บทที่ 6 โกหกไม่เป็นก็อย่าเลย

บ๗ที่ 6 โกหกไม่เป็นก็อย่าเลย หยิ่นหานไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้เลยมาก่อนในชีวิต ผู้หญิงที่เขาเคยเล่นๆด้วยก็ไม่เคยมีแบบนี้มาก่อน เขาโดนผู้หญิงตีจนสลบ ถูกหามส่งโรงพยาบาลกลายเป็นขี้ปากชาวบ้านสนุกปาก ส่วนตัวต้นเรื่องก็หนีไปแล้ว เสี่ยวซีที่กำลังรู้สึกผิดก็กลับถึงบ้าน เธอเดินเข้าไปที่ห้องรับแขกที่คิดว่าคงไม่มีใครอยู่บ้าน แต่หยางหลินหลินก็พูดขึ้นมา “ไปไหนมาล่ะ” ใจตกลงไปที่ตาตุ่ม เสี่ยวซีตกใจจึงมองตามไปเสียงก็พบว่าเขายืนอยู่ตรงระเบียง ร่างสูงโปร่งยืนอยู่ในเงามืดให้ความรู้สึกถึงความเย็นเยือก “ไปบ้านเพื่อนมา” “เสิ่นเสี่ยวซี เธอโกหกไม่เป็นอย่ามาพยายามเลย” น้ำเสียงของเขาเย็นชามาก กู้หมิงจวี้นเดินมาหาเธอ เขาก้มลงมามองเธอแล้วก็เห็นแผลที่อยู่บนหัวเธอ ที่แท้วันนี้เธอก็ได้รับบาดเจ็บ เขาคิดว่า... เสิ่นเสี่ยวซีอยู่ดีดีก็คิดว่าเขาเองก็เย็นชากับเธอขนาดนี้ เขามีสิทธิ์อะไรที่จะมาบีบบังคับเธอ เขาเองก็แอบมีคนอื่น ที่เจ็บตัววันนี้ก็เพราะเขา มืออุ่นของเขาถูกยื่นมาแตะที่หัวของเธอเจ็บจนเธอต้องสูดลมหายใจ กู้หมิงจวี้นถึงได้ชักมือออก แต่เขาก็พูดอย่างเรียบๆ “ทีหลังไม่อนุญาตให้กินเหล้านะ” ทั้งตัวเธอมีแต่กลิ่นเหล้าจนเขารู้สึกได้ เสี่ยวซีมองตามหลังเขาไป ในใจมีคำพูดที่พูดออกมาไม่ได้อย่างทรมาน หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เสี่ยวซีก็เดินเข้าห้องนอนไป ก็ได้ยินที่เขากำลังคุยโทรศัพท์ เสี่ยวซีแอบมองดูเขา นิ้วเรียวยาวกำลังจดข้อมูล ดวงตาปิดเพียงครึ่งจนเห็นเปลือกตา มุมปากที่กำลังยิ้มน้อย คิ้วที่ยกเล็กน้อยสอดคล้องกับรอยยิ้มบนหน้า โดยเฉพาะลักยิ้มนั่นทำให้คนใจสั่น แต่...... ที่ทำให้เธอเจ็บก็คือ เขาไม่เคยยิ้มให้เธอแบบนั้นมาก่อนเลย “มองอะไร มันมีอะไรตลกขนาดนั้น ไหนฉันดูด้วย” เธอเขยิบเข้าไปแล้วก็ยื่นมือออกแล้วก็ปล่อยตกลง กู้หมิงจวี้นเก็บโทรศัพท์ มองเธออย่างซับซ้อน สายตานั้นทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเข็มกำลังทิ่มลงไปที่เธอ เสี่ยวซียิ้มน้อยๆ “ขี้หวง ไม่ให้ฉันดูก็แล้วไป เธอเองก็น่าจะไม่รู้ว่าน้ำเสียงของตัวเองนั้นแปร่งขนาดไหน แค่ได้ยินกู้หมิงจวี้นพูดใจเธอก็ตกลงไปที่ตาตุ่ม คิ้วก็ขมวดยุ่ง ใบหน้ารูปไข่ปรากฏรอยยิ้มอย่างฝืนๆ “เสี่ยวซี” คำพูดของเขาเหมือนจะกำลังเคาะประตูในห้องใจของเธอ ตั้งเดือนมาแล้วเป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่าเสี่ยวซี เพราะเขาเรียกเธอด้วยชื่อเต็มเสิ่นเสี่ยวซีมาโดยตลอด ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน เธอกับรู้สึกเสียใจเหลือเกิน อยากจะซ่อนตัวอยู่ที่มุมนั้นร้องไห้ให้สาสมใจ แต่เธอทำได้แค่หมุนตัวกลับไปแล้วยิ้ม “นอนเถอะ” เธอกลัวที่จะพูดกับเขา กลัวว่าเขาจะพูดว่า”เสี่ยวซี เราหย่ากันเถอะ” กู้หมิงจวี้นมองท้ายทอยของเธอ ในใจรู้สึกแปลกๆ แต่สุดท้ายก็นอนหลับไปข้างๆเธอ ทั้งคู่นอนหันหลังให้กันบนเตียงใหญ่ ห่างกันเป็นวาราวกับเป็นคนแปลกหน้า ช่วงที่ผ่านเขาเองก็มอบให้เธอแค่ความเย็นชา ครั้งนี้เธอก็คงไม่กล้าที่จะแอบมองดูเขาจากทางด้านหลังอีกแล้ว แถมยังบากหน้าไปกอดเขาอีก น้ำตาเธอไหลลงอย่างเงียบๆจนเปียกหมอน ตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเธอก็สั่นๆ เธอกลัวว่าจะทำให้เขาตื่นก็รีบเอื้อมมือไปคว้า มีข้อความเข้ามาเสี่ยวซีแอบเปิดดูก็พบว่ารูปภาพบนหน้าจอนั้น ทำให้เธอเจ็บปวดจนแทบจะขาดใจ เป็นรูปที่เขากับผู้หญิงคนอื่นนอนด้วยกัน ในรูปนั้นเขากอดผู้หญิงคนนั้นนอนด้วยกันอย่างเปลือยเปล่า เขาหลับสนิท ไม่เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นบนรูปภาพ แต่เสี่ยวซีก็ไม่ได้โง่ แค่เธอเห็นเธอก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงที่เขาเลี้ยงดูไว้ แต่เธอรู้สึกคุ้นตากับผู้หญิงคนนั้นอย่างประหลาด กู้หมิงจวี้นหันมาพอดีเสี่ยวซีรีบเก็บโทรศัพท์ลงใต้หมอนแล้วก็ร้องไห้ มือเขากอดมาที่เอวของเธอกอดเธอจากด้านหลัง เขาอยู่ใกล้เธอขนาดนี้แต่กลับรู้สึกว่าเขาอยู่ไกลเหลือเกิน สองคนนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเธอค่อยยกมือของเขาออก แล้วหมุนตัวกลับไป ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอมองเขา กู้หมิงจวี้นขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เป็นอะไร” “หมิงจวี้น” “อืม” เธอกรอกตาแล้วหายใจเข้าลึกๆแล้วก็พูดออกมาว่า “เราเลิกกันเธอ” เธอไม่ได้พูดคำว่า “หย่า” แต่กลัวว่าถ้าเธอพูดออกไปแล้วจะร้องไห้ เธอเงียบ เขาเม้มปากบางนั้น หน้านิ่วคิ้วขมวด มองเธออย่างเต็มไปด้วยคำถาม “เสิ่นเสี่ยวซี เธอรู้ไหมว่าตัวเองกำลังจะพูดอะไร” เธอหลบตาไม่กล้ามองดูสายตาคู่นั้นของเขา เธอยิ้มอย่างเจ็บปวด “เราแต่งงานกันมาตั้งเดือนหนึ่งแล้ว ฉันรู้สึกได้ว่าคุณไม่มีความสุข กู้หมิงจวี้น ฉันไม่รู้จริงๆว่าทำไมคุณถึงได้ขอฉันแต่งงาน แต่ฉันเข้าใจว่ามันไม่ใช่ความรักเราก็เลยไม่มีความสุขกันทั้งคู่ งั้นเราก็เลิกกัน ถึงตอนนี้เราเองก็เพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน”