ตอนที่ 16 กลัวผมจะกินคุณเหรอไง

ต๭นที่ 16 กลัวผมจะกินคุณเหรอไง เธอก้าวเดินออกมาจากลิฟต์ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอก็คือห้องรับแขกที่มีพื้นที่ประมาณหนึ่งร้อยตารางเมตรที่แสนกว้างขวาง ที่พื้นของห้องก็ปูไว้ด้วยพรมเปอร์เซียสีน้ำตาลระดับเฟิร์สคลาสของอิตาลี ข้างๆขาของเธอก็เป็นตู้รองเท้าที่มีความยาวห้าเมตรหนึ่งตู้ ติดกับประตู พิณถอดรองเท้าแล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก สองเท้ายืนลงบนพรมเปอร์เซียสีน้ำตาล ความรู้สึกที่นุ่มๆนั้น สัมผัสเข้ากับเท้าของเธอ ความรู้สึกสบายๆแบบบอกไม่ถูกมันแผ่กระจายจากเท้าขึ้นมาถึงร่างกาย ร่างกายที่เหนื่อยมาทั้งวันแล้วก็ราวกับว่าถูกทำให้สบายขึ้นไม่น้อย พิณมองไปรอบๆ การออกแบบทั้งหมดภายในห้องของเขาเป็นรูปแบบการตกแต่งที่แสนหรูหราสไตล์ยุโรปในยุคโบราณ เช่นเดียวกันกับโซฟาหนังสไตล์ยุโรปสีน้ำตาล ตรงกลางห้องก็มีโต๊ะกาแฟไม้โรสวูดชั้นเยี่ยมที่ถูกแกะสลักอย่างสวยงามวางอยู่ บนโต๊ะกาแฟก็มีเชิงเทียนสไตล์ยุโรปวางอยู่ และก็ชั้นวางขวดไวน์ ที่บนชั้นมีไวน์กาแบร์เน-โซวีญช่วงปี82ตั้งอยู่ ไม่สงสัยเลย ปรเมษฐมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง คุณพ่อเป็นนายกเทศมนตรีของเมืองS คุณแม่ก็เป็นผู้สนับสนุนใหญ่ของคณะและตอนนี้ก็เป็นคนกำกับดูแลแต่เพียงผู้เดียวแล้ว และทุกซอกทุกมุมของบ้านเขาก็เต็มไปด้วยของตกแต่งบ้าน ไม่มีชิ้นไหนที่ราคาไม่โดดเด่น ประมาณหลักหมื่นจนถึงแสน ยืนอยู่ในห้องโถงที่ใหญ่ขนาดนี้ ครั้งนี้ครั้งที่สอง พิณรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถที่จะเข้าไปในโลกของปรเมษฐได้เลย แต่ว่าครั้งแรกที่มีความรู้สึกแบบนี้ มันก็ตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อน พิณไม่กล้าเดินไปชมห้องอื่นๆของเขาแล้ว ทำแค่เพียงนั่งรออย่างนิ่งๆบนโซฟา เวลาค่อยๆผ่านไป นาฬิกาควอตซ์บนผนังดังติ๊กต๊อกๆ เธอรู้สึกเบื่อมากๆ ทำได้แค่นั่งเปิดเอกสารที่อยู่ในมือไปเรื่อยๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอเริ่มจะนั่งไม่นิ่งจริงๆแล้ว มองออกไปเห็นท้องฟ้าที่ค่อยๆจะมืดขึ้นเรื่อยๆนอกหน้าต่าง เธอก็ทำท่าจะลุกขึ้นมา ในขณะที่กำลังลังเลอยู่ว่าจะกลับดีไหม จู่ก็มีเสียงลิฟต์ดังขึ้นติ๊ง—แล้วเปิดออก เธอก็เห็นว่าปรเมษฐกำลังเดินเข้ามาข้างใน พอเห็นพิณที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาก็ดูเหมือนเหม่อไปหนึ่งวินาที แล้วก็เอากุญแจรถวางไว้บนโต๊ะกาแฟพร้อมกับถามพิณ “รอนานแล้วใช่ไหม?” “อื้อ” พิณหยักหน้า “ฉันคิดว่าที่คุณให้ฉันมาคือที่อยู่ของบ้านหลังใหม่” ปรเมษฐไม่ได้สนใจเธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องครัว เปิดตู้เย็น หยิบเครื่องดื่มมาหนึ่งขวด หลังจากดื่มไปสองสามอึกแล้วจึงหัวกลับมามองที่พิณ “ถ้าเกิดรู้ว่าไม่ใช่ที่อยู่ของบ้านใหม่ ก็จะไม่มา?” พิณเงียบ เงียบก็หมายความว่ายอมรับ ปรเมษฐหันตัวเดินเข้ามา ยกมุมปากพูดขึ้นอย่างนิ่งๆ “กลัวผมจะกินคุณเหรอ?” แต่สุดท้ายก็หัวเราะแล้วพูดขึ้น “คุณวางใจได้ ผมไม่เหมือนก่อนหน้านี้แล้ว คำพูดคำจาเบาขึ้นเยอะแล้ว” หรือแท้จริงแล้ว