บทที่ 14 มีเรื่องแล้ว

บ๗ที่ 14 มีเรื่องแล้ว เขาพูดอย่างคลุมเครือ สายตาก็จงใจยั่วเธอ แต่เธอก็ยังนิ่ง “หมายความว่ายังไง” เขายิ้มเยาะแล้วกระซิปที่หูของเธอด้วยเสียงเข้ม “ฉันก็หมายความว่า ฉันสนใจเธอนะสิ” “เมื่อเห็นท่าทางที่เธอไม่เข้าใจ เขาก็พูดกับเธออย่างนุ่มนวล ถ้าหากว่าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาคงบอกไปตรงแล้วว่าเขาอยากขึ้นเตียงกับเธอ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อที่ทำให้อยากครอบครองเธอและอยากเล่นเกมส์กับเธอ แม้เขาจะไม่ได้พูดตรงๆแต่ก็ทำให้เสิ่นเสี่ยวซีหน้าแดงไปหมด กู้หมิงจวี้นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้าม ไม่ได้ยินเลยว่าที่เฉิงซือหมินกำลังพูดเรื่องอะไรกับเขา ตอนนี้เขาโมโหจนแทบบ้าอยู่แล้ว เสิ่นเสี่ยวซีเธอแน่มาก เรายังไม่ได้หย่ากันด้วยซ้ำ เธอยังกล้าคุยกับผู้ชายอื่นต่อหน้าเขา แถมยังเป็นไปในทางชู้สาวอีกด้วย กู้หมิงจวี้นได้แต่เก็บความโกรธไว้ในใจ เขาบีบแก้วแน่น พยายามฝืนยิ้ม ลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเสิ่นเสี่ยวซีแล้วนั่งลงข้างเธอเอามือโอบไหล่ของเธอดึงเธอเข้าหาตัวอย่างต้องการแสดงความเจ้าของ เขาฉีกยิ้มแล้วถามว่า “ที่รัก คุณจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ” “ภรรยา” เสิ่นเสี่ยวซีมองไปที่กู้หมิงจวี้นอย่างประหลาดใจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่าภรรยาต่อหน้าคนอื่น ใบหน้าบึ้งตึงของเขาทำให้เธอสังหรณ์ว่าจะมีเรื่อง หยิ่นหานขมวดคิ้ว มองหน้าเสิ่นเสี่ยวซีอย่างสงสัย เขายิ้มแล้วก็รอคำตอบจากเสิ่นเสี่ยวซี เสิ่นเสี่ยวซีเอามือของกุ้หมิงจวี้นออก แต่เขาก็เปลี่ยนเป็นกอดเอวเธอแทน เสี่ยวซีไม่รู้จะทำตัวอย่างไร เธอพูดเบาๆว่า”กู้หมิงจวี้นคุณจะทำอะไร” เขาหัวเราะอย่างโหดเหี้ยว ทำให้ทุกคนกลัว “ที่รัก ไหนเธอบอกว่าเธอไม่สบายไง ฉันว่าเรากลับกันก่อนดีกว่า คุณเฉิงคงไม่มีปัญหาอะไรนะครับ” พูดแล้วเขาก็สบตาไปที่เฉิงซือหมินอย่างจงใจ เฉิงซือหมินคิดได้ ก็รีบพนักงานอย่างตกลง “แน่นอนครับ ไม่ค่อยสบายก็ควรที่จะรีบไปพัก เสี่ยวซีขมวดคิ้ว “ฉันไม่ได้ไม่...” “ดูสิ คุณเฉิงพูดแล้ว ที่รัก เรากลับบ้านกันเถอะ” เขารับขัดจังหวะเธอ คำว่า”กลับบ้าน”สองคำนี้กู้หมิงจวี้นเน้นมาก ทำให้เสิ่นเสี่ยวซีมีความรู้สึกว่าไม่อยากจะรีบกลับไป แต่เธอใช่คู่ต่อสู้ของเขา มือเขาก็อยู่ที่เอวของเธอ เขาดึงเธอเดินออกไปจากห้องแล้ว เมื่อออกจากห้องมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป เขาเปลี่ยนมาจับข้อมือเธอ เดินก้าวอย่างเร็วเดินออกไปจากร้าน เธอมองไม่เห็นว่าตอนนี้เขามีท่าทีอย่างไร แต่เขาบีบข้อมือเธอแน่นทำให้เธอรู้ว่าเขากำลังโมโห เพราะเธอไม่ยอมพูดว่าเธอภรรยาของเขา สุดท้ายเขาก็ปล่อยมือเธอ พูดเสียงเย็นว่า “ขึ้นรถ” ใบหน้าของเขาน่ากลัวเป็นพิเศษ เขาขับรถด้วยความเร็วสูง เสี่ยวซีที่นั่งอยู่ข้างๆมองตรงไปยังถนนข้างหน้าใจเต้นระรัว