已经是第一章了
ตอนที่ 122 เริ่มมีผลขึ้นมาแล้ว
ตอนที่ 122 เริ่มมีผลขึ้นมาแล้ว
ตรงบันไดมีเสียงฝีเท้าเดินดังขึ้นมาอย่างเร็ว ปุริมกลับมาแล้ว เหมือนว่าโซฟาข้างๆจะโหวไปจุดหนึ่ง เธอหลับตาลงแล้วสัมผัสกลิ่นของเขา มือพลางถูกจับขึ้นมา “เจ็บไมครับ?”
“แค่เลือดกำเดาเฉยๆ เพียงน่าตกใจจะเจ็บได้ไงเล่า”เธอชินกับการที่เลือดกำเดาไหลแล้ว
“ยังชอบไหลอยู่เหรอ?”
“อืม ไม่กี่วันนี้เพิ่งไหลเอง ชินแล้ว”
“เคยไปตรวจร่างกายไหม?”
เขากลับเร่งรีบแล้ว “เพียงแค่ฤดูร้อนหลอดเลือกมีแผลเฉยๆ ฉันเคยหาที่เน็ตแล้ว ก็พูดกันแบบนี้ ไม่มีอะไรมากหรอก”
“งั้นก็ดี แต่ว่ารอให้คุณมีเวลาแล้วก็ไปตรวจสุขภาพที่โรงบาลดีกว่านะ จะเปล่าให้ไหลไปแบบนี้ไม่ได้หรอก ถึงแม้อาจจะเป็นเหตากอากาศร้อน แต่ทำไมผมและส้ม อ้อยไม่เห็นจะเป็นเป็นด้วย?”
เขาพูดเหตุผลที่ฟังไม่เคยขึ้น แต่ก็เอาเธอไม่สามารถต่อต้านได้ “ค่ะ เดี๋ยวไม่กี่วันไปตรวจที่โรงพยาบาลดู ว่าแต่พยาบาลปลอมวันนั้นที่ลงมือกับส้มและอ้อยหาเจอยัง?”
“เริ่มมีผลขึ้นมาแล้ว”
“ใคร?”พยางค์พวกนั้นเริ่มเอาเพ็ญนีติ์มีความสนใจทันที เธอนั่งขึ้นมา แล้วจับมือเขาไว้ราวว่าอยากรู้คำตอบทันที
“ยังทำการสืบอยู่ คนที่จะสืบเจอคุณว่าเป็นใคร”
สิ่งแรกที่ปีรากฎขึ้นมาเป็นญาณินท์จากนั้นก็เป็นผลดา แต่เธอรู้สึกว่าถึงแม้เขาสองคนจะเกลียดเธอมากแค่ไหนก็คิดเธอเป็นคู่แค้น ไม่จำเป็นต้องถึงขั้นทำร้ายลูกเธอ เพราะมันเกินไป เธอส่ายหัว“ฉันนึกไม่ออก”
“ช่วงนี้นอกจากผลดาและญาณินท์แล้ว คุณยัมได้ติดต่อผู้หญิงคนอื่นไหม?”
