ตอนที่8 มารับใช้ฉันอาบน้ำ

ต๭นที่8 มารับใช้ฉันอาบน้ำ “พยุงฉันหน่อย” “……” เธอก็นึกว่าเขาสามารถลุกขึ้นมาเองได้แล้ว เย่หลินฮวนหยุดคิดไปสักพัก จากนั้นก็เดินไปพยุงเขาขึ้นมา และตอนนี้ถึงสังเกตเห็นว่าลี่หยู๋เชินก็สูงเหมือนกัน นั่งอยู่บนรถเข็นแล้วมองไม่ออกเลย ตอนนี้มีก้อนหินสูงประมาณ ร้อยแปดสิบห้าทันอยู่บนตัวเธอ หนักจริงๆ เธอกลั้นหายใจพยุงเขาหลับไปที่รถเข็น “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันกลับไปนอนก่อนนะ” เธอหาวไปสิบรอบ เธอจะง่วงตายอยู่แล้วจริงๆ ทุกวันนี้ก็ชอบฝันร้ายอยู่แล้วด้วย คำพูดนี้พูดเหมือนไม่มีจิตใจเลย ฟังแล้วลี่หยู๋เชินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สามารถบีบแมลงวันตายได้ตัวหนึ่งเลย “ดึกมากแล้ว ฉันจะอาบน้ำ” ราวกับว่าเป็นคำสั่ง น้ำเสียงเย็นชาลงเยอะมาก เท้าของเย่หลินฮวนหยุดก้าวเดิน “……อาบน้ำ?” เฮรู้สึกว่าสมองของเธอสับสนวุ่นวายไปหมดแล้ว ความหมายของเขาคือ คือไม่ใช่ให้เธอช่วยเขาอาบน้ำหรอกมั้ง? ต้องโชคร้ายขนาดนี้ไหม? เมื่อกี้หญิงสาวคนนั้นจะช่วยเขาไม่เอา พอตอนนี้เธอเข้ามาก็พบเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้? “อืม” ความอดทนที่ลี่หยู๋เชินเหลือไว้ไม่มีแล้ว เขาเข็นรถเข็นมาที่หน้าห้องน้ำ “เธอมานี่!” น้ำเสียงของคำสั่งอีกแล้ว อ้ากกกกกกกกกกกกกก เธอสามารถปฏิเสธได้ไหม? ดึกดึกดื่นดื่นเขาจะอาบน้ำอะไรเนี่ย?! แต่ว่าทิ้งคุณชายที่พิการอยู่ที่นี่คนเดียว ก็เหมือนจะไม่ค่อยดี ยังไงแล้วก็คือคนพิการนี่นา! ช่างเถอะ ทำตามพรหมลิขิตละกัน! นานมาก เย่หลินฮวนจึงจะขยับเท้าของเธอ รับใช้คนอื่นอาบน้ำ นี่เป็น ครั้งแรกของเธอเลย เมื่อก่อนที่เป็นลูกสาวตระกูลกู้ มีแต่แม่บ้านและคนรับใช้มารับใช้เธอ เธอทำตามขั้นตอนในเมื่อก่อน เติมน้ำให้เต็มอ่าง ลี่หยู๋เชินนั่งอยู่บนรถเข็น แล้วจ้องเธอไม่มองไปทางอื่น แสงไฟLEDอ่อนๆ ที่อยู่ข้างผนัง หน้าตาของเย่หลินฮวนสวยงามมาก ในตอนที่เธอก้มลงไปเผยให้เห็นถูกกระดูกไหปลาร้าของเธอ เธอจุ่มมือเข้าไปในอ่างลองวัดอุณหภูมิดู จากนั้นก็ปรับอุณหภูมิของน้ำ “โอเค ได้แล้ว มาอาบเถอะ” เธอหันหลังไป แล้วพูดประโยคนี้ออกมา แต่ว่าพอพูดประโยคนี้จบเธอก็อยากกัดลิ้นตัวเองมาก เขาเป็นคนพิการ จะต้องถอดเสื้อผ้าให้เขาหรอ? เป็นอย่างที่คิดไว้เลย สีหน้าของลี่หยู๋เชินแย่ลงทันที บรรยากาศในห้องอาบน้ำจู่ๆ ก็แปลกๆ ขึ้นมา เย่หลินฮวนมองเขา แล้วชี้มาทางตัวเอง “เออ……เสื้อผ้า……ให้ฉันช่วยถอด?” ลี่หยู๋เชินไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แค่จ้องเธอไม่ขยับไปไหน จ้องมองดวงตาของเธอ เอาเถอะ ยอมแล้ว เธอพยุงเขาขึ้นมาอีกครั้ง ท่าทางหนักมาก ร่างกายของเธอสั่นอยู่ยืนไม่ไหว เย่หลินฮวนจับไปที่ร่างกายของเขา แล้วถอดเสื้อผ้าบนตัวเขาออก กัดฟัน “นายหนักเกินไปแล้ว! ก่อนหน้านี้ใครช่วยนายอาบน้ำเนี่ย?” เธอพูดต่อว่า “ถ้าต่อจากนี้เวลาจะให้ฉันช่วยอาบน้ำละก็ ฉันสามารถไปซื้อไม้เท้ามาไม้หนึ่ง ไม่เช่นนั้น……” ทันใดนั้น อากาศก็เหมือนกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งไปหมด คำสุดท้ายของเธอยังไม่ทันพูดออกมา ก็ถูกลี่หยู๋เชินผลักออก เธอสะดุดขาไปไม่กี่ที เท้าของเธอเหยียบไปโดนน้ำที่กระเด็นออกมา แล้วล้มลงตัวของลี่หยู๋เชินที่พึ่งลงไปในอ่างน้ำ ทั้งสองตกลงไปอยู่ในอ่างน้ำ รอบๆ ห้องเต็มไปด้วยน้ำที่กระเด็นออกมา เธอเปียกไปทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบติดกับร่างกายของเธอ หน้าอกกลมๆ ข้างหน้าของเธอโผล่ออกมา แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดไม่ถึงคือ มือของเธอ เหมือนไปจับโดนสถานที่ที่ไม่ควรไปจับ…… เป็นระหว่างขาของลี่หยู๋เชินพอดี