการแลกเปลี่ยนหลายภาษา และสามารถสร้างสภาพแวดล้อมการเรียนรู้แบบปิดได้โดยสิ้นเชิง สัญญาณหลายสัญญาณจะชี้นำความสนใจของเด็ก ๆ อย่างรวดเร็ว ช่วยให้เด็กจำคำศัพท์ได้ดีโดยเร็ว เพียงแค่ดูรูปภาพและคำแนะนำก็ทำให้เวธนีโดนดึงดูดแล้ว จิตใจของเธออยู่ข้างบนนั้นหมดแล้ว อ่านดูคำแนะนำทั้งสองหน้าให้เสร็จอย่างรวดเร็ว ยิ่งดูยิ่งรู้สึกว่าเหมาะสมมากที่จะมอบชาวี ดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่นอบน้อมและจริงใจ “ท่านประธานคะ คุณวางใจได้ค่ะ ฉันจะต้องจัดการเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี” “ดีมาก นี่คือสินค้าตัวอย่าง ภารกิจแรกคือการส่งเสริมโฆษณา วันมะรืนจัดการถ่ายโฆษณาให้เสร็จ นายแบบนางแบบโฆษณาคือ aaron และ Leah เป็นคนสหรัฐอเมริกา ดาวเด็กคู่นี้เป็นที่นิยมในระดับสากล การทดสอบความสามารถของเธอมาถึงแล้ว อย่าทำให้ฉันผิดหวังหละ” ภัทธยิ้มเล็กน้อยแล้วหยิบตัวอย่างสินค้าของเครื่องมือการเรียนรู้ออกมาจากตู้แล้วนำมาวางไว้บนโต๊ะ เวธนีรอคอยก็คือสิ่งนิ้ เธอถือมันไว้ในมือยังกับของลูกรัก ทดลองที่จะปิดเครื่องดูแต่กลับไม่สำเร็จ เมื่อมองหน้าขึ้นก็เห็นว่า ภัทธ ก็กำลังมองเธออยู่ เธอรีบยืดตัวขึ้น “วางใจได้ค่ะ รับรองภารกิจสำเร็จแน่ค่ะ” เมื่อได้ยินเธอรับรอง ภัทธยิ้มอย่างร่าเริง แต่ทำไมเวธนีกลับรู้สึกว่าในใจรู้สึกขนลุกนะ? ไม่สนแล้ว ที่สำคัญที่สุดคือสินค้าตัวอย่างอยู่ในมือแล้ว ลูกชายสุดที่รักชอบเล่นของแปลก ๆ เหล่านี้ที่สุด เมื่อนึกขึ้นว่าตอนเย็นเธอนำมันกลับไปให้เขาได้ศึกษา ๆ เวธนียิ้มอย่างดีใจขึ้นอีก “เอ้อใช่ aaron และ Leah ค่อนข้างเรื่องมากและชอบเอาแต่ใจตัวเอง นี่คือโรคทั่วไปของคนมีชื่อเสียง อาจจะต้องลำบากเธอหน่อยนะ” เวธนี ไม่เคยกลัวความลำบาก แต่เป็นเพราะความเป็นห่วงของภัทธ ภายในใจของเธอรู้สึกตื้นตัน พยักหน้ายิ้มสดใสกว่าเดิม ภัทธจึงโบกมือบอกให้เธอออกไปได้ เวธนีมือนึงถือสมุดแผน มือนึงถือตัวอย่างสินค้าเข้ามาในห้องเลขา อันที่จริงท่านประธานคนนี้......ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีอะไรเลย ภัทธใส่ใจแบบนี้ทำให้เวธนีรู้สึกอัดอั้นตันใจ แต่ทว่า......วันที่สองเวธนีก็รู้แล้วว่า ภัทธที่ดูแลเอาใจใส่แบบนี้ ที่แท้ก็กำลังทรมานใจเธออยู่! อ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะอ๊ะ...... วันต่อมา หลังจากที่เวธนีได้คุยกับผู้จัดการของ aaron และ Leah ผ่านทางโทรศัพท์ ยืนตะลึง พูดไม่ออกอยู่นาน แต่เธอไม่อยากจะเชื่อ พุ่งพรวดเข้าไปในห้องทำงานของ วราลี ระงับความโกรธไว้แล้วพูดขึ้นเสียงเบา “ผู้จัดการวราลีคะ ขอถามอะไรหน่อยค่ะ ด้านสหรัฐทางนู้น เป็นเพราะ aaron ป่วยไม่สามารถเข้าร่วมการถ่ายโฆษณาในช่วงนี้ได้ ได้ยกเลิกสัญญากับ บริษัทNGแล้ว ท่านประธานรู้เรื่องนี้ไหมคะ?” วราลีพยักหน้า ถอนหายใจหนึ่งทีแล้วพูดขึ้น “เมื่อวานฉันกับท่านประธานเจรจากันแล้ว เรื่องเกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ส่งผลกระทบต่อเราเป็นอย่างมาก หาคนมาตอนนี้ยังไงก็ไม่ทันแล้ว ท่านประธานก็บอบช้ำ เมื่อวานฉันก็ลองติดต่อไปทางฝ่ายสหรัฐแล้วว่าให้ Aaron อดทนถ่ายโฆษณาให้เสร็จได้ไหม แต่ฝ่ายนู้นบอกว่าขอพิจารณาก่อน ความหวังไม่เยอะมาก” สูดหายใจเข้าออก! สูดหายใจเข้าออกลึกๆ อีกที! อดทนไว้ เขารังแกกันชัด ๆ อยากจะเลิกสัญญาอย่างเห็นได้ชัดและเห็นได้ชัดว่า aaron ไม่มีทางจะมาประเทศจีนแล้ว เขา......แต่เขากลับยังส่งมอบงานนี้มาให้เธอทำ? เหอะ ๆ ตัวเองมีอาการชักแล้วยังจะไปรู้สึกอีกว่าเขาเอาใจใส่ บ้าจริง เวธนีเกลียดจนกัดฟันกรอด วราลีขมวดคิ้วมองเธอ “คุณเลขาเวธนี เป็นอะไรหรือเปล่า? เธอดูเหมือนโมโหมาก”