已经是第一章了
บทที่ 15 ที่รักอย่าร้องไห้
บ๗ที่ 15 ที่รักอย่าร้องไห้
ในตอนเช้าตรู่ที่พายุกระหน่ำทำให้ฝนฟ้าตกหนักทั้งเมือง เสิ่นเสี่ยวซีรีบออกจากบ้านทั้งที่ไม่มีร่มโดยไม่สนใจ คิดแค่ว่า อยากจะตัวเองมีปีกเหรอเกินจะได้ไปถึงโรงพยาบาลได้ในทันที
เมื่อไปถึงโรงพยาบาลเห็นเขานอนอยู่ในห้องพักคนไข้ พ่อแม่ของกู้หมิงจวี้นก็รีบมาที่โรงพยาบาลเพื่อเซ็นต์รับทราบและจัดการเรื่องห้องพัก เสี่ยวซียืนอยู่ที่ประตูมองผ่านผู้คนที่เบียดเสียดกันข้างในเพื่อที่จะดูเขา
ผมของเธอเปียกลู่ติดกับลำคอ เธอสวมชุดกระโปรงสีเขียวที่เปียกโชกขนาดที่สามารถที่จะบีบน้ำออกมาได้ ตรงที่ที่เธอยืนอยู่ก็เต็มไปด้วยน้ำเจิงนอง
ตาของเธอแดงก่ำ เมื่อเธอเห็นว่ากู้หมิงจวี้นไม่เป็นอะไร ใจคอเธอก็ดีขึ้น เธอเกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว
สองสามีภรรยาบริษัทกู้ซื่อถอยออกมา กู้หมิงจวี้นนั่งพิงหมอน สายตาเข้มจ้องมองหน้าของเสี่ยวซีที่กำลังจะน้ำตาไหล ใจที่แข็งแกร่งของเขาก็อ่อนลงอย่างที่ไม่คาดคิด
เขานั่งอยู่บนเตียง เสียงของเขาสั่นและแหบแห้ง “เธอ”
แล้วเขาก็จับมือของเธอแน่น เขากุมมือเล็กๆของเธอไว้ “เสี่ยวซีฉันไม่เป็นไร”
เธอร้องไห้ออกมา เธอสูดหายใจเข้า เอามืออีกข้างกุมมือเขาแล้วก้มหน้า ไหล่สะท้านเบาๆ ใครจะรู้ว่าตลอดทางที่มาโรงพยาบาลเธอกลัวแค่ไหน
กลัวว่าจะไม่ได้เจอเขา กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป
เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าเธอเป็นภรรยาเขาจริงๆ เธอตกใจทำอะไรไม่ถูก กลัวเพราะว่าเขา
เขากอดเธอ คางไปแนบกับผมที่เปียกชื้น “เสี่ยวซี ฉันบาดเจ็บตัวนิดหน่อยเอง พักสักหน่อยก็หายแล้ว
“ไม่ร้องแล้วนะ เสี่ยวซี”
“ที่รัก ไม่เอาไม่ร้อง ร้องไห้แล้วไม่สวยเลย”
เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธออย่างอ่อนโยน เธอจะไม่ร้องไห้ได้อย่างไร ครั้งแรกที่เขาเรียกเธอว่าที่รักด้วย
เสิ่นเสี่ยวซีกอดเขาแน่น เธอตกใจไม่น้อย เธออ้าปากกัดไปที่อกเขาแรงๆอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร กู้หมิงจวี้นร้องครางเบาๆ เธอก็เงยหน้าขึ้นมาตาที่แดงจากเหมือนตาของกระต่ายมองเขาอย่าโมโห “ที่หลังถ้าทำให้ฉันตกใจอีก”
เขาหัวเราะเบาๆแต่กลับทำให้รู้สึกสบายใจ เขากอดเธอแน่นขึ้น “หมอพวกนั้นต่างหากที่หลอกเธอ อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ”
ตั้งแต่แต่งงานกันมาเป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธออย่างอบอุ่น เสิ่นเสี่ยวซีหวังอย่างลมๆแล้งๆว่าช่วงเวลาช่วงนี้จะหยุดลง
