ตอนที่ 19 ถูกเขาพบเข้าแล้ว

ต๭นที่ 19 ถูกเขาพบเข้าแล้ว แขไขรับมาอย่างประหลาดใจ พลิกดูราวกับมันเป็นของล้ำค่า “ฉันเปิดได้มั้ย?” “แน่นอนสิ” เธอฉีกห่อกระดาษอย่างระมัดระวัง ไม่กล้าฉีกรุนแรง แกะมันออกจากด้านนอกทีละนิดๆ ด้านในเป็นกล่องสีขาว ด้านบนมีโลโก้สีอ่อนประทับอยู่ เธอไม่รู้ว่าเป็นยี่ห้ออะไร พอเปิดมาถึงได้พบว่าเป็นหูฟังสีโรสโกลด์ เป็นหูฟังแบบไร้สาย ชิ้นเล็กกะทัดรัด ด้านหลังเลี่ยมคริสตัลสีแดงไว้หนึ่งแถว อีกทั้งด้านหน้ามีคริสตัลรูปดอกทานตะวันอีกหนึ่งดอก บนนั้นยังสลักชื่อของเธอไว้อีกด้วย—JTX พอกระทบกับแสงไฟตัวหูฟังก็จะส่องประกาย ดูไปแล้วไม่เหมือนกับเป็นหูฟังแต่เป็นเครื่องประดับชิ้นประณีตชิ้นหนึ่งมากกว่า “สายจังเลย!”เธอรีบลองสวมทันทีแล้วก็แทบไม่อยากถอดมันเลย “นี่เป็นแบบที่พี่สั่งให้คนทำตั้งหนึ่งเดือนกว่า ของชิ้นนี้มีเพียงหนึ่งเดียวไม่มีสอง” เธอมองเม็ดคริสตัลก็รู้สึกไม่วางใจ “พี่ชาย แพงหรือเปล่า?” รู้ว่าที่ผ่านมาเธอมัธยัสถ์มาโดยตลอด ถ้าหากบอกราคากับเธอไปรับรองว่าจะต้องโดนบ่นแน่ จึงบอกตัวเลขส่งๆไปจำนวนหนึ่ง ถึงได้พอใจ ยิ้มรับของขวัญแต่โดยดี “ต่อไปเวลาเดินกลับหลังจากเลิกเรียน เธอก็จะได้ฟังเพลงแล้ว” ทั้งสองนั่งกันอีกสักพัก พอดูเวลาอีกทีก็เช้าแล้ว ยังต้องกลับไปประชุมที่บริษัท ปิติกรจึงได้ไปส่งแขไขที่โรงพยาบาลก่อน ก่อนลงรถ เขาก็กำชับอีกหนึ่งประโยค “สุดสัปดาห์นี้กลับไปกินข้าวที่บ้านนะ พี่ก็อยู่ด้วย” แขไขพยักหน้าตอบรับ “ได้” ..... อีกด้านหนึ่ง เทวิณเห็นเธอรีบร้อนออกจากบ้านไปโดยไม่กินมื้อเช้า ระหว่างทางไปบริษัทก็กำชับให้ผู้ช่วยไปซื้อโจ๊กมีชื่อที่สายใต้ ทั้งยังสั่งให้เขาไปร้านน้ำซุปซื้อซุปที่ช่วยบำรุงร่างกายเพิ่มอีก ร้านซุปแห่งนี้มีชื่อเสียงมาก วัสดุที่ใช้ก็เป็นของดีราคาแพง ปกติก็ต้องสั่งไว้ล่วงหน้าถึงจะทำได้ หากไม่เพราะเป็นเทวิณ เป็นคนออกคำสั่งไปด้วยตัวเอง ก็คงไม่มีทางได้คิวมาแน่ๆ แต่ใครจะคิดว่า พอผู้ช่วยเอาของมาถึงห้องพักผู้ป่วยกลับไม่เจอคน เขาต่อสายหาเทวิณ “ประธานวิณ คุณหนู ไม่อยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยครับ ให้ผมวางของไว้ที่นี่มั้ยครับ?” ในขณะเดียวกัน เทวิณกำลังรอพบก้องภพที่บริษัท วันนี้ทั้งสองนัดคุยกันเรื่องรายละเอียดการซื้อ ได้ยินเขาพูดแบบนั้น มือใหญ่ของผู้ชายคนนั้นก็หยุดชะงัก “ของของเธออยู่มั้ย?” ผู้ช่วยกวาดตาดูก็ไม่พบกระเป๋าของผู้หญิง “ไม่มีครับ” เทวิณขบคิดเพียงเล็กน้อยก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พอคิดถึงที่ว่าเมื่อเช้าเธอรีบร้อนออกไป เขาก็ตั้งใจสั่งให้คนไปส่งอาหารให้เป็นพิเศษ มาตอนนี้ดูราวกับเป็นเรื่องชวนขบขันไปเสียแล้ว