บทที่ 9 รบกวนมาที่บ้าน

บ๗ที่ 9 รบกวนมาที่บ้าน สายตาที่มองไปรอบๆที่ราวกับต้องการจะมองให้ออกว่าอีกฝ่ายเป็นอย่างไร ทำให้เสิ่นเสี่ยวซีต้องเม้มปาก เขายังคงกอดเธอ ทำให้เธอรู้สึกกดดันอย่างมาก หน้าของเขาค่อยๆขยับเข้ามาใกล้เธอ จมูกของเขาโด่ง ลมหายใจอุ่นของเขาเป่ารดลงบนหน้าของเธอจนเสี่ยวซีไม่กล้าหายใจ ตอนที่เขากำลังจะจูบเธอ ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง เสียงกดออดประตูดังขึ้นติดต่อกันไม่หยุด เสี่ยวซีได้สติกลับมาจึงรีบผลักเขาออก หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่มาพันรอบตัวคลุมหน้าอกไว้แล้วออกเปิดประตู ประตูเปิดออก “พี่” เสียงหวานเลี่ยนดังเข้ามาในหูของเสิ่นเสี่ยวซี อานนี่ที่สวมชุดกระโปรงสั้นมองดูเสี่ยวซีอย่างยิ้มๆ “พี่ โรงเรียนจะให้ฉันออกมาฝึกงาน ฉันย้ายมาอยู่กับพี่ที่นี่ได้ไหม” เสี่ยวซีก็ดีใจมาก เธอลูบหน้าของน้องสาวอย่างรักใคร่ “เด็กโง่ยังจะต้องถามอีก ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” บ้านหลังใหญ่ที่เป็นเรือนหอของพวกเขาช่างดูอ้างว้างนัก บางครั้งเสี่ยวซีก็อยากจะให้มีใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน “จริงเหรอ พี่ดีกับฉันจังเลย” ปากเล็กของอานนี่ยิ้มอย่างอ่อนหวานทำให้เสี่ยวซีอารมณ์ดี เธอช่วยเสิ่นอานนี่ย้ายข้าวของสัมภาระเข้ามา “พี่กำลังทำอะไรเหรอ” กู้หมิงจวี้นขมวดคิ้ว ยืนอยู่บนบันได สำหรับการมาของเสิ่นอานนี่ครั้งนี้เขาไม่ได้ยินดีนัก “พี่เขยเขาไม่อยากจะต้อนรับฉันใช่ไหม” เสิ่นอานนี่กุมมือของเสี่ยวซี มองไปที่กู้หมิงจวี้นอย่างต้องการจะเตือน เธอพูดอย่างน่าสงสาร “พี่ดูสิ พี่เขยดูไม่อยากต้อนรับฉัน” เสี่ยวซีไม่คิดมาก่อนเลยว่าเข้าจะทำท่าทางแบบนี้ ใจเธอก็รู้สึกประหม่า เธอกำลังจะหย่ากับเขา เธอหลบตาแล้วถามเขาว่า “อานนี่อยู่ที่นี่ได้ไหม ถ้าคุณไม่สะดวก เดี๋ยวไม่กี่วันฉันก็....” “ก็อยู่ไปแบบนี้แหละ” เขารับพูดตัดบท แล้วก็หมุนตัวเดินขึ้นห้องไป แล้วหันมาพูดว่า “เก็บของอะไรเรียบร้อยแล้วก็ขึ้นมาข้างบนฉันมีเรื่องที่จะพูดด้วย” กลัวว่าเสิ่นอานนี่จะคิดมากไป เสิ่นเสี่ยวซีก็ยิ้มแล้วก็พูดช่วยกู้หมิงจวี้น “อานนี่ พี่เขยไม่ได้ไม่ต้อนรับเธอ แต่เขาคิดว่าคงกระทันหันไป ไม่ต้องคิดมากนะ ถ้าพี่อยู่ที่นี่ เธอก็อยู่ได้อย่างสบายใจ” เสิ่นเสี่ยวซีลูบหน้าของเสิ่นอานนี่อย่างรักใคร่ “ดูเธอสิ อยู่โรงเรียนผอมไปเลย” “พี่ ขึ้นไปข้างบนเถอะ พี่เขยบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับพี่ เดี๋ยวฉันเก็บของเอง” เสิ่นอานนี่คิดว่าการมาของเธอทำให้กู้หมิงจวี้นรีบที่จะบอกความจริงเพื่อรีบให้เสิ่นเสี่ยวซีออกจากบ้านไป เมื่อมาถึงห้องของเขา เสิ่นเสี่ยวซีก็ยืนอยู่ที่หน้าประตูแล้วก็เคาะประตู ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปโดยพลการ “เรียกฉันขึ้นมามีเรื่องอะไรเหรอ” กู้หมิงจวี้นมองตามไปแล้วเขาก็ดับบุหรี่ในมือ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาเธอราวกับต้นไม้ใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอมองลงมาที่เธอ “อานนี่พูดอะไรกับเธอ” เขากลัวว่ายัยนั่นจะอดไม่ได้ที่จะบอกความจริง เสี่ยวซีไม่เข้าใจ “ไม่ได้พูดอะไรนี่” “ทำไมเหรอ เขามีเรื่องอะไรรึเปล่า” เสิ่นเสี่ยวซีมีน้องสาวแค่คนเดียว เห็นเธอตกใจแล้วกู้หมิงจวี้นก็รู้สึกผิด เขาจับมือของเธอพาเธอเข้ามาในห้องแล้วก็กดล็อคประตู เสี่ยวซีเห็นดังนั้นก็ปลดมือออกแต่เขาก็ออกแรงกดไปที่ไหล่ของเธอ พูดเตือน “เสิ่นเสี่ยวซี ถ้าเธอยังขยับอีก เชื่อไหมว่าฉันจะจัดการเธอ” เสี่ยวซีนิ่ง ไม่กล้าขยับ “ฟังฉันนะ พรุ่งนี้ไปหาบ้านให้อานนี่กัน แล้วให้เขาย้ายออกไป” เขาไม่ยอมให้อานนี่อยู่ที่นี่ยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ลงไปใหญ่ เสิ่นเสี่ยวซีได้ฟังก็ไม่สบายใจ “อานนี่อยู่ที่นี่ไม่กี่วันเอง คุณต้องทำแบบนี้เลยเหรอ ฉันเป็นพี่สาวของเขานะ ฉันอยู่ที่นี่แต่ให้เธอพักไม่ได้ ยังจะต้องให้เธอไปเช่าบ้านอยู่ข้างนอก ถ้าเกิดว่าพ่อแม่รู้เข้า ฉันจะเป็นพี่ได้อย่างไร” เสี่ยวซีไม่เข้าใจเขาจริงๆ “พูดอีกก็คืออานนี่เองก็ไม่เคยมีเรื่องอะไรกับคุณ ทำไมคุณต้องไม่อยากให้เธออยู่ที่นี่ด้วย” “ฉัน...” เขาก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อหาเหตุผลไม่ได้ เสี่ยวซีขยับมือของเขาออก “ถ้าคุณไม่ต้อนรับเธอ ฉันก็จะพาเธอไปเอง” เธอพูดจบก็จะเดินออกนอกประตูไป เขาก็รีบกอดเธอเพื่อหยุดเธอไว้ “จะทำอะไร ดึกแล้ว” กู้หมิงจวี้นเพิ่งจะคิดได้ว่า เวลาผู้หญิงโกรธขึ้นมาช่างแข็งแรงมากนัก “นอนเถอะ นอนที่นี่แหละ” เขาสั่งเธออย่างสับสน ดึงมือของเธอพาไปที่เตียง เสี่ยวซีอยากจะออกไปนอนข้างนอกแต่ก็คิดแล้วว่า ถ้าเกิดน้องรู้เรื่องเข้า พ่อกับแม่ก็จะต้องรู้เรื่องแน่แน่ๆเดี๋ยวจะยิ่งมีปัญหา คิดแล้วเธอก็ทำได้แค่นอนที่นี่เท่านั้น