รถจอดที่ชายหาดแห่งหนึ่ง ไม่ได้กลับบ้าน กู้หมิงจวี้นก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร แค่เห็นเธอใกล้ชิดกับหยิ่นหาน เขาก็ใจคอไม่ดีหายใจไม่ทั่วท้อง เสี่ยวซีทุบที่หน้าอกเพื่อคลายอาการตกใจ เขาไม่รอเธอถาม ก็ได้ยินเขาออกคำสั่งกับเธอ “พรุ่งนี้ไปลาออกซะ” เธอไม่เข้าใจ “เพราะอะไร” ตอนนี้หางานสักงานคิดว่ามันง่ายเหรอ เขามองดูเธอด้วยสายตาอึ้งๆ“เสิ่นเสี่ยวซี เธออยากทำงานจริงๆหรือว่าอยากจะแค่ใช้ข้ออ้างว่าทำงานไปยั่วผู้ชาย” เห็นเธอกับหยิ่นหานคุยหยอกล้อกระซิปกระซาบกัน กู้หมิงจวี้นก็แทบจะทนไม่ได้ เขาเพิ่งจะรู้ว่า เขายังไม่มีวิธีที่จะได้เธอเลย “กู้หมิงจวี้น ฉันว่าคุณพูดเกินไปหน่อยแล้ว ยั่วผู้ชายเหรอ คุณเองก็มีผู้หญิงตั้งเท่าไหร่ข้านนอกนั่น” เสี่ยวซีน้ำตาคลอเบ้า เป็นครั้งแรกที่เธอพูดออกมาตรงๆถึงเรื่องนี้ เขาขมวดคิ้ว มองดูเธออีกครั้ง น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่ก็ไปสะกิดใจเขา “เธอทำหน้าที่สามีที่ดีไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกร้องอะไร ยังไงซะเราก็กำลังจะหย่ากัน เรื่องของคุณฉันจะไม่เข้าไปยุ่ง เรื่องของฉันคุณไม่มีสิทธิ์มายุ่งเหมือนกัน” เธอโมโหแล้วก็เปิดประตูจะหนีไป แต่เธอถูกดึงไหล่ไว้ แล้วสองมือก็จับลงที่ท้ายทอย ไม่ทันได้ตั้งตัวเขาก็ประกบริมฝีปากลงมา “อูอว์ เสี่ยวซีขมวดคิ้วอยากจะขัดขืนแต่เธอก็ไม่มีแรง เขายกตัวขึ้นมากดเธอไว้ที่ข้างรถ จูบของเขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด เป็นจูบที่เหมือนกับต้องการจะลงโทษเธอเหมือนจะกัดลิ้นเธอ จูบที่ช่างกระโชกโฮกฮาก ทำให้เธอปวดใจ ทำไมผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้ตัวเองทำได้แต่คนอื่นทำไม่ได้ เขาเอาอะไรมาคิดว่าเธอไปยั่วผู้ชาย เธอร้องไห้ทำให้เขาสำนึกได้อยู่ไม่น้อย เขาโมโหจนมองไม่เห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ เขาก็หยุด เธอมองไปในนัยน์ตาเขาอย่างกล้าหาญ มากไปกว่านั้นคือความเฉยชา ใจที่มันด้านชา “เราหย่ากันเถอะ” เธอพูดอย่างเบาๆแต่ใจของกู้หมิงจวี้นกลับรู้สึกปั่นป่วนมาก คืนนี้ กู้หมิงจวี้นไม่ได้กลับบ้าน ที่น่าประหลาดคืออานนี่ก็ไม่อยู่ที่บ้าน ตอนที่เธอเรียกรถกลับบ้านถึงได้เห็นข้อความที่ถูกส่งมา [พี่คะ เพื่อนฉันชวนฉันไปเที่ยวปารีส ไม่กี่วันก็กลับ] เธอทำอะไรไม่ถูก ยัยคนนี้ ช่างหสเรื่องจริงๆ…… ชายหนุ่มไม่กลับบ้านทั้งคืนไม่รู้ว่าไปไหน คงจะไปอยู่กับคนรัก เสี่ยวซีรู้สึกเจ็บปวด นอนไม่หลับทั้งคืน เกือบสว่างถึงได้รู้สึกง่วง แต่ว่าเสียงโทรศัพท์ก็สั่นซะจนเธอตื่นขึ้นมาอยากจะเอาหัวโขกกำแพง เธอยื่นมือไปคว้าโทรศัพท์มาแนบหู พูดอย่างขี้เกียจว่า “คุณคือญาติของคุณกู้หมิงจวี้นใช่ไหมคะ ที่นี่คือโรงพยาบาลหรินมิน คนไข้ขับรถชนตอนเช้าเมื่อวาน ขอเชิญให้คุณรีบมาด่วนเลยค่ะ” “ว่ายังไงนะคะ” ตอนนี้เธอไม่ง่วงสักนิด มีสติสัมปชัญญะอย่างครบถ้วน “รถชน” “รถชนได้อย่างไร”