สีหน้าของผู้ชายคนนั้นมืดลง “นายไปเถอะ” ผู้ช่วยไม่กล้าเอ่ยคำอื่น เพียงแต่ว่า... เขามองของที่อยู่ในมือ “แล้วอาหารเช้ากับซุปนี่ล่ะครับ” เขาเปิดปากกล่าวเสียงเย็น “เททิ้ง” ..... ตอนที่แขไขมาถึงโรงพยาบาลก็เกือบเก้าโมงแล้ว ตอนที่เธอขึ้นลิฟต์ มาก็พอดีเจอเข้ากับ ที่เพิ่งตรวจร่างกายเสร็จตรงหน้าประตูห้องผู้ป่วย “แม่” เธอเดินเร็วๆเข้าไปรับช่วงต่อเข็นรถผู้ป่วยแทนพยาบาล “เมื่อวานมือถือหนูพัง วันนี้เพิ่งได้ซิมใหม่ ร่างกายไม่มีปัญหาใช่มั้ยคะ?” เสียงของกุลยายังคงอ่อนแรงอยู่ “ไม่เป็นไร ไม่ต้องเป็นห่วงแม่ จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ ทางนี้มีพยาบาลดูแลอยู่” ถึงแม้ว่าข้างกายจะมีเธอเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียว แต่กุลยาก็ไม่อาจข่มใจยอมเห็นเธอทำงานทุกวันแล้วยังต้องมาดูแลตัวเองอีก แขไขเข็นเธอเข้าไปในห้อง ช่วยพยาบาลพาเธอขึ้นไปบนเตียงผู้ป่วย “ผ่าตัดเสร็จแล้วแม่ก็ต้องดูแลสุขภาพดี ๆ หนูยังสาวอยู่ไม่กลัวลำบากหรอกค่ะ” นึกถึงเรื่องค่าผ่าตัดก็รู้สึกไม่สบายใจ กุลยาเอ่ยอย่างกังวล “เงินค่าผ่าตัดนั่นจ่ายไปหมดแล้วเหรอ?” “ที่หาเงินมาไม่ใช่เพื่อเอาไว้ใช้จ่ายเหรอกคะ” แขไขไม่ชอบฟังคำพูดเหล่านี้ของเธอจึงรีบตัดบท “ลูกเป็นเด็กกตัญญูจริงๆ เสียดายที่แม่ไม่สามารถให้ชีวิตที่ดีกับลูกได้มากกว่านี้...” จะอย่างไรเด็กสาววัยนี้ก็ชอบแต่ตัว ยังรักเล่นอยู่ แต่เธอกลับต้องเติบโตเร็วกว่าเด็กวัยเดียวกัน ใคร ๆก็ชมว่าเธอมีลูกสาวที่ดี แต่ ยอมให้เธอโตช้ากว่านี้ดีกว่า “แม่~” แขไขจับมือของเธอ มองเธออย่างโมโห “ถ้าแม่รักหนูก็ต้องรีบดีขึ้นเร็วๆนะ พวกเรามีกันสองคนยังต้องกลัวอะไรอีกงั้นเหรอ?” กุลยาพยักหน้า ลูกตาเคลือบไปน้ำตา คำพูดนี้เป็นเหมือนความหวังที่เพียงหนึ่งเดียวของเธอ อยู่ที่โรงพยาบาลตลอดช่วงเช้า พอบ่ายสอง แขไขก็มีงานพาร์ทไทม์ที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง หน้าที่หลักคือขายผลิตภัณฑ์ทำความสะอาดต่างๆ เธอมีประสบการณ์ พอทำแล้วก็ไม่รู้สึกแปลกที่แปลกทางเท่าไหร่นัก ขายออกหนึ่งชิ้นจะได้เปอร์เซ็นต์ยี่สิบหยวน ดังนั้นเธอจึงตั้งใจทำงานเป็นพิเศษ ตลอดตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงทุ่มครึ่งคอเธอก็เจ็บไปหมดแล้ว “ไข่หวาน วันนี้เธอขายไปทั้งหมดสิบห้าขวด แค่เฉพาะค่าเปอร์เซ็นต์ที่ได้ก็สามร้อย บวกกับเงินเดือนขึ้นต่ำเป็นสี่ร้อยหยวน!” เด็กสาวที่มาทำงานพร้อมกับเธออิจฉา จนอดไม่ได้ กลับไม่รู้เลยว่า เงินที่เธอหามาได้นั้นมีภาระหนี้ที่ต้องใช้ อีกทั้งเงินที่เธอคำนวณออกมาเป็นแต่เงินเดือนขั้นต่ำเท่านั้น ยังสามารถเอาไปซื้อของกินได้อีกมื้อ แขไขรับเงินเดินออกมาจากทางเดินของพนักงานในร้านค้า เดิมเธอตั้งใจจะรอรถประจำทาง แต่คาดไม่ถึงว่าริบถนนนั้นจะเห็นเบนท์ลีย์สีดำคันคุ้นตากำลังบีบแตรใส่ตัวเอง พอจ้องดูนั่นไม่รถของเทวิณ หรอกเหรอ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้? เธอเดินเข้าไปใกล้ฝั่งข้างคนขับอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพิ่งจะมาถึงกระจกก็ถูกลดลง ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้นเผยออกมาครึ่งหนึ่ง “ขึ้นรถ” พอแน่ใจว่าเป็นเขา แขไขก็เปิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน เธอก้มหน้าคาดเข็มขัด ยังไม่ทันได้คาดให้เรียบร้อยตัวรถก็พุ่งไปข้างหน้าเสียแล้ว จนตัวเธอเกือบจะกระเด็นไปกองอยู่ที่ที่วางเท้า พอรีบรัดเข็มขัดเสร็จ แขไขก็หันมามองผู้ชายคนนั้นที่ประจำอยู่ตำแหน่งคนขับ ใบหน้าหล่อเหลานั้นเวลานี้เคลือบด้วยความอำมหิตหนึ่งชั้น เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขากำลังอารมณ์เลวร้ายแบบสุดๆ คำพูดที่มาถึงริมฝีปากพลันหยุดชะงัก เธอถอนสายตากลับมาเงียบๆ ไม่กล้าบ่นมากอีก บนรถ ความเร็วของรถถูกรักษาอยู่ที่120ขึ้นไป จนถึงบ้าน เขาไม่ได้ขับไปจอดในที่โรงรถ แต่เป็นที่สวนแทน ‘โครม’ ดังขึ้นหนึ่งครั้งพร้อมกับที่ประตูฝั่งคนขับเปิดออกแล้วก็กระแทกปิด แขไขเพิ่งจะผ่อนลงหายใจไป ประตูรถฝั่งตัวเองดันถูกคนด้านนอกเปิดออก ร่างกายลอยเคว้งในอากาศ เธอไม่ทันได้ยืนอย่างมั่นคงก็ถูกฉุดจนโซเซออกมาจากรถ มือที่เป็นเหมือนคีมเหล็กจับเธอแน่นแขไข รู้สึกราวกับว่าข้อมือเจ็บจนแทบจะขาด “ปล่อยฉันนะ!” พอเห็นว่ายิ่งเข้าใกล้ประตูเท่าไหร่ เธออกสั่นขวัญผวา พอใกล้ถึงประตูเธอก็ปลดมือตัวเองออกอย่างบ้าคลั่ง “เทวิณ คุณปล่อยมือนะ ปล่อยฉัน!” จนใจที่พละกำลังที่เธอทุ่มออกไปทั้งหมดไม่สะเทือนเขาสักนิด เขาแค่ใช้แรงเพียงสามส่วนก็พาเธอเข้ามาในบ้านได้ในที่สุด พอประตูปิด เขาไม่แม้กระทั่งพอเธอขึ้นไปชั้นบน กลับตรึงเธอไว้กับผนัง เอวบางขอเธอถูกตรึงไว้กับกำแพง เทวิณส่งเสียงร้องออกมาหนึ่งเสียง มองดูใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้ ลมหายใจพลันยุ่งเหยิง “คุณคิดจะทำอะไร คุณทำไม่ได้...” “ผมทำไม่ได้งั้นเหรอ?” เขาตัดบทเธอ หัวเราะเสียงเย็นอย่างร้ายกาจ ยกมืออุดปากเล็กๆที่ทำให้เขาหงุดหงิดแน่น “ขอแค่ผมต้องการ มีอะไรที่ผมทำไม่ได้?” มาตอนนี้ แขไขถึงเพิ่งดูออกถึงแรงโทสะที่เขาสะกดกลั้นมาตลอดทาง เหงื่อเย็นๆซึมออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณรับปากฉันแล้ว” ใต้แสงไฟสลัวตรงหน้าประตู ใบหน้าของหญิงสาวขาวซีดจนน่ากลัว ดวงตาสีดำขาวนั้นเต็มไปด้วยความหวาดผวา