ตอนที่6 สมองของฉันถูกกระแทกจนบ้าแล้ว

ต๭นที่6 สมองของฉันถูกกระแทกจนบ้าแล้ว ในตอนที่ตื่นขึ้นมา ใต้ตาของเย่หลินฮวนยังมีน้ำตาอยู่ เธอมองไปรอบๆ ห้อง สุดท้ายก็หยุดสายตาลงบนนาฬิกาปลุก สิบโมงแล้ว เธอหลับไปนานขนาดนี้เลย เลือกเสื้อผ้าสบายๆ ในตู้ออกมาหนึ่งชุด แล้วใช้ผ้าพันคอปกปิดรอยแผลบนคอที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เย่หลินฮวนลงจากตึก ในใจภาวนาว่าขออย่าได้เจอคุณชายพิการนั่น และแล้ว ข้างล่างก็ไม่เจอเงาของลี่หยู๋เชิน ลี่ยี่เจ๋อก็ไม่อยู่ ห้องรับแขกรื่นเริงมาก หลีเม๋ลี่กำลังสอนคุณหนูรองลี่หยู๋ซินห่อเกี๊ยวอยู่ คุณท่านลี่ ใส่แว่นแล้วนั่งดูวิดีโออยู่บนโซฟา เธอเดินเข้าไปทักทาย “คุณแม่” ขณะที่เจอเธอ สีหน้าของหลีเม๋ลี่เย็นชาลงทันที แววตาของเธอจ้องไปทางนาฬิกา “ก็ไม่แหกตาดูว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว กลับมาวันแรกก็ขี้เกียจเช่นนี้? ยังคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูจริงๆ สินะ หลงในความสุขสบายเข้าแล้วสินะ?!” ลี่หยู๋ซินจับเกี๊ยว และพูดอย่างขี้เกียจว่า “คงจะเป็นเพราะในคุกลำบากเกินไปมั้ง ดูสิทำพี่สะใภ้เหนื่อยเช่นนี้ แม้กระทั่งอาหารเช้าก็ไม่รู้จักทำแล้ว” เธอเป็นคนทำอาหารเช้ามาโดยตลอด? ฉะนั้นตำแหน่งที่เย่หลินฮวน อยู่ในบ้านหลังนี้ คือลูกสะใภ้หรือว่าแม่บ้าน? “ทำไมหรอ พี่สะใภ้ คงไม่ใช่เพราะอยู่ในคุกจนเป็นบ้าแล้วมั้ง?” เห็นว่าเธอไม่พูดอะไรเลย ลี่หยู๋ซินก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดต่อ เย่หลินฮวนดึงสติกลับมาได้แล้ว เธอยิ้มเล็กน้อย “เป็นไปได้ไงล่ะ ถ้าหยู๋ซินอยากกินอาหารที่ฉันทำ ฉันไปทำให้ตอนนี้เลย แน่นอนว่าถูกปากเธอแน่นอน” เธอทำเป็นไม่เห็นว่าลี่หยู๋ซินและหลีเม๋ลี่เปลี่ยนสีหน้า เธอเดินตรงไปทางห้องครัว “เป็นบ้าอะไร? โรคจิต! กี่โมงแล้ว ใครยังจะกินอาหารเช้าที่เธอทำอีก!” ลี่หยู๋ซินด่าในใจ เมื่อก่อนขณะที่เย่หลินฮวนโมโห มักจะมีสีหน้าที่น่าสงสาร แต่ว่าตอนนี้ กลับตอบกลับด้วยการยิ้มกลับ? “สมองคงจะถูกตีจนเป็นบ้าตั้งแต่อยู่ในคุกแล้ว” หลีเม๋ลี่รับเกี๊ยวในมือของเธอมา “ดูสิแกห่อได้ทุเรศเกินไปแล้ว ควรจะเป็นแบบนี้” ภายในครัว เผชิญกับห้องที่เต็มไปด้วยน้ำมันเกลือซอสน้ำส้มสายชูผัก สมองของเย่หลินฮวนเริ่มเกิดอาการปวด เธอทำอาหารเป็นซะที่ไหน? เมื่อก่อนตอนอยู่ที่บ้านกู้ ไม่ได้เผาห้องครัวให้ไหม้ก็ถือว่าบุญแล้ว แต่ว่าเธอก็ยังยืนหยัด นำสเต๊กในตู้เย็นออกมา และใส่หัวหอมและไข่ จากนั้นก็ไปทอดในกระทะ เธอจำได้ว่าเมื่อก่อนแม่บ้านที่อยู่ในบ้านกู้ก็ทำเช่นนี้ แต่ว่าไม่ได้ดูไฟดีๆ พอเธอพลิกสเต๊กขึ้นมา ก็ไหม้ไปหมดแล้ว ดำไปทั้งแผ่นเลย ไม่มีวิธีอื่นแล้ว เธอแอบใส่ผงสีขาวไว้ข้างบน จากนั้นก็ใส่ผงยี่หร่าและพริก จากนั้นก็นำออกไปเสิร์ฟ ลี่หยู๋ซินกินไปแค่คำเดียว หน้าที่เนียนใสเปลี่ยนไปทันที “แอวะ!” เหมือนทรมานมาก นี่เป็นของที่เธอกินแล้วไม่อร่อยที่สุดเลย! เธอนำเนื้อที่เธอกินเข้าไปถุยออกมา นำตะเกียบโยนลงบนโต๊ะ “พี่สะใภ้ ฉันว่าพี่ตั้งใจใช่ไหม? พี่จะทำเหมือนโทษฆาตกรรมที่เคยทำต่ออาหารจานนี้ แล้วมาทำร้ายฉันใช่ไหม!” “ไม่อร่อยขนาดนี้เลย?” หลีเม๋ลี่ทำหน้าสงสัย เธอจำได้ว่าอาหารที่เย่หลินฮวนทำถือว่าอร่อยอยู่ เธอไม่ค่อยอยากจะเชื่อ หยิบมีดขึ้นมาแล้วหั่น พึ่งใส่เข้าปาก สีหน้าก็เปลี่ยนไปเลย “เฮอะๆ ……ไม่อร่อยหรอ? ขอโทษจริงๆ นะ ในตอนที่ฉันอยู่ในคุก ไม่เพียงแต่ถูกตีจนกระทบต่อสมอง เย็บไปหลายเข็ม มือก็ยังถูกตีจนกระดูกหักอีกด้วย สงสัยเมื่อกี้มือสั่น ก็เลยใส่เครื่องปรุงเยอะไปหน่อย” เธอทำสีหน้าจริงจัง ทำให้คนอื่นจับผิดไม่ได้เลย ถึงแม้ในปากของลี่หยู๋ซินจะกัดฟันไว้ขนาดไหน แต่ภายนอกก็จะต้องยิ้มเบิกบาน หลีเม๋ลี่ก็ยิ้มอ่อน “ฉันว่าเธอตั้งใจต่างหาก?! ไม่อยากทำอาหารก็ไม่ต้องทำ! จะเสียหน้าให้ใครดูหรอ?!” ลี่หยู๋ซินไม่ชอบเย่หลินฮวนที่ดูอ่อนแอมาตลอด ผู้หญิงคนนี้จะเหมาะกับพี่หยู๋เชินได้ไงล่ะ? ฉะนั้นในคำพูดของเธอมีความหมายที่จะด่าว่าอยู่ เพราะเธอสาบานไว้ว่าไม่ช้าก็เร็วเธอจะต้องไล่ผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านลี่! “หยู๋ซินแบบนี้เธอทำไม่ถูกนะ ฉันมีใจที่จะทำจริงๆ แต่ว่าฉัน……” เย่หลินฮวนทำหน้าตาน่าสงสาร “แก!!” การทะเลาะวิวาทกลางห้องรับแขกได้เกิดขึ้น และในขณะนี้——