ผู้ชายคนนี้กำลังแอบพูดถากถางความฝีปากกล้าของเธออยู่อย่างนั้นเหรอ? พิณยิ้มอย่างสู้ไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ จริงๆแล้วฉันก็กังวลเรื่องโง่ๆเมื่อสี่ปีก่อนที่ทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ทำให้ไปรบกวนความรู้สึกของคุณเมษฐ แต่ว่าตอนนี้ดูเหมือนฉันจะคิดเยอะไปหน่อย” สีหน้าของปรเมษฐนิ่งขึ้น สายตามองไปที่บนใบหน้าที่กำลังยิ้มของพิณ “พิณญา ดังนั้นคุณจะบอกว่า ที่คุณมากระตุ้นผมเมื่อสี่ปีก่อน เพียงแค่เพราะว่าตอนนั้นรู้เท่าไม่ถึงการณ์เหรอ?” เขาถามเธออย่างนิ่งๆ นั้นเป็นคำพูดที่นิ่งสุดๆ แต่ว่าในเวลาเดียวกันก็เหมือนจะมีพายุลูกใหญ่กำลังตามมา พิณสูดหายใจเข้าชั่วขณะหนึ่งก็พยักหน้า “ประมาณนั้นแหละ” เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ ดังนั้นก็เลยยังคิดไม่รอบคอบ เพราะว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์ ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาก็เลยยังไม่ค่อยแน่ชัด ปรเมษฐจู่ๆก็ยิ้ม “เป็นอย่างที่คิดไว้ น้องสาวของคุณน่ารักกว่าคุณเยอะเลย” เขาพูดถึงน้องสาวของเธอ พิณอึ้งไปสักพัก ต่อมาเธอก็ถามขึ้น “น้องสาวของฉัน? ช่วงนี้คุณนัดเจอกับเธอเหรอ?” ดวงตาดำที่ดูอันตรายของปรเมษฐก็เหล่มาทางเธอ เริ่มวางตัวหยิ่งผยองใส่เธอ “พิณญา คุณกำลังกลัวอะไร? คุณกลัวว่าผมจะหลงรักน้องสาวของคุณ หรือว่ากลัวว่าผมจะ……เธอ?” “นี่คุณ……” สีหน้าของพิณเริ่มซีด “คุณไม่มีทางที่จะทำแบบนั้นหรอก” จู่ๆพิณก็สงบลง คำพูดของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ เพราะว่าปรเมษฐที่เธอรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้ “คุณเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าผมจะไม่ทำ?” ปรเมษฐยิ้มเยือกเย็น “เพ็ญณีก็เหมือนกับพิณญาในตอนนั้นที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ วันๆก็วิ่งไล่จับผมอย่างไม่ละมือเหมือนกับตัวแตน……” ขณะที่เขาพูดอยู่ ก็ราวกับว่าแววตานิ่งๆคู่นั้นของเขาแฝงไปด้วยความอบอุ่น แต่ว่า เพียงแค่ชั่วเวลาสั้นๆเท่านั้น ประเดี๋ยวเดียว สุดท้ายแล้ว เขาก็เงยหน้าขึ้น ความอบอุ่นนั้นได้จางหายไปแล้ว แววตากลับกลายมาเป็นเยือกเย็น แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “ปรเมษฐในตอนนั้นหลงรักเพ็ญณีที่ไร้เดียงสารู้เท่าไม่ถึงการณ์คนนั้น แถมไม่เพียงแต่แค่รัก อีกทั้งยังทำแล้วด้วย!” พอพูดจบ เขาก็ยิ้มเย็นชา “ดังนั้น พิณญาคุณอย่าพูดเองเออเองแบบนั้นอีก น้องสาวของคุณยึดมั่นถือมั่นกว่าคุณในตอนนั้นอีก แถมยังน่ารักกว่า สดใสกว่า เรื่องที่แม้แต่ผมยังไม่กล้ามั่นใจ แล้วทำไมคุณถึงกล้ามั่นใจขนาดนั้น!” คำพูดของเขา ทำให้พิณญาขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ว่าคุณมีแฟนอยู่แล้วเหรอ?” “พูดให้ถูกก็คือหมั้นแล้วด้วย” ปรเมษฐพูดแก้ให้เธอ สีหน้าของพิณเริ่มซีด “ก็ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยเพ็ญไปล่ะ?” “เป็นเธอต่างหากที่ไม่ปล่อยผม ก็เหมือนเมื่อก่อนตอนที่คุณมายั่วยุผมอย่างไม่ยอมละมือ” ปรเมษฐในที่สุดก็หมดความอดทน