เขาถามออกมาครั้งนี้ ทำเอาเธอหัวใจเต้นจุก งั้นก็เหลือแต่คนเดียวแล้ว นั่นก็คือนารา แต่นาราก็คงไม่ถึงขั้นต้องทำร้ายส้มกับอ้อย เมื่อคิดแบบนี้แล้ว เธอก็ยังไม่พูดออกมาอีก หลายครั้งที่เธอรู้เรื่องราวต่างๆก็เพราะนาราเป็นคนพูดให้เธอ เพียงแต่เธอไม่เคยรู้เลยว่าทำไมนาราต้องพูดสิ่งเหล่านั้นให้เธอด้วย
“เพ็ญนีติ์ คุณมีเรื่องอะไรปิดบังผมใช่ไหม?ผมหวังว่าคุณจะพูดออกมา บางทีสามารถตรวจออกได้ว่าคนนั้นคือใคร”
เธอเลิกคิ้วมองเขาไว้ “บางที อาจจะเป็นหนี้รักที่คุณติดคนอื่นไว้ คนอื่นเห็นฉันเข้ามาอยู่บ้านคุณก็เลยไม่ชอบใจ”เมื่อพูดไปตามนั้น เธอก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินไปตรงบันได
ร่างชายหนุ่มอึ้งขึ้นมา คำพูดเธอช่างไร้เหตุผลนัก พลางเอามือถือออกมาแล้วโทรหานรวร “เรื่องนี้ช่วยสืบแฟนเก่าฉันทุกคน ห้ามพลาดแม้แต่คนเดียว”กล้าจะฆ่าลูกสาวของเธอ เรื่องนี้จะจบไปแบบนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นจะได้โศกอีก เขาปุริมไม่ใช่ผู้ที่จัดการได้ง่ายๆ
“ครับ คุณประธานครับรถใหม่ถึงแล้ว ไปรับพรุ่งนี้ครับ”
“โอเค ฉันรู้แล้ว พรุ่งนี้แปดโมงกว่าฉันจะเข้าไป”พูดจบ เขาพลางวางสายไป จากนั้นพลางตามเพ็ญนีติ์ที่กำลังจะขึ้นไป วันนี้เธอแปลกๆ จริงๆเขาก็รู้แล้วทำไมเธอถึงได้ไม่ค่อยอยากสนใจเขาสักเท่าไหร่ แต่เขาไม่อยากอธิบาย เพราะครึ่งหลังของหนังสือเล่มนั้นเขาไม่สามารถให้เธออ่านจริงๆ มีความลับบางอย่างที่เป็นของเขาเอง ความลับที่จะเก็บไว้ในความทรงจำลึกๆทั้งชาติก็ไม่ยอมให้คนอื่นรู้ ไม่อย่างนั้นนั่นไม่เพียงเป็นแค่ความเจ็บ แต่เป็นความเจ็บที่ร้าวใจแทบสลาย
ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้ เห็นร่างของเธอที่ผอมเรียวราวเป็นเพ็ญภัทร์ ช่วงนี้เขายิ่งอยู่ยิ่งใส่ใจกริยาและความรู้สึกเพ็ญนีติ์มากขึ้น ฉะนั้นแล้วเขาเองเลยถูกการกระทำของเธอกระตุ้นโดนความรู้สึกตัวเองอย่างไม่รู้ตัว
“ปรึ๊ก”ชายหนุ่มก้าวยาวๆตามเธอไป เดินข้างๆเธอ “ยังเช้าเลย หรือคุณอยากนอนแล้ว?”
“อืม อยากนอน”หาวไปทีหนึ่ง เธอเสยผมอย่างงัวเงียช่างง่วงเหลือเกิน
“ช่วยผมอาบน้ำก่อนแล้วค่อยนอนเถอะ ผมไม่อาบแล้วไม่อึดอัดมาก”คำสั่งที่ไม่มีความเกรงใจ เขาพูดออกมาโดยไม่มีน้ำเสียงร้องขอ
“ปุริม ฉันไม่ใช่พนักงานของคุณ”
“ใช่ครับ คุณไม่ใช่พนักงานผม แต่เป็นภรรยาผมไง ฉันบาดเจ็บและยังไม่หายเลย ฉะนั้นแล้ว คุณต้องช่วยผมขับไม่อย่างนั้นผมนอนไม่หลับ”
“งั้นก็กินยานอนหลังซะ จะได้หลับสนิท”
เขายักษ์ไหล่ “ถ้าใจไม่อยากนอน กินยาเท่าไหร่ก็ไม่มีประโยชน์หรอก ไปเถอะ เข้าไปด้วยกัน”จับมือเธอแล้วเบียดเข้าไปถึงเปิดประตูออกมาได้ ราวว่าประตูมีความเล็กขึ้นมาทันที ทำให้เธอต้องหันข้างแล้วเบียดผ่านเข้าไปจากตัวเขา
“จะเข้าไปทีละคนไม่ได้รึไง จะลากฉันทำไม?”เบียดเข้าไปแล้ว เธอพูดอย่างไม่ดีใจเท่าไหร่
“รอให้คุณล๊อคประตู”เขายิ้ม ยังคงเบียดตรงหน้าเธอไม่ให้เธอเดินเข้าไป
“โอ้ย ฉันจะล๊อคประตู”เมื่อนึกถึงตอนเช้าที่เขาจูบเธอแล้วถูกส้มและอ้อยมาเห็น หน้าเธอพลางแดงขึ้นมา ไม่ต้องให้เขาเร่งเธอก็ไปล๊อคเลย ล็อคจากด้านใน คนข้างนอกก็เข้าไปไม่ได้ เมื่อลองแล้วถึงได้หันแล้วเดินเข้าไป แต่เขายังคงยืนตรงหน้าขวางทางเธอไว้
“หลีกไป”เขามีความแปลก มองตาเธอไว้อย่างตาไม่กระพริบ
“ไม่หลีก”
เธอหันข้างเพื่ออยากอ้อมจากตัวเขาไป แต่ชายหนุ่มกลับใช้มือดึงไว้ แล้วจู่ๆเธอก็เข้ามาในอ้อมกอดเขาทันที สภาพแบบนั้นเป็นคนป่วยสักที่ไหน ไม่เหมือนเลยแต่นิด “เพ็ญนีติ์ เมื่อคืนคุณบอกว่ารักผม จริงหรือเปล่า?”
ไม่รู้ทำไมจู่ๆเขาถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมา น่าเกลียด น่าเบื่อ เธออดอยากหยิกเขาไม่ได้ หัวใจเขาไม่ได้อยู่ในตัว งั้นหัวใจเธออยู่ในตัวเขาก็เสียเปรียบไปเยอะเลยสิ เมื่อคิดแล้ว พลางพูดขึ้น “ไม่จริง แต่คำพูดของคุณทำให้ฉันซึ้งใจแค่นั้น ก็เพียงแค่อยากให้ส้มและอ้อยมีพ่อแม่ได้ดูแลแค่นั้น ”พูดไปเบาๆ ครึ่งหนึ่งเป็นจริง อีกครึ่งหนึ่งไม่จริง เมทื่อพูดจบ เธอกลับไม่มีความรู้สึกสบายใจ แต่กลับรู้สึกอึดอัดแน่นขึ้น
การโกหกช่างไม่ใช่ความรู้สึกดีอะไรเลย
“ก็ได้ แสดงว่าคุณก็ต้องให้โอกาสผมแล้ว ไปเถอะ ช่วยขับตัวให้ผม”พูดจบ เขาพลางดึงเธอเดินเข้าไปห้องอาบน้ำ
“นี่ ทำไมไม่เอาชุดนอนมา”
“ไม่ต้องแล้ว”
“ต้อง”
“ไม่...”ไม่ทันแล้ว คำที่สองยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเขาลากเข้าไปแล้ว มือทั้งสองยื่นขึ้นมา “ถอดของใครของมันเอง หรือผมช่วยคุณถอด แล้วคุณช่วยผมถอด”
“ฉัน ถอดของใครของมัน”เธอพูดพลางหันหลังไป ถึงแม้เคยเห็นร่างกายเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อร่างกายอยู่ภายใต้แสงสว่างที่ชัดเจนแบบนี้กลับไม่ใช่เรื่องเดียวกันเลย ทำเอาหัวใจเธอเต้นแรงจริงๆ
ด้านหลังมีเสียงเสียดสีดังมา นี่เขาถอดเสื้อผ้าแล้วจริงด้วย
เร็วมากที่เสื้อผ้าถูกโยนไปที่พื้น “เพ็ญนีติ์ ผมถอดแล้ว ตาคุณแล้วนะ”
เธอโยกมือขึ้นมา แต่กลับไม่รู้จะลงมือทำยังไงต่อ
“ซ่า”หัวฝักบัวถูกเปิดออก น้ำอุ่นๆไหลออกมาและไหล่ลงที่ตัวเธอจนเปียกพอดี แย่แล้ว ทั้งชุดเปียกไปหมดเลย พอก้มหน้าดู เธอก็รู้ว่าตัวเองในตอนนี้ไม่ต่างใจตัวเองในเมื่อคืน ณ ตอนนี้คือเห็นเปลือยจนไม่เหลืออะไรแล้ว “ปุริม นายขี้โกง”
เขายิ้ม มองเธอหันไปแล้วเอาฟักบัวยื่นให้เธอ “คุณก็สามารถสาดผมได้ แต่ต้องระวังผ้าก็อตที่แขนและผมนะ”
“แผลก็จะหายแล้ว คุณรังแกฉัน ฉันไม่ช่วยอาบให้คุณหรอก”เคร่งเครียดแล้ว ทำไมมีแต่เธอคนเดียวที่ต้องช่วยเขาอาบน้ำด้วย?ช่างคิดไม่ออกเลยจริงๆ
“ผมไม่อาบก็ได้ ก็เหมือนไม่กี่วันก่อน แต่ว่าผมจะนอนข้างคุณ คุณไม่อ้วกก็พอ”กลิ่นแบบนั้นเขาเคยสัมผัสมาก่อน ช่างสุดยอดเลย คนที่มีนิสัยถือตัวรับไม่ได้จริงๆ ตอนนี้พอย้อนนึกไปหลายหลายวันก่อนเขายังรู้สึกว่าคนนั้นไม่ใช่ตัวเอง แต่ว่าก็โชคดีที่หลายวันนั้นแตกน้ำไม่ได้แผลนอกของเขาเลยได้หายดีเร็วแบบนี้
