ตอนที่15 เบียดบังภาพวาดของกู้ลิงเฉิง

ต๭นที่15 เบียดบังภาพวาดของกู้ลิงเฉิง ลู่เจิ้งหลินเหมือนรีบมากที่จะจบงานนี้ หลังจากแลกเปลี่ยนแหวนเรียบร้อยแล้วก็รีบจูงมืออันจิ่วยิ่วลงมาต้อนรับแขก ราวกับว่าจะปกปิดอะไรบางอย่าง เย่หลินฮวนเดินไปในมุมที่ไม่มีคน แล้วมองดูคลิปวิดีโอที่เธอถ่ายเมื่อกี้ แล้วกดส่ง แล้วคุยโทรศัพท์ด้วยเสียงที่ต่ำ “คลิปครึ่งแรกของงานแต่ง ฉันส่งไปให้แล้ว ส่งค่ามัดจำมาแล้ว เดี๋ยวฉันจะส่งครึ่งหลังไปให้” ผ่านไปสักพัก “ติ๊ง” โทรศัพท์ของเธอมีผู้โอนเงินเข้า เธอนับจำนวนเงินแล้ว พอใจมาก เธอยิ้มเบิกบาน จากนั้นก็นำคลิปครึ่งหลังส่งต่อไป ในเมื่อลู่เจิ้งหลินจะมีชู้แล้วยังจะปกปิดอีก บนโลกใบนี้จะมีเรื่องดีแบบนี้ได้ไงล่ะ นึกว่างานแต่งง่ายๆ แบบนี้ เขาก็เป็นผู้ชายที่ดีแล้วหรอ? รอบๆ ข้างมีแขกอยู่เป็นสองสามกลุ่มเดินผ่านไป แล้วพูดนินทากันว่า “’ งานแต่งลู่ก็แอบน่าสงสารไปแล้วมั้ง” “ก็เพราะว่าว่าที่ภรรยาของลู่เจิ้งหลินพึ่งเสียชีวิต พึ่งขึ้นทีวีว่าจะให้เงินรางวัลห้าล้านบาทกับผู้ที่หาภรรยาเจอ ข้างหลังก็แต่งงานแล้ว ถ้าทำพิธีใหญ่โตคนอื่นจะว่ายังไงล่ะ?” “ถือว่ามีใจอยู่เหมือนกัน แต่ว่าทำไมเขาต้องรีบขนาดนี้ล่ะ? ความเสี่ยงไม่น้อยเลยนะ มีคนมามากมายขนาดนี้” “คงจะเป็นเพราะรีบแหละมั้ง ฉันได้ยินมาว่า เจ้าสาวท้องสามเดือนแล้ว ถ้าไม่จัดงานแต่งออีก ก็ปกปิดไม่ไหวแล้ว” “จริงหรอ……” “จริงแท้แน่นอน เพื่อนของฉันเป็นเพื่อนเจ้าสาว……” คำพูดนินทาของแขกเข้าไปในหูของเย่หลินฮวนที่ยืนอยู่ตรงมุม แก้วไวน์ที่เธอถืออยู่ค่อยๆ บีบรวมกันมากยิ่งขึ้น มองดูเจ้าสาวที่กำลังดื่มไวน์กับแขกอยู่ ในดวงตาเต็มไปด้วยแสงสว่าง สามเดือนก่อน เป็นเวลาที่เธอกับลู่เจิ้งหลินปรึกษาว่าจะหมั้นกัน จากที่ไกล อันจิ่วยิ่วใส่ชุดสีขาวควงแขนลู่เจิ้งหลิน กำลังพูดคุยกับคนบ้านลี่ เย่หลินฮวนเก็บโทรศัพท์ แล้วถือแก้วไวน์เดินตรงไป พึ่งเดินเข้าใกล้ก็ได้ยินคำพูดหวานๆ ของอันจิ่วยิ่ว “ได้ยินว่าคุณปู่ชอบตัวภาพของซูซัมซิวมานานแล้วค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนวันเกิดคุณปู่หนูก็อยากมอบเป็นของขวัญให้แล้วค่ะ แต่ว่าตอนนั้นหนูอยู่ที่ฝรั่งเศส วันนี้บังเอิญมากๆ ค่ะ รู้ว่าคุณปู่จะมา ก็เลยนำภาพนั้นมาให้คุณปู่โดยเฉพาะค่ะ” “ทุกวันนี้ภาพวาดของท่านซูมีไม่น้อยแล้ว นี่เป็นรูปซัมซงที่มีชื่อเสียงหนึ่งในนั้น แต่ว่าน่าเสียดาย ข้างนอกเต็มด้วยของปลอม ของจริงไม่รู้ว่าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วค่ะ” พอพูดถึงจุดนี้ ลู่เจิ้งหลินและอันจิ่วยิ่วทั้งสองก็สบตากัน “ก็คือภาพซัมซง” แววตาของลู่เจิ้งหลินได้ใจมาก จับไหล่ของอันจิ่วยิ่ว “เพื่อรูปนี้จิ่วยิ่วให้เพื่อนช่วยสืบข่าวไม่น้อยเลยครับ ครึ่งปีก่อนพึ่งได้ราคาสูงจากคนฮ่องกงคนหนึ่งครับ” “ใช่มั้ยล่ะ!” คุณท่านดีใจมาก “งั้นฉันขอดูหน่อยสิ” ในตอนที่เย่หลินฮวนเดินไป อันจิ่วยิ่วได้ให้คนนำภาพวาดมาแล้ว เห็นว่ารูปสวยมาก แขกในงานต่างๆ ก็ล้อมรอบหมดแล้ว ในตอนที่เห็นภาพวาดนั้น แววตาของเย่หลินฮวนอัดแน่นมาก เล็บของเธอเกือบจะหยิกเข้าโดนเนื้อของเธอแล้ว อะไรได้ราคาสูงจากคนฮ่องกงเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ภาพวาดนั้นเป็นรูปที่แขวนอยู่ในห้องของคุณพ่อตั้งแต่เธอยังเด็กๆ เป็นแค่ของสะสมชั้นหนึ่งของคุณพ่อเธอก็เท่านั้น คุณท่านมองดูภาพวาด สีหน้าจริงจังมาก “เป็นของจริงแน่นอน ปู่กล้ารับรองเลย” ลู่เจิ้งหลินได้ใจใหญ่ “ถ้ารูปนี้เป็นของปลอม งั้นรูปที่อยู่ตามงานของซูซัมซิวก็เป็นของปลอมหมดแหละครับ” แขกในงานถูกใจภาพนี้ไม่น้อย ดูไปนานมากก็ยังพยักหน้าเห็นด้วย “คุณปู่คะ ให้หนูดูหน่อยได้ไหมคะ?” เย่หลินฮวนยืนนานมากแล้ว มองดูรอบๆ ข้างๆ บันเทิงกันสักพักแล้ว เธอจึงเปิดปากพูด เสียงเบาอ่อนมาก สักครู่เดียวก็ทำให้เสียงของคนรอบๆ ข้างเงียบลง