แต่ กลับไม่มีความสงสารสักกระผีกเดียว เขายิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ทั้งกลับกลอกและไร้ความรู้สึก “ผมรับปากให้คุณไปเจอพี่ชายคนนั้นหรือไง?” สิ้นคำ แขไขก็ลุกลี้ลุกลนไปทั้งตัว ทำไมเขาถึงรู้ได้... “ แขไข ที่ผมเตือนคุณ คุณลืมมันไปแล้วสินะ? คนที่แต่งงานกับผมก็คือคนของผม คิดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าผม คุณคือว่าผมเป็นตัวอะไร?” สายตาที่เทวิณมองเธอเปรียบเสมือนคมมีด ท่าทางน่าสงสารของเธอในตอนนี้ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง แขไขกลัวว่าเขาจะกระโจนมาฆ่าตัวเองก็รีบอธิบาย “ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะหลอกคุณนะ ก็แค่ฉันไม่ได้เจอพี่ชายมานานแล้ว ไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด...คุณช่วยเชื่อฉันได้มั้ย?” บริเวณหน้าประตูเงียบสงบ ผู้ชายคนนั้นนิ่งไปอึดใจ จากนั้นอยู่ ๆ เขาก็เปิดปาก “ก็ได้” ดีใจ ตอนที่กำลังจะอ้าปากพูดก็ได้ยินเขาเอ่ยต่อ “ถ้าคุณทำเรื่องอะไรเล็กๆน้อยๆให้ผมเชื่อได้ ผมก็จะไม่สงสัยคุณ” ผู้ชายคนหนึ่งให้ผู้หญิงคนหนึ่งแสดงความซื่อสัตย์ก็มีอยู่แค่วิธีเดียว นั่นก็คือการบูชายัญตัวเองให้เขา “อะไร ทำไม่ได้?” เทวิณดวงตาเย็นเฉียบของ เห็นว่าลึกในตาของเธอมีความลังเลและล่าถอย อารมณ์ต่อต้านนั้นแสดออกมาอย่างชัดเจน “ผมช่วยเอง” กล่าวจบ ก็ไม่ให้โอกาสเธอปฏิเสธอีก เขายึดเอวของเธอไว้ มือซ้ายยึดท้ายทอยของเธอ แล้วใช้จูบอันป่าเถื่อนกลืนกินเสียงและความลังเลทั้งหมดของเธอ แขนทั้งสองข้างของเขาบีบรัดเธออย่างไร้ความปราณี ราวกับต้องการจะกลืนเธอลงไปในท้อง เธอเบนหน้าหลบ ไม่ยอมให้ความร่วมมือแสดงท่าทีขัดขืนอย่างชัดเจน ความอดทนของเทวิณมาถึงขีดสุด เขาใช้มือใหญ่ที่ว่างมุดเข้าไปในชายเสื้อของแขไข พอลมลมเย็นๆเข้าไปในเสื้อ สัมผัสที่ว่านี้ทำให้แขไข หวนคิดไปถึงภาพเหตุการณ์วันนี้ที่ประเทศ Y ความใกล้ชิดของผู้ชายคนนั้นสำหรับเธอแล้วคือการสร้างความทรมานให้เธออย่างหนึ่ง การต่อต้านกับการดิ้นรนของเธอไม่มีผลสักนิด มือใหญ่สากที่เคลื่อนไปมาบนร่างของเธอสร้างความรู้สึกแปลกประหลาด ราวกับเธอได้กลับไปในคืนนั้น หยาดเหงื่อร้อนผ่าว สัมผัสที่เป็นจังหวะอย่างไม่รู้จักเหนื่อย ยังมีดวงตาคมกริบที่ข่มขวัญคู่นั้นอีก... น้ำตาคลอเต็มเบ้า ทุกอย่างตรงหน้าดูพร่าเลือนไปหมด ในช่วงที่อลหม่านอยู่นั้น เธอก็เห็นว่าบนโต๊ะด้านข้างทีกล่องไม้ประดับวางอยู่ เป็นกล่องไม้ที่ดูประณีตสวยงามทีเดียว ฉับพลันหัวใจก็เต้นผิดจังหวะ ท่ามกลางความสิ้นหวังแขไข ไม่มีทางเลือกอื่น เธอคว้ากล่องไม้แข็งๆนั่นฟาดไปที่หน้าผากของผู้ชายคนนั้นอย่างแรง...