กู้หมิงจวี้นขยับตัวออกดูเธอที่เปียกไปหมดทั้งตัว “กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”
เสี่ยวซีมองที่ขากับหน้าของเขาที่ได้รับบาดเจ็บ เธอไม่รับปากแล้วถามกลับ “ไม่เป็นอะไรจริงๆนะ ขาต้องใส่เฝือกอย่างนั้นยังจะมาบอกอีกว่าไม่เป็นอะไร”
“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร กระดูกหักนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีแล้ว”
เขามองเธอ ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับดวงตาคู่นี้ เธอตกใจจนเขารู้สึกว่าตัวเองสำคัญ
เสิ่นเสี่ยวซีรู้สึกว่าตัวเองน่าขายหน้ามากก็เลยขอตัวกลับก่อน แล้วก็จะแวะซื้ออะไรมาให้เขากินด้วย เธอแวะซื้ออาหารกลางวันให้เขาจากร้านข้างนอก เขายังหลับอยู่ คิ้วของเขาขมวดเหมือนกับว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
เสิ่นเสี่ยวซีเอาของวางไว้ด้านข้าง แล้วหันหน้าดูเขาที่กำลังหลับ ใบหน้าที่ดูดีเหมาะเจาะ คิ้วที่ยาวเป็นคันศร จมูกโด่ง ดวงตาดำเข้ม เรือนร่างที่เยือกเย็น
เธออดใจไม่ไหวยืนมือออกไปจะลูบที่คิ้วของเขา แต่เขากลับลืมตาขึ้นมาจ้องเธอ
เสี่ยวซีตกใจแล้วก็จะชักมือกลับ แต่มือของเธอก็ถูกมืออุ่นของเขารวบไว้ ความอบอุ่นนั้นเหมือนจะทะลุผ่านผิวเธอ เสี่ยวซีลองดึงมืออีกที กู้หมิงจวี้นกลับเอามือของเธอวางไว้ที่อกของเขา เขามองไปยังอาหารกลางวันที่วางอยู่บนโต๊ะ คิ้วของเขาขมวด “ฉันไม่อยากกินอาหารพวกนี้”
น้ำเสียงเขาเหมือนเด็กที่กำลังเอาแต่ใจ
เสี่ยวซีหน้าแดง “ไม่กิน แล้วจะฟื้นได้ยังไง”
เขามองเธอแล้วก็ไม่พูดอะไร สุดท้ายก็ต่อรองกับเธอ “เสี่ยวซี ฉันอยากกินอาหารที่เธอทำ”
เสี่ยวซีนิ่ง นึกสงสัยว่าน่าจะเป็นเพราะรถชน ทำให้สมองของเขามีปัญหา
เดือนนี้ทั้งเดือนเธอทำตัวเป็นภรรยาที่แสนดี ทำกับข้าวให้เขากิน เธอผู้ที่ไม่เคยทำงานบ้านเลยตั้งแต่เล็กจนโต เธอลำบากแค่ไหนเขากลับไม่เคยมอง ทุกครั้งที่เธอทำกับข้าวทำท่าทางของเขาก็เหมือนจะกลืนไม่ลง ทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงที่หัวใจ
เสี่ยวซีถามอย่างอึกอัก “ คุณไม่ชอบกินนี่ ฉันก็ทำกับข้าวไม่อร่อย” พูดแล้วเธอก็หัวเราะอย่างขี่นๆ “รีบกินสักนิด ”
เขาผ่อนแรงลง เสี่ยวซีก็ชักมือกลับ หมุนตัวไปหยิบอาหารมาจัดวางบนโต๊ะ ยิ้มหวานแล้วก็พูดว่า “กินหน่อยนะ”
กู้หมิงจวี้นมองอาหารพวกนั้น มองดวงตาคู่นั้นของเสี่ยวซีอย่างอบอุ่น รอยยิ้มของเธอช่างทำให้คนรู้สึกสบายใจและผ่อนคลาย ความกดดันและความทุกข์ทรมานก็สลายหายไป
已经是最新一章了
加载中