“ไม่หรอก ฉันไม่อ้วก และคุณก็ต้องนอนที่พรมด้วย”
“ครับ งั้นผมอาบ”มือข้างเดียวเอาผ้าขึ้นมาเริ่ม บีดน้ำออกแต่กลับสาดไปโดนผ้าก็อต แล้วเปียกเป็นเทปเยอะ เป็นบริเวณของแผลพอดี
“นี่ ทำไมคุณไม่ระวังแบบนี้?”เห็นเขาที่เหมือนไม่ได้จงใจ แต่ผ้านั้นเปียกไปแล้ว เธอกลับขมวดคิ้วขึ้นมา
“น้ำก็เป็นแบบนี้ คุณไม่อยากให้มันเปียก แต่มันก็จะทำให้เปียก”
มองเขาที่พูดไปด้วยพลางเอาผ้าขึ้นมาเช็ดตัวอย่างไม่ถนัด เขาถนัดมือขวา แต่แขนที่บาดเจ็บกลับเป็นมือขวาอีก เลยแย่งผ้ามาจากมือเขาด้วยความลำคาน “ให้ฉันเถอะ”
และแล้วเธอก็ช่วยเช็คตัวให้เขา ตอนที่เอาผ้าไปเช็คแผ่นอกนั้น มือเธอกลับสั่นอย่างไม่รู้ตัว กริยาแบบนี้ไม่สามารถหนีออกจากสายตาปุริมได้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร จู่ๆเขาก็เยชินกับการที่เธอช่วยเช็คตัวให้เขา เมื่อเช็คอาบเสร็จ เธอพลางเอาผ้านั้นวางบนตัวเขา“ออกไป ตาฉันแล้ว”
เขายิ้มแล้วเริ่มสังเกตมองชุดที่เธอไม่ยอมถอด จากนั้นพูดขึ้น “จริงๆแล้ว คุณใส่แบบนี้เซกซี่กว่าตอนไม่ใส่อีก ยิ่งทำให้คนอดอยากทำไม่ได้”พูดจบ พลางเดินออกไป
เดิมทีถ้าเป็นสามีภรรยากัน นี่ก็เป็นคำที่แสนปกติมาก แต่เพ็ญนีติ์กลับอึ้งไปเลย มองตัวเองในกระจกนานมากกว่าจะจึงสติกลับมา
ประตูยังเปิดไว้ ด้านนอกห้องอาบน้ำมีกลิ่นอุ่นไปอ่อนที่ปลิวออกมา และทำให้เพ็ญนีติ์ดึงสติกลับ แล้วรีบปิดประตูห้องน้ำ อีกทั้งยังล็อคอีกชั้นหนึ่ง แล้วพิงตัวไปที่ประตู กระจกสี่มุมนั้นมัวเพราะไออุ่นจึงให้เห็นร่างหุ่นเธออย่างไม่ชัดเจน
“ซ่า”เธอกดเปิดฟักบัวขึ้นมา น้ำพุ่งมาตรงหน้าทันที เธอถดเสื้อผ้าตัวเองที่เปียกไปด้วยพลางยิ่งรู้สึกไม่เข้าใจปุริมมากขึ้น สองสามวันนี้เขาช่างสนิทกับเธอนัก แม้แต่น้ำเสียงการพูดยังเปลี่ยนไปเลย ไม่ได้เย็นเรียบเหมือนเมื่อก่อน ราวว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่หนังสือในห้องสมุดหล่ะ?
รีบอาบขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพียงแค่อยากให้ช่วยล้างความรู้สึกไม่ดีนี้ออกไป
已经是最新一章